Ziekelijke stress

Vandaag weer een drukke dag achter de rug.
Vanochtend kon Paul z'n bed bijna niet uitkomen, bij mij viel het mee.
Na een snel ontbijt aan het werk, waar ik me over het algemeen weer prima heb vermaakt.
Het is leuk om alle bekenden weer te zien en ik heb vandaag onder het werken door aardig wat praatjes kunnen maken.

Christoph schoot op een bepaald moment ernstig in de stress, maar ik geloof dat ik 'm daar ook weer aardig uit heb gekregen.
Op een bepaald moment had hij mij ook aardig te pakken. Op zijn vraag waar ik de sleutel van de kluis had gelaten, zei ik dat ik het op de gewone plek neer had gemikt. Alleen zag hij de sleutel daar niet.
AAAAAAAAARGH. Zoals je je misschien kunt voorstellen ligt er een flink bedrag in de kluis dus dat zou een mega ramp zijn. Ik al m'n zakken doorgezocht, overal gekeken en op mijn vraag: Christoph, waar heb ik dat ding dan gelaten? wist hij het antwoord ook niet.
Uiteindelijk keek hij nog een keer en gelukkig, de sleutel lag er toch. Was ik toch niet slordig geweest, pfffffff. Maar ik heb 'm wel verteld dat hij dat niet meer mag doen, omdat ik dan een hartverzakking krijg.

Verder ben ik op internet bezig geweest om het inschrijfformulier enigszins in het italiaans over te zetten, tenminste, wat losse woorden heb ik vertaald. Dit omdat er op de camping nu al 4 italiaanse campers staan en er worden er nog 2 ofzo verwacht. Als je dan bedenkt dat het duits en het engels van de gemiddelde italiaan niet beter is dan dat van een kind van de lagere school, dan begrijp je dat het wat lastig communiceren is.
Lang leve de google vertaalservice, want hierdoor kon ik de laatste meneer netjes in mijn zeer gebrekkige italiaans vertellen dat hij door mocht rijden naar achteren.

Paul kwam me tussen de middag ophalen met een kop die er niet uitzag van de koorts. Ik heb 'm thuisgekomen dan ook meteen z'n bed in gedirigeerd. Dat was echt helemaal niets op deze manier. Op dit moment is het nog steeds geen stukkie beter, dus ik hoop maar dat hij vannacht de hele reut er flink uit zweet. Hij moet nog bij een klant langs dus het is belangrijk dat hij snel beter wordt. En ik hoop natuurlijk ook dat hij mij niet aansteekt, dat kunnen we op dit moment echt niet hebben.
Gelukkig hebben de kinderen hun stinkende best gedaan om pappa te ontzien.
Toen ik vanmiddag aan het werk was, heeft Sabine een deel van de rommel opgeruimd en heel lief samen met Joris gespeeld. Ze hebben geen ruzie gemaakt en zijn pappa alleen maar op komen zoeken om een kopje thee en een chocolaatje te brengen.
Ik ben weer helemaal trots op die kanjers van me.

Ikzelf heb net de strijk weggewerkt en ben ook bezig om de was weer op orde te krijgen. In deze staat kan Paul z'n eigen benen zowat niet eens optillen dus laat staan het huishouden doen. Nou ja, dan moet ik maar proberen om dat zoveel mogelijk voor mekaar te krijgen.
Per slot van rekening zijn er genoeg alleenstaande ouders die dat ook moeten dus dan moet ik dat ook kunnen.
Maar je waardeert op zo'n moment ineens wel weer ontzettend dat je een partner hebt die normaalgesproken lekker meehelpt. Zo in je eentje valt het best wel een beetje tegen.