koud langlaufen, in de sneeuw rollebollen en kinderen...

Paul en ik hadden afgesproken dat we vandaag weer eens zouden gaan proberen te langlaufen. Om 10.00 uur vanochtend hebben we dat dan ook gedaan.
Met de ski's een stukje lopen zodat we bij ons tegenover (helaas ligt er een spoorrails tussen) konden starten. Het was weer flink wennen, vooral omdat we het natuurlijk nooit echt geleerd hebben.
Buiten was het erg wisselend. Koud en mistig, maar ook met een lekker zonnetje. Ik voelde me alweer ronddolen in zo'n vakantiebrochure. Wel was het koud! Ik had een winterhardloopbroek van Paul gekregen, maar die hield me niet warm. Toen ik thuiskwam, waren m'n benen toch echt enigszins bevroren. Ze deden pijn en tintelden als een gek. Volgende keer trek ik gewoon m'n skibroek aan, of dat nu minder mooi staat of niet, dit vond ik niet leuk.
Al met al hebben we een goed half uur op de latten gestaan, toen had ik het erg koud en moest natuurlijk naar de wc dus weer lekker naar huis. Daar flink opgewarmd met een kop hete thee en na een half uurtje ging het wel weer.

Vanmiddag zijn we met de slees en de kinderen gaan lopen. Eerst even kijken of Joost en Hiroko thuis waren, want daar wilden we ook weer eens langs, maar die waren er niet. Hoogst waarschijnlijk stonden die op de lange latten op de berg.
Dus toen de forstweg op en het bos in. Daar heerlijk in de dikke laag sneeuw gelopen en vervolgens bij de campingberg (zo noemen wij de oefenheuvel altijd) met de slee naar beneden.
We hebben daarbij gegild van het lachen, want met onze slees (met van die ijzers) zak je volledig weg in zo'n dik pak sneeuw. Dus we zijn gewoon lekker in de sneeuw gaan rollen en lopen. Uiteindelijk is Joris nog behoorlijk hard naar beneden gesleed. Hij zat zodanig dat hij zich kon laten vallen op het moment dat hij te hard ging, maar het ging gelukkig helemaal goed.
Ik geloof niet dat Paul zo blij met mijn optimistische actie was. Hij heeft op datzelfde stuk een kind naar beneden zien sleeën en z'n been in stukjes zien breken tegen een paal die daar stond. Nu was toen de piste geprepareerd en dan ga je een stuk harder. Dan had ik Joris ook echt niet alleen laten gaan.

Daarna zijn we op de camping ook nog aan het sleeën geweest. Het pad waar wij aan stonden is namelijk vrijwel altijd bevroren. Vreselijk als je naar de wc moet (vooral 's nachts) en je glijdt continu onderuit, maar heel erg leuk als er (vrijwel) niemand is en je gaat er met de slee vanaf. De kinderen hebben ook nog op een grote sneeuwberg daar gespeeld (dat heb je met zoveel paden, die moeten toch geruimd worden) en daarna zijn we het dorp ingegaan.
Eigenlijk wilden we een warme chocolademelk gaan drinken bij het dorpscafé van Bernd en Sylvia, maar die waren dicht. Toen richting huis gegaan en onderweg bleek dat café Koller (van de oma van Jennifer uit Sabine haar klas) open was. Toen hebben we daar heerlijk een bak warme chocolademelk gedronken en er een stuk warme apfelstrudel bijgenomen.
Ook kregen we een biertje aangeboden dat ik natuurlijk niet hoefde, maar Paul wel en hebben we nog een tijdje met Dini Koller gepraat. Dini is Limburgse, maar woont al 37 jaar in Brixen. Ze was met een Oostenrijker getrouwd en dan blijf je wel hangen ook al is manlief niet meer onder de levenden. Ik mag er binnenkort een briefje ophangen om mijn oppasdiensten aan te bieden voor de klanten. Wie weet of ik er nog een klantje aan overhoudt.

Tegen 5 uur weer naar huis, want Joris viel zowat om van de slaap en Paul begon nogal last te krijgen van het feit dat z'n broek helaas niet helemaal waterdicht is. Hij had een hele natte kont en dat wordt vervelend na verloop van tijd zullen we maar zeggen.
Thuisgekomen bleven de kinders lekker buiten spelen en is Paul in bad gaan liggen. Ik heb de panfluit erbij gepakt en ben er eens flink op aan het blazen gegaan.
Deze heeft 25 pijpen en dat is een flinke fluit kan ik je vertellen. Maar hij blaast wel lekker dus de kans dat 'ie mag blijven is groot.

Verder kreeg Paul nog een email van een stel duitsers die op de camping staan en morgen aankomen. Ze willen ook graag draadloos internet voor in de caravan, dus dat is fantastisch. De eerste duitse klant! Hopelijk volgen er meer.

Van Sabine krijg ik zo nu en dan eerlijk gezegd een beetje een punthoofd. Ze bedacht namelijk net na zessen dat ze nog huiswerk moest leren! Heel raar, want woensdagmiddag toen ze uit school kwam, vertelde ze dat ze alleen maar een beetje hoefde te kleuren en verder niets.
Ik hoef denk ik niet te vertellen dat ik enigszins boos op haar was. Het is helaas niet de eerste keer dat ze er pas zo laat achter komt dat ze toch nog wat moet doen en dat is niet prettig werken.
De volgende keer dat we de leraar weer spreken en het is nog niet over dan moet ik het er met hem maar eens over hebben. Misschien heeft hij een briljant idee (alhoewel ik vrees van niet, in NL hadden ze ook altijd best wel moeite om Sabine gemotiveerd te houden en daar deden ze daar meer moeite voor dan hierzo).