afgescheurde knieband en gesprek met leraar

Zondag is ook weer rustig verlopen. Wat gewerkt om bij te blijven, met de kinders gespeeld en voor we het wisten was de dag alweer voorbij.
Natuurlijk ook gejuicht om het feit dat onze dorpsgenote Maria Holaus een 1e plaats heeft behaald!

Maandagochtend was het dan zover, Sabine ging weer naar school. Gelukkig is ze toch redelijk optimistisch dus ze ging redelijk vrolijk die kant op. Joris was sowieso blij dat hij weer naar zijn Tante Martina mocht, dat is eigenlijk nooit een probleem.

De kinderen waren nog niet met Paul richting school toen buurman Anatol belde dat de verwarming bij hem niet meer ging en hoe dat bij ons was. Toen ik keek, bleek dat ook bij ons de radiatoren niet meer aan waren. Bij de ketel gekeken en daar bleek dat er een storing was. Nu stond er zoveel troep beneden dat ik niet bij het olievat kon komen met mijn zere knie, maar gelukkig kwam Paul even later en die constateerde dat de olie op was (volgens de huisbazin in al die jaren nog nooit gebeurd..). Dus de huisbazin gebeld dat er olie besteld moest worden, want in dit jaargetijde wordt het best koud.

Even later werd ik gebeld door het ziekenhuis in St. Johann dat ik om 12.45 uur voor een MR-Scan verwacht werd. Er was iemand uitgevallen, dus ik kon fijn 9 dagen eerder daar terecht.
Snel Paul z´n ouders gebeld in verband met de kinderen. Die komen om 12.30 uur uit school dus moesten opgevangen worden.

Paul heeft z´n opdrachten zo snel mogelijk geholpen en tegen 12 uur zijn we richting St. Johann gereden. We hadden gezorgd dat we er om 12.30 uur waren zodat we de afdeling rustig konden zoeken en daar bleek dat we nog 40 minuten moesten wachten. Lekker buiten in het zonnetje gaan zitten (dat was mazzel, vandaag regent het hier beneden) en dan gaat de tijd vrij snel voorbij.

Toen het scan-apparaat in. Jongens wat een herrie maakt zo´n ding zeg, echt ongelooflijk. Je krijgt weliswaar een koptelefoon op met muziek (stond veel te zacht om over de herrie heen te komen, maar goed beter dan niets) maar de herrie blijf je horen.
Aankleden, even wachten en toen mocht ik bij de dokter komen.
Ha, daar hebben we weer een brekebeen; was zijn begroeting aan mij. Daarna samen naar mijn plaatjes gekeken. Dat is me toch een gaaf gezicht, je eigen been van binnen en van alle kanten te bekijken. De techniek staat voor niets! Helaas hebben we geconstateerd dat mijn binnenste knieband helemaal afgescheurd is en ook m´n meniscus heeft een kleine opdonder gehad. Op mijn vraag hoe nu verder, reageerde hij dat hij dat met m´n huisarts moet overleggen. Misschien gaat het geopereerd worden, maar misschien ook niet, dat ligt aan van alles en nog wat, maar dat moet de huisarts me uitleggen als hij het zwikkie binnen heeft gekregen.
Dat was dus ff een kleine tegenvaller. Dat het gescheurd was, had ik allang vermoed, maar ik had de hoop dat het een kleine scheur was en niet een compleet afgescheurd geheel.

Snel weer richting camping gereden om daar verslag te doen en de kinderen op te halen, want Paul moest weer apres ski draaien. Net op de camping aangekomen, werd ik gebeld door mijn skileraar die op de een of andere vreemde wijze ter ore was gekomen dat ik voor de scan naar het ziekenhuis was geweest. Paul had het hem niet verteld en ook Chris wist het niet van Paul. Maar ja, geruchten gaan snel en er waren ongeveer 4 mensen in Brixen die het wel wisten. Vond ik erg lief dat hij nog even navroeg hoe of wat.

Van Sabine gehoord dat het beloofde gesprek met de leraar niet heeft plaatsgevonden. We zijn weer eens teleurgesteld in de school moet ik zeggen. We wachten vandaag nog even af en als er dan weer niets is geweest dan bel ik gewoon weer op met de vraag waarom er niets gedaan wordt. Moet zeggen dat ik er behoorlijk van baal dat er op zo´n manier met mijn dochter haar problemen wordt omgegaan en dan te bedenken dat ook Joris nog 4 jaar naar die school moet, bah!

Thuisgekomen bleek dat er nog geen olie was geleverd, dus de huisbazin gebeld en die wist te vertellen dat het dinsdagochtend vroeg geleverd zou worden. Nou ja, dan maar een dagje in de kou, we kunnen er toch niets beters van maken. Kaarsjes aangestoken om te zorgen dat het nog een beetje warm werd en op tijd onder de warme dekens gedoken.
Vanochtend was de temperatuur in huis teruggezakt naar 17 graden en dan begint het toch wat kil te worden. Gelukkig mochten de kinderen naar school waar het wel warm is en Paul moest nog even bij een klant langs. Ik zat ondertussen te wachten op de oliewagen die uiteindelijk om een uur of negen kwam. Op dat moment was Paul ook thuis dus die kon de man laten zien waar hij moest zijn enz.

Ondertussen hebben we de ketel zover dat hij weer aan is geslagen (dat duurt ook nog even, de lucht moet natuurlijk uit de leidingen en daarvoor moet je een aantal keren opnieuw opstarten) en hopelijk gaan we het over een uurtje of wat weer lekker warm krijgen.

Tot zover het nieuws vanaf hier, ga nu snel weer aan het werk. Gelukkig is er voor mij op dit moment niet al teveel dus ik kan me rustig houden, wat voor m´n been wel nodig is.
Paul heeft gistermiddag Chris & Anita ingelicht dat we het met z´n allen rustig kunnen vergeten dat ik ze in het hoogseizoen kan helpen. Zij balen daar vreselijk van, maar begrijpen gelukkig ook dat ik net zo hard met ze mee baal. Ik had er juist zoveel zin in om lekker buitenshuis een beetje aan de slag te gaan wat ik mooi met de kinderen kon combineren omdat het maar om een paar uurtjes overdag zou gaan en zij vonden het juist zo fijn dat ze zeker wisten dat er iemand was op wie ze konden rekenen en dat ze niet continu hoefden te bellen wie van de rest van de vrienden die dag kan helpen. Maar ja wat niet gaat dat gaat niet en we hebben het ze in ieder geval zo snel wij het wisten laten weten zodat ze nog harder op zoek kunnen gaan naar iemand die ze wel uit de brand kan helpen.