Wandelen en vrijheid

Mensen, wat een prachtig weer was het vandaag toch weer. Vanochtend eigenlijk al meteen besloten dat ik vandaag maar eens een wandelingetje zou gaan maken.
Eerst nog even samen met Paul onderweg geweest, toen bij de bakker iets lekker voor ons viertjes gehaald. Onder het genot van een bak thee lekker met de kinderen zitten smullen en daarna is Paul met Sabine aan de slag gegaan om een boot van lego te bouwen en ik heb met Joris samen de racebaan gemaakt.
Natuurlijk nog even gespeeld en daarna is Paul weer een het werk gegaan en ben ik gaan wandelen.
Was nog niet halverwege toen ik een campinggast tegenkwam waarmee ik heerlijk heb staan kletsen. Hartstikke gezellig moet ik zeggen.
Toen fijn verder gelopen. Als ik een korte wandeling wil maken, dan ga ik eigenlijk altijd even de Schneckgasse lopen. Dat is het gedeelte van de Brixner Gangl aan de zonkant. Dan in het zonnetje genieten van het uitzicht op mijn dorpje. Ik woon hier toch zo ontzettend graag, ondanks de slechte winter is het goed toeven.

Vandaag ook veel nagedacht en genoten van mijn vrijheid. Zonder dat ik het doorhad, was ik eigenlijk 24 uur per dag enkel nog met de camping bezig. Ik kan gebeld worden om te komen werken, dus ik moet zorgen dat ik zo laat weer thuis ben en dat ik voor die tijd niet wegga. Altijd aan het denken wat er nog zou moeten gebeuren en aan dingen die ik vergeten was. Het is regelmatig voorgekomen dat ik ´s avonds nog terug ben gegaan om nog eventjes iets te doen dat ik vergeten was en dat naar mijn mening meteen moest gebeuren. Weliswaar allemaal omdat ik het zo ontzettend naar mijn zin heb daar op de camping, maar toch ook niet goed.
Ook weer veel met Paul gepraat over wat te doen voor wat betreft werk. Voorlopig in ieder geval even afkicken en Paul helpen met het een en ander. Hij heeft nog wat zaken die uitgezocht moeten worden. Kost hem veel tijd, die hij eigenlijk liever bij klanten doorbrengt. Als ik ook goed leer hoe het bestelprogramma van de groothandel werkt, dan kan ik dat soort uitzoekwerk doen. Het is een groot, log programma dus ook daar steekt voor Paul altijd heel erg veel tijd in, die hij beter aan iets kan besteden dat geld opbrengt.
Ach, iets te doen is er altijd zullen we maar zeggen. En wie weet wat voor baan er binnenkort bij mij op m´n weg komt. Heb in ieder geval besloten om voorlopig dus even goed te gaan genieten van de vrijheid zo zonder vaste baan en weer eens wat vaker te gaan wandelen. Daar kom ik altijd helemaal van bij en heb ik de laatste tijd veel te weinig gedaan.

Zo zie je maar, van iets negatiefs komt toch ook altijd iets positiefs. De manier waarop had ik graag anders gezien dat blijft een feit, maar misschien is het wel goed voor me zo even zonder Campingwelt Brixen.

Vanavond maar weer eens lekker een schitzeltje gemaakt met groenten en paprika-aardappeltjes uit de oven. Eenvoudig en ontzettend lekker.
Daarna nog fijn met de kinderen met de racebaan gespeeld. Straks moeten we weer naar de pub, want Paul mag vanavond weer plaatjes draaien en daar zien we wel wat het wordt.

Morgen staat er ook weer heel wat op het programma.
Om 11.00 uur opent de volksschule haar deuren want onze plaatselijke Skister Maria Holaus (die van de fotosessie die Paul toen heeft gedaan) mag dit keer voor het eerst meedoen met een officiële grote wedstrijd. Dat moet natuurlijk gevierd worden, dus er is een giga beeldscherm geregeld, er is een fanclub opgericht en, hoe kan het ook anders, er is weer uitgebreid gezorgd voor het lijflijke welzijn van ons allen.
Daarna om ongeveer half 3 begint de Bambini-rennen. Dat is de skiwedstrijd voor de kleintjes hier uit het dorp en natuurlijk doet Joris ook weer mee. Hij zal er wel niet veel van bakken, want is koortsig en snotverkouden. Heeft daardoor niet kunnen skiën de laatste dagen, maar ach, het gaat erom dat we plezier hebben.

De camera gaat dus weer mee. Ik hoop op veel mooie foto´s voor de blog van morgen.

Carnavalsstemming

Joris en Sabine zijn vandaag al helemaal in carnavalsstemming. Kijk maar:

Getuigschrift

Gisteravond ontzettend gezellig gehad. Een vriendin van ons kwam een avondje X-box spelen. Helaas had de 2e vriendin die zou komen teveel werk (tja, dat is horeca), het leek er eerst op dat ze om 22.00 uur al klaar zou zijn, maar ja toen kwamen er weer mensen binnen...
Was erg leuk. Paul en zij hebben samen heerlijk gespeeld terwijl ik fanatiek heb aangemoedigd (het spelen interesseert me totaal niet, maar kijken vind ik leuk) en gezorgd heb voor hapjes en drankjes.

Vanochtend nog even langs de camping geweest om een getuigschrift te vragen. Een mens weet nooit waarvoor het handig is. Ik heb een tip gekregen dat er een camping in de buurt is, die misschien wel iemand kan gebruiken.... en verder heb ik ook nog 2 andere aanbiedingen voor banen dus echt zonder werk hoef ik niet te komen.
Een mooi standaard getuigschrift gekregen, met daarin de werkzaamheden die ik verricht heb. Prachtig gekopieerd van de getuigschriftendatabank uit het Sporthotel (tja ik ben niet helemaal achtelijk, haha) en dat een heel klein beetje aangepast.
Maar zoals gezegd, een mooi getuigschrift waar ik misschien ooit nog eens iets aan heb.

Ik had al zoiets verwacht, want als ik geen mooi getuigschrift had gekregen, dan ziet mijn grote vriend daar dat als gezichtsverlies en dat kan natuurlijk niet. Hoort u hier een stukje ironie? JA! We zijn weliswaar zonder ruzie uit mekaar en ook was het in samenspraak, maar dat betekent niet dat dit vrijwillig mijn keuze zou zijn geweest.

Dan nu maar weer eens naar de kinders kijken, want die lijken wel weer ruzie te maken.

2 zieke kindertjes

die waren hier samen thuis, bij mamma in huis....
Joris heeft al een tijdje een ontstoken vinger en gistermiddag zijn we toch maar even naar de dokter geweest, want het wil maar niet over. Blijkt er een bacterie onder z´n nagel terecht gekomen te zijn. De dokter heeft er nu een zalfje op gedaan, maar de kans is groot aanwezig dat Joris z´n nagel weggesneden moet worden. Dat hebben we Joris nog maar niet verteld, want hij wilde al niet naar de dokter omdat papa en de juf al een grapje hadden gemaakt dat de dokter z´n vinger er wel af zou snijden.

Sabine is alweer ziek. Flinke griep dit keer. Het arme kind heeft de halve nacht op de wc doorgebracht. We hebben voor haar een plantaardig middeltje (heel vies, bah) gekregen zodat ze wat makkelijker in slaap kan vallen. Dat is voor haar altijd al een probleem, maar nu ze zich zo naar voelt al helemaal. En daardoor wordt haar afweer steeds slechter en dan kom je in die spiraal terecht. Nu hopen dat het snel wat beter gaat. Wel weer heel jammer voor haar, want morgen is het natuurlijk weer carnaval op school en ze had zich er zo op verheugd om als tovenares daar naartoe te gaan. Eerlijk gezegd zie ik het niet gebeuren als ik haar nu zo zie. Maar goed, kinderen kunnen soms ineens helemaal opleven, dus we zien wel.

Ik ben net even op de camping geweest om wat voor Brixnet te doen en werd daar al meteen weer door allerlei mensen aangesproken die van alles van me wilden weten en die ik dus moest vertellen dat ik niet meer op de camping werk. Dan sta ik toch echt bijna als een klein kind te janken, ik vind het zo erg.
Blijft jammer dat Christoph dat niet beseft of niet wil beseffen. Maar goed, daar kan ik nu toch niets meer aan doen.

Het weer is vandaag weer prachtig, blauwe lucht, zonnetje en hier binnen in de kelder met behulp van wat cd´s een prachtige regenboog op de muur.
Het voelt op dit moment niet zo, maar eigenlijk ben ik toch wel een geluksvogel!

Terugblik op ruim een jaar camping

Of het voor iedereen interessant is, wat ik nu ga schrijven weet ik niet, maar voor mezelf nodig om het verlies van mijn geliefde werk te verwerken een terugblik op mijn jaar op de camping.

Het begon met de kerstvakantie 2005. Door moeder Widauer gevraagd of ik voor 2 weken in de receptie wilde gaan zitten, omdat ze niemand hadden. Het leek mij wel leuk werk en in ieder geval zou ik dan lekker bezig zijn 2 weken.
Nou, het werk was inderdaad ontzettend leuk. Wel erg aan Christoph moeten wennen en hij aan mij omdat onze stijl van werken nogal verschilt, maar verder ging het prima.
Toen heb ik in januari nog een paar keer een weekendje dienst gedraaid om met de voorjaarsvakantie weer voor 5 weken gevraagd te worden.
Door de gigantische hoeveelheid sneeuw die er dat seizoen viel, was er veel werk voor me.

Omdat de samenwerking weliswaar zo nu en dan wat stroef liep, maar we voor de rest juist een superteam vormden, vroeg Christoph me om verder op oproepbasis beschikbaar te zijn. Vond ik heel erg leuk, niet vastzitten aan vaste werktijden of dagen, en toch een vast werkplek. We hebben zelf natuurlijk ook een aantal jaar op de camping gestaan en het altijd zo naar ons zin gehad dat we daardoor de sprong naar Oostenrijk hebben gewaagd, en daarom voelt de camping voor mij als ´eigen´. De meeste mensen weten ook dat ik m´n hele ziel en zaligheid in de camping heb gestoken. Heel soms mopperde Paul wel eens dat ik verdikkie meer op de camping zat dan thuis bij m´n familie en daar had hij gelijk in.

In die periode ook zoveel leuke contacten met campinggasten opgebouwd, dat het elke keer weer leuk was om te gaan.
Toen kwam half april natuurlijk het bericht dat de tunnel gebouwd zou gaan worden en daarvoor hebben we een noodplan in werking moeten stellen. Oostenrijkers zijn nu eenmaal geen planners zoals nederlanders dus alles moest op stel en sprong geregeld worden. Daar heb ik ook weer heel veel campinggasten leren kennen die ik voor die tijd eigenlijk bijna niet gezien had. Ik had en heb nog steeds veel bewondering voor al die mensen die het binnen een maand tijd voor mekaar kregen om vrij te regelen, hierheen te komen en de hele zaak af te bouwen en weer op te bouwen. Per slot van rekening staan er een aantal paleisjes en die breek je echt niet zo snel af!
Met Christoph samen ook veel werk gehad om "de wei" op orde te krijgen. Per slot van rekening was het echt een wei en daar moesten ineens straten, electriciteit enz. aangelegd worden. Ook dat binnen een maand tijd, dus daar hebben we de nodige tijd ingestoken.
Ondertussen was mei alweer voorbij en begonnen de zomermaanden.
In de zomermaanden is de hoeveelheid gasten weliswaar niet groot, maar zoals iedereen wel weet, lag er het nodige achterstallige werk op de camping en dat hebben we voor het grootste deel toch met z´n tweetjes allemaal weggewerkt.
Achterstallig onderhoud verholpen, administratie helemaal op orde en nog zoveel meer.
Weken van 7 dagen, 9 uur per dag waren me niet vreemd en vond ik ook helemaal niet erg. Heerlijk bezig geweest en ook lekker veel contact met allerlei mensen gehad.

Eind van de zomer werd het weer wat rustiger, maar begonnen we met het klaarmaken van de jaarrekeningen, wat voornamelijk op mij neerkwam. Tja, er kan er maar 1 tegelijk met dat soort dingen bezig zijn en Christoph heeft natuurlijk ook het hotel en het appartementenhuis van de familie waar hij moet werken.

Oktober alweer de aankomst van de winterkampeerders en heel veel vaste gasten die dan langskomen om de caravan winterklaar te maken en de openstaande rekeningen te betalen. Ook alweer een hele leuke periode om te mogen werken.
November, december was al een stuk minder qua hoeveelheid werk. Zoals gezegd hadden we de achterstanden weggewerkt en alleen onderhoud is niet veel.
De twee kerstweken waren ook relatief rustig omdat helaas de sneeuw uit is gebleven. En in januari ook niet veel gedaan natuurlijk.

Zoals de meesten van jullie wel weten, hebben Christoph en ik in de periode dat we samenwerkten een aantal keer flink woorden gehad, wat er een aantal keer in geresulteerd heeft dat ik m´n sleutels heb ingeleverd. Dat weer bijpraten is elke keer weer gelukt, omdat we mekaar nu eenmaal graag mogen, maar de energie die het kost is ontzettend.

Daarom nu, met veel pijn in mijn hart, want wat ga ik al m´n campinggasten toch ontzettend missen, neem ik afscheid van m´n werk op de camping. Leuk is het zeker niet, maar beter is het wel..

Ik ben gestopt bij de camping

Goed, het zat er al een tijdje aan te komen, maar nu is het dan ook echt zover.
Afgelopen 2 weken weer wat strubbelingen gehad en afgelopen vrijdag/zaterdag hebben Christoph en ik een flinke ruzie gehad.
Dit kost continu teveel energie en we willen mekaar graag in de ogen kunnen blijven kijken als we mekaar ergens tegenkomen. Daarom hebben we in samenspraak besloten dat ik niet meer op de camping kom werken (misschien nog een keer als noodgeval, maar niet meer voor vast).
Van mij dus geen nieuws meer van de camping en ook vragen over campingaangelegenheden kunnen niet meer aan mij gesteld worden, want ik weet het niet meer.

Nogmaals voor de duidelijkheid: we hebben het uitgepraat dus geen ruzie meer.

tunnel, sleetje rijden, spelletje spelen

Er is weer veel gebeurd in de laatste dagen. Hier een kort fotoverslag.

Allereerst heb ik vrijdagochtend foto´s gemaakt van de vorderingen bij de tunnelbouw.
De kant bij de camping vordert flink, wordt al een stuk voller daarzo:


Ook aan de andere kant zie je het al goed vooruit gaan:


Daarna ben ik bij de caravan van opa en oma onze slee gaan halen, want de kleuterschool kwam rodelen op de campingberg. En daar ik die ochtend toch geen dienst had, kon ik mooi foto´s maken.
De hele ploeg weer bij mekaar en Joris natuurlijk weer zo snel als hij kon bij Tante Martina:


Joris op de slee:


Er was heerlijke warme thee meegenomen door de tante´s van Kindergarten en dat laat Joris zich geen twee keer zeggen (en zoals je ziet was ook Paul nog even langs geweest):


Ook werd de hele ploeg door de familie van der Heijden van het campingrestaurant uitgenodigd voor een bekertje limonade en wat lekkers:


Zo ziet een parkeerplaats voor rodels er uit:


En nog een foto van een zeer ondeugende zoon:


´s Middags heb ik nog een uur of vier op de camping gewerkt. De kinderen wilden op de campingberg gaan skiën, dus ik wilde in het buro nog het een en ander aan werk voor computer total gaan doen. Daar ben ik amper aan toe gekomen simpelweg omdat er allemaal mensen langskwamen voor campingzaken. Supergezellig en de middag vloog dan ook om.
Om zes uur de kinderen van de piste opgepikt en samen naar de papalapub gereden waar Paul klaar was met de après ski. Het was weer een slappe middag geweest, dus vroeg naar huis.
Wij daar nog even een broodje gegeten, want aan het avondeten had ik niet meer gedacht.

Zaterdag weliswaar veel gebeurd, maar niet echt interessant. Wel mocht Paul dit keer de nachtdienst draaien, dat betekent vanaf 21.00 uur. Het was heel erg gezellig daarzo. Ontzettend leuk zitten kletsen met John en John van de camping en met Oostenrijkse vrienden. Het was binnen no-time laat en daar de williams-birnen schnaps die ik van Catharina moest drinken helemaal verkeerd viel, ben ik een uur eerder dan Paul naar huis gegaan. Mensen wat was ik daar ziek van zeg.

Vandaag ook nog wat leuke foto´s gemaakt.
Paul en de kinderen doen na het avondeten eigenlijk altijd nog een spelletje op de Nintendo. Het is vooral fantastisch om te zien hoe ze met z´n drieën over mekaar heen hangen om het maar te kunnen zien:


Joris heeft ook nog een hele mooie foto van Sabine gemaakt:


Tot zover het weekend. Morgen is er alweer een schooldag.