2 belegde broodjes

Vanochtend lag ik alweer heerlijk te snurken toen helaas de wekker ging.
Maar vol goede moed weer de tas gepakt en naar het werk toe.
Het bleek weer een drukke dag te zijn, want door de aanhoudende sneeuw gingen er wat mensen net even wat eerder weg dan gepland en dat gaf een hoop drukte.
Christoph was weer behoorlijk stressig, vooral doordat hij het meeste vandaag weer alleen moest doen. Er zijn weer heel wat campers, caravans en auto´s uit de sneeuw getrokken.
Achterop het veld zijn de wagens door de dooi aan het wegzakken en dat betekent heel veel extra werk.

Vandaag heb ik ook voor het eerst een stroomstand opgenomen, tot m´n knieen in de sneeuw, stroomkast opengemaakt en vervolgens de stekker en natuurlijk niet uitkrijgen door de hoeveelheid kabels die al in de kast zaten. Gelukkig was de meneer voor wie ik de stand op moest nemen de beroerdste niet en hielp me met de kabelzooi.

Paul is vanochtend eerst nog bij een klant geweest om wat afterservice te doen, waarna hij thuis bezig is geweest om de zaken te regelen om zondag af te reizen naar Nederland in verband met de afspraak met DTO Den Helder.

Voor tussen de middag had Paul een heerlijke pot kipkerrie voorbereid. In de auto naar huis hadden Paul en ik het erover dat Christoph door de drukte z´n lunch wel weer zou overslaan en ik moet eerlijk zeggen dat ik ´m dan niet graag tegenkom tegen een uur of 3. Daarom ook maar even snel 2 semmeltjes bij de Billa gehaald en naar huis.
Thuis gegeten, even met de kinderen gespeeld en lekker wat uitgerust. Daarna broodjes belegd (met spek, kaas en augurk), de kinderen in skikleding gehesen en vervolgens weer naar de camping.
Daar aangekomen liep ik meteen Christoph tegen het lijf en op mijn vraag of hij al gegeten had kwam het verwachte antwoord: NEIN.
Waarop ik hem het zakje met de broodjes toewerp. Ik kreeg een blij verraste blik terug.

Ik kon natuurlijk meteen weer aan het werk, want de eerste klant stond alweer voor de deur te wachten. Ik voelde me niet echt lekker en in de loop van de middag werd het steeds erger. Zo tegen half vier wist ik van voor niet meer echt dat ik van achteren nog leefde, maar gelukkig kwam toen net m´n schoonmoeder langs. Die heeft toen snel 2 aspirines voor me geregeld, waardoor ik er langzamerhand weer bovenop kwam.
Wel ben ik met m´n erg afwezige hoofd niet echt wakker geweest en heb daardoor dus ook een fout gemaakt. Vergeten om een kind af te rekenen.
Toen ik dat tegen Christoph vertelde zei hij: als dat de enige fout is die je in 14 dagen maakt in de drukste periode van het jaar, dan kan ik daarmee leven. Wat ze op de camping ook van die jongen zeggen, het blijft een beste gozer.

Nog even samen gepraat waarna hij er weer vandoor ging voor vandaag. Van mij mag het na een kleine 11 uur achter mekaar werken. Als laatste kreeg ik nog een stralende lach met de opmerking: Nog hartstikke bedankt voor het middageten.
Graag gedaan hoor ;)

Toen ik klaar was, ben ik op verzoek van Paul nog naar de piste gelopen en heb daar gekeken hoe Joris van het steile stuk van de campingberg afkomt. Fantastisch om te zien.
Sabine vertelde me ondertussen dat zij behoorlijk gevallen was, toen ze met Paul de Kandleralm afgegaan was. Volgens haar was ze eerst gevallen, had ze toen haar ene ski verloren, vervolgens doorgerold en haar andere ski verloren. Ze was ook heel blij dat ze haar helm op had, want ze had best wat last van haar hoofd gehad.

Thuis lekker broodjes gegeten, vervolgens nog een kopje thee met een stukje koek en toen hebben we de kinderen in bed gelegd.
Paul en ik zitten nu naar Klingendes Österreich te kijken. Dat is een keer of wat per jaar op tv. De mooiste plaatjes worden daar gecombineerd met traditionele muziek, iets waar wij erg van houden. We proberen die uitzendingen dan ook altijd te zien. Helaas is het zo´n beetje afgelopen, maar van het voorjaar volgt de volgende uitzending, ik verheug me er nu al op.