druk daggie

Vandaag hadden we weer een druk dagje.
Vanochtend eerst met veel moeite opgestaan, ik voelde me nog steeds niet echt fit. Snel de kinderen naar school geholpen en daarna nog eventjes met een bakje thee zitten.
Toen een paar kleine huishoudelijke zaken afgehandeld en aan de jausen voor vandaag begonnen. Mini cakejes met een stukje marsepein erin, gehaktballetjes met een stukje kaas erin, stukken tomaat, komkommer, augurk, worst, kaas, brood besmeerd met een mengsel van mosterd, mayo en versgemalen peper met daarop knapperig gebakken spek en schijfjes appel. Dan nog gewoon brood, smeerkaas, bananen en worst inpakken. Bier, wijn, limo, bekers en een stel messen en klaar is Petra.
Het was ondertussen net elf uur, nog even heel snel douchen en toen moesten we Joris en Linda alweer van school halen. Paul heeft ons bij het station afgezet, waar we alvast een kaartje voor de trein naar St. Johann hebben gekocht en even later stond Sabine ook al op het perron.
Met z'n allen lekker met de trein naar het ziekenhuis. De treinreis was weer een hele belevenis, vooral voor Linda, want die gaat normaal altijd met de auto.
In het ziekenhuis was het weer stik- en stikheet. Onze truien waren erg snel uit, want behalve de normale warme kamertemperatuur, stond ook de zon op 'onze' kamer te branden. Daar met z'n allen de jausen opgeknabbeld en een beetje zitten praten. Net toen we een klein rondje wilden gaan maken om even de benen te strekken, zei de zuster dat de dokter zo zou komen om de catheter weer aan te sluiten bij de kleine meid. Nou, na meer dan een uur nog geen dokter gezien, dus we waren wel een beetje pissig. Ik geloof dat ze gewoon niet wilde dat we van de kamer af zouden gaan, ze begon ook al een heel verhaal over ziekenhuizen en bacteriën. Op mijn irritante opmerking dat we er daarom ook niet bepaald graag komen (ik geloof dat ik het ook niet zo heel vriendelijk zei) wist ze me even geen antwoord te geven.

Nou ja, om drie uur stond Paul weer voor de deur om ons op te halen, waarna we gelijk doorgingen naar de Volksschule. Daar was een voorstelling met een verteller met gitaar, die het verhaal van Max en Moritz samen met de kinderen ging laten leven. Hij deed het ontzettend leuk. Jammergenoeg kreeg ik ook hier weer de zenuwen van al dat ronddravende kleine volk. Dat was op de zilvermeeuw echt nooit! Die kinderen bleven allemaal (zelfs de rondspringers) altijd netjes zitten als er een voorstelling was, maar hier...... Ik zal het volgende keer toch eens aan wat ouders vragen of dat hier normaal is ofzo.

Na de voorstelling snel naar huis gelopen. Dat is niet zo gek als je bedenkt dat de zon alweer onder was en wij onze jassen vergeten waren mee te nemen....brrrrrrr.
Thuisgekomen dacht ik heel even te relaxen, maar daar kwam niets van want het irritante duo Joris en Linda was weer opgestaan en maakte mekaar het leven weer vreselijk zuur. Man, wat kunnen kinderen toch vreselijk vervelend zijn als ze moe zijn en honger hebben.
Ondertussen stond ik ook zo strak als een uitgerekt elastiekje dus op een bepaald moment ging mijn brulboei weer open en kwam er uit dat als ik nu nog maar 1 iemand ruzie hoorde maken, dat ze dan allemaal zonder eten naar bed gingen.
Dat bracht de schrik er flink in, een beetje erger dan mijn bedoeling was, maar ja dat heb je als je kwaad bent, maar ze waren in ieder geval de laatste 10 minuten voor het eten rustig.

Paul was ondertussen thuisgekomen met de patat en bijbehorende happen en binnen no-time konden we aan tafel. Met het eten in de maag viel er met de kinderen weer goed te praten. Ze mogen nog even lekker tv kijken en gaan ongeveer nu naar bed.
Oeps, tijd om af te sluiten en Paul te helpen met de kids in bed leggen.