Even bijpraten

Tjonge, ik zie dat ik alweer een aantal dagen niet geschreven heb.

Donderdagochtend heb ik nog rustig aan het een en ander in het huishouden gedaan, maar na het eten ben ik volledig ingestort. Koorts enzo dus eigenlijk alleen nog maar geslapen.
Vrijdagochtend wel weer uit bed om de kinderen naar school te helpen en daarna achter de pc gaan zitten. M´n favoriete weblogs weer gelezen, oostenrijk forum en het nieuws op ORF. Toen hard aan de slag gegaan voor het campingprogramma. Geen leuke klus, maar wel heel belangrijk (en het is zo´n klus die ook echt klaar is als je eenmaal klaar bent en daar hou ik wel van), namelijk alle komma´s, aanhalingstekens enz. in de database zetten en controleren.
Aan het eind van de dag had ik er zo´n 5 uur database werk opzitten en was ik erg moe. Tuurlijk vond Christoph het toen nodig om op te bellen met een naar mijn mening ongelooflijk domme vraag en dat eindigde in....ruzie. Zucht, zo nu en dan word ik wel eens moe van ons. Dus ik naar de camping gereden en het uitgepraat. Sabine was er al helemaal overstuur van, want als er mensen die ze lief vindt ruzie met mekaar maken daar kan ze echt niet tegen.

´s Avonds belde m´n vader ook nog om te melden dat hij weer thuis was. Gelukkig een goed bericht. We hadden er natuurlijk op gehoopt, maar ja je weet het nooit zeker.
Paul kreeg ook nog een klant langs die tot een uur of 10 is gebleven. Fotograaf hier uit het dorp en tevens leraar salsa dansen. En voor dat laatste had hij hulp nodig bij het samenstellen van een cd die hij kon gebruiken bij z´n cursus.
Daar Paul en hij het erg goed met mekaar kunnen vinden (klant/vriend) hebben ze samen heerlijk beneden gefreubeld terwijl ik boven maar weer eens aan de strijk was gegaan. Daar lag ook weer een berg van, dus ach, waarom dan niet.
Daarna zijn Paul en ik samen nog even een drankje wezen halen, maar ruim op tijd weer naar huis gegaan.
Per slot van rekening moest ik zaterdag gewoon weer aan het werk.

Daar waren voor ik het wist de uren alweer voorbij. Toen snel naar huis gegaan, want de brandweer had open dag en daar wilden we met de kinderen heen. Helaas regende het behoorlijk, waardoor het buitenwerk toch wat minder was.
Joris (die natuurlijk de grootste mond had dat hij erheen wilde) was natuurlijk alleen maar weer bang. Nu hielp het ook niet mee dat we net deze dag de jaarlijkse sirene test hadden en dat ding natuurlijk precies begon te loeien toen wij aankwamen. Oorverdovend en de kinderen zijn sinds de overstroming nog steeds van slag als ze de sirene horen en het is geen zaterdag 12 uur.
Vriendje Mario van Sabine was ook met ons mee en die heeft het samen met Sabine ontzettend naar zijn zin gehad. Ze zijn ook samen nog met een brandweerauto meegeweest en dat was leuk, maar volgens Sabine nam de chauffeur de bochten wel een beetje hard.
Joris was om 2 uur zo irritant dat ik met hem naar huis ben gegaan waar zowel hij als ik op bed zijn gedoken. Het griepje zat er nog steeds een beetje in, dus we hadden beiden behoefte aan slaap.
Om half vier ging bij mij de wekker weer, want om 4 uur wilde ik weer op de camping zijn om het een en ander te doen.
Daar had ik alweer een ontzettend meningsverschil met cheflief. Dit keer geen ruzie, maar eens waren we het niet. Na heel veel praten weer helemaal op 1 lijn dus we gingen weer vrolijk verder.

´s Avonds nog bij het campingrestaurant wezen eten, want daar waren we ook al lang niet meer geweest.
Thuisgekomen de kinderen in bed, de buurvrouw de telefoon en zoals bijna elke zaterdagavond naar Tresor. We hadden afgesproken dat we daar een vriend zouden treffen, maar die bleek achteraf al te liggen snurken. Was een beetje moe geweest, haha.
Het was ook niet de allerbeste avond die we hebben meegemaakt. Er was een groep erg luidruchtige gasten die ruim een half uur lang Scheisse Westendorf hebben lopen roepen/zingen omdat het met voetbal 1-1 was geworden, in plaats van de gehoopte overwinning voor Brixen. Nog wel even gezellig met 1 van de voetballers zitten praten, maar om 12 uur waren we gewoon weer thuis. Ach, moet ook eens kunnen.

Zondag eerst 2 uurtjes gewerkt. Ondertussen werd ik door Paul opgebeld, dat hij gevraagd was door de man van vrijdag of hij mee wilde naar een fotoshoot met Maria Holaus. Schijnt een skister hier te zijn (oei oei, ik ken ook niemand) en Paul moest daarvoor allerlei hele enge bergpaden beklimmen. Als je bedenkt dat hij aardig hoogtevrees heeft, dan is dat heel knap dat hij dat voor het grootste deel ook gedaan heeft.












De kinderen en ik zijn na mijn werk de berg op gegaan. Het was prachtig weer dus dan moet je het er meteen van nemen. We zijn niet verder gekomen dan de skiwelthütte. Natuurlijk staat daar de trampoline waar de kinderen op wilden en er bleek ook frühshoppen met muziek te zijn. Het begin was wat lauwtjes, toen waren er zeggen en schrijven 10 mensen, maar langzamerhand begon het vol te lopen en werd het erg gezellig. Eerst kwamen Oostenrijkse kennissen van ons uit het dorp erbij zitten en later ook nog Nederlandse kennissen uit het dorp. Voor we het wisten was het alweer tegen half vier en zijn we weer naar beneden gegaan, want tja, ik moest natuurlijk nog werken. De kinderen hebben zich toen heerlijk vermaakt in de speeltuin bij de camping, terwijl ik me vermaakte met het ophalen van douchemunten en het controleren van de kranen enz. van de wasbakken.
Tussen 5 en 6 nog een uurtje burodienst gedraaid en toen naar huis gelopen.
Paul was ondertussen namelijk thuisgekomen en had de auto opgehaald bij de camping.
Thuisgekomen waren we allemaal erg moe van de fijne dag, we hebben nog gegeten en nadat de kinderen in bed lagen, zijn Paul en ik ook naar bed gegaan. Soms is dat best wel eens lekker zo vroeg.

En dan nu de maandag.
Vanochtend weer met veel moeite de kinderen uit bed getrokken en naar school gebracht. Nog even rustig aan gedaan, maar om 8 uur was ik toch weer op de camping. Ik wilde namelijk nog snel een pakketje naar de post brengen dus dat ook nog even gedaan. Na nog het een en ander gecontroleerd te hebben, maar weer in het buro begonnen. Er ligt eigenlijk altijd wel iets.
Met Christoph de werkzaamheden voor deze week doorgesproken en geconcludeerd dat we er echt bijna zijn met de voorbereidingen voor van de winter. Lekker gevoel. Dat betekent echt dat we eind oktober klaar zijn en tot de kerst eigenlijk alleen nog maar klein onderhoud hebben. Lekker, maar ook niet natuurlijk, want dat betekent dat ik in die tijd bijna niet op de camping te vinden zal zijn. boehoehoe.
Maar goed, voorlopig is het nog even druk. Tot en met woensdag moet ik me druk maken zodat ik donderdag en vrijdag vrij kan zijn (zegt ´ie nu, eerst nog eens zien) en dan hebben we als het goed is 2 hele drukke weken voor de boeg. Leuk, daar heb ik nu al zin in.
Vandaag alle kaartjes met plaatsnummers voor de wei in orde gemaakt (ja ja, ongelooflijk, maar echt waar hoor) en nog een hele reut papierwerk. En morgen gaan we de wei weer op om daar de laatste zaken in orde te maken. Dan kunnen van het weekend alle winterkampeerders wat ons betreft weer komen.