over ingegraven auto's, trekkers en andere zaken

Vandaag begon de dag als alle andere. Kinderen uit bed en naar school, Paul aan het werk en daar hield de overeenkomst op.
Om iets voor acht uur stond ik op het station want de trein richting Kitzbühel gaat om 51 elk uur. Behalve natuurlijk om 7.51, dan gaat 'ie niet :(
Goed, een uur later stond ik er weer en toen kwam de trein wel. De reis ging over Kirchberg, Kitzbühel Schwarzsee, Kitzbühel Hahnenkamm (druhuk daarzo) naar Kitzbühel Bahnhof. Daar moest ik er uit om vervolgens naar Rennfeld 13 te lopen. Dat is ongeveer een loopje van 3 minuten en daar zit de volwassenen educatie hier in de regio. Ik ging namelijk een intake doen voor de cursus Deutsch als Fremdsprache. Ik kan me heel best redden in het duits, maar naar mijn mening niet goed genoeg dus we gooien er lekker een cursusje tegenaan. Wie weet kom ik er nog wel hele leuke mensen tegen.
De dame van het buro daar was in ieder geval erg aardig en wist ook meteen dat ik haar gisteren al telefonisch gesproken had. Even zitten praten over het hoe en waarom ik de cursus wil gaan doen. Dat willen ze nu eenmaal altijd weten en gelukkig heb ik het voor mezelf ook goed op een rijtje.
Ten eerste ben ik nu eenmaal een perfectionist: ik kan er strontziek van worden als ik me niet zo kan uitdrukken als ik eigenlijk wil. Mondeling gaat dat aardig, maar schriftelijk moet er nog heel behoorlijk aan geschaafd worden.
Ten tweede: ik wil m'n kinderen graag goed kunnen helpen bij hun huiswerk en dat gaat natuurlijk alleen maar als ik het zelf goed snap.
Ten derde: weet je gewoon nooit waar zoiets goed voor is. Ik heb nu wel een leuk baantje bij de camping, maar ik heb geen idee hoe lang dat gaat blijven en voor Computer Total is het ook wel leuk als ik het duits zo goed beheers dat ik me niet continu moet afvragen of ik brieven en dat soort zaken wel juist schrijf.

Nadat ik twee formulieren met testjes had ingevuld, bleek de indruk van de dame aldaar de juiste te zijn. Ik word in de hoogste beginnersgroep gestopt.
Daar zitten een aantal dames uit het voormalig oostblok in, een aantal au pairs en nog wat losse mensen. Deze hadden allemaal niveau 5 al gedaan en wilden nu graag verder gaan met niveau 6. Ik ben de dames zeer dankbaar want anders had ik voor zoiets naar Innsbruck gemoeten en eerlijk gezegd zie ik dat in verband met de reistijd (in combinatie met mijn werktijden) niet zo heel erg zitten.
Ik heb me maar meteen ingeschreven en ga op 30 januari beginnen. Elke maandag en woensdagavond van 19.00 tot 21.00 uur, maar in overleg met de studenten konden de tijden enigszins aangepast worden. Ik heb al meteen geroepen dat ik niet hoop dat ze vroeger willen gaan beginnen omdat ik tot 18.00 uur moet werken de eerste weken.

Toen ik weer thuiskwam stonden er een oostenrijkse man en vrouw bij ons in de hal, dat bleken een stel klanten van Paul te zijn die net op het punt stonden te vertrekken. Erg vriendelijke mensen alweer, waar Paul morgen ook nog eventjes langs moet.
Daarna ging Paul met Hermann en Anita langlaufen en heb ik de ergste puin in huis opgeruimd en het eten voorbereid. We hebben heerlijk turks brood met gehakt, komkommer, olijven, paprika, kaas en natuurlijk knoflooksaus gegeten.

Omdat Paul en ik 's nachts nogal een tijd wakker hadden gelegen (hoe het komt weten we niet) gingen we tussen de middag even liggen. We waren nog niet zo heel lang in slaap toen mijn telefoon ineens de rillingen kreeg. Ik schrok me te pletter. Het was natuurlijk, hoe kan het ook anders, Christoph die vroeg of ik alsjeblieft vanmiddag kon komen werken. Ja hoor, dat kan ik.
Toen ik daar 's middags aankwam, zei hij dat hij echt heel erg blij was dat ik er weer was. Ik denk dat ik hem maar geloof deze keer.
Hij vertelde me dat Matthias (jongen die helpt sneeuw te schuiven) en hij gisteren van 's ochtends heel vroeg tot heel laat 's avonds bezig waren geweest met sneeuwschuiven. Matthias had met zijn andere werk erbij een dag gemaakt van zo'n 22 uur! Hoe gek kan een mens zijn.
Daarom vertrokken die 2 ook om 17.00 uur richting kroeg om samen een biertje te happen. Christoph heeft het weekend verder vrij (nou ja tot zondagmiddag dan) dus ik ben weer waarnemend chef op de camping.

Om 18.00 uur maakte ik me op om te gaan vertrekken. Paul had de middag met Sabine, Joris, Sabrina en Linda geskied en was net met Linda en Sabrina naar huis vertrokken. Linda was aan de dunne en had niet meer op tijd de wc kunnen bereiken dus die moest smerig en al naar huis.
Joris en Sabine bleven bij mij terwijl ik het buro afsloot en net toen we klaar waren kwam Paul er weer aan. Hij vertelde dat hij even een vrouw uit het dorp ging helpen die zo snugger was geweest om met haar auto een stukje de piste op te rijden. Da´s niet zo slim als je bedenkt dat er net zoveel nieuwe sneeuw is gevallen. De piste is dan superzacht en dat had ze gemerkt, ze kwam er echt niet meer uit.
Gelukkig was Ton zo lief om de kleine trekker te halen om haar eruit te trekken.
Helaas reed ook Ton net iets te ver de piste op, waardoor ook hij vast kwam te zitten. Met veel geschep en geknoei kreeg hij de trekker er weer uit en bleef nu op een wat beter stuk van de piste staan. Toen heeft hij de auto weer vlot kunnen trekken, wel niet op de mooie manier die hij graag wilde, maar de auto was eruit.
We waren ook erg blij dat het gelukt was, want we vreesden al dat we anders Christoph hadden moeten bellen en die zou op z´n zachtst gezegd niet blij zijn geweest hiermee. Maar goed, dat is als, want het is gewoon gelukt.
Ondertussen was het al wel ruim kwart voor zeven geweest en zijn we dus maar bij Ton en Anneke blijven eten, want we hadden geen zin meer om thuis nog aan de slag te moeten. Nu bleek het zo te zijn dat ze vanavond spareribs hadden, dus Paul en Sabine waren helemaal superblij. Joris en ik hielden ons bij een frikandelletje met patat, want daar hadden wij trek in.
We hebben ook nog een tijdje lekker met Ton en dochter Joyce zitten kletsen. Vooral met Joyce is erg lachen, die gelooft me namelijk nog als ik uit mijn nek zit te kletsen, hahaha.

Tegen een uur of acht weer naar huis gegaan, we moeten vanavond namelijk op Linda en Lydia passen omdat Hermann en Anita naar de Weisswurstparty van Stanglwirt moeten (tja die verplichting hebben zij nu eenmaal, naar hoor).
Paul had vanochtend nog een stukje voor ons plaatselijke krantje geschreven (een redactioneel), nou ja dat hadden we in ieder geval geprobeerd en van de man van het krantje kregen we een vriendelijk mailtje terug dat hij wel even wilde helpen met het goed opstellen hiervan, want we voldeden niet helemaal aan de regel: hoe ontwerp ik een goed redactioneel stuk. :)
Paul is daar nu naartoe en ik houd het maar gewoon bij de kinderen deze avond.
Ik denk dat ik zo maar eens lekker op bed ga en een boekje ga lezen, daar heb ik eerlijk gezegd best wel zin in.