Beetje moe

Het 6 tot 8 uur per dag werken (7 dagen per week), niet best slapen en ook nog eens 's avonds cursus hebben, zorgt ervoor dat ik momenteel een beetje moe ben. Gisteravond na de cursus was ik helemaal uitgeput en ook nu zit ik er aardig doorheen.
Gistermiddag ook moeten werken (in plaats van vrije middag) waardoor ik niet meer aan m'n huiswerk was toegekomen, daardoor was gisteravond best ff lastig.

Daarnet alweer een goede anderhalf uur aan m'n huiswerk besteed en nog niet klaar. En dat vindt de juf dan een niet al te grote hoeveelheid huiswerk..... Als je bedenkt dat het morgenavond allemaal af moet zijn, pffff. Maar goed, morgenmiddag werk ik echt niet, dus dan kan ik ook nog wat huiswerk doen gelukkig.

En dan nu:
De belevenissen op de camping

Op een camping gebeurt altijd van alles. Op dit moment komen er weer veel mensen aan die het nodig vinden om het dak van tent en caravan van sneeuw te ontdoen. Op zich helemaal geen probleem, ware het niet dat ze dit graag midden op de weg gooien, zodat er verder niemand meer door kan. En dan vinden ze het heeeeeel vreemd dat er niet meteen iemand van het campingpersoneel staat om het even te komen opruimen.
Ook schijn je spullen die je van de campingchef te leen krijgt, niet te hoeven teruggeven en ondanks dat er overal staat dat je je auto niet midden op de weg moet parkeren omdat de sneeuwruimers er dan niet door kunnen, laat je je auto daar natuurlijk wel gewoon staan (of voor 1 van de sneeuwhopen waar de sneeuw naar afgevoerd moet worden).
Op dit laatste vergrijp heeft Christoph een wel heel drastische oplossing gevonden.
Als iemand z'n auto daar heeft neergezet, dan mikt hij de sneeuw gewoon voor die auto neer zodat die geen kant meer opkan zonder de hele berg weg te moeten graven.
De meeste mensen begrijpen de hint, pakken een schep en scheppen de zooi weg en doen het daarna nooit meer. En dan zijn er ook nog die zich netjes komen verontschuldigen voor het feit dat ze zo dom waren. Maar afgelopen weekend hadden we een gast die boos was en aan mij kwam vragen of Christoph het niet even weg kon komen halen met de traktor. Hij was helemaal vergeten na een avondje apres skiën om z'n auto weg te halen en dat terwijl hij 'm dus juist midden op het pad voor een sneeuwberg had geparkeerd! Tja, dat was tegen het verkeerde been van Christoph dus die zei tegen mij dat die man de hik kon krijgen en maar een schep moest pakken om het op te ruimen. Toen de man in kwestie later weer kwam en ik hem het slechte nieuws moest vertellen, werd hij echt piswoest. Het bleek dat Christoph knalhard nog meer sneeuw voor z'n auto had gereden! (tis soms net een klein kind, alhoewel hij eigenlijk wel gelijk heeft)
Ik piste zowat in m'n broek van het lachen, maar ja, dat mag natuurlijk niet. Nadat meneer een beetje gekalmeerd was, heb ik Christoph gebeld en die kwam er meteen aan om met 'm te praten. Ik kan het gesprek hier helaas niet herhalen, maar het kwam er op neer dat de man in kwestie vond dat het erg kinderachtig was en dat Christoph hem maar steeds hetzelfde bleef uitleggen over het opruimen van sneeuw en dat hij het nu eenmaal ergens kwijt moest. Eerlijk gezegd, wist ik niet meer hoe ik het had, ik mocht natuurlijk niet gaan lachen, dus ben maar over een papiertje gebogen zogenaamd gaan zitten schrijven, want ik zat te hikken. De volgende ochtend hebben de mannen samen (Christoph met trekker, gast met schep) de sneeuw weer weggehaald.

Vandaag hadden we een gast bij wie de stop door was geslagen. Tja dat gebeurt vaker en omdat Christoph weer eens aan het sneeuwruimen was, mocht ik de honneurs waarnemen. Nu moet je weten dat we een stuk of 4 verschillende stroomkasten hebben en gelukkig was ik zo snugger om alle sleutels mee te nemen.
Nu bleek de kast in kwestie achter een flinke berg sneeuw te staan, maar ik zou geen Petra heten als ik daar geen lak aan zou hebben. Dus ik in m'n gewone broek (wel met maillot eronder) heel stoer de sneeuw in. Ik kom bij de kast, haal de goede sleutel erbij en trek de kast.....niet open.... Scheld scheld, mopper mopper. Sta je daar zowat tot je liezen in de sneeuw gaat die ***kast niet open. Blijkt er nog een sleutel bij die kast bij te horen en natuurlijk heb ik die nu juist niet!
Christoph opgebeld en verrot gescholden dat hij me dat wel eens had mogen zeggen, hij terugschelden en niet begrijpen wat ik bedoel met dat er nog een sleutel nodig is. Gelukkig ben ik niet helemaal dom en had ik door dat ik waarschijnlijk de sleutel van het schoonmaakhok (tja logisch, vind je niet) nodig had voor die kast. Dus weer stoer terug naar de stroomkast in kwestie en jawel....dat was de extra sleutel die ik nodig bleek te hebben. De hoofdzekering bleek eruit geslagen te zijn. Ik hoorde later dat de mensen in kwestie een natte stekker in het stopkontakt hadden gestoken. Hoe dom kan je zijn! Ze hadden wel wat op kunnen lopen.
Maar ondertussen was ik dus tot over m'n kniën nat en koud.
Christoph had geluk dat hij niet heel snel na dat voorval bij me stond, want ik had 'm wat aangedaan. Paul kwam net ff eerder voorbij en stond net met een klant aan de foon toen Christoph binnenkwam. Toen ik vertelde tot hoe diep ik in de sneeuw had gestaan, lachte de etter me wel uit, maar hij was het met me eens dat ik daarom best had mogen schelden.
Thuisgekomen snel onder de douche gesprongen om weer warm te worden, want ziek zijn in het hoogseizoen is nu niet echt het handigste dat je je kunt bedenken.

Tot zover de avonturen op de camping door uw eigenste verslaggeefster.