Vakantie Süd Tirol

Hèhè eindelijk het fotolezertje en tijd gevonden om het verslag van ons weekend Südtirol te schrijven.

Het begon allemaal vrijdagochtend 16 april toen we ons helemaal per ongeluk "versliepen". Om kwart voor acht had ik ernstige behoefte aan thee dus ben ik ook de kinderen maar wakker gaan maken. Die schrokken zich een hoedje, maar kalmeerden toen ze hoorden dat we school hadden gebeld om te zeggen dat ze vandaag niet konden komen (ziek...). Daar wij geplanned hadden om naar de IKEA te gaan, mochten de kinderen mee, dus we reden vrolijk naar Innsbruck, zijn daar de ikea ingedoken waarna we weer de auto in zijn gestapt en richting de Brenner zijn gaan rijden.
Na een heel stuk (we waren in de buurt van het plaatsje Patsch) vroeg Sabine waar we heengingen, of we naar Rosenheim reden ofzo... Nadat ik de kinderen gevraagd had of deze weg ze misschien bekend voorkwam, begon bij Sabine het lampje te branden. "Gaan we naar Südtirol? Joris, volgens mij gaan we naar Südtirol!" Toen we daar bevestigend op antwoordden, moesten twee kinderen (en daardoor de volwassenen onder ons ook) even wat vreugdetraantjes wegpinken.
Zeer goed geluimd reden we verder. Daar we nog veel te vroeg waren om al in ons appartement te kunnen, zijn we meteen doorgereden naar Meran waar we lekker wat rond hebben gekeken.
Wij vinden het een erg leuk stadje, met vooral heel veel kleur.

Ook kwamen we langs een brug gebouwd in 1906, waar aan de leuning allemaal ijzeren platen hingen met hangsloten eraan.

Uit het beetje italiaans dat we begrijpen, haalden we dat dit plakkaten zijn met de namen daarop van alle dienstplichtigen en de periode dat ze in dienst zijn geweest. Volgens Paul zijn de hangsloten dan waarschijnlijk van de plunjezakken geweest. We hebben nog niet nagekeken of dit ook echt klopt, maar ach, wat maakt het uit, het is een leuk verhaaltje.

Voordat we naar het appartement gingen, zijn we eerst nog even langs de Lidl gereden, waar we het een en ander hebben ingekocht, we hadden geen zin om elke dag uit eten te gaan, dan is het handig als je wat te eten hebt. Voor de eerste dag een soort tortilla´s gekocht, maar dan een stuk dikker. Die dingen bleken per stuk 130 gram te wegen! Met lekker veel groenten, gehakt en kaas een heerlijke hap voor een lente-dag.
Bij het appartement aangekomen, herkende de receptioniste onze gezichten meteen, alleen de naam kon ze er zo snel niet bij bedenken. Dat probleem ken is, dus daar kon ik me ook helemaal niet druk om maken.
Ingecheckt en meteen opgeschreven dat we van de sauna gebruik wilden maken.

Terwijl Paul en ik onze spullen gingen uitpakken, waren de kinderen lekker buiten aan het spelen en gingen vervolgens met een noodvaart richting zwembad. Paul en ik hadden ons op het balkon geïnstalleerd. Een uurtje later zijn we ook richting binnenzwembad gegaan, want via daar kom je in de sauna. De kinderen wilden meteen mee en omdat er geen andere mensen aanwezig waren, mocht dat van ons, dus we hadden de sauna lekker voor z´n viertjes.
Na het eten zijn de kinderen weer lekker buiten gaan spelen, terwijl Paul en ik allebei met een boek onderuitgezakt zijn gaan zitten.

Zaterdagochtend hebben we natuurlijk eerst uitgebreid gebruik gemaakt van het ontbijtbuffet. Hier kan ik echt alleen maar een hele grote lofzang houden. Alles supervers, het fruit wordt zowat geschild waar je bijstaat (Joris heeft de keuken in gegluurd :) ) en elke dag hebben ze een andere specialiteit.
Eerst hebben we het ontbijt laten zakken en na een uurtje heb ik de tas gepakt met drinken, appels en de overgebleven tortilla´s en zijn we gaan wandelen. Er loopt een zogenaamde "waalweg" langs het huis, dat is een wandelpad waar het water je continu begeleidt en die wilden we gaan lopen.
Eerst moesten we door een veld met appelboompjes heen (die allemaal prachtig in bloei stonden of kwamen),

en de giller daar was dat er allemaal sproeiers op het veld stonden, die ook uitgebreid over het wandelpad spoten. Wij liepen dus steeds een stukje heel hard (nou ja, zo hard als we konden, dat steile stuk op) en schoten vervolgens snel tussen de boompjes waar dan even niet gespoten werd. Lachen, gieren, brullen natuurlijk, maar echt nat zijn we niet geworden.
Daarna liepen we over het erf van de boer, het wandelpad loopt daar dwars doorheen), waar we ook nog een stel kippen bij een schuurtje tegenkwamen.

Ze waren redelijk gewend aan de wandelaars, maar wilden jammergenoeg niet aangehaald worden. Dat was natuurlijk wel heel erg leuk geweest.

Zoals gezegd liep langs de hele weg steeds een waterkanaaltje. Mooi is het niet, maar leuk wel!

Het was trouwens vreselijk druk op de weg, het leek wel alsof alle aanwezige toeristen deze dag hadden uitgekozen om de waalweg te gaan wandelen. Ach, echt erg vonden we het niet; toen we er even genoeg van hadden gehad, hebben we gewoon een ander weggetje genomen.
Daar vonden we trouwens ook een echte "ligbank" langs de weg. Paul en de kinderen waren meteen bereid om op de enige juiste manier hierop te poseren.

De weg die we volgden liep naar een kasteel, maar helaas bleek de conditie van een van ons te slecht te zijn om die klim te wagen. Gelukkig kwamen we later onderlangs, dus hebben we toch nog even van het kasteel kunnen genieten.

Door het verhaal zou je trouwens misschien kunnen denken dat er alleen maar appels geteeld worden in die regio, maar niets is minder waar. Zoals je op de foto van het kasteel misschien al hebt gezien, staat er ook een flinke hoeveelheid wijnstokken.

Tja, die Südtiroler wijn moet natuurlijk ergens vandaag komen :)

Na zo´n twee uur wandelen, bleek dat de weg het hele dal doorliep en dat vonden we toch een beetje te veel van het goede. We zijn weer teruggewandeld en hebben een andere route terug genomen.
We kwamen via het St. Anna - kerkje, waar we helaas niet inkonden, maar op het pad er naartoe, hebben we ook nog genoeg te zien gehad, want de kruisweg was er afgebeeld. Daar bleek trouwens dat onze beide kinderen godsdienstlessen volgden, want Paul en ik kregen bij elk plaatje uitleg!

Nog veel leuker waren de hagedisjes die we steeds weg zagen glippen, maar uiteindelijk hadden we geluk en kon Paul er eentje fotograferen.

Als je goed op het hout kijkt, dan zie je ´m zitten.

Op het laatste stuk mochten we weer door de boomgaard met waterspuiters heen en dit keer zijn we wel nat geworden. Helemaal niet erg, we konden in het appartement meteen droog spul aandoen.

Paul en de kinderen gingen naar het zwembad, terwijl ik op het balkon in het zonnetje ben gaan zitten.
Rond half zes zijn we richting Meran gereden waar we bij een indiaas restaurant wilden gaan eten. Helaas ging dat pas om half zeven open, wat achteraf ons geluk bleek te zijn, want nog geen 2 minuten later werd Joris helemaal niet goed. Die was bekaf van het buiten spelen, wandelen en zwemmen en wilde alleen nog maar naar huis.
Gelukkig kwamen we langs DE SPAR (zo heet de keten daar, met DE ervoor) en hebben lekker verse tortellini, een tomatensaus en geraspte kaas gekocht. Dat geheel was thuis in tien minuutjes klaar en dat was ook heerlijk. Joris kwam gelukkig weer bij. Hierna zijn we weer met z´n allen de sauna in gedoken, niet heel erg lang, want om half acht zaten Paul en ik ineens in het donker. Geeft niets, gewoon koud afgedouched, badjas weer aan en naar het appartement.
Daar hebben we gezellig met z´n viertjes tv gekeken, is ook leuk.

Zondagochtend eerst belachelijk uitgebreid ontbeten, daarna zijn de kinderen weer buiten gaan spelen en Paul en ik een boekje gaan lezen. Buiten zitten zat er helaas niet in, het was behoorlijk bewolkt, maar binnen lezen is ook leuk. Toen uitgebreid thee gedronken met van die italiaanse amandelkoekjes erbij.
Om kwart voor twaalf zijn we naar Meran gereden, waar we bij het indiaase restaurant zijn gaan lunchen. Per slot van rekening zijn we gewend om tussen de middag warm te eten, dus voor ons alleen maar handig.
We namen het chef-menu en het was zo ontzettend lekker! Daar merk je heel goed dat we hier in ons stukje Tirol vrijwel geen "buitenlandse" restaurants hebben. Jongens jongens, wat was dat heerlijk!
Op het einde konden we geen pap meer zeggen en moesten bij thuiskomst eerst uitgebreid uitbuiken.
Het weer was nog steeds niet om over naar huis te schrijven, dus zijn we eerst weer de sauna ingedoken, hebben een heel klein hapje gegeten (we hadden geen honger) en zijn daarna lekker mens-erger-je-niet gaan spelen, waarna ook nog een spelletje ganzeborden volgde. Dat is het heerlijke aan dit appartementenhotel, het is compleet op kinderen ingericht en er is dan ook een kinderbibliotheek en een grote spelletjeskast.

Maandagochtend was het dan weer tijd voor de terugreis, maar niet voordat we uitgebreid hadden ontbeten (dit keer hadden ze warme wafels met vanillesaus als extra....) en de kinderen nog even waren wezen zwemmen.
Toen zijn we richting Bozen gereden, want die stad wilden we ook graag even bekijken.
Even een afslagje gemaakt naar het dorpje Gargazonne (ook in het dal waar wij logeerden) en bij het volgende dorpje stuitten we op een markt. Daar heeft Paul een grote, zeer pittige salami gekocht. Die kunnen we hier namelijk niet krijgen. Doorgereden naar Bozen en daar ook nog twee leuke uurtjes doorgebracht.
Natuurlijk moest er nog een echt italiaans ijsje gekocht worden en toen ging de reis weer terug naar huis.

Om het weekeinde goed af te ronden, zijn we nog even langs de IKEA gereden. Het was etenstijd en we hadden wel trek in de zweedse balletjes. Joris en Sabine hebben allebei nog een boek gekocht en zo tegen een uur of vier zijn we weer thuis aangekomen.
Het was een fantastisch weekend en de gezichten van de kinderen toen ze doorkregen waar we naartoe gingen, zal ik niet snel vergeten!


De rest van de week in het kort: veel te vroeg opstaan, naar school gaan, huishouden doen, naar klanten toe, Paul en ik hard Atkins aan het volgen, dus ik heel veel koken, vertaalwerk en nu is het dan weer lekker weekend.