Werk enzo

En alweer een paar dagen voorbij, wat gaat het allemaal snel.

Zaterdagavond zijn we voor het eerst bij restaurant Schmiedhäusl wezen eten. Prima vlees, aardappels goed gebakken, jammergenoeg niet standaard groenten erbij. Maar goed, vol zaten we toch en zoals gezegd de rest was prima voor mekaar.

Daar ben ik ook door Regina van het Tourismusverband aangesproken. We kregen het erover dat ik eigenlijk niet kan skiën (van de achterkant van het campingbergje af is geen skiën) en toen bood ze me spontaan aan dat ik a.s. zaterdag van haar wel even een uurtje privéles krijg! Nu is Regina zelf jarenlang skilerares geweest dus dat vind ik echt ontzettend lief van haar. Dan moet ik alleen nog zorgen dat ik voor die tijd een paar skischoenen voor mezelf opduikel, want die heb ik sinds de overstroming niet meer.

Zondag heb ik nog aardig wat zitten vertalen voor de site van Brixnet terwijl Paul ´s ochtends met de kennissen uit Nederland is gaan skiën en ´s middags heb ik de kinderen ook die kant opgebracht.
Voor mij rust om me heen zodat ik me goed kon concentreren op de vertaling (´s ochtends stond Joris continu om me heen te kletsen, terwijl Sabine boven haar huiswerk aan het maken was). Toen ze tegen een uur of drie weer opgehaald wilden worden, heb ik de gekregen banketstaaf (heeeeerlijk) opgewarmd zodat die klaar was toen we weer terugkwamen.

Paul is toen z´n spullen gaan pakken en tegen half vijf is hij richting nederland gereden. Ik ben die avond op tijd naar bed gegaan, want ik was best wel moe.

Nu ik geen auto meer heb, ben ik gedwongen de kinderen weer lopend naar school te brengen. Op zich geen probleem, alleen lopen ze allebei zooooo langzaam. Op de terugweg ben ik dus blij dat ik geen kinderen meer bij me heb, scheelt echt een heel stuk.

Tja, en toen begon het. Ik kreeg al meteen een sms van Paul of ik even contact met 2 mensen op kon nemen, die stonden op z´n voicemail. Eén van de twee had geen haast, de ander toch wel een beetje, dus die heeft de pc langsgebracht en kan ik nu gaan maken. Ook de man van m´n poetsvrouw heeft een probleem met de pc dus ook die heb ik maar langs laten brengen. Je kunt moeilijk tegen de mensen zeggen: wacht maar even twee weken totdat Paul weer eens terug is. Het blijft wel leuk moet ik zeggen, is echt een uitdaging om dat soort dingen aan te pakken. En ik heb natuurlijk de telefonische back-up van Paul, dat scheelt weer.

Daarnaast ook nog m´n eigen werk, dus ik ben weer eens extra blij met de hulp die ik heb.

´s Avonds moest ik naar de informatie-avond voor de vervolgschool voor Sabine. Tja, wat moet ik zeggen, het is altijd een beetje moeilijk. Ze vinden natuurlijk allemaal dat hun school goed is, ook al is het bij beide gymnasia in zoverre makkelijk dat er alleen maar kinderen aangenomen worden die niet lager hebben dan een 2. Zou voor Sabine geen probleem zijn, maar de reisafstanden vermoedelijk wel. Maar goed, daar gaan we met haar ook nog eens uitgebreid over praten en eventueel naar wat open dagen om te kijken welke school ze leuk vindt.

Wat wel een beetje jammer was, is dat er bij deze anderhalf uur durende bijeenkomst niet eens een kopje thee of koffie te krijgen was. Er was gewoon helemaal niets!!! te drinken, wat hier echt heel ongewoon is. Nu was het ook de eerste keer dat ze zo´n avond organiseerden en dat kon je aan heel veel zaken merken. Ze waren vrijwel allemaal erg onwennig en dat is jammer.
In verband met het gemis aan auto (de bijeenkomst was in Westendorf) had ik een collega moeder opgebeld met wie ik gezellig meegereden ben. Bijna iedereen kwam trouwens al samen aangereden, er zijn er meer zonder auto en leuk is het sowieso.
Zo heb ik door het meerijden eindelijk eens de vrouw van onze techniek man in het dorp leren kennen. Hem ken ik (natuurlijk) allang van de camping en nu is hij degene die ons vaak bevoorraad met zaken als kabels enz. dan is het leuk om ook eens de bijbehorende vrouw te zien. Ook meteen weer een beetje bijgepraat over wat mensen, je hoort bij dit soort bijeenkomsten toch ook weer een hoop nieuwe zaken. Gelukkig geen geroddel, daar ben ik blij om.

Voordat je dan weer in bed ligt, is het alweer kwart over elf, dan nog in slaap vallen en voordat je eindelijk echt slaapt is het alweer half zeven en gaat de wekker. Bah! Maar goed, het is niet anders.

Vanochtend de kinderen weer naar school gewandeld, waarbij Joris de hele weg z´n mond niet dicht heeft gehouden (eigenlijk al vanaf dat de wekker ging stond die ratel niet meer stil) waar ik toch eerlijk gezegd een beetje kriegel van word zo op de vroege ochtend.

Nu nog even wat info van Paul zien te krijgen zodat ik zo weer verder kan met het werk.