Het leven is te kort :(

Vanochtend stond er een berichtje in onze telefoonbox dat we contact moesten opnemen met onze campingkennis Paul Rense, of in ieder geval zijn vrouw.

Hij bleek vannacht niet goed te zijn geworden en naar het ziekenhuis te zijn vervoerd. Eerst St. Johann, daarna door naar Innsbruck.
Ik ben zo snel mogelijk naar de camping gegaan om daar wat ondersteuning te bieden tijdens het wachten op bericht. Ging best redelijk, maar ja je bent natuurlijk niet blij.
Toen zijn we om de tijd te verkorten maar even naar Westendorf gereden om daar een openstaande rekening bij de dierenarts te betalen, toen we gebeld werden door een kennis van ons die bij het Rode Kruis werkt.
Daar op hem gewacht en ik zag al aan z´n gezicht dat het mis was.
Daar op de parkeerplaats kregen we de mededeling dat Paul Rense rond half tien vanochtend is overleden.

Mensen, dat is een klap in je gezicht echt heftig. Natuurlijk eerst de familie van Paul gebeld en ingelicht en toen door naar de camping om het hondje bij kennissen achter te laten. Op dat moment heeft onze kennis het verder overgenomen. Hij regelt gelukkig verder alles wat met artsen en ziekenhuis te maken heeft. Ik heb de kennissen van de camping al zoveel mogelijk ingelicht, voorzover deze niet skiën waren en ook in het buro even doorgegeven wat er gebeurd was.

Nu weer thuis, maar met een heel onwerkelijk gevoel. We hadden in die jaren van samenwerking toch een vriendschapsband opgebouwd en dan is dit toch behoorlijk slikken.

Het leven is soms helaas te kort...