Test van de pistendienst

Vandaag was het dan zover, ik heb eindelijk les genomen. Terwijl Paul hard aan het werk was, heb ik me lekker vermaakt met leraar Andreas en 3 andere dames.
Het ging allemaal heel lekker moet ik zeggen en na de lunch zijn we dan ook naar boven gegaan, de bubble-expres op.
Dat hadden we geen van vieren verwacht, maar Andreas vond dat we goed genoeg konden skien om onder zijn leiding de afdaling te maken.

Ging echt super, we hebben de rechterkant genomen, zijn toen met een andere lift weer naar boven getransporteerd en toen gingen we weer vol vertrouwen naar beneden. Deels zelfs over een stukje rode piste! Voor de anderen was het de derde lesdag, voor mij de eerste, maar we waren zeer trots op onszelf.

Tja, en toen ging het mis. Ik wilde een bochtje draaien, zette die ook prima in en toen bleef m´n ski hangen. Voordat de binding open was, had ik al bijna een draai van 180 graden gemaakt, dus je kunt je voorstellen dat ik behoorlijk wat pijn had. Heb me ook volledig laten gaan en flink geschreeuwd. Dat scheelt namelijk nogal in de pijnbeleving. Het ging ook relatief snel weer iets beter, maar staan op dat been kon ik absoluut niet meer.
Mijn arme skileraar was helemaal van de rol, die had me natuurlijk ook horen schreeuwen en dacht minstens dat ik wat gebroken had. Nadat hij twee keer aan m´n knie had gezeten en me daarbij goed pijn had gedaan, heb ik hem gedreigd om hem op een pijnlijke plek te meppen als hij dat nog een keer zou doen.
Natuurlijk heb ik mij beklaagd dat er geen grote sint Berhard hond langskwam met schnaps, dat is toch een minpuntje, maar gelukkig kwam er ook een leraar van de kindergroep met gummibärli dus ik werd wel een beetje verwend.

Met de scooter naar beneden gebracht, dat was ook nog vrij pijnlijk moet ik zeggen, maar ik ben heel stoer blijven lachen en heb natuurlijk uitgebreid gezwaaid naar de kinderen uit Joris zijn klas die op dit moment skiles hebben.
Bij de lift gekomen, moest ik mijn naam en adres opgeven. Op mijn vraag of mijn verzekeringsnummer niet nodig was, kwam het antwoord: nee hoor, deze service hoort bij de prijs van de skipas! Ongelooflijk en dan durven er altijd nog mensen te zeuren dat die passen zo duur zijn.

Daarna ben ik in de lift geholpen en heeft Paul me beneden opgehaald. Door naar de dokter, die heeft foto´s van mijn knie genomen (waarom doen die dokters je toch altijd zo´n pijn) en wat ik al verwacht had klopte; de binnenste knieband heeft een flinke klap gekregen, in ieder geval flink verrekt en misschien een klein scheurtje. Dat laatste horen we pas als het erg pijn blijft doen en ik voor een MRI scan moet, maar ik denk dat het allemaal wel mee zal vallen wat dat betreft.
Ik lig nu al de hele middag in bed met een soort spalk om m´n been en die moet ik voorlopig dragen. Eind van de week of begin volgende week nog even langs de dokter om het zwikkie na te laten kijken en voor de rest mag ik 4 tot 6 weken niet skien. Echt balen want het ging net zo lekker.

De vraag rijst nu misschien waarom ik zo snugger was om m´n knie te verdraaien.... tja iemand moet natuurlijk zo nu en dan testen of de pistendienst wel goed is en ik ben nooit te beroerd om mensen daar een plezier te doen :)

De kinders zijn vanmiddag nog door opa en oma opgehaald om op de camping te gaan skien en daar hebben ze meteen wat mensen ingelicht over mijn toestand. Kreeg van 3 mensen liebe Grüße overgebracht, vind ik heel fijn.