In Oostenrijk

zomer 2005 zijn we verhuisd naar Oostenrijk. Hier schrijf ik alle dingen die ons overkomen. Voornamelijk gerelateerd aan Oostenrijk, maar natuurlijk niet continu.

zondag, januari 20, 2008

Paar dagen in 1

Tjonge wat gaat de tijd toch snel. In de laatste paar dagen zijn er alweer heel wat dingen gebeurd.

Woensdagmiddag liet Sabine weten dat ze niet meer naar school wil. Nu wil ze dat wel vaker niet, maar dit keer was het haar echt ernst. Ze had nl. al 5 dagen niet meer gegeten dan ongeveer 2 mandarijntjes op een dag en in het begin gooide ik dat nog wel op de griep, maar uiteindelijk toch echt niet meer.
Ze at niet meer omdat ze dan niet beter zou worden en niet naar school zou hoeven.
Pfff, wat een ellende.
Dus contact opgenomen met de directrice, want de leraar heeft op dat gebied voor ons toch echt afgedaan. Die hebben we al zo vaak verteld wat Sabine´s problemen zijn en gevraagd daar beter op te letten en hij doet het gewoon niet. Daarnaast zijn wij niet de enige met een kind dat elke dag scheldend of huilend uit school komt (we weten van zeker de helft van de ouders dat die met hetzelfde probleem kampen) dus dan heb je ook niet meer zo´n zin om naar die man te gaan.

Vrijdagmiddag hadden we dan een gesprek bij haar (Sabine was erbij, die voelde zich tenminste een beetje serieus genomen en is weer gaan eten) en de directrice heeft beloofd dat ze de leraar er op aan zou spreken en dat hij ook nog een keer met Sabine zou praten. We hebben al gezegd dat het wat ons betreft niet bij deze ene keer hoort te blijven, maar dat dat vaker moet gebeuren.
Moeilijk hoor, het liefste zouden we haar gewoon uit die klas halen, maar ja dat gaat natuurlijk ook niet zo makkelijk. We zeggen ook elke keer tegen Sabine; kom op meid, nog een half jaar volhouden dan zie je die man nooit meer! Maar ja, als je weet dat je nog een half jaar van zo iemand afhankelijk bent, word je al zowat spontaan ziek dat snappen wij ook wel.

Verder zijn de kinderen vrijdagmiddag heerlijk bij opa en oma geweest, dat vinden ze zo heerlijk. Het is altijd jammer dat opa en oma hier altijd zo´n vol programma hebben, want de kinders willen eigenlijk veel vaker langs.

Ik ben met Paul mee geweest naar de Papalapub, was erg fijn om uit huis te zijn moet ik zeggen, maar na de 2 uurtjes daar was ik best wel moe. Gelukkig waren we met 2 uur klaar, want als het vol was geweest was het toch wat later geworden.
´s Avonds zijn Paul en ik ook nog gezellig naar Tresor gegaan, daar praat het toch wat lekkerder. Heel gezellige avond gehad met Christoph en Christine, maar om elf uur waren we allebei echt wel moe en zijn lekker ons bed ingedoken.

Zaterdag hebben we een rustdag genomen. Lekker naar de Hahnenkammrennen gekeken. Jakkes wat een nare val van die amerikaan Macartney zeg, dat zag er heel erg naar uit. Verder wel een mooie wedstrijd. Vooraf natuurlijk ook naar de vrouwen in Val Gardena gekeken, want onze plaatselijke favoriete Maria Holaus mogen we natuurlijk niet missen.

Paul is ´s middags nog met Joris gaan skiën en snowboarden en bij mij kwam vriendje Andi heel gezellig langs. Andi heeft nog heerlijk met Joris en Sabine gespeeld. Terwijl Paul verplicht in de Papala zat (hij moest draaien, maar er was eigenlijk niemand), hebben wij bij ons buiten een eierdoos staan verbranden, want natuurlijk ontzettend cool was volgens Joris hahaha! En voordat mensen roepen dat dat gevaarlijk is: natuurlijk stonden Andi en ik erbij, hebben we het op een open plek gedaan waar verder totaal geen brandgevaar bestaat (nu is dat midden in de sneeuw sowieso al minder natuurlijk) en hebben we de kinderen duidelijk verteld wat ze wel en niet mochten doen. Maar goed, ik vermoed dat het overgrote deel van de lezertjes zelf vroeger ook fikkie gestookt heeft :)

´s Avonds nog een stukje gaan rijden, maar vanwege de mist snel weer terug gegaan. Met z´n allen vroeg naar bed, wij hadden ook geen zin meer om voor de tv of achter de pc te hangen.

Vanochtend dan weer lekker uitgeslapen en nu weer rustig aan wat werkzaamheden oppakken. We kunnen ons meer dan 1 luierdag per week nu eenmaal niet veroorloven.