Toch nog een oudejaarsblogje

en toen was het ineens 31 december.

Wat zijn er een hoop dingen veranderd dit jaar!
Natuurlijk de emigratie, wat op zich al heel wat is. De tijd die we dit jaar al met z'n vieren hebben kunnen genieten van onze nieuwe omgeving, Paul z'n start als eigen baas en ik die na zo'n 6 jaar huisvrouw te zijn geweest, ook weer aan het werk ben.

Ook onze houding is erg aan het veranderen. We proberen een beetje meer de Oostenrijkse mentaliteit te krijgen en het allemaal wat makkelijker te nemen. Ik merk dat ik daar in m'n werk nog last van heb. Alles snel snel snel willen doen, maar daardoor zo nu en dan wel een steekje laten vallen (goed goed, dat mag natuurlijk ook best nog in de eerste week dat je werkt, maar dat is nu eenmaal mijn perfectionisme, ik kan daar slecht tegen). Ik geniet ontzettend van ons leven hier, ook al denk ik daar 's ochtends als ik weer te vroeg op moet staan naar mijn mening anders over. Hahahaha.

Ik ben erg blij met dit afgelopen jaar. Ik denk ook niet dat ik het snel zal vergeten.

En weet je wat ik ook nog eens heel leuk vind? Ik kreeg vandaag zomaar een bord vol met appelflappen van kennissen van ons op de camping. Omdat ik daar nog zo in m'n eentje in het buro zat te werken. Fantastisch toch!

Mijn jaar is nu al goed afgesloten en het begin gaat vast ook wel lukken.

GUTEN RUTSCH INS NEUE JAHR!

Nieuwjaarswens

Omdat het nieuwe jaar bijna is begonnen en ik het idee heb dat er morgen van een blog niets gaat komen, hierbij een wens die ik vond in ons plaatselijke blaadje. Ik kan niets anders doen dan me hier van harte bij aansluiten.


ICH WÜNSCHE DIR ZEIT

Ich wünsche dir nicht alle möglichen Gaben,
ich wünsche dir nur, was die meisten nicht haben.
Ich wünsche dir Zeit, dich zu freuen und zu lachen,
und wenn du sie nutzt, kannst du etwas draus machen.
Ich wünsche dir Zeit für dein Tun und dein Denken,
nich nur für dich selbst, sondern auch zum Verschenken.
Ich wünsche dir Zeit, nicht zum Hasten und Rennen,
sondern die Zeit zum Zufrieden-sein-können.
Ich wünsche dir Zeit nicht so zum Vertreiben,
ich wünsche, sie möge dir übrig bleiben,
als Zeit für das Staunen und Zeit für Vertrauen,
anstatt nach der Zeit auf die Uhr zu schauen.
Ich wünsche dir Zeit nach den Sternen zu greifen,
und Zeit, um zu wachsen, das heißt, um zu reifen.
Ich wünsche dir Zeit, neu zu hoffen, zu lieben,
es hat keinen Sinn, diese Zeit zu verschieben.
Ich wünsche dir Zeit, zu dir selber zu finden,
jeden Tag, jede Stunde als Glück zu empfinden.
Ich wünsche dir Zeit, auch um Schuld zu vergeben,
ich wünsche dir Zeit zu haben zum Leben!


En nu in het nederlands (het vertaalwerk is helaas niet van de hoogste klasse, maar ik heb m'n best gedaan):

IK WENS JE TIJD

Ik wens voor jou niet alle mogelijke gaven,
ik wens voor jou alleen, wat de meesten niet hebben.
Ik wens je tijd, om je te verheugen en te lachen,
en als je haar gebruikt, kan je er iets van maken.
Ik wens je tijd voor je doen en je denken,
niet alleen voor jezelf, maar ook om aan anderen te schenken.
Ik wens je tijd, niet om je te haasten en te rennen,
maar juist de tijd om tevreden te kunnen zijn.
Ik wens je tijd, niet om zomaar voorbij te laten gaan,
ik wens juist dat er tijd voor je overblijft
als tijd om je te verwonderen en tijd om te vertrouwen,
in plaats van steeds naar de tijd op je uurwerk te schouwen.
Ik wens je tijd om naar de sterren te grijpen,
en tijd om te groeien, dat betekent, tijd om te rijpen.
Ik wens je tijd om opnieuw te hopen, om van iemand te houden,
het heeft geen zin om deze tijd te verschuiven.
Ik wens je tijd om jezelf terug te vinden,
elke dag, elk uur, het geluk weer te ondervinden.
Ik wens je tijd, ook om schulden te vergeven,
ik wens dat je tijd hebt om echt te leven!


Wij wensen iedereen een fantastisch nieuwjaar, waarin de tijd voor het waarmaken van dromen een belangrijke plaats in mag nemen.

PETRA, PAUL, SABINE, JORIS

Ziekelijke stress

Vandaag weer een drukke dag achter de rug.
Vanochtend kon Paul z'n bed bijna niet uitkomen, bij mij viel het mee.
Na een snel ontbijt aan het werk, waar ik me over het algemeen weer prima heb vermaakt.
Het is leuk om alle bekenden weer te zien en ik heb vandaag onder het werken door aardig wat praatjes kunnen maken.

Christoph schoot op een bepaald moment ernstig in de stress, maar ik geloof dat ik 'm daar ook weer aardig uit heb gekregen.
Op een bepaald moment had hij mij ook aardig te pakken. Op zijn vraag waar ik de sleutel van de kluis had gelaten, zei ik dat ik het op de gewone plek neer had gemikt. Alleen zag hij de sleutel daar niet.
AAAAAAAAARGH. Zoals je je misschien kunt voorstellen ligt er een flink bedrag in de kluis dus dat zou een mega ramp zijn. Ik al m'n zakken doorgezocht, overal gekeken en op mijn vraag: Christoph, waar heb ik dat ding dan gelaten? wist hij het antwoord ook niet.
Uiteindelijk keek hij nog een keer en gelukkig, de sleutel lag er toch. Was ik toch niet slordig geweest, pfffffff. Maar ik heb 'm wel verteld dat hij dat niet meer mag doen, omdat ik dan een hartverzakking krijg.

Verder ben ik op internet bezig geweest om het inschrijfformulier enigszins in het italiaans over te zetten, tenminste, wat losse woorden heb ik vertaald. Dit omdat er op de camping nu al 4 italiaanse campers staan en er worden er nog 2 ofzo verwacht. Als je dan bedenkt dat het duits en het engels van de gemiddelde italiaan niet beter is dan dat van een kind van de lagere school, dan begrijp je dat het wat lastig communiceren is.
Lang leve de google vertaalservice, want hierdoor kon ik de laatste meneer netjes in mijn zeer gebrekkige italiaans vertellen dat hij door mocht rijden naar achteren.

Paul kwam me tussen de middag ophalen met een kop die er niet uitzag van de koorts. Ik heb 'm thuisgekomen dan ook meteen z'n bed in gedirigeerd. Dat was echt helemaal niets op deze manier. Op dit moment is het nog steeds geen stukkie beter, dus ik hoop maar dat hij vannacht de hele reut er flink uit zweet. Hij moet nog bij een klant langs dus het is belangrijk dat hij snel beter wordt. En ik hoop natuurlijk ook dat hij mij niet aansteekt, dat kunnen we op dit moment echt niet hebben.
Gelukkig hebben de kinderen hun stinkende best gedaan om pappa te ontzien.
Toen ik vanmiddag aan het werk was, heeft Sabine een deel van de rommel opgeruimd en heel lief samen met Joris gespeeld. Ze hebben geen ruzie gemaakt en zijn pappa alleen maar op komen zoeken om een kopje thee en een chocolaatje te brengen.
Ik ben weer helemaal trots op die kanjers van me.

Ikzelf heb net de strijk weggewerkt en ben ook bezig om de was weer op orde te krijgen. In deze staat kan Paul z'n eigen benen zowat niet eens optillen dus laat staan het huishouden doen. Nou ja, dan moet ik maar proberen om dat zoveel mogelijk voor mekaar te krijgen.
Per slot van rekening zijn er genoeg alleenstaande ouders die dat ook moeten dus dan moet ik dat ook kunnen.
Maar je waardeert op zo'n moment ineens wel weer ontzettend dat je een partner hebt die normaalgesproken lekker meehelpt. Zo in je eentje valt het best wel een beetje tegen.

Ik hou van..

Sabine, Joris en Paul!
En wat weet ik dat toch weer goed na een dag lang werken en mijn liefdes vrijwel niet zien.
Als huisvrouw zijnde, had ik juist vaak behoefte aan alleen zijn, maar nu ben ik zo blij als ik al mijn lieverds weer zie na een dag flink aanpoten!

Christoph en ik hebben vandaag onze werkgever/werknemer relatie weer een stapje verder geholpen. We moeten nog erg wennen aan elkaars stijl van werken en dat uit zich in wat kribbigheid over en weer. En omdat ik nu eenmaal een mens van de ietwat botte bijl ben, kan ik wel eens op een manier tegen hem uitvallen die hij niet gewend is. Voor mij zat er altijd een meisje dat ontzettend lief is en die als echte oostenrijkse zijnde ook niet zomaar tegen de baas zal uitvallen.
Als ik ergens werk en de chef ligt me dan ben ik er ook voor de volle 100%, dan moeten ze met de vingers van 'm afblijven of ik word boos :). Ik denk dat ik zo'n relatie met Christoph op kan bouwen, maar eerlijk is eerlijk, we hebben allebei een behoorlijke handleiding en dat botst wel eens. Voordeel voor mij is dat ik absoluut niet van hem en z'n centen afhankelijk ben, dus wat dat betreft kan ik veeleisend zijn. Niet op salarisgebied, maar wel op het gebied van een gelijkwaardige werkrelatie. Dat is wat mij betreft wel een lekker uitgangspunt.
Ik heb 'm vandaag ook verteld dat ik na 6 januari halve dagen wil werken, als ze me dan tenminste in dienst willen houden. Paul moet toch ook weer echt aan het werk, dus die kan geen hele dagen op de kinderen meer passen. En een oppas huren dat is te prijzig, daarvoor verdien ik te weinig. Dan moet ik gaan bijleggen en daar pas ik natuurlijk voor, haha. Dat heb ik 'm trouwens ook verteld hoor.
Hoe het balletje verder rolt, zien we wel.

Nu thuis, zijn we vooral weer blij om bij elkaar te zijn. Tjonge wat hou ik toch van die lekkere knuffels van me!

problemen en oplossingen

Zo, dat waren alweer twee werkdagen erbij. Ik begin me al aardig thuis te voelen op dit plekkie. Weet nog niet of ik het m'n vaste stekkie wil maken, maar het gaat allemaal vrij aardig.
Er komen allerlei probleempjes voorbij, die ik dan weer op moet zien te lossen, maar gelukkig krijg ik daarbij hulp van Ton en Christoph. De laatste mag de moeilijkste problemen oplossen, maar daarom is hij ook zo'n beetje de chef van de toko.
Wel grappig, de jongste medewerker is de baas :)

Op zo'n werkdag gebeuren zoveel en tegelijkertijd zo weinig dingen dat het moeilijk is om er iets over te schrijven.
Wel weet ik dat ik een ontzettende hekel heb aan een bepaald soort mensen. Dat komt dan net na sluitingstijd binnenzetten en vraagt vervolgens of ze nog eeeeven naar de caravan kan lopen zodat ze nog douchemunten (1 euro stukken) bij mij kan halen. Waarop ik antwoord dat ik toch op m'n man zit te wachten dus dat ze, als ze snel is, dat wel even kan doen. Paul komt een halve minuut later aanlopen, ik maak nog even wat dingen af, maar mevrouw is er nog steeds niet. Als ze na vijf minuten nog niet in de buurt is, vind ik het genoeg.
Ik mik de deur dicht al mopperend, op dat moment komen er mensen aan waarop ik roep dat ik gesloten ben en om twee uur weer aanwezig ben (ondertussen was het al kwart over twaalf), waarop de mevrouw een beetje verbouwereerd zegt dat ze net met de camper aan zijn gekomen en die even weg willen zetten. Paul vangt het geheel professioneel op en zegt dat de plaatsbeheerder zo komt en ze dan zeker verder zal helpen. Achteraf hoorde ik van van ze dat ze nog ruim een half uur hebben moeten wachten.
Ik heb mezelf ook verontschuldigd tegen ze dat ik niet zo vriendelijk was geweest. Gelukkig vond ze het niet erg, maar het zat mij toch niet lekker.

Vanmiddag was het weer flink druk en kwamen ook de kinderen regelmatig binnen lopen. Ze waren op de sneeuwberg aan de overkant van het bureau aan het spelen en daar zat ook een stelletje kinderen op dat vriendelijk gezegd nou niet de gezelligste zijn en die vonden het dus nodig om sneeuwballen te gooien. Gelukkig kende ik de meesten van naam en daar schrokken ze wel even van. Even later zaten Sabine en Joris redelijk met ze mee te spelen.
Paul liep ook als een razende Roeland rond, want op de 1 of andere manier kregen ze gewoon niet overal signaal en juist op die plekken wilden mensen graag internet hebben. Dat is natuurlijk flink balen en dat deed Paul dus ook.
Toen mijn dienst er op zat om 18.00 uur, ben ik naar Paul en de kinderen gegaan die op dat moment bij opa en oma in de caravan zaten. Daar hebben we besloten dat we lekker met z'n viertjes in het campingrestaurant gingen eten. Daar hadden we op dat moment zo ontzettend veel zin in en de kinderen hadden vreselijk veel zin in patat met een frikandel en die kunnen we nu eenmaal alleen daar halen.

Na een lekkere maaltijd (waar we ook nog gezellig met mensen hebben zitten praten en waar we ons hebben verbaasd over het nog steeds een beetje knullige van de bediening) zijn we rond acht uur weer naar huis gegaan. Daar nog even met de kinderen geknuffeld en gek gedaan en vervolgens zijn de kids om half negen richting bed gedirigeerd.
Paul had ondertussen van Paul Rense gehoord dat ook Paul R. weer signaal had, dus dat het internet het op de camping weer deed, dus ook Paul was weer gerustgesteld.
Nu nog even lekker bijkomen achter de pc en op tijd weer de luikjes dicht, want het is morgen weer vroeg dag.

Vandaag heb ik trouwens ook gezien hoe ontzettend veel geld er omgaat in de douche business. Ik heb van 1 sanitairgebouw de dames- en herendouche automaten leeggehaald en tot twee keer toe zakte m'n broek zowat van m'n billen doordat 'ie zo vol zat met euro's.
Een mens ziet zo de campingbusiness toch wel van z'n blinkende kant ;)

iedereen een heel gelukkig kerstfeest!

Vandaag alweer m'n tweede werkdag en het begint al te wennen. Ik zit alweer op mezelf te mopperen dat ik het werk 'nog steeds niet' onder de knie heb; mevrouw Widauer heeft volgens mij enigszins haar twijfels over mijn aanpak alhoewel ze ziet dat het wel werkt (ik word er een beetje kriegel van als ze zo achter me staat te draaien). Zij is heel erg vriendelijk tot het kruiperige af tegen d'r gasten en ik verkoop ze indien nodig gewoon een flinke dreun. En dat wil natuurlijk nog wel eens apart overkomen als je dat niet gewend bent. Volgens mij hebben de gasten er tot nog toe geen moeite mee, maar dat kan ook komen omdat ik hier voornamelijk met nederlanders te maken heb gehad. Die zijn al dolblij dat iemand ze in hun eigen taal aanspreekt en dat zij zich daarin goed verstaanbaar kunnen maken.

Paul heeft zich vandaag flink geweerd in zijn nieuwe baan als huisman (hihi), toen ik thuiskwam tussen de middag was er alweer een hele hoop opgeruimd en gepoetst en daar was (en ben) ik natuurlijk erg blij mee. Hij had voor tussen de middag ook heerlijk verse broodjes en chocolade croissants meegenomen en dat smaakte toch wel erg goed moet ik zeggen. Vanavond had hij een heerlijke bak lasagna gemaakt, waar ook de kinderen hun vingers bij opaten, dus ons kersteten was weer prima geslaagd. Voor het naar bed gaan van de kinderen eerst nog met z'n allen een kop thee gedronken met daarbij een schuimkrans en toen de kinderen fijn in bed.

Na een kwartier ofzo kwam Joris z'n bed uit omdat hij zo'n zere billen had. Waarop we hem gezegd hebben dat hij er dan maar even een zalfje op moest smeren. Dat doet hij altijd netjes zelf dus daarover hebben we niet eens meer nagedacht...... Tja, je voelt 'm natuurlijk al aankomen: Hij had het goede flesje niet kunnen vinden en toen maar de anti-muggen spuit gepakt. In plaats van op z'n billen had hij alleen op z'n ogen gericht en dat deed dus heeeeel erg pijn.
De tijd tussen zijn gil en mijn in de badkamer staan om z'n ogen met water uit te spoelen was om en nabij de 2 seconden. Het is dat het kraanwater nog heet was, anders was het nog sneller geweest.
Met een washandje heb ik steeds een hoop water over z'n oogjes uitgeknepen totdat hij duidelijk niet zoveel pijn meer had. Toen mocht hij voorzichtig z'n ogen droogdeppen en hebben we gecontroleerd wat hij nog kon zien. Gelukkig bleken z'n ogen het alletwee nog te doen, dus nadat z'n billen met het goede zalfje waren ingesmeerd (zalfje weer op kinderhoogte gezet), hebben we hem weer met een droge pyama in bed gelegd en nu ligt hij weer fijn te slapen.
Morgen nog even z'n oogjes controleren en dan is het wel weer oké.

Ik heb daarnet nog even een was gevouwen, wat spullen opgehangen, een was in de droger gedaan en een truienwas aangezet, dan kan Paul dat morgen weer verder verwerken en blijft ook het huis een beetje op orde.
Eerste kerstdag was voor ons prima in orde, Paul en ik gewerkt en de kinderen hebben heerlijk video gekeken en met hun nieuwe speelgoed gespeeld (had ik al verteld dat ik met Sabine ook nog haar nieuwe bordspel heb gespeeld?). Morgen komen opa Nanno en oma Gonnie weer hier dus dan wordt het ook zeker weer een goede dag.