Spontane visite

Nadat we gisteravond bij het luchtballonnenfeest in Kirchberg waren geweest (was wel grappig, het leukste was eigenlijk het opblazen van de ballonnen), dat werd besloten met een klein maar fijn vuurwerkje, hebben Paul en ik gisteravond nog een potje risk geprobeerd.
Man, ik weet weer waarom ik zo'n hekel aan het spel heb. Het hangt van geluk aan mekaar, tactisch valt er niet heel veel te bereiken en het allerergste, het duurt uuuuuuuren. Ik heb dus na een ruim uur opgegeven.

Vanochtend tot ongeveer half 8 uit kunnen slapen, toen stond Joris weer heel lief bij ons bed. Rustig aan wakker geworden en vervolgens lekker gaan ontbijten. Toen weer flink aan de slag gegaan, want er moest nog een goulash gemaakt, natuurlijk een Sonntagskuchen gebakken (vandaag maar eens cake met stukjes appel), ik wilde de kelder nog eens flink stofzuigen en er moest nog flink gewassen worden.
Paul heeft zich ondertussen op het ontwerpen van een sollicitatiebrief geworpen, wat nog helemaal niet zo makkelijk is als je het ineens in het duits moet doen.

Tegen twaalf uur zijn we gaan lunchen, want we wilden om 13.00 uur naar Kirchberg voor het kinderfeest bij het ballonnenfestijn.
Maar we zaten nog onze laatste boterham weg te happen toen er ineens 5 mensen voor ons raam stonden!
Paul roept nog, joh die man ken ik hoor, is dat niet Mark van Annet? Maar nee, die was het niet, want het waren Jolanda en Bouw met kinders uit Aschau, Zillertal.
Dat was nog eens even een leuke verrassing zeg.
Ze waren toevallig in de buurt omdat ze waren gaan kijken naar een pand voor Karin en Frank (bekenden van het Oostenrijkforum) en ze reden via onze kant terug.
Toen zijn ze op de gok gaan kijken, want ze wisten zich nog te herinneren dat we naast de tennisbanen van het sporthotel moesten wonen. Toen ze de stelten van de buren zagen staan (ze dachten dat ze die dingen alleen in nederland kennen, hihi) wisten ze toch zeker dat wij hier moesten wonen en jawel, dat klopte!

Onze Sonntagskuchen hebben we dus heerlijk kunnen delen (gelukkig maar, want het was een redelijk grote, ik heb zelfs nog over) en na gezellig een uurtje gekletst te hebben (en natuurlijk ons huisje en tuin te hebben laten zien) gingen zij weer verder op huis aan.
Sabine en ik keken mekaar eens aan of we nog naar Kirchberg zouden gaan, maar zowel Sabine als ik roken de regen alweer komen. Het feit dat er wolken hangen, zegt niet zoveel, maar ik rook weer het vocht in de lucht en Sabine een bepaalde zurige geur.
Sabine voorspelde dat we binnen een half uur regen zouden hebben en ze had gelijk! Het onweert en regent nu flink, dus we zijn heel blij dat we niet toch op ons fietsje waren gesprongen.