Je zal toch maar in dit land wonen!

Om te beginnen, wil ik graag iedereen voor de complimenten bedanken.
Tja, het is wat hè Jo dat strohwitwe zijn. Gelukkig voorlopig zover wij weten het laatste weekje, dan hebben we het weer even gehad. Het kwam gelukkig redelijk goed uit zo in de relatief rustige tijd hier.
Er zijn heel veel mensen die mij vragen waarom ik niet officieel iets met die taarten ga beginnen, zoals Jolanda. Tja, eerlijk gezegd vind ik het wel leuk om te doen, maar niet hele dagen. Verder is er eigenlijk geen droog brood mee te verdienen. Als je bedenk dat ik alleen aan tijd al 60 uur in deze taart heb zitten, en dan nog eens een kleine 30 euro aan ingrediënten. Het wordt gewoonweg onbetaalbaar. Daarnaast ben ik geen gediplomeerd bakker, banketbakker of iets anders in de voedselindustrie en moet ik dus eerst een diploma gaan halen om hiermee te mogen werken. Dan mag ik het ook niet meer vanuit huis doen, want in de levensmiddelenindustrie gelden (terecht) zeer strenge regels en daar voldoe ik nu eenmaal niet aan in mijn huiskeuken en huiskamer. Dus nee hoor, voor mij is dit echt geen werk.

Gisteravond is Paul nog heel even langs Tresor geweest om een probleem op te lossen, maar verder hadden we eigenlijk geen van beiden puf om uit te gaan. Het feest bij Thalhof hebben we dan ook overgeslagen. Gewoon lekker samen naar bed en geen gedoe aan ons hoofd.

Vandaag hebben we eerst een beetje uitgeslapen, vervolgens de ontploffing in huis opgeruimd (tja, er heeft iemand een volle week alleen maar aan een taart gewerkt, de ander is alleen maar bij klanten geweest en de kinderen hebben veel geknutseld en niets opgeruimd....) en om twaalf uur zijn we gewapend met rugzak, broodjes, beleg, drinken, handdoeken en zwemspul naar de gondel gegaan. Weer een stel zomerpassen gekocht en vervolgens heerlijk naar de Filzalmsee op Hoch Brixen.
Daar hebben we ons tot half vier heerlijk vermaakt met een beetje water plonzen, zonnen, wat praten met bekenden en genieten van ons fantastische uitzicht.
Het is er niet zo druk, wel continu wat mensen om je heen, maar de meesten blijven maar een uurtje of twee dus er ontstaat nooit file. Ruimte zat om te liggen en dan het bergpanorama om je heen.
We waanden ons in ons privé paradijs, zo heerlijk. Niets uren rijden voor het vakantiegevoel, gewoon even met de lift omhoog en genieten, genieten en nog eens genieten.
Je zal hier toch maar wonen!!!

Thuisgekomen nog even heerlijk buiten gezeten en ook weer genoten van ons mooie plekje onder de zon.
Tegen vijf uur hebben we Paul weer naar Wörgl gebracht en zijn de kinders en ik na het eten weer even een spelletje met de spelcomputer gaan spelen.
Helaas voor hun was het om half acht echt weer slaaptijd.
Nu slapen we vandaag met z´n allen in het bovenhuis. Toch een beetje vakantiegevoel ook al moeten we er weer op tijd uit.
Ik ga me zo weer eens aan het strijken zetten, want na een week ligt er toch het nodige ook al is de berg nog te wassen goed ook niet klein....