IJsje eten in Kirchberg

17 augustus, alweer een prachtige warme dag. Joris lag met zijn vrienden in het zwembad, Paul was aan het werk en Sabine en ik hadden eigenlijk best zin in een ijsje.
Maar, zonder vlijt geen ijs, dus we hadden bedacht dat we naar Kirchberg gingen wandelen om daar bij Lorenzoni een ijsje te kopen.
In gedachten had ik het fiets-/wandelpad aan de overkant van het dal, dus lekker m´n open sandalen aan, pet op en wandelen maar.
Nu had Sabine bedacht dat we wel over de Lindenweg konden wandelen. Ik protesteerde nog, want daar gaat het eerst een stuk omhoog, maar nee, mevrouw wilde persé daar lopen (omdat we daar door het bos konden, vertelde ze later).

Dus wij beginnen vrolijk aan de wandeling. Zoals overal hier, natuurlijk weer een fantastisch uitzicht. Het enige nadeel: bremmen! Rotbeesten, ik heb er zo´n hekel aan.
Het begon al met het eerste deel van de Lindenweg, dat hier op de berg ligt. Na nog geen 50 meter word ik van alle kanten aangevallen door die ellendige bloedzuigers, dan kan ik ineens heel snel lopen! Ik was trouwens al wel zo verstandig geweest om een lange broek aan te doen, want het is nu eenmaal het perfecte weer voor die beesten. Niet veel verder kunnen we gelukkig weer normaal lopen zonder door een horde van die prikbeesten aangevallen te worden en dan zorgt het uitzicht ervoor dat je niet meer zo erg aan de bremmen denkt.
Deze is van onderaan de Griesberg richting Brixen.

Na de Lindenweg gaan we de Griesberg op. Een rijweg dus je moet ook zo nu en dan op auto´s letten, maar het is alleen bestemmingsverkeer, waardoor we niet meer dan 3 auto´s zijn tegengekomen. In een continue klim kom je aan in Kirchberg-Ruetzen. Een klein gehuchtje dat helemaal op de berg ligt. Superidyllisch voor een vakantie en met alweer een waanzinnig mooi uitzicht.

 Onderweg in het bos waren we trouwens ook nog een grote bonte specht tegengekomen, die speciaal lief langs ons kwam vliegen en daarna ook nog even liet horen hoe mooi hij kan roepen.
In Ruetzen aangekomen, was het eerste dat we zagen twee koeien die het ontzettend warm hadden. De voorste lag eerst met haar kop helemaal plat op de grond, net als onze cavia´s dat vaak doen. Jammergenoeg toen ik de foto nam net niet meer.

 Ook een aantal brem-aanvallen hebben we afgeslagen waarbij Sabine er niet ongeschonden vanaf kwam, die had ondertussen een prik opgelopen. Ondertussen hadden we flink dorst gekregen, want het geplande uurtje wandelen was al voorbij, dus bij de eerste de beste schone beek, hebben we wat gedronken. Het water was daar niet heel lekker, dus het bleef bij een klein slokje. De volgende beek was veel beter, die had superlekker water, dus daar hebben we onze dorst compleet gelaaft. Je komt overal langs kleine beekjes en watervalletjes, dat maakt de tocht erg leuk.

(ooooo, wat mooooooooi!!)

De weg vanuit Ruetzen loopt door een prachtige kloof verder naar Kirchberg-Spertendorf. Ondertussen had Sabine twee brem-beten opgelopen en hebben we weegbree gezocht om de jeuk en de pijn weg te halen. Dat werkt per slot van rekening ook bij brandnetelprikken, dus proberen is altijd verstandig. En jawel!! het hielp. Binnen tien minuten had ze nergens meer last van. Lang leve de natuur!

Door Spertendorf wandelend, kwamen we ook deze mooie automaat tegen. Ik loop vreselijk achter, dus had deze nog nooit gezien. Voor de fietsers onder ons, een binnenband-automaat.

 Ondertussen hadden we de blaren op onze voeten staan, onze tong hing op onze schoenen en we waren dik twee uur verder, toen we achter het maisveld onze bestemming zagen. We hoefden alleen nog maar de wei over, onder het tunneltje door, langs het spoor, over de rotonde en jawel toen waren we er!

Sabine trakteerde, dus dat was nog eens een extra mazzeltje voor mij.
Met het ijsje in de hand wandelden we dit keer via het fiets-/wandelpad dat ik al voor de heenweg in mijn hoofd had, terug naar huis. Helaas moesten we het bij de paardenrenbaan al bijna opgeven, onze voeten wilden niet meer. Gelukkig was Paul zo lief en is even bij z´n klant vandaan gereden om ons zo´n 5 minuten lopen verderop op te halen.

We waren erg trots op onszelf en hebben ook besloten dat we binnenkort zeker nog een keer deze kant op willen wandelen. We zijn nog een aantal wegen tegengekomen waar we nog nooit gelopen hebben. Alleen doen we die keer dan wel goede schoenen aan, nemen we flessen water en iets te eten mee, zodat we niet meer zo uitgeput Paul hoeven te bellen of hij ons op komt halen.