waarom toch altijd die rotzooi?

Ik ben het zo ontzettend zat. Dat continu op moeten ruimen van de rotzooi van de kinderen, mijn echtgenoot en mijzelf. Ik heb er zo'n ontzettende hekel aan. En hoe ik het ook probeer, ik krijg het niet in de botte hersentjes dat je je rommel op moet ruimen.
Ik doe m'n stinkende best met het goede voorbeeld geven, maar dat zorgt er alleen maar voor dat ik nog meer op kan ruimen want ach, mamma ruimt het toch wel op. Alleen m'n eigen rommel opruimen helpt ook niet, dat zie je niet eens want ik gebruik vrijwel geen spullen die rommel maken.

Op dit soort momenten heb ik zo'n zin om m'n gezin m'n gezin te laten en lekker ergens in m'n eentje in een klein huisje te gaan wonen.
Ik weet zeker dat het daar geen rotzooi wordt. En dat weet ik omdat ik natuurlijk al eens een tijdje alleen heb gewoond (toen Paul aan het varen was en er nog geen kinderen waren). In die tijd hoefde ik per dag niet meer dan een half uurtje op te ruimen (de keuken in verband met het koken), de rest legde ik automatisch al op de goede plek terug.
Nu ben ik zeker twee uur per dag alleen maar bezig met opruimen en dan heb ik het nog niet over het door mij zo gehate schoonmaken (misschien dat een pension daarom voor mij ook niet zo'n goede keuze is.....).

Is er iemand die een idee heeft hoe ik de kinderen en Paul kan leren dat ze hun spullen op moeten ruimen en niet altijd overal moeten laten slingeren totdat mamma het al tierend weer op gaat ruimen omdat ze er niet meer tegen kan? Dreigen met vertrekken vind ik ook zowat, en dat wil ik ook helemaal niet want ik ben dol op m'n gezinnetje, maar die rotzooi.......