buurmeisje

Wat ik al dacht, is gebeurd. Buurmeisje en buurvrouw moesten afgelopen nacht in het ziekenhuis blijven. Ik had al eens meer gehoord dat dat hier heel normaal is in geval van een koortsstuip.
Vanochtend werd ze onderzocht door de dokter en die constateerde ook een urineweginfectie, waarschijnlijk een ontsteking. Conclusie: voorlopig moeten ze in ieder geval tot woensdag in het ziekenhuis blijven, eerder wordt de laboratoriumuitslag uit Innsbruck niet verwacht.

Voor ons betekent dit dus een aantal dagen een logeetje erbij. Tja, we kunnen Linda natuurlijk niet aan haar lot overlaten. Voor ons allemaal een beetje vreemd zo ineens iemand in het huishouden erbij.
Gisteravond heb ik een matras naar beneden gesleept en op onze kinderkamer gemikt, zodat Linda bij ons kon slapen. Dat ging natuurlijk prima, want alle kinderen sliepen al. Vanochtend was het natuurlijk wel even vreemd, maar de kinderen hadden binnen de kortste tijd weer het grootste plezier met elkaar.
Toen hebben we samen ontbeten en daarna alle kinderen naar school gebracht. Paul en ik zijn toen meteen doorgereden naar de Hofer want daar hadden ze een superaanbieding voor een laptop. Wij lagen dus al om 5 over 8 voor de deur, die pas om half 9 open gaat.
Maar goed, wel een prachtige laptop gescoord.

Ondertussen alles klaar gemaakt om tussen de middag met z'n allen te eten, want tegen die tijd gingen we er nog vanuit dat de goegemeente vandaag weer naar huis kwam.
Dat gebeurde dus niet en tegen elf uur, kreeg ik te horen dat ze in het ziekenhuis moesten blijven. Dat betekende voor mij dus dat er koffers gepakt moesten worden. Kleding voor moeder en kind, verzorgingsproducten en ook allemaal voedsel. Er worden in het ziekenhuis wel maaltijden verstrekt aan moeders (dat moet achteraf betaald worden), maar die maaltijden zijn bepaald niet om over naar huis te schrijven en blinken niet uit door de gezonde ingrediënten. Dus met een tas vol kleding, leerboeken, speelgoed, the complete tightwad gazette (tja, je blijft een consuminderaar of niet, hahaha) en een tas met fruit, yoghurthapjes voor de kleine, 2 flessen prikwater en een flesje met siroop zijn wij het ziekenhuis binnengevallen. Vreselijke gebouwen zijn het toch. Er hangen wel overal tekeningen enzo, maar de sfeer is ver te zoeken. Gelukkig hebben ze een kamer voor zichzelf zodat Anita zich toch nog een beetje kan ontspannen. Ze is ook heel blij dat we komen, want nu kan ze eindelijk even rustig naar de wc en zich even een beetje opfrissen. De verpleging hier is van de irritante stempel, veel bevelen en zich vooral niet laten zien als je niet belt. Dat is fijn als je met een kind zit met een urineweginfectie. Die moet veel drinken, maar meer dan 2 flessen per dag worden er niet aangeboden, om de rest moet je continu vragen, dat is irri.
Net toen we weer weg wilden gaan kwam er een nieuw kindje bij ze op de kamer, met daaraan vast een hele familie van 6 personen! Anita was niet blij.
Contact met die familie is verder helaas ook vrijwel uitgesloten want ze spraken alleen maar turks :( Ik hoop maar dat ze vannacht wel een beetje fatsoenlijk kunnen slapen.

Thuisgekomen kregen Joris en Linda natuurlijk weer slaande ruzie en gelukkig was het toen uiteindelijk kwart voor zes (we waren om kwart voor vijf thuis) zodat we ze aan tafel konden dirigeren om te gaan eten. Na de broodmaaltijd ging het gelukkig weer een stuk beter, dus toen konden Paul en ik opgelucht adem halen.
Tegen half acht het hele zwikkie in bed gemikt en toen begon het gemekker. Eerst natuurlijk hihi, haha. Toen kwamen Joris en Linda er 2 keer binnen 3 minuten uit omdat ze moesten plassen. Daarna bleef Joris continu vervelen dus die hebben we op de mat gezet. Na daar een poosje gezeten te hebben, beloofde hij dat hij weer lief was, dus hij mocht weer in bed. Helaas is beloofd bij Joris alles behalve beloofd, dus hij was weer vervelend. Dus toen mocht hij op de mat gaan slapen!
Ik vrees dat de halve buurt weer wakker is geworden van het gekrijs dat onze zoon kan produceren. Jammergenoeg voor hem word ik hoe langer hoe bozer naarmate hij harder krijst en blijft hij dus net zo mooi op die mat al moet ik boven op hem gaan liggen (nou ja, figuurlijk dan).
Uiteindelijk was hij zover gekalmeerd dat ik hem het voorstel heb gedaan dat hij of in mijn bed mocht gaan slapen of op de mat. Hij wilde geen van tweeën (welke psycholoog heeft verzonnen dat die truc altijd moet werken?), maar goed hij mocht niets anders van me kiezen.
Uiteindelijk is hij in mijn bed gaan liggen en nadat we nog even samen hadden gelegen, sorry tegen mekaar hadden gezegd en elkaar weer flink plat hadden geknuffeld, is hij dan echt gaan slapen. Pfffffffff.
Ik ben dol op het kind, maar soms word ik een beetje moe van 'm.

Vanavond tegen half twaalf verwachten we de pappa van ons buurmeisje weer thuis, dan kan hij morgen tenminste kind en vriendin weer even ondersteunen.