kabels, tent, beker en wat een weer

Wonder boven wonder verliep vrijdag het verleggen van de kabel heel goed. We hebben niet hoeven boren, maar konden de kabel via een bestaande leiding relatief makkelijk omtrekken. Alles keurig vastgezet met kabelbinders, kabelgeleidertjes en in gootjes zodat er niemand meer over kan klagen. Het stukje dat de kabel aan de buitenkant loopt hebben we keurig bruin gespoten, in de kleur van het houtwerk en de dakgoot dus vanaf de straatkant zie je ´m eigenlijk niet meer behalve dan als je er heel specifiek op let. Nu zie je dus alleen nog de lelijke oranje kabel van Christoph zelf lopen, maar daar zul je ons niet over horen natuurlijk, we zijn niet helemaal gek. Uiteindelijk zijn we er goed 2 uur mee bezig geweest, maar het was wel leuk om zo samen bezig te zijn.
Paul heeft er weer een vriendin bij, een hele kleine pluizebol die luistert naar de naam Conni. Christoph en Christine hebben namelijk een herderpup aangeschaft en die kleine vond Paul veel interessanter dan haar bazinnetje :) Leuk beestje en dol op alle aandacht die ze krijgt, dus dat gaat nog wat worden als ze groter wordt.


´s Middags zijn we de mannen gaan begroeten die we zouden helpen met het opzetten van een nieuwe tent. Twee waren er op de camping bezig om de oude tent af te breken (dat ging dus heel snel) en de andere twee waren de nieuwe tent ophalen. Paul heeft nog een klein handje geholpen, terwijl ik met de kinderen weer naar huis ben gegaan, want ze hadden helemaal geen zin.
´s Avonds moest Paul naar de jaarvergadering van de Schützen en daar stond hem nog een verrassing te wachten.... Sabine heeft bij de clubkampioenschappen de 5e plaats bij de jeugd behaald en kreeg daarvoor een prachtige beker!



Natuurlijk werd het weer laat, want na de vergadering moest er nog gegeten worden. Dus de jausenplattes werden alweer op tafel gezet en ook een glaasje cola moest nog gedronken worden. Uiteindelijk kwam Paul rond half twaalf weer thuis en heeft hij de beker bij Sabine in bed gezet zodat ze die meteen zou zien als ze wakker zou worden.

En die zag ze en vroeg zich af of die echt wel voor haar was. Die heeft dus de hele dag met een grijns van oor tot oor op haar gezicht rondgelopen.
Om dat te vieren en om de tentenbouwers te verwennen, heb ik me maar eens aan een echte hollandse appeltaart gewaagd. Om elf uur was deze helemaal klaar en zijn de kinderen en ik naar de camping gereden, waar Paul al aanwezig was om te helpen.
Er werd a la seconde een extra korte pauze ingelast om Sabine haar mooie resultaat te vieren en de appeltaart was dan ook in een kleine 10 minuten helemaal verdwenen.
De kinderen zijn daarna gaan tafeltennissen (ze hadden geluk dat Christoph net toen ze gingen kijken in het buro was zodat ze de spullen mee konden krijgen) en ik heb me ook nog even beziggehouden met het helpen rondom de tent.
Daarna ben ik naar huis gegaan om het nodige huishoudelijke werk te doen en om te zorgen voor het eten voor tussen de middag. We hadden namelijk nog 2 kas-fleischkasen om zelf af te bakken liggen en die hadden we speciaal uit de vriezer gehaald. Om 13.00 uur dat weer naar de camping gebracht met het bijbehorende brood zodat iedereen tenminste met een volle buik verder kon.
Op een bepaald moment stonden we met z´n allen het dakzeil over de caravan te trekken, toen was iedereen blij dat we met 5 man en 1 vrouw waren, want alle handen en kracht waren nodig om dit voor mekaar te krijgen. Rond half vijf zijn wij er weer vandoor gegaan omdat Paul nog een afspraak had staan. ´s Avonds lekker penne de la pappa gegeten, altijd weer een verrassing hoe die er uit gaat zien en daarna weer naar de camping gegaan om het resultaat te bekijken. Op dat moment bleek dat er iets fout was gegaan en was het hele dak weer afgebroken. Om te zorgen dat het zwikkie waterdicht werd moest dit er toch echt weer op en uiteindelijk waren we om half tien klaar. De mannen hadden nog niet gegeten, dus die vielen op de magnetronmaaltijden aan terwijl wij lekker naar huis zijn gegaan.
Het Jungbauernbal hebben we dit jaar dan ook maar gelaten voor wat het was, we waren namelijk moe!

Zondag rond een uur of tien weer naar de camping gegaan en daar tot half vijf in de weer geweest. Zo met z´n allen gaat zoiets toch wel lekker hoor. Helpen met tentdoek omhoog trekken hier, schroefjes aangeven daar, handje ondersteunen zus en zooi opruimen zo; voordat je het weet is de dag alweer bijna voorbij.
Paul had om vijf uur weer een hardloop-afspraak staan en daarna zijn we gezellig met z´n allen bij de griek gaan eten.

Maandag was het weer een gewone dag, dus moest er weer gewoon aan de slag gegaan worden. Paul is vrijwel de hele dag onderweg geweest, terwijl ik me thuis heb vermaakt. ´s Middags weer een flinke discussie met dochterlief gehad die alweer eens wat "vergeten" was, waardoor ze straks als het zo doorgaat niet eens meer 2-en maar 3-en op haar rapport gaat krijgen en daar zijn wij niet tevreden mee. Dus voor de verandering maar weer eens een flinke preek gehouden waarvan we hopen dat er iets van blijft hangen. Ze zegt wel elke keer dat ze zich dit keer echt gaat verbeteren, maar we hebben er tot nu toe eerlijk gezegd niet heel veel van gemerkt.
Eind van de middag nog even langs de camping om de mannen gedag te zeggen. Terwijl Sabine en Joris in het speeltuintje met het hondje aan het spelen waren, hebben wij de tent nog even in zijn volle glorie bewonderd en hebben we nog even met de mannen gepraat. Daarna zijn we met z´n allen weer vertrokken, waarbij we de kinderen bijna niet meekregen want die wilden met Conni blijven spelen :) Volgens Christine mochten we de kinderen toch rustig op de camping laten, maar toen wij daarop antwoordden dat zij de kids dan ook meteen een weekje mocht houden, vond ze ineens ook dat ze mee naar huis moesten, hihi.
Paul moest daarna nog even naar een klant en terwijl hij daar was, betrok het ineens heel snel en kwamen er flinke hagelstenen naar beneden.... nou ja, hagel... het zag er uit als hagel, viel ook als hagel, maar het waren een soort van sneeuwstenen in plaats van hagelstenen. Ik had als de wiedeweerga de auto in de garage gezet en toen ik terugliep kreeg ik 2 van die dingen op m´n hoofd en tot mijn verbazing waren ze zacht. Echt heel gek. De klant waar Paul was, had dit naar zijn weten nog nooit meegemaakt. Wat kan het weer toch apart zijn.

Na het eten met z´n allen nog gezellig een spelletje bowling op de wii gespeeld en daarna was het weer hoogste tijd voor de kinderen. Wij hebben de avond verbracht met was kletsen en tv-hangen. Ik had eigenlijk willen lezen, maar daarvan komt niet veel als de ander naar het kastje kijkt en ik had geen zin om alleen in de slaapkamer te gaan zitten.

Vanochtend weer op tijd uit de veren en tot mijn verbazing besef ik nu eigenlijk dat mijn poetsvrouw niet is geweest, zo maar eens bellen om te vragen of er niets ernstigs bij haar aan de hand is. Normaalgesproken belt ze namelijk altijd als ze niet kan komen...