Avontuur

Als reden voor emigratie noemt vrijwel niemand het avontuur, terwijl dat wat mij betreft eigenlijk wel een wezenlijk onderdeel is van het hele verhaal.

Als kind was ik niet uit de boeken van De Vijf, Schippers van de Kameleon, De dolle tweeling op avontuur te slaan. Ook de strips van Suske en Wiske en de Rode Ridder waren voor mij fantastisch.
Omdat ik natuurlijk De Ridder van m´n achternaam heet, zag ik mijzelf al als een dolende, moedige en rechtvaardige ridder deze wereld van het kwaad redden.
Het avontuur trok toen eigenlijk al.

Toen ik wat groter was, verslond ik de boeken van Karl May over Old Shatterhand (die ik wel erg eo-achtig vond, maar dan wel zeer stoer en dapper) en indiaan Winnetou (dat vond ik nog eens een vent) en ook daar sloeg de fantasie op hol en deed ik met beide heren mee om het onrecht in het wilde westen (en later het midden oosten) te verslaan. Alweer was daar dat avontuur dat boekdelen voor mij sprak.

Nu ben ik 35, ben al heel veel jaren een brave burgervrouw, die behalve haar voorliefde voor hardrock niets heeft dat zich onderscheidt van de gemiddelde mens.
En dan komt het idee van een pension in Oostenrijk.......het avontuurlijk deel van mij roert zich meteen en de fantasie slaat alweer op hol.
Dit keer weliswaar sterk geleid door het verstand, want tja met man en vooral 2 kinderen mag het avontuur er wel zijn, maar we zijn graag goed voorbereid.
Ik durf nu eindelijk toch te bekennen, dat naast alle andere redenen die er zijn voor emigratie 1 hele belangrijke is voor mij en dat is toch echt

AVONTUUR