Blij en verdrietig

Wat liggen die emoties toch dicht bij mekaar.
Vanochtend heb ik me officieel uitgeschreven bij de Gulden Gulden, de emaillijst over consuminderen waar ik vanaf november 1998 op heb meegelezen, meegeschreven, meegemodereerd en vooral heb meegeleefd.
Een hele leuke webcommunity, waar ruzies nu eens geen orde van de dag zijn en waarop men mekaar meestal probeert te helpen in plaats van tegen te werken.

Toch heb ik besloten de lijst nu te verlaten. Simpelweg omdat ik me begon te irriteren aan zaken waaraan ik me nog nooit had geïrriteerd. Het gevoel dat ik er niet meer thuishoor om welke vage reden dan ook.
Daarom ben ik verdrietig, omdat ik vrijwillig mijn internetvrienden achter me laat.

Blij ben ik met het feit dat ik me niet meer dagelijks met andermans problemen geconfronteerd hoef te zien. Ik trek me dat soort zaken altijd veel te veel aan, vooral als mensen goede raad krijgen en er dan op de een of andere manier gewoon niets mee lijken te doen. Het ja-maar gehalte is hoog (ook bij mezelf hoor, ik ben geen haar beter dan de rest) en op dit moment heb ik geen zin om kostbare energie daaraan te verliezen.
Gisteren heb ik daar met Paul nog een hele discussie over gehad. Wij zijn hier in het relatief rijke westen zo verwend, dat we allemaal steeds 'meer' willen.
De 1 wil meer geld, de andere wil meer kinderen, de volgende wil meer vrije tijd, de daaropvolgende wil meer........ Nou ja, vul het zelf maar in. Puntje bij paaltje zijn zoveel mensen zo ontevreden, al zit er soms een laagje vernis op die de schijn van tevredenheid bijeenhoudt.

Ook blij ben ik met het mailtje dat ik toch nog binnenkreeg, ook al had ik me uitgeschreven. Waarin stond dat ze voor mij speciaal iets willen organiseren. Dat vind ik zo ontzettend lief en doet me veel. Al zal ik dat niet zo makkelijk uiten, want daar ben ik niet zo best in ;)

Een beetje verdrietig en blij ben ik ook om onze dochter. Ze zit op atletiek omdat ze dat zo graag wilde. In het begin vond ze het inderdaad ook erg leuk, omdat er steeds spelletjes gespeeld werden en ze dat heerlijk vindt. Maar na verloop van tijd begon het haar tegen te staan en nu gaat ze al tijden met hele flinke tegenzin naar de trainingen en met luid uitgesproken tegenzin naar de wedstrijden.
Wij begrepen dat van de trainingen niet, omdat ze daar altijd vrolijk van terug komt.
Nu bekende ze gisteren dat ze al weken 'met een blij gezicht' thuiskomt omdat ze ons niet wil teleurstellen. Niet omdat ze het nu zo leuk vindt.
Dat vinden wij heel knap van onze kleine meid, en ondanks dat we het eigenlijk erg jammer vinden, hebben we besloten dat ze niet meer naar atletiek hoeft en dus ook niet naar de wedstrijd komend weekend. We zijn blij dat we haar dat plezier kunnen doen, want zij heeft ook al zo lang haar best gedaan om ons een plezier te doen.

Blij en verdrietig, 2 verschillende emoties, maar zo met mekaar verbonden.
Bijzonder.