Grenzhus, Ratzeburg, Zarrentin, bye bye Bantin

Zaterdag wilden we graag naar het Grenzhus in Schlagsdorf. Waar het Grenzhus nu staat, verliep de vroegere grens van Oost- en West-Duitsland. In het Grenzhus is dat allemaal heel indrukwekkend gedocumenteerd. Brieven van mensen van wie de grond en het huis onteigend werd aan familie leden laten de schrijnende omstandigheden zien, die er in de tijd van de grensopbouw in sommige gebieden heersten.
Allerlei logboeken met gegevens van de landbouw-gemeenschappen, propagandamateriaal, maar bijvoorbeeld ook informatie over de natuur in de grensstreek.
Wel wordt hier erg duidelijk dat de propaganda die bij ons in het "westen" gemaakt werd over al die afgrijselijke omstandigheden in het "oosten" ook niet helemaal klopte en echt alleen de ergste zaken eruit genomen werden. Nu is verslaggeving altijd gekleurd, daar komen we in de laatste tijd met de informatie over vervalste foto´s in de media enzo ook steeds meer achter, maar we hebben bijvoorbeeld ook met onze buren in Bantin gesproken en die vertelden dat het door hun meestal echt niet zo slecht werd gezien. Er zaten ook veel goede kanten aan het beschermde leven daar. Maar vrijheid, nee die hadden ze niet.
De buurvrouw had ook een speciale "reisepass" waarmee ze naar het werk, de schoenenfabriek in Zarrentin, reisde. Als je die niet had, mocht je het gebied niet in. Het grensgebied was wat dat betreft echt een heel gesloten gebied. Ze verteld ook dat haar broer (uit Schwerin) een keer was opgepakt omdat hij zonder pas zo´n 50 meter van haar huis (dat is bij het station) was. Nadat ze de dienstdoende officier hadden beloofd dat dit niet meer zou gebeuren en hij de volgende dag sowieso weer naar huis zou reizen, was het euvel voorbij.

Nog even terug naar het Grenzhus. Zo´n 350 meter van het Grenzhus af, is een grensovergang nagebouwd, dat is echt wel bijzonder om te zien. Je hebt eerst een slagboom met controlepost bij de 3 meter hoge muur, daar achter staat de wachttoren waarna een veld komt met allemaal draadjes er over gespannen, natuurlijk gemaakt om je te laten struikelen.

 Vervolgens een groenstrook, rijbaan voor de patrouillewagens waarlangs in het begin, toen er nog niet genoeg wachttorens waren, kleine huisjes stonden waar vanuit de soldaten de grens nauwlettend in het oog hielden. Hierna een soort van droge gracht, die zo gebouwd is dat auto´s die de grens vanaf de andere kant hebben geramd en er wel in kunnen, maar nooit meer uit. Dan was er nog een mijnenveld en een lange strook met zand waarin elke voetafdruk blijft staan totdat je ´m weer wegharkt. Daarna het hek dat op zo´n manier gemaakt is, dat als je probeert omhoog te klimmen, je vingers er ofwel in blijven steken of je ze zo vreselijk kapot snijdt dat je wel los wil laten. De delen van het hek waren trouwens aan de westduitse kant vastgeschroefd, zodat ze niet vanuit oostduitse kant losgeschroefd konden worden.
Na het hek, was er trouwens ook nog minimaal 50 meter oostduits grondgebied, en dat stond ook overal duidelijk aangegeven, zodat de mensen niet per ongeluk daar op terecht zouden komen, want ze werden zonder pardon opgepakt.

 Gelukkig stonden er ook een paar bankjes waardoor we mooi een familiefoto konden maken.

 Een mooie jonge dame

 Een klein boef

Na het bezoek aan het Grenzhus besloten we om de stad Ratzeburg met een bezoekje te vereren.
We kwamen uit in de garage onder een groot modehuis waar Sabine en ik leuk zijn geslaagd voor wat kleding. Toen zijn we nog een rondje gelopen langs de kerk en wat andere mooie gebouwen, maar veel was er niet meer open, het was per slot van rekening al zaterdagmiddag en dan zijn traditiegetrouw heel veel winkels in Duitsland gesloten.
Op zoek gegaan naar een ijszaak en die hebben we gevonden. We namen de specialiteit, die bestond uit een, maat patatzak, ijshoorn; daarin gingen 3 bollen heerlijk ijs, daarop kwam slagroom en saus naar keuze en daar bovenop werd nog een kleine negerzoen gezet. Heel erg leuk en heel erg lekker.

Zondag was onze laatste dag in Bantin en hebben we nog genoten van ons stationnetje en het lekkere weer. Natuurlijk ook alvast onze spullen ingepakt en Paul heeft het een en ander aan foto´s gemaakt.
Dit stationnetje zullen we niet zo snel vergeten!

 Elke dag veranderde we onze bestemming. Op de laatste dag bleef natuurlijk 1 zo´n ijzeren stang waarmee je de borden veranderd zo vast zitten, dat we hem niet meer los kregen, dus zijn we die maar "vergeten". Met een hamer krijg je het wel weer goed, maar die hadden we nu eenmaal niet bij ons.

Bye bye Bantin, misschien komen we nog wel eens terug!

En op maandag gingen we door naar..........Nederland