Schrik in het restaurant

De afgelopen twee dagen zijn volledig opgegaan aan het doen van de achterstallige administratie. Ik ben duidelijk niet in de wieg gelegd voor boekhoudster, alhoewel ik me nog kan herinneren dat ik door van die testcentra wel altijd die kant op wordt geduwd omdat ik nu eenmaal goed logisch kan denken en ondanks mijn probleem met wiskunde, goed ben met cijfers.
Als ik eind deze maand weer moet gaan zitten, denk ik dat ik mijn liefste collega (die mij tegenwoordig Petra van der Buchhalterin noemt) maar eens moet vragen of hij niet een keertje mee kan kijken. Die zit familietechnisch toch al in de cijfers en weet daar meer van dan ik.

Verder waren we dinsdagavond even een patatje eten in het campingrestaurant. We waren weer eens vergeten brood te halen en een frikandelletje pinda gaat er ook altijd wel in. Paul had ook nog een klant op de camping, dus het kwam allemaal mooi uit.
We waren helaas de enige gasten, enkel Christoph kwam ook nog even langs met een vertegenwoordiger. Die hadden hun hielen nog niet gelicht toen de serveerster naar ons toekwam: Paul, Anneke voelt zich niet goed en vraagt naar je. Omdat Paul aan de telefoon zat, ben ik gegaan. Ze zag er inderdaad niet goed uit, had pijn op haar borst en nog wat symptomen die uitzagen naar hyperventilatie of een hartinfarkt (met mijn beperkte medische kennis dan). Dus snel de dokter gebeld, die ons doorverwees naar de Rettung. Die wilden dat we Anneke neer zouden leggen, maar dat was in het restaurant niet mogelijk. Dus naar hun huis toe met behulp van de koks, want lopen ging al niet meer.
Tja, dan gaat het snel. Rettung erbij, huisarts erbij, noodarts erbij en vervolgens door naar het ziekenhuis. Geluk bij een ongeluk, niets met haar hart, maar goed is het natuurlijk nooit. Voorlopig blijft ze tot vrijdag in het ziekenhuis en dan moeten we weer verder zien. Ze lichten je hier helemaal door met scans, hartfilmpjes, bloedonderzoeken en weet ik veel wat dus tegen de tijd dat je weer uit het ziekenhuis mag, ben je van voor tot achter gecontroleerd, da´s wel zo´n fijn idee.

De kinderen hebben er gelukkig niet al teveel van meegekregen, alhoewel Paul wel aan Sabine heeft moeten uitleggen hoe hyperventilatie nu werkt. Daar Paul ervaringsdeskundige is, heeft hij dat mooi uit kunnen leggen en vindt Sabine het ook niet meer zo eng.

Vandaag ga ik dan beginnen met de vertaling van de website van de kitzbüheler alpen. Ben benieuwd of we het gaan redden binnen de planning die we gemaakt hebben.