Terugblik op ruim een jaar camping

Of het voor iedereen interessant is, wat ik nu ga schrijven weet ik niet, maar voor mezelf nodig om het verlies van mijn geliefde werk te verwerken een terugblik op mijn jaar op de camping.

Het begon met de kerstvakantie 2005. Door moeder Widauer gevraagd of ik voor 2 weken in de receptie wilde gaan zitten, omdat ze niemand hadden. Het leek mij wel leuk werk en in ieder geval zou ik dan lekker bezig zijn 2 weken.
Nou, het werk was inderdaad ontzettend leuk. Wel erg aan Christoph moeten wennen en hij aan mij omdat onze stijl van werken nogal verschilt, maar verder ging het prima.
Toen heb ik in januari nog een paar keer een weekendje dienst gedraaid om met de voorjaarsvakantie weer voor 5 weken gevraagd te worden.
Door de gigantische hoeveelheid sneeuw die er dat seizoen viel, was er veel werk voor me.

Omdat de samenwerking weliswaar zo nu en dan wat stroef liep, maar we voor de rest juist een superteam vormden, vroeg Christoph me om verder op oproepbasis beschikbaar te zijn. Vond ik heel erg leuk, niet vastzitten aan vaste werktijden of dagen, en toch een vast werkplek. We hebben zelf natuurlijk ook een aantal jaar op de camping gestaan en het altijd zo naar ons zin gehad dat we daardoor de sprong naar Oostenrijk hebben gewaagd, en daarom voelt de camping voor mij als ´eigen´. De meeste mensen weten ook dat ik m´n hele ziel en zaligheid in de camping heb gestoken. Heel soms mopperde Paul wel eens dat ik verdikkie meer op de camping zat dan thuis bij m´n familie en daar had hij gelijk in.

In die periode ook zoveel leuke contacten met campinggasten opgebouwd, dat het elke keer weer leuk was om te gaan.
Toen kwam half april natuurlijk het bericht dat de tunnel gebouwd zou gaan worden en daarvoor hebben we een noodplan in werking moeten stellen. Oostenrijkers zijn nu eenmaal geen planners zoals nederlanders dus alles moest op stel en sprong geregeld worden. Daar heb ik ook weer heel veel campinggasten leren kennen die ik voor die tijd eigenlijk bijna niet gezien had. Ik had en heb nog steeds veel bewondering voor al die mensen die het binnen een maand tijd voor mekaar kregen om vrij te regelen, hierheen te komen en de hele zaak af te bouwen en weer op te bouwen. Per slot van rekening staan er een aantal paleisjes en die breek je echt niet zo snel af!
Met Christoph samen ook veel werk gehad om "de wei" op orde te krijgen. Per slot van rekening was het echt een wei en daar moesten ineens straten, electriciteit enz. aangelegd worden. Ook dat binnen een maand tijd, dus daar hebben we de nodige tijd ingestoken.
Ondertussen was mei alweer voorbij en begonnen de zomermaanden.
In de zomermaanden is de hoeveelheid gasten weliswaar niet groot, maar zoals iedereen wel weet, lag er het nodige achterstallige werk op de camping en dat hebben we voor het grootste deel toch met z´n tweetjes allemaal weggewerkt.
Achterstallig onderhoud verholpen, administratie helemaal op orde en nog zoveel meer.
Weken van 7 dagen, 9 uur per dag waren me niet vreemd en vond ik ook helemaal niet erg. Heerlijk bezig geweest en ook lekker veel contact met allerlei mensen gehad.

Eind van de zomer werd het weer wat rustiger, maar begonnen we met het klaarmaken van de jaarrekeningen, wat voornamelijk op mij neerkwam. Tja, er kan er maar 1 tegelijk met dat soort dingen bezig zijn en Christoph heeft natuurlijk ook het hotel en het appartementenhuis van de familie waar hij moet werken.

Oktober alweer de aankomst van de winterkampeerders en heel veel vaste gasten die dan langskomen om de caravan winterklaar te maken en de openstaande rekeningen te betalen. Ook alweer een hele leuke periode om te mogen werken.
November, december was al een stuk minder qua hoeveelheid werk. Zoals gezegd hadden we de achterstanden weggewerkt en alleen onderhoud is niet veel.
De twee kerstweken waren ook relatief rustig omdat helaas de sneeuw uit is gebleven. En in januari ook niet veel gedaan natuurlijk.

Zoals de meesten van jullie wel weten, hebben Christoph en ik in de periode dat we samenwerkten een aantal keer flink woorden gehad, wat er een aantal keer in geresulteerd heeft dat ik m´n sleutels heb ingeleverd. Dat weer bijpraten is elke keer weer gelukt, omdat we mekaar nu eenmaal graag mogen, maar de energie die het kost is ontzettend.

Daarom nu, met veel pijn in mijn hart, want wat ga ik al m´n campinggasten toch ontzettend missen, neem ik afscheid van m´n werk op de camping. Leuk is het zeker niet, maar beter is het wel..