Even schrikken

Zoals jullie hebben gemerkt, vliegt de tijd. Vrijdag had ik ook vrij gekregen van Christoph, maar ik zat ´s middags gewoon weer op de camping omdat we even wat uit moesten zoeken. Nou ja, moeten....., ja wij wel. We hadden een overschrijving gekregen onder een verkeerde naam en dan kunnen we er allebei niet tegen dat we niet weten waar diegene bij hoort. Dus dat samen uitgezocht.
Vrijdagavond gingen de mannen weer samen dobbelen en heb ik thuis een giga hoeveelheid was en strijk weggewerkt. Moest helaas ook gebeuren.

Zaterdagochtend weer op de camping aan het werk en in plaats van 1 uurtje werden het er weer 2 1/2, want er was weer van alles dat moest gebeuren. ´s middags thuis weer samen het een en ander gedaan en tegen een uur of half vier ging Paul langs een klant en de kinderen en ik langs familie op de camping.
Om vijf uur mocht ik het buro weer in en dat ging ook weer lekker snel. Tegen zes uur kwamen er 2 klanten langs en even later ook Christoph en daar zo´n beetje met z´n allen afgesproken dat we mekaar ´s avonds wel in de kroeg zouden ontmoeten.
Natuurlijk eerst de kinderen in bed gelegd, dat vinden ze wel zo prettig en daarna gezellig uit.
Daar zaten we nog geen uurtje toen we opgebeld werden met de mededeling dat m´n vader in het ziekenhuis lag. Hij was afgelopen week geopereerd en dat zou goed moeten zijn, maar het gaat helemaal niet goed. Doordat het verhaal mij even iets anders werd verteld dan het echt was, schoot ik even helemaal in de stress. Gelukkig het nummer van pa in het ziekenhuis gekregen en die meteen opgebeld. Daar weer wat gerustgesteld. Het is weliswaar niet goed, maar niet zo slecht dat ik naar Nederland moet (waar ik door Christoph alweer bijna heen gestuurd werd). Gelukkig maar, maar we houden het in de peiling.

Verder een heel gezellige avond gehad en tegen half twee/twee uur naar huis gegaan.
We lagen nog niet in bed toen Joris kwam met het feit dat hij bij me wilde slapen omdat hij bang was. Nou ja, dat mag dan, maar betekende voor mij weer dat ik vrijwel niet geslapen heb omdat hij continu tegen me aankroop.

Vanochtend op de camping heb ik eerst het tweede sanitairgebouw moeten sluiten omdat de verwarming helemaal in de stress was geschoten en we dan geen risico aangaan en het hele zaakje sluiten. De monteur is al gebeld en komt morgen, maar helaas zijn er een toch een hoop mensen die er weinig begrip voor hebben dat zoiets nu eenmaal kan gebeuren. Tja, we doen het echt niet voor onze lol hoor.
Toen nog even een klein rondje gelopen om auto´s te controleren op het voeren van het verplichte bordje. Dit keer veel duitsers gehad die het bordje er niet onder hadden liggen. Dat verschilt echt erg per keer.

Thuisgekomen met z´n allen aan het opruimen geslagen, want we konden zowat het huis niet meer inkomen van alle rondslingerende spullen. Het is nog niet klaar, maar ziet er ondertussen alweer een stuk beter uit.
Uit de kamer van de kinderen hebben we wel 3 volle wasmachines met kleding gehaald, ze hadden echt hun spullen overal liggen en we hadden gezegd dat we niets meer zouden wassen dat ze niet netjes in de wasmand zouden mikken.
Helaas is dat bij ons tegen dovemansoren want het lag er nog steeds en tja je laat ze toch niet in hun blootje naar school gaan, alhoewel het pedagogisch gezien misschien wel eens goed zou zijn.

Nu nog even lekker achter de pc en dan zo weer een uurtje naar de camping. Per slot van rekening is het weekend en dan draaien we 2x een uurtje per dag in plaats van alleen maar 1 uurtje in de ochtend.

O ja, ik heb eindelijk een foto van de taart die ik voor Christoph heb gemaakt: