eerder thuis dan gewild (nu met foto´s)

Zo ben je ineens 2 dagen eerder thuis dan dat je eigenlijk zou willen. Dat de server op de camping ineens is uitgevallen en op afstand niet meer reageert is al vervelend genoeg, maar dat de buurman belt dat er wat onder je buitendeur door en vanuit de muur naar buiten komt lopen, dat is heel vervelend. Dus zondag geen bezoekjes meer afgelegd die eigenlijk wel op de agenda stonden, maar meteen door naar huis gereden.

Om het verslag wel op volgorde te houden, begin ik toch gewoon bij vorige week zondag... Na lekker uitgeslapen te zijn, spullen in de auto gezet en op ons gemakje gaan rijden. Deels over de snelweg, deels over B-wegen en door dorpjes. Uiteindelijk kwamen we tegen vijf uur, half zes aan bij Trier, want dat wilden we wel een keer bezoeken. In het dorpje Pfalzen, een heel klein dorpje tegen Trier aan, een mooi gelegen hotelletje gevonden, direct aan de Moezel en met uitzicht op de rivier. Kamer was netjes, de bedden (geheel tegen de normale hotel-ervaringen in) echt goed en de omgeving erg mooi. Volgens de kaart serveren ze daar eten volgens de "gehobene Küchen" dus we hadden nogal wat verwachtingen, maar nadat we hoorden dat de specialiteit van het huis de zogenaamde Flammkuchen in geen enkele variatie meer te krijgen was en je dan ofwel een dure argentijnse steak (die heeft Paul dan maar genomen) of een eenvoudige broodmaaltijd kon krijgen (ik heb een tosti van het huis genomen) viel dat nogal tegen. Een Flammkuchen valt trouwens ook niet onder de "betere" keuken dus waar ze dat predicaat vandaan haalden was ons een raadsel. ´s Avonds nog wel een leuke wandeling gemaakt langs het water en door het dorpje. Het weer was prachtig dus daar was niets mis mee. Ook erg leuk waren de visjes die steeds uit het water omhoog sprongen om de vliegjes te vangen, daar hebben we nog een aardig tijdje naar gekeken. Na een goede nacht slaap eerst maar eens rustig ontbeten. Het ontbijt zat tussen goed en slecht in, dus daar valt weinig over te zeggen. De spullen weer rustig ingepakt en Trier ingereden.
Bij de Porta Nigra hebben we de auto in de parkeergarage gestald en zijn de toeristische route gaan wandelen. Paul wilde graag het amphi theater bekijken dus we zijn die richting opgewandeld (lag aan de andere kant van de stad, dus we hebben een aardig stukje gelopen). Onderweg moest ondergetekende natuurlijk weer eens naar de wc en daar ik een reisgroep zag staan bij de Kaiserthermen, daar naar binnen gelopen en naar het toilet geweest. Waarom vertel ik zoiets triviaals? Tja daar komt natuurlijk een verhaaltje achteraan. Nadat ik op het toilet geweest was, konden we namelijk het gebouwtje niet meer via de ingang uit. We konden alleen nog de thermen in. Blijkbaar dacht men dat we bij de groep hoorden en we zijn dan ook gezellig meegelopen, erg leuk verhaal hoorde erbij, vooral het feit dat de hygiene bij de oude Romeinen een zeer grote rol speelde was natuurlijk interessant om te bedenken. Na de val van het Romeinse Rijk is ook de hygiene "vergeten" waardoor ziektes als bijvoorbeeld de pest zich hebben kunnen ontwikkelen. Toen de rondleiding ten einde was, zijn wij weer verder gaan lopen naar het Amphi Theater dat we niet al teveel later ook vonden. Daar rondgekeken, ontzettend gelachen om het nederlands dat daar uit de spreekpaal kwam (we luisterden mee met een stel nederlandse toeristen die daar een muntje in hadden gemikt) en ook gekeken naar de metselaars die bezig waren een stuk muur op te meten voor de restauratie. Eigenlijk hadden we wel zere voeten en wilden dus met de bus terug het centrum in. De bus die stopte was de toeristenbus die de hele dag door de stad rijdt van de ene bezienswaardigheid naar de andere. Het enige nadeel was, dat je daar alleen een kaartje voor de hele dag kon kopen en tien euro per persoon is een hoop geld als je alleen maar naar het centrum wilt. Toch besloten om het kaartje te kopen en daarvan geen spijt gehad. We kregen een koptelefoontje in ons hand gedrukt en met de opmerking "de duitse versie speelt op kanaal 2" mochten we de bus in. Naar boven het open dak opgegaan en via het koptelefoontje allerlei interessants gehoord. Wel in het centrum uitgestapt om een heerlijke ciabatta met tomaat, mozarella en pesto te eten; natuurlijk heerlijk mensen gekeken en vervolgens weer op de bus gesprongen voor de rest van de rondrit. Uiteindelijk hebben we deze anderhalf keer gereden, maar dat maakt niets uit, we hebben een prachtig overzicht van de stad gehad. Weer uitgestapt bij het begin/eindpunt de Porta Nigra en zo tegen half vier naar onze volgende bestemming gereden:

Vianden in Luxemburg
Over prachtige binnenweggetjes door een gebied waar industrie en grote bedrijventerreinen nog onbekend zijn, genoten van alles wat dit deel van Duitsland en uiteindelijk Luxemburg ons te bieden had. In Vianden aangekomen bij de VVV een brochure gehaald van de beschikbare overnachtingsmogelijkheden en op goed geluk Auberge de L´Our uitgekozen, met bijbehorende slagerswinkel. Over het algemeen is bij dit soort zaken het eten erg goed dus dat sprak ons wel aan. De kamer zag er netjes uit dus de spullen gehaald (we moesten een eind verderop parkeren, want de Auberge heeft geen parkeerplaats en ligt midden in het centrumpje aan de rivier) en vervolgens het dorp ingegaan. Het luxemburgs is een taal op zich, het houdt het midden tussen duits, zangerig frans en iets wat op nederlands lijkt. ´s Avonds bleken we het journaal voor ongeveer 60% te kunnen volgen, niet slecht voor 1 dag. Gegeten hebben we in een bistro die door een nederlands/chinees(?) echtpaar werd geleid, helaas niet erg spraakzame mensen, maar er kwam in ieder geval uit dat ze er voor het tweede seizoen zaten en eerst ergens in zuid-luxemburg gevestigd waren. Het eten was er ok, alhoewel je geen soort rostbraten verwacht als je een biefstuk besteld, maar het vlees was goed, de patat meer dan genoeg en de saladebar zeer netjes. Ook het vanille-ijsje was meer dan fatsoenlijk te noemen (3 grote bollen met een flinke peut slagroom) dus daarover waren we ook zeer tevreden. Na het eten nog even iets verderop gereden om bij de stuwdam te kijken, waarna we weer terug zijn gegaan naar ons hotel.
Daar wachtte ons toch enigszins een teleurstelling. Het bed had er prima uitgezien, maar helaas bleek de matras te bestaan uit een hele berg van die ijzeren veren en dat ligt niet lekker als die de hele nacht overal in je lijf prikken. Helaas hadden we vooraf moeten betalen (1 overnachting moet bij ons vooraf betaald worden hoor) en waren de chef en cheffin nergens meer te bekennen.
Het ontbijt de volgende ochtend was ook enigszins een teleurstelling. Bij een slager verwacht je wel iets aan vleeswaar, maar verder dan een hamsoort en een worstsoort kwamen we niet. Gelukkig lusten we de twee aangeboden vleeswaren wel, maar toch, het viel tegen. Ook nu waren de chef en cheffin nergens te bekennen. Wel de schoonmaakster annex hulpje die enkel frans bleek te spreken. Gelukkig spreek ik ca. 4 woorden frans en kon dus vertellen dat de chambre belle was, maar le lit mauvais. Het zal een compleet verkeerde zin zijn, maar ze begreep me en was duidelijk blij dat er iemand van de gasten frans sprak waarna ik een spraakwaterval over me heen kreeg. Ik haalde er in ieder geval uit dat ze de chef al vele malen deze boodschap had doorgegeven (de andere gasten die er zaten, klaagden over hetzelfde en waren ook blij dat dit hun enige en laatste nacht daar was), maar dat hij alleen z´n schouders ophaalt en er verder niets aan doet. Verder kon ik er niet veel van volgen, maar gelukkig wel dat ze me nog een fijne dag verder wenste :)

Het onweerde trouwens flink en ook in de omgeving van Spa waar we de volgende stop hadden willen maken, was het niet mooier dus besloten we om dan maar meteen door naar NL te rijden en daar nog even bij zwager Frans zijn verjaardag langs te gaan. Daar ook meteen de kinderen weer te zien gekregen, want die waren net bij Paul zijn ouders aangekomen. Daar dus lekker met z´n viertjes blijven slapen.

De volgende dag om kwart over twaalf nichtje Manon opgehaald en met z´n allen naar Walibi World gereden. De eerste teleurstelling was dat het park maar tot vijf uur open was. Wel kregen we daardoor vier euro korting per persoon, maar die hadden we met de kortingsbonnen die we al hadden ook gehad. Natuurlijk goldt een en ander niet in combinatie met dus we waren niet goedkoper uit dan normaalgesproken. Het park is vreselijk onoverzichtelijk, de bewegwijzering heel erg slecht, waardoor we van de tijd die we hadden een heel groot deel met zoeken hebben doorgebracht. Voor ons wat dat betreft dus geen aanrader. Op het einde gingen we nog in een of andere waterrivier (de Rio Grande). Ik had er eigenlijk niet zo´n zin in, ik houd niet zo van half nat worden als het bewolkt is en er een windje staat, maar goed het was de laatste attractie waar we nog inkonden voordat het park zou sluiten dus toch maar gedaan. Had ik maar geluisterd naar die twee meiden die voor ons stonden..... Die zeiden nog: je moet wel hopen dat de waterval niet aanstaat want dan kan je nog wel eens heel nat worden. Wij denken nog van "ach, dat zal zo´n vaart niet lopen, die willen ons vast bang maken". Wel gekeken dat ik met Joris in het droogste deel van het wiel ging zitten en toen onderweg. In het begin viel het nog wel mee, enigszins natte broek gekregen, maar ik heb me groot gehouden. Totdat we dus bij die rotwaterval kwamen die dus _wel_ aanstond en waar Joris en ik onder terecht kwamen. Ik ben half boven Joris gaan zitten waardoor die nog een heel klein beetje droog bleef maar ik ben echt compleet verzopen. Iedereen die mij kent, kan zich dan misschien voorstellen dat ik heel chagerijnig was en het vooral ook heel erg koud had. Snel naar de auto gelopen terwijl de rest nog een slush-ijs ging kopen. Geluk bij een ongeluk had Paul nog een extra broek en shirt in de auto liggen en nadat ik mij "en plein public" van al mijn kleding had ontdaan (ik ben absoluut geen exhibitionist, maar je moet wat als je het koud hebt) snel in die kleren gestapt, nog snel een meegebracht jasje aangetrokken en toen ging het enigszins. We hadden nog in een pannenkoekenhuis willen gaan eten met de kids, maar hebben dat deel maar overgeslagen en zijn weer zo snel mogelijk terug naar m´n schoonouders gereden. Daar stond een overheerlijke grote bak met macaroni voor ons klaar waarna de nattigheid snel vergeten was. Kleding snel de wasmachine in gemikt, zodat het de volgende dag weer lekker droog kon zijn.

Op donderdag zijn we eerst ´s ochtends bij Paul z´n oma op bezoek geweest, die het met haar 93 jaar toch wel heel leuk vond om ons weer eens te zien (was voor mij 4 jaar geleden!) en ons flink plat moest knuffelen. Daarna nog een boterhammetje gegeten en toen naar Fort Kijkduin gereden. Daar ontzettend veel plezier gehad met het bekijken van het aquarium en ook de overblijfselen van het fort met bijbehorende tentoonstelling was erg leuk.
Snel weer naar huis gereden, want Sabine zou met nichtje Manon nog gaan paardrijden. Paul, Joris en ik zijn toen naar het land gereden waar opa aardappels aan het rooien was. De mannen gevonden, maar opa bleek net op het erf te zijn. We mochten achter de trekker aan mee naar de boerderij. Het was ongelooflijk stoffig dus we hebben erg gelachen om de zandauto waarmee we uiteindelijk op het erf aankwamen, maar zo door het veld rijden waar anderen natuurlijk niet zomaar rond mogen tuffen, was ook wel heel erg leuk. Joris heeft daar nog met de kinderen gespeeld, terwijl Paul en ik nog even uitleg kregen van boer en boerin over wat ze dit jaar nog verwachten en hoe het proces plaatsvindt. Erg interessant en heel erg aardige mensen. Daarna moesten we snel weer naar huis. Sabine belde op waar we bleven (het was net zes uur geweest), want het paardrijden was niet doorgegaan en ze had ondertussen wel honger gekregen. Daar komt bij dat we beloofd hadden om bij Lotus Wokplaza in Wieringerwerf te gaan eten, daar had ze speciaal om gevraagd. Paul z´n oude klasgenoot en bedrijfsleider herkende Paul meteen en kwam later ook nog kort een praatje maken. Veel tijd had hij niet, want ondanks het feit dat het een doodgewone donderdagavond was, was het er stampvol. Na het voorgerecht begon Joris al te klagen over pijn in z´n buik en misselijkheid en even later was het inderdaad zover dat hij over de wc hing. We hadden al een tijdje het gevoel dat hij altijd problemen had als we chinees aten, maar er was ook vaak een aanleiding geweest hoe het zou kunnen komen. Nu niets van dit alles, we hadden een rustige dag gehad, Joris was niet druk, huilerig, moe of wat dan ook en ineens bedacht ik dat het wel eens aan het feit zou kunnen liggen dat chinezen bij vrijwel alles de smaakversterker Ve-Tsin gebruiken en dat veel mensen daar niet tegen kunnen. Dus snel oma gebeld of ze Joris op kwam halen en met z´n drietjes verder gegeten. Sabine heeft zich helemaal volgegeten (wij ook trouwens) en de ijsbar die inclusief is, was een prachtige afsluiting van deze avond. Joris bleek bij oma nog een flink bord macaroni te hebben gegeten en een toetje en voelde zich weer helemaal top. Geen chinees bij de chinees vandaan meer voor onze kleine man, ik maak het volgende keer gewoon wel weer zelf. Voor hem was het erg jammer, want hij is dol op chinees eten en op uit eten, maar goed er zijn nog genoeg andere zaken waar we ons geld kwijt kunnen, hihi.

De volgende ochtend eerst weer lekker uitgeslapen, waarna Paul en ik maar eens naar de winkel zijn gereden om wat typisch nederlandse producten mee te nemen. Een klant van ons wilde graag Senseo-pads dus daar hebben we 5 pakken van meegenomen (schijnen hier onbetaalbaar te zijn) en zelf hebben we gevulde koeken, roze koeken, mergpijpen, bokkepootjes, bastognekoeken, heeeeeeel veel conimex spullen en nog het een en ander meegenomen. Ook meteen een huzarenslaatje en voor Paul kip-satésalade gekocht, want dat kennen ze hier niet en vinden we allemaal erg lekker. Na het middageten zijn we in de auto gestapt naar Purmerend om onze beste vrienden daar op te zoeken. Het weer werkte niet erg mee, maar dat geeft niet bijpraten is ook leuk. ´s Avonds daar bij een turks restaurant wezen eten als vervanging van de turk in Den Haag waar we naar toe hadden gewild, maar waarvoor we geen plaats in het schema hadden. Het bleek een zeer positieve verrassing te zijn, erg goed eten en meer dan genoeg. Zeer vriendelijke bediening en de prijs was ook niet slecht. Voor degenen die eens in Purmerend zijn, op de gevel prijkt heel groot "Ottomaans restaurant".

Zaterdagochtend zijn we nog met z´n allen naar het plaatsje Marken geweest. Erg schetig plaatsje om te zien, heel ouderwets kneuterig met al net zulke kleine huisjes.
Er stonden er een aantal te koop, dus voor degenen die zo´n oud visserhuisje zoeken.... Er stond een lichte storm, ca windkracht 7 en dan merk je dat Sabine en Joris dat nooit gewend zijn geweest, die vonden het allebei wel erg hard waaien en Sabine had het voor het eerst in haar leven zo´n beetje, gewoon koud. Daar ook ons schema voor zaterdag vol genoeg stond, ook daar weer na een tijdje naar huis gegaan en toen door naar Zoetermeer naar mijn tante. Daar kwamen we tegen een uur of vijf aan, hebben ons nog snel verkleed in onze feestkleding, waarna we met z´n vijven vertrokken naar de drie Hooibargen; een feestzalencentrum in Zoetermeer. Mijn ouders vierden daar hun 15.000 dagen tellende huwelijk met vrienden, oud-collega´s en familie. Het was erg gezellig moet ik zeggen, we hebben een hoop mensen gesproken onder andere "ome" Gerard een oud-collega van mijn vader waar we het als kinderen al goed mee konden vinden. Behalve het feit dat z´n haren compleet grijs waren geworden, was hij geen steek veranderd, dus dat was heel erg leuk. Natuurlijk moesten er de nodige toespraken gehouden worden, ik moest de eerste voor m´n rekening nemen en ben nog vriendelijk geweest ook. Mijn zusje had namelijk zo´n goeie toespraak voorbereid met prachtige kwinkslagen, gemenigheden en meer van die strekking dat ik daar dit keer niet overheen kon komen en dus ook geen moeite heb gedaan. Daarbij moet er natuurlijk iemand van ons kinderen zijn die goede herinneringen ophaald, dus dat heb ik gedaan :) Gerard verblijdde ons met een verhaal geheel in Ollekebolleke stijl (voor degenen die niet weten wat dat is kijk HIER. Een van de moeilijkste vers-stijlen die er bestaan en waaraan Gerard en mijn vader zich een aantal jaren zeer intensief gewijd hebben in de correspondentie met elkaar. Op het einde van de avond (twee uur later dan verwacht, vanwege een onderbezetting van het personeel van het zalencomplex) wilde Joris niet meer met de rest van de kinderen mee bij opa en oma slapen, maar wilde liever ook bij tante Joke slapen. Geen probleem, er was nog wel een bedje bij elkaar te toveren dus dolgelukkig ging hij met ons mee.

Na het ontbijt zijn we met z´n drietjes naar Den Haag gereden om daar Sabine op te halen en om half twaalf vertrokken we dan ook echt. Geen bezoeken meer omdat de zaterdagochtend aan ons gemelde lekkage ook verholpen moest worden en dus ook in 1x doorgereden naar Brixen. Nog wel een tussenstop gemaakt in Nürnberg om wat warms te eten en daar bemerkt dat italianen het niet zo nauw nemen met de maat van een pizza. Op de kaart stonden pizza´s van 26 cm en van 33 cm doorsnee. De kinderen hadden niet zo´n honger en namen een kleine pizza, Paul en ik lustten wel wat en namen een grote. Hadden we toch maar voor de kleine gekozen..... De grote pizza bleek namelijk 50 cm in doorsnee te zijn!

Poeh, het is een gelukje dat er van die meeneem dozen bestaan, want daar hebben we de resten van de pizza´s in laten doen. Een mens kan ook overdrijven natuurlijk. Snel naar huis gereden en om half tien kwamen we hier in Brixen aan. Natuurlijk eerst de schade een beetje bekeken en die was duidelijk "alleen" in de keldervloer aanwezig en het water was afgesloten dus naar de wc gaan moest op rantsoen gezet worden.

Heerlijk geslapen in onze eigen bedden moet ik zeggen en vanochtend om 7 uur heeft Paul meteen gebeld met onze installateur om te vragen of we het water weer open mochten draaien. Ja dus, wat betekende dat we tenminste konden wassen, plassen enzovoorts. Rond kwart over acht belde de man van het droogmaak-bedrijf. Die had al blazers en van die vochtopvangers geplaatst en is nu bezig met het boren van gaten in buitenmuren en de vloeren om te zorgen dat het apparaat geplaatst kan worden dat ervoor zorgt dat onze vloeren van binnenuit weer droog worden. Dat duurt 3 tot 4 weken (die ervaring hebben we natuurlijk nog vanuit de overstroming destijds in 2006) en daarna moeten de vloeren natuurlijk weer netjes gemaakt gaan worden, dus kapotte tegels eruit en nieuwe erin. Een hoop werk en dat omdat er een heel klein aftapkraantje aan de achterkant van de boiler blijkt te zijn gaan lekken. De schade wordt dan ook verhaald op de firma die onze warmwaterpomp met boiler heeft geplaatst, financieel zouden we er dus wel uit moeten komen, maar vervelend blijft het, het geeft weer een hoop extra rommel. Verder kan ik nog melden dat de kelderverdieping van de buitenkant is geïsoleerd, de mannen zijn afgelopen weekend begonnen, op het terras wordt de rand nu verder afgemaakt en achter het huis is de gemeente bezig met het maken van de muur die ervoor moet zorgen dat het paadje ontstaat waarover onze achterburen kunnen lopen om hun vuilnisbakken bij de weg te zetten. We blijven nog wel een tijdje in een bouwput leven....