Benigne paroxismale positieduizeligheid

Een mens maakt wat mee in haar leven....
Sinds afgelopen zaterdag heb ik last van duizelingen. Niet een beetje, maar echt heel erg. Dus uiteindelijk toch maar eens langs de dokter, want werken lukte echt niet.
Gelukkig viel ik bij de dokter ook om, zodat hij kon zien wat er aan de hand was. Daar ben ik heel blij om, want heel vaak kom je bij de dokter en kun je niet laten zien wat er aan de hand is, omdat je er bij hem/haar geen last van hebt.

Ik werd meteen op een behandeltafel gelegd, infuusje in m´n arm (waarom stoppen ze toch altijd zo´n infuus in een mens z´n arm, ik had al gedronken :) ) en de ambulance werd gebeld. Door twee leuke jongemannen (hihi, vin ik niet erg) werd ik vervolgens naar Kufstein gechauffeerd.

Daar werd ik afgeleverd op de afdeling neurologie. Natuurlijk werd er bloed afgenomen, bloeddruk opgenomen en mocht ik met de vrouwelijke dokter mee om wat tests te doen. Een hersenbloedinkje werd vrijwel meteen uitgesloten, omdat ik daar verder geen symptomen van had, maar ik mocht nog wel gezellig door voor een CT scan van m´n hoofd en vervolgens voor een echoscopie van de halsslagaders. Ik hou niet van ziekenhuizen, maar de mensen die er werken, zijn vrijwel zonder uitzondering ontzettend lief, dus dat is dan wel weer fijn.

Na al deze onderzoeken moest ik ook nog door naar de KNO afdeling, maar dat duurde nogal en omdat ik steeds omkiepte, mocht ik gezellig op de ambulante zorg afdeling van de neurologie blijven liggen. Een van de nadelen van de ambulante zorg is dat je er geen eten krijgt, want het zijn afdelingen waar de zorg normaalgesproken maar heel kortdurend is. Tegen een uur of 1 kreeg ik voor de eerste keer wat te drinken (de keer daarvoor had ik zelf al wat water gedronken toen ik naar de wc moest) en een lieve zuster wist tegen een uur of drie nog ergens wat lange vingers voor me op te duiken. Daar was ik tegen die tijd echt heel blij mee! (als je bedenkt dat ik om 5 voor acht al bij de dokter zat, kun je uitrekenen hoe lang ik al niets te eten gehad had).

De eerste poging om mij bij de KNO in de behandelkamer te krijgen, liep na een half uur op de gang wachten op niets uit. Ik hoorde van de zuster daar dat twee van de drie artsen voor een noodoperatie waren opgeroepen en de derde arts dus in z´n eentje alle patiënten af moest handelen. Dus rolstoelde ik weer terug naar de neurologie, waar ik weer heel lief werd opgenomen, zodat ik op bed kon liggen.

Uiteindelijk mocht ik iets na vier uur weer richting KNO en na een klein kwartiertje wachten, mocht ik nu wel de behandelkamer in. Eerst kreeg ik een gehoortest, toen vond de dokter het nodig om m´n amandelen te bekijken, maar dat moest door iets in m´n keel te stoppen. Dat lukte dus niet, ik ging continu zowat over m´n nek (als je bedenkt dat ik vrijwel geen pil kan slikken, dan kun je je voorstellen dat ik ook geen slang m´n keel in krijg). Vervolgens ging er een slangetje door m´n neus en dat verdraag ik wel. Ik adem namelijk altijd door m´n neus en zo´n slanggeval gaat met je ademhaling mee naar binnen.

Vervolgens werden er weer allerlei testjes gedaan waarbij ik heen en weer "gegooid" werd om de duizeligheid op te wekken. Daarna door naar de volgende arts waar ik een bril op moest die m´n oogbewegingen af kon lezen. Ook daar werd m´n hoofd weer allerlei kanten op gemanipuleerd, terwijl ik m´n ogen op een bepaald punt gericht moest houden. Toen volgde er een bril die compleet verduisterd was om te kijken of ik misschien spontane oog-draaiingen had.

Nadat dat allemaal gecontroleerd was, was het alweer bijna vijf uur en kreeg ik de uitslag:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Benigne_paroxismale_positieduizeligheid
Een goedaardig, maar irritant probleem dus. Bij mij linkszijdig vastgesteld en daar heb ik dus een mooi briefje met oefeningen voor meegekregen.

De neurologe wilde me toen ook nog even spreken en waarschuwde vooral dat ik, als ik uitvalverschijnselen van welke aard dan ook zou krijgen, ik meteen terug moest komen. Ze was wel erg serieus moet ik zeggen, en ik was allang blij dat ik weer naar huis mocht na zo´n hele dag dokters en zusters zien en maakte dus weer lekker grapjes, dus ik heb nog even heel duidelijk benadrukt dat ik weet wat er gebeurt als iemand een hersenbloeding heeft (Paul z´n oma had ze regelmatig en we hebben hier in het dorp een heel lieve kapper van onze leeftijd die al meerdere hersenbloedingen heeft gehad) en dat ik echt echt echt meteen naar de dokter ren als ik ook maar iets bij mezelf merk dat daar op lijkt.

De zusters heb ik een flinke fooi gegeven, omdat ze toch de hele dag een bed voor me vrij hebben gehouden (hadden ze niet hoeven doen) en zo lief voor me hebben gezorgd, waarna ik Paul meldde dat ik opgehaald kon worden. Daar Sabine ook een lange dag op school had gehad, hebben we die daar ook meteen opgepikt, vervolgens met de uitslag van de onderzoeken nog even langs de huisarts gegaan (wil hij graag) en toen EINDELIJK naar huis om te eten. Paul had goulasch met rijst klaarstaan en daar was ik heeeeeel blij mee!

Van de duizelingen zal ik vermoedelijk nog wel een paar dagen last houden, maar als ik de oefeningen braaf doe, dan zou het over uiterlijk een dag of tien weer over moeten zijn. Ik ga deze week in ieder geval niet naar de skischool, daarvoor heb ik nog teveel last, maar met een beetje geluk kan ik daar maandag weer gewoon naar toe. Dat wil ik ook wel graag, want dan begint de februari-vakantieperiode en is er tenminste lekker veel te doen :)