Even terugblikken op onze 4 daagse vakantie

4 mei was het dan zover, we gingen heerlijk met z´n viertjes van woensdagmiddag tot en met zondag naar de gemeente Hauzenberg, om precies te zijn naar het gehuchtje Ödhof (een paar boerderijen bij elkaar).
Om kwart voor 1 hadden Paul en ik de tassen in de auto gelegd en gingen we op weg naar Westendorf om Joris van school te halen. We parkeerden bij de supermarkt voor de school en toen Joris kwam, haalden we eerst nog wat broodjes en iets te drinken voor onderweg. Vervolgens door naar Kufstein om Sabine op te halen. Tegen kwart voor 2 kwamen we daar aan en helemaal happy reden we de grens over (waar op dat moment geen grenscontrole met geweren stonden, fijn, want dat is echt geen prettig gezicht om langs te rijden).
Lekker kletsend reden we verder en op 3 km voor Rosenheim hoorden Paul en ik een raar geluid. Paul zette de auto direct aan de kant en dat was maar goed ook, want op dat moment kwam er witte rook onder de motorkap vandaan. We zijn heel snel uitgestapt en achter de vangrails gaan staan, waar we zagen dat er ook groene vloeistof onder de auto vandaan kwam. Nadat we hadden gezien dat er verder geen gevaar was, heeft Paul de motorkap open gedaan om te kijken of hij iets kon zien. Nee dus. Snel de ÖAMTC (Oostenrijkse ANWB) gebeld en die zorgden ervoor dat er een sleepwagen gebeld werd. Een dik half uur later kwam die ook aanrijden (dat viel ons alles mee, je hoort nog wel eens van wachttijden van ruim 1 tot 2 uur) en bracht ons naar de Suzuki garage in Rosenheim. De man van de afsleepdienst dacht in eerste instantie dat de stuurbekrachtiging kapot was, maar toen hij in Rosenheim nog een keer goed keek, was hij ervan overtuigd dat het toch de waterpomp was. De garage bevestigde dit en kon ons niet eerder dan maandag helpen.
Balen dus. Ondertussen waren we € 150,- lichter en moesten beslissen wat we zouden gaan doen.

Na wat heen en weer bellen besloten dat we ons dan maar terug naar Brixen zouden laten brengen. Gelukkig kon deze vriendelijke man ons ook nog met auto en al terug naar Brixen brengen en rond 5 uur waren we weer terug in Brixen (en nog eens € 420,- armer). Gelukkig was onze garage nog open en konden we daar snel een auto lenen, zodat we Junior (de Suzuki Alto) op konden halen en onze reis verder konden vervolgen.
Om de tijd dat we eigenlijk op ons vakantie-adres zouden aankomen, reden we weer weg vanuit Brixen. Het was nu natuurlijk spitsuur en dus een stuk drukker op de weg, maar goed, wat is dat is, dus we reden vrolijk verder.
Aangekomen bij Burghausen reden we een file in waar we meer dan een uur over 4,6 km hebben gedaan. Op zo´n moment zijn we zo blij dat we altijd eten en drinken mee  hebben in de auto. Stilstaan is al erg genoeg, maar honger en dorst hebben als je stilstaat en geen kant op kunt, is nog veel erger. Uiteindelijk kwamen we iets na half tien aan op ons vakantieadres. (Het ligt op ca. 3,5 uur rijden vanaf Brixen...)
De boer stond ons al op te wachten en liet ons het fijn, ruime appartement zien. We waren er helemaal blij mee en na onze gastheer vriendelijk de deur uitgewerkt te hebben (de best man hield maar niet op met praten) en nog een kopje thee gedronken te hebben (ja ja, die hadden we ook mee, we hadden al rekening gehouden met het feit dat de winkels misschien niet meer open zouden zijn als we aankwamen en donderdag was het nou eenmaal hemelvaartsdag en dus alles dicht) doken we ons bed in.
Om tien over 1 ´s nachts kwamen ook onze vakantieburen aan. Een stel met een meisje van 2-3 jaar. Kind was vreselijk druk en liep verschrikkelijk te krijsen, maar ja, na zo´n lange rit ook niet helemaal verwonderlijk. Helaas hield de kleine dat tot een uur of half drie vol en om 6 uur begon het weer. Doodop sleepten we ons naar de ontbijttafel (de boer had broodjes voor ons gehaald en we hadden zelf smeerkaas en chocopasta bij ons) en gingen die dag Passau maar eens bekijken.
Paul kwam de buurvrouw tegen, die zei dat ze hoopte dat we niet al teveel last hadden gehad van dochterlief. Paul was zo moe dat hij het bij wat gebrom hield.

Passau heeft een prachtig oud stadsdeel dat ontzettend goed is onderhouden, met heel veel mooie gevels en hele leuke winkeltjes (die helaas bijna allemaal gesloten waren, maar daar hadden we natuurlijk al rekening mee gehouden).

In de kerk was een groep fluitisten aan het oefenen, daar hebben we nog even staan luisteren en natuurlijk bekeken we ook de grafstenen op het binnenhof.

We hadden een Thais-asiatisch restaurant gespot en daar hebben we tussen de middag gegeten. Het eten werd vers bereid en was erg lekker. Alleen wel jammer dat er ook aardig wat verse koriander in zat. Daar hebben we omheen gegeten, want de naam zeepkruid is wat ons betreft de juiste benaming voor dit plantje en dus niet zo lekker in het eten.

Na een heerlijke dag zijn we weer rustig terug naar ons appartement gereden. Sabine ging daar lekker skypen met haar vriend, terwijl Joris, Paul en ik nog even gingen wandelen. Helaas voor Joris hing de lucht vol met pollen en had hij binnen de kortste keren hoofdpijn en voelde zich ellendig. Hij is weer terug gegaan naar het huis, terwijl Paul en ik verder zijn gewandeld.
Thuisgekomen hebben we een eenvoudige spaghetti gemaakt (ook aan avondeten hadden we gedacht :) ) met spaghetti, een pot bolognesesaus en grof geraspte parmezaanse kaas.
In de kelder van het huis was ook een ruimte met een sauna, een douche en een bubbelbad, dus die hebben wij met ons viertjes bezet en even heerlijk genoten.
De buren waren ondertussen ook thuisgekomen en daar kwam dit keer geen herrie vandaan, dus wij waren helemaal blij. Nog even een spelletje gepest en om iets voor tien uur zijn we ons bed in gedoken, want we waren nog best moe van de reis en de gebroken nacht.
Helaas bleek dat het buurkindje nog niet in bed lag en toen die 10 minuten later naar bed gebracht werd (in de kamer direct naast onze kinderen) begon het gekrijs van voren af aan. Ik heb op dat moment een krijs terug gegeven en op de muur gebonkt om ze duidelijk te maken, dat we behoorlijk veel last van het kind hadden en toen hebben ze de kleine gelukkig meegenomen naar de andere kant van het appartement. Ik snap sowieso niet dat als je weet dat je kind zo´n drama maakt van het slapen dat je het dan naast de buren legt en niet in de slaapkamer aan de andere kant van het huis. Dat vind ik dus echt asociaal.
De kleine heeft het krijsen in ieder geval tot 12 uur volgehouden (Joris was al bij ons op de kamer komen liggen, maar ook daar leek het alsof het kind bij ons in huis lag) en Sabine heeft haar koptelefoons opgezet met de muziek vrij hard, zodat ze in ieder geval nog iets kon slapen. Toen zijn wij in ieder geval uitgeput in slaap gevallen, maar om 4 uur begon het gekrijs weer van voren af aan.
Het was echt geen huilen hoor, dat de kleine deed, ik heb nog nooit een kind zo lang zo hard horen krijsen. Volgens ons was ze gewoon zwaar overprikkeld en oververmoeid. Zo´n klein kind en dan de hele dag met haar op sleeptouw zijn en het pas om tien uur ´s avonds in bed leggen, dat is vragen om problemen.
Paul en ik zijn naar Hauzenberg gereden om ontbijt te halen (slaapwandelen was er niets bij) en hebben samen met de kinderen aan de ontbijttafel besloten om naar huis te gaan. De kleine heeft vanaf 4 uur totdat ze om 9 uur weer wegreden (naar de familie in Oostenrijk hoorden we van de boer, daar kregen kinderen het vormsel op zondag en daar zouden ze dus elke dag heenrijden) aan een stuk door gekrijst en we kregen niet het idee dat het de volgende dagen beter zou worden. Op deze manier was het voor ons geen ontspannen vakantie, maar alleen maar stress en daar hadden we geen zin in.
Dus wij op zoek naar de boer, maar ja, die was nergens te bekennen. Hij is ook niet mobiel bereikbaar, dus uiteindelijk zijn we tegen half elf in de auto gestapt en naar huis gereden. Thuisgekomen meteen een mailtje gestuurd waarom we weg waren gegaan en gevraagd om het bankrekeningnummer, zodat we het verschuldigde geld konden overmaken. We hebben nog steeds geen antwoord gekregen...

Gelukkig was het in Brixen ook heerlijk weer, dus we hebben meteen vlees gehaald zodat we konden bbq-en, dat geeft ook een echt vakantiegevoel! De volgende dag zijn we met z´n vieren naar de Kandleralm gewandeld, daar waren we ook al lang niet meer geweest en na een uitgebreide maaltijd en nog veel uitgebreider gesprek met de chef (die wilde alles weten over mijn werk op het Resort en was compleet verbaasd dat ik daar weg was, dus dan ben je nog wel even bezig met vertellen) weer lekker naar huis gewandeld en weer van ons terras genoten. Zondag was het weer wat minder en hebben we de tijd gewoon binnen doorgebracht en ´s avonds de rest van het bbq vlees opgegeten. Toen was onze korte vakantie weer voorbij en uiteindelijk was het ook nog heel rustgevend geweest (toen we eenmaal thuis waren, hihi).