problemen en oplossingen

Zo, dat waren alweer twee werkdagen erbij. Ik begin me al aardig thuis te voelen op dit plekkie. Weet nog niet of ik het m'n vaste stekkie wil maken, maar het gaat allemaal vrij aardig.
Er komen allerlei probleempjes voorbij, die ik dan weer op moet zien te lossen, maar gelukkig krijg ik daarbij hulp van Ton en Christoph. De laatste mag de moeilijkste problemen oplossen, maar daarom is hij ook zo'n beetje de chef van de toko.
Wel grappig, de jongste medewerker is de baas :)

Op zo'n werkdag gebeuren zoveel en tegelijkertijd zo weinig dingen dat het moeilijk is om er iets over te schrijven.
Wel weet ik dat ik een ontzettende hekel heb aan een bepaald soort mensen. Dat komt dan net na sluitingstijd binnenzetten en vraagt vervolgens of ze nog eeeeven naar de caravan kan lopen zodat ze nog douchemunten (1 euro stukken) bij mij kan halen. Waarop ik antwoord dat ik toch op m'n man zit te wachten dus dat ze, als ze snel is, dat wel even kan doen. Paul komt een halve minuut later aanlopen, ik maak nog even wat dingen af, maar mevrouw is er nog steeds niet. Als ze na vijf minuten nog niet in de buurt is, vind ik het genoeg.
Ik mik de deur dicht al mopperend, op dat moment komen er mensen aan waarop ik roep dat ik gesloten ben en om twee uur weer aanwezig ben (ondertussen was het al kwart over twaalf), waarop de mevrouw een beetje verbouwereerd zegt dat ze net met de camper aan zijn gekomen en die even weg willen zetten. Paul vangt het geheel professioneel op en zegt dat de plaatsbeheerder zo komt en ze dan zeker verder zal helpen. Achteraf hoorde ik van van ze dat ze nog ruim een half uur hebben moeten wachten.
Ik heb mezelf ook verontschuldigd tegen ze dat ik niet zo vriendelijk was geweest. Gelukkig vond ze het niet erg, maar het zat mij toch niet lekker.

Vanmiddag was het weer flink druk en kwamen ook de kinderen regelmatig binnen lopen. Ze waren op de sneeuwberg aan de overkant van het bureau aan het spelen en daar zat ook een stelletje kinderen op dat vriendelijk gezegd nou niet de gezelligste zijn en die vonden het dus nodig om sneeuwballen te gooien. Gelukkig kende ik de meesten van naam en daar schrokken ze wel even van. Even later zaten Sabine en Joris redelijk met ze mee te spelen.
Paul liep ook als een razende Roeland rond, want op de 1 of andere manier kregen ze gewoon niet overal signaal en juist op die plekken wilden mensen graag internet hebben. Dat is natuurlijk flink balen en dat deed Paul dus ook.
Toen mijn dienst er op zat om 18.00 uur, ben ik naar Paul en de kinderen gegaan die op dat moment bij opa en oma in de caravan zaten. Daar hebben we besloten dat we lekker met z'n viertjes in het campingrestaurant gingen eten. Daar hadden we op dat moment zo ontzettend veel zin in en de kinderen hadden vreselijk veel zin in patat met een frikandel en die kunnen we nu eenmaal alleen daar halen.

Na een lekkere maaltijd (waar we ook nog gezellig met mensen hebben zitten praten en waar we ons hebben verbaasd over het nog steeds een beetje knullige van de bediening) zijn we rond acht uur weer naar huis gegaan. Daar nog even met de kinderen geknuffeld en gek gedaan en vervolgens zijn de kids om half negen richting bed gedirigeerd.
Paul had ondertussen van Paul Rense gehoord dat ook Paul R. weer signaal had, dus dat het internet het op de camping weer deed, dus ook Paul was weer gerustgesteld.
Nu nog even lekker bijkomen achter de pc en op tijd weer de luikjes dicht, want het is morgen weer vroeg dag.

Vandaag heb ik trouwens ook gezien hoe ontzettend veel geld er omgaat in de douche business. Ik heb van 1 sanitairgebouw de dames- en herendouche automaten leeggehaald en tot twee keer toe zakte m'n broek zowat van m'n billen doordat 'ie zo vol zat met euro's.
Een mens ziet zo de campingbusiness toch wel van z'n blinkende kant ;)