Zet die tandarts ook maar op de trein

Wat een dag zeg vandaag.
Ten eerste heb ik me vanochtend ontzettend verslapen, waardoor ik om 8 uur pas m'n bed uitsprong en onder het geroep van commando's naar Sabine snel de kleren die nog op m'n stoel lagen van gisteren ben aangeschoten.
Toen als een razende roeland gezorgd dat de schooltas ingepakt werd en daarbij ook nog de juiste hoeveelheid voedsel erin gestopt.

Joris en Paul konden rustiger aan doen, want die gingen vandaag naar Zandvoort omdat een collega van Paul daar weer een motorrace had.
Toen Sabine naar school was gedirigeerd ben ik gaan proberen om NS internationaal te bellen. Dat is me toch een toer! Dat wil je niet weten gewoon. Vanaf 9 uur vanochtend heb ik elk half uur gebeld om te kijken hoelang de wachttijd nog was en steeds bleef dat bandje maar staan op: de wachttijd bedraagt meer dan 10 minuten, wij raden u aan om op een later tijdstip terug te bellen.
Ik kan je vertellen dat je, nadat je dat bandje 8 keer hebt gehoord, niet meer blij bent. Als je dan vervolgens het bandje krijgt met de mededeling dat de wachttijd dit keer meer dan 3 minuten is en je dus vrolijk blijft hangen, dan wordt je pas echt zielig als op dat moment je beltegoed op blijkt te zijn! 9 euro uitgegeven aan in de wacht staan! Een mens zou van minder zielig worden.

Om half 2 had ik toen een afspraak met de tandarts staan, want er moest nog even een gaatje gevuld worden. Gezellig in de wachtkamer zitten kletsen met de moeder van een meisje dat vorig jaar bij Sabine in de klas zat. Nadat we weer op de hoogte waren van mekaars wel en wee en het ondertussen kwart voor 2 was, begonnen we ons toch af te vragen wanneer we geholpen zouden worden. We moesten namelijk alletwee om kwart over 2 in de buurt van school zijn om kinderen op te vangen.
Toen we om 10 voor 2 nog geen geluid hoorden in de praktijkruimte, heb ik maar eens op de deur geklopt om te vragen of we nog geholpen zouden worden, omdat we op tijd naar school moesten. Ook heb ik daar nog even luid en duidelijk aan toegevoegd dat ik dat probleem al had aangegeven toen ik de afspraak maakte en toen de assistente daarop zei dat ze per dag wel 40 tot 50 afspraken moest maken, zei ik dat ze me dan niet om deze tijd in had moeten plannen, omdat ik het toen al had aangegeven.
Maar goed, de tandarts werd uit haar bespreking gehaald (waarom zit je in een bespreking als je weet dat er mensen in je wachtkamer zitten te wachten?) en toen ik naar binnen werd geroepen, was het ook in een noodtempo gebeurd.
Volgens mij hebben ze nog nooit zo snel iemand kies uitgeboord en weer gevuld. Hopelijk is het goed gegaan, anders kan ik straks in Oostenrijk weer opnieuw naar de tandarts en dat hoeft voorlopig even niet van me. Gelukkig heb ik geen hekel aan tandartsen, maar ik vind het altijd wel erg zonde van m'n tijd en vooral van m'n geld.

Daarna dus weer snel naar Sabine gefietst en haar van school opgehaald, thuis wat gedronken en al snel was het weer tijd om naar de Speel o theek te gaan voor mijn laatste dienst daar. Sabine en ik stonden in de startblokken om te vertrekken toen Joris en Paul weer thuiskwamen. We hoorden dat Paul z'n collega van z'n motor was gevallen en z'n sleutelbeen had gebroken, auw auw RECTIFICATIE 21.45 uur, z'n schouder lag uit de kom, maar is gelukkig weer waar die hoort) en Joris besloot dat hij ook wel meekon naar de speel o theek. Joris heeft daar de hele tijd met de speelgoedmotor geraced, waarbij hij natuurlijk continu van de motor af moest vallen.... Het was weer erg gezellig met de dames daar (ik zal jullie gaan missen) en de tijd vloog dan ook om.

Thuisgekomen, hardnekkig weer geprobeerd de NS te bellen en dat lukte natuurlijk weer niet meteen, want er waren weer meer dan 10 minuten wachttijd.
Dus eerst grofvuil buiten gezet, daarna nog even met de buurvrouw staan praten en toen naar het gemeentehuis getogen om de identiteitskaarten van de kinderen op te halen. Bij terugkomst eerst onze chinese maaltijd (die al anderhalf uur in de oven stond om te ontdooien en weer heet te worden) opgegeten en natuurlijk trouw geprobeerd de NS te bellen.
Ongelooflijk maar waar, om kwart over 7 was de wachttijd verkort naar meer dan 4 minuten, dus ik heb de gok gewaagd. Uiteindelijk had ik na een tijd van goed 26 minuten mijn felbegeerde plaatsbewijzen besproken, dus ik kan jullie bij deze mededelen dat de kinderen en ik op zaterdag 30 juli 2005, om 07.46 uur vanaf station Den Haag Centraal, vertrekken naar Brixen im Thale alwaar wij om 18.03 uur aan zullen komen. De kinderen zullen het wel helemaal fantastisch vinden zo met z'n drietjes zo'n groot stuk in de trein.

Paul heeft ondertussen de kinderen in bed gestopt en is vervolgens weer hard bezig geweest met het regelen van het vervoer van alle verhuisdozen richting Brixen. Als alles loopt zoals wij nu denken, dan verhuizen de dozen op zondag richting Oostenrijk dus dan zijn we op maandag 1 augustus 2005 officieel met al onze bezittingen de grens over.

Daarnet hebben we ook nog even onze bank buiten aan de weg gezet (met die hoeveelheid scheuren in de bekleding had een ander dat waarschijnlijk al jaren eerder gedaan, haha) dus morgen mogen de mannen van de vuilophaal ons mooi helpen met het verkleinen van onze berg rommel.

Het huis wordt steeds leger en is momenteel een zooitje doordat er nu van alles op de grond ligt te slingeren dat normaalgesproken op onze bijzettafeltjes (ook bij de vuilnis) stond/lag dus dat wordt morgen een flinke opruimslag. Pfffff, ik heb er nu al geen zin in, maar wat moet dat moet. Per slot van rekening moet er vrijdag nog een verjaardag gevierd worden.

Nu ik m'n blogje heb bijgewerkt houd ik er voor vandaag maar weer eens mee op. Morgen is er weer een nieuwe dag. Hopelijk zit het me dan meer mee dan vandaag, want ik heb het ff gehad.