Het moeilijkste dat er is

De dag begon vandaag wat verdrietig. Cavia Mia had al langer last van wat lichte verlammingsverschijnselen en sinds 2 dagen wilde haar linker achterpootje niet meer mee.
Op deze foto van 5 augustus kun je al zien, dat het pootje niet meer helemaal doet wat het moet doen.

Vanochtend deed haar rechter achterpootje ook niets meer en ook de voorpootjes wilden niet meer erg.
Ze was nog wel erg levendig (een beetje aggressief zelfs, dat is op zich niet zo´n goed teken, dan hebben ze meestal pijn) en wilde graag eten.Omdat ze al goed vijf jaar oud is, hadden we besloten dat we niet meer met haar naar de dierenarts zouden gaan. Dat is voor zo´n klein beestje heel zwaar en we wilden haar graag zo weinig mogelijk stress geven.

Om half tien ben ik naar m´n werk gegaan en ben in de receptie en de bijbehorende ruimte voor het wasgoed en andere benodigdheden aan het poetsen gegaan. De ramen waren een flinke klus, want er zat het nodige aan gips- en verfspetters op, die ik er natuurlijk allemaal met m´n nagels af kon gaan krabben. Een krabbertje was natuurlijk niet aanwezig.

Iets over half twaalf kwam Paul me ophalen en zijn we boodschappen gaan doen. Thuisgekomen eerst eten gaan koken, want we wilden graag tussen de middag warm eten. Sabine heeft drie!!!! hele dagen vrij en we wilden eigenlijk na het werk nog wel naar de sauna.

Met Mia ging het bergafwaarts, maar het hartje wilde nog steeds niet opgeven en mevrouw wilde nog steeds graag eten. Dat hebben we haar natuurlijk nog gegeven.

Kwart voor twee was ik weer op het werk en ben ik verder aan de poets gegaan. Huismeester Peter kwam ook weer langs, die was hard bezig met het monteren van de buiten-asbakken. Binnen mag er niet gerookt worden, maar de chef geeft rokers wel de mogelijkheid om ook tijdens hun vakantie hun peukie bij hun accommodatie op te steken.
Toen het poetswerk gedaan was, ben ik verder gegaan met gras en planten sproeien. De tuinman was niet tevreden over bepaalde stukken (die hadden achteraf gezien duidelijk geen regen meegekregen, terwijl er toch het nodige gevallen is de laatste tijd), dus die moeten we weer actief gaan water geven.
Uiteindelijk was ik tegen kwart voor zes klaar.

Snel naar huis, want ik wilde graag zien hoe het met Mia ging.
Niet goed dus. Sabine had haar buiten in het gras gelegd, want dat wilde ze graag, maar ze kon helemaal niets meer, behalve wat spartelen. Daar de dierenarts om deze tijd niet meer open is, heb ik de moeilijkste beslissing genomen die er is. Ik heb haar in lekker lauwwarm water gelegd en haar uit haar lijden verlost.
Gatverdegatver wat is dat toch vreselijk werk, maar ik kon het beestje ook geen hele nacht meer laten lijden natuurlijk.

De tranen zijn natuurlijk wel gevloeid, want een beestje doden, ook al is het de beste beslissing, is het moeilijkste dat er is.....

Wat me goed doet, is te weten dat ze nu in de cavia hemel bij haar liefste vriendin Mama is.
(Foto van september 2012)