ff naar het ziekenhuis

Het blijft feest hier in het tiroler unterland! Gisteravond zo rond half tien een hele korte stroomuitval, duurde nog geen seconde. Ik zat net middenin het typen van mijn logje, dus moest een deel weer opnieuw schrijven. Sabine kwam al naar beneden, want die lag nog wat te lezen en was zich rot geschrokken. Het was heel snel over, maar voor de zekerheid toch maar even een zaklampje opgezocht, voor het geval dat. Er zijn delen van Tirol waar de stroom het al een tijdje niet meer doet, dus we houden er rekening mee dat dat hier ook zou kunnen gebeuren.
Om half elf lagen we in bed en jawel, weer stroomuitval. Dit keer duurde het een kleine twintig minuten, maar toen ging het geheel weer. Voor de zekerheid het alarm van de wekker maar uitgezet, want om nu midden in de nacht wakker gepiept te worden omdat de wekker zichzelf een reset heeft gegeven, is ook niet bepaald leuk te noemen. Lang leve de mobiele telefoon, want ook daar kunnen we een wekker instellen.

Om zes uur moesten we er weer uit, daar er toch weer naar school gegaan moest worden. Daar de weg waar de kinderen over naar school moeten lopen, erg smal geworden is en ze er niet meer uit kunnen wijken als er een auto aan komt rijden, heeft Paul Sabine naar de bushalte en Joris naar beneden aan de berg gebracht, zodat dat gevaar er in ieder geval niet meer was.
Toen het acht uur was gingen wij richting St. Johann, waar ik een afspraak had met de dokter over de fistelgang die ik al sinds de geboorte van Joris heb (en waar onze nederlandse huisarts maar lacherig over deed, ik mocht die man al niet, maar zou ´m eigenlijk wegens nalatigheid moeten aanklagen) en die weggehaald moet worden.
We waren de weg nog niet op, of erg lag een flink obstakel. Bij de buren even verderop, was een giga bult sneeuw van de heg gevallen en op de weg gestort. Dus Paul weer terug om de sneeuwschep te halen en eerst de weg enigszins vrij te maken. De sneeuwruimer was al geweest, dus de rest was wel oké, maar toch, het is wel ff zwaar werk.
Net na het plaatsje Bockern lag er een sneeuwruimer op z´n kant in de berm, op de terugweg gekeken en er was gewoon een deel van de berm afgebroken, waarschijnlijk smeltwater in wat scheuren opgevroren, zware auto er op en boem!
Heel veel bomen omgevallen en bij de uitgang van Kitzbühel richting St. Johann moesten we ook even wachten, daar waren ze hard bezig om omgevallen bomen weg te halen.
In St. Johann zelf nog een tijd achter een stoep-ruim-voertuig gezeten. Er moet echt zoveel sneeuw weggehaald worden, dat is ongelooflijk. Als het zo doorgaat, hebben we dit seizoen na de sneeuwarmste winter van de eeuw van vorig jaar, de sneeuwrijkste winter van de eeuw dit jaar.
De parkeergarage onder het ziekenhuis konden we niet gebruiken, die werd leeggepompt toen we aankwamen.
08.45 uur had ik een afspraak en om 08.48 werd ik ingecheckt. Niet zo erg, er waren nog wat wachtenden voor me dus ik was keurig op tijd.
Toen ik 2 uur later nog niet aan de beurt was geweest en er mensen die na me gekomen waren geholpen werden, ben ik maar eens vriendelijk gaan vragen of ze me misschien vergeten waren.
Nee, nee, we zijn u niet vergeten hoor, maar de stationaire patiënten gaan voor. Nog 1 iemand en dan bent u aan de beurt. Vreemd genoeg was ik meteen de volgende die aan de beurt was :-), volgens mij, waren ze me door het spoedgeval met een herseninfarct (als ik goed meegeluisterd heb) dat binnengereden was, me gewoon vergeten.

Gezellig gesprekje met de dokter gehad, hij heeft flink zwarte humor en daar hou ik nogal van. Tja mevrouw het is op zich geen heel moeilijke operatie, maar er kan het nodige mis gaan, dus misschien gaat u wel slechter het ziekenhuis uit als er in (en dat alles met een dikke knipoog). Dus ik zeg tegen Paul: "je moet er dus wel rekening mee houden dat ik op de operatietafel kan sterven". Tja, als het om zwarte humor gaat, dan doe ik mee, daar ben ik heel goed in, hihi. Toen wist de dokter niet hoe snel hij moest verzekeren dat het zo erg nu ook weer niet is. Tja, als je mij plaagt, dan krijg je ´m terug hahaha!

Ik heb de afspraak naar half maart kunnen zetten, zodat ik in ieder geval de skischool door de drukke voorjaarsvakantieweken kan helpen. De dokter begreep eerst al niet dat ik het wilde uitstellen, maar na m´n uitleg toch wel.

Op de terugweg zijn er geen gekke dingen gebeurd gelukkig, die ging lekker snel. Maar zo zie je dat even een kort gesprekje in het ziekenhuis een hele ochtend in beslag kan nemen.