twijfels en ongeduld

Hoe dichtbij kunnen tegenovergestelde gevoelens toch bij mekaar liggen.
Ik wil ontzettend graag snel naar Oostenrijk. Het duurt me allemaal veel te lang, vooral als ik dan die sneeuw weer zie liggen en lees dat één van de mensen in Oostenrijk alweer op de lange latten staat.

Aan de andere kant heb ik erg pijn in m'n bekken en vraag ik me af of het wel verstandig is om te gaan. Het zal waarschijnlijk toch betekenen dat ik ook weer buitenshuis aan de slag moet en als ik na een paar dagen doorwerken al zoveel last heb, hoeveel heb ik dat dan wel niet als ik mijn eigen pensionnetje (ooit) wil gaan runnen.
Twijfels, twijfels en ondertussen natuurlijk gewoon weer verder met de deuren verven zodat het huis er voor de verkoop wat beter uitziet en dan ergens achterin je hoofd dat stemmetje horen dat zegt: "zie je wel, je had gewoon je mond moeten houden en alles lekker zo laten als het is".

Maar mijn gevoel zegt toch echt iets anders......

Te ver gegaan

Tja, het onvermijdelijke is gebeurd. In mijn ijver om het huis goed schoon te krijgen en te houden, heb ik veel te veel lopen slepen met de stofzuiger en te vaak het trappetje opgeklommen met ramen lappen.
Heb ik toch mooi m´n bekken weer naar de gallemiezen geholpen.

Donderdagochtend kregen we onze tweede kijker op bezoek. Een ontzettend leuke turkse vent en die zag wel wat in het huis. Hij moet alleen nog een keer langskomen met z´n vrouw, want die moet het natuurlijk ook wel zien zitten.

Mijn avondje panfluitles kon ik daardoor helaas vergeten. Het enige dat ik nog kon was liggen en een beetje opstaan voor de 4 sint maarten kindjes die we langs hebben gekregen.
Paul was met de kinderen Sint Maarten gaan lopen en we hebben weer een snoepvoorraad waar we toch zeker wel een maand of 2 mee toekunnen (misschien zelfs wel langer, sinterklaas komt per slot van rekening ook nog langs).

Naar de HCC-dagen gaan we ook niet helaas, maar daardoor heb ik vandaag wel heel rustigjes aan wat deuren kunnen verven. Weliswaar nog maar van 1 kant, maar toch. Morgen de andere kant doen. Het was erg hard nodig, want Joris had het leuk gevonden om op onze bovendeuren te tekenen en dat kregen we er zelfs met zo´n handig balbo sponsje niet meer af.

Nu vind ik het niet erg om te verven, zeker deuren niet. Lekker knoeien met zo´n roller en Petra is wel weer in d´r sas :-)

De kinderen zijn lekker het hele weekend bij opa en oma, dus dat gaan Paul en ik vanavond vieren! We gaan gezellig wokken bij de dorpschinees. Ik had het al gedaan met het bestuur van de speelotheek en het was voor herhaling vatbaar.
Eet smakelijk.

Redenen om te emigreren

1 van de redenen waarom wij naar Oostenrijk willen, is het klimaat hier in NL. Zomers die maar niet echt warm willen worden (op een enkele uitzondering na), winters die eerder druilerig dan lekker koud genoemd kunnen worden.

Nu op 9 november is het me toch lekker koud buiten (4,5 °C) met een zonnetje erbij! Het lijkt wel of zelfs de weergoden proberen om ons tegen te houden

En hoewel ik dacht dat ik door het opruimen van het huis me prettiger zou gaan voelen, heb ik juist het gevoel dat het mijn huis niet meer is. Heel maf is dat. Het enige dat anders is, zijn de bergen spullen die er gewoon niet meer liggen (waar ik met schoonmaken trouwens wel heel blij mee ben).
Misschien ook al een soort onthechtingsproces dat begonnen is?

Bah bah bah

Bellen die mensen van zaterdag net op dat ze toch maar niet komen kijken, omdat het huis toch niet helemaal aan hun verwachtingen voldoet.
Op zich niet erg, maar 5 minuten van tevoren afbellen, is iets waar ik gewoon een hekel aan heb.
Hebben Paul en ik ons vanochtend voor niets 3 slagen in de rondte gewerkt, terwijl Paul gewoon op tijd naar z´n werk had kunnen gaan en ik op een wat rustiger tempo had kunnen werken.

Maar goed, we gaan natuurlijk gewoon verder met het huis netjes maken en alle troep uit te zoeken.
We hadden ook niet echt verwacht dat onze eerste kijkers ook meteen kopers zouden zijn, maar ja, je hebt natuurlijk wel altijd een beetje hoop :-)

verwachtingen

Tjonge, we zijn echt aan de eerste stap begonnen. Het huis te koop dus we poetsen ijverig (alhoewel vandaag had ik weer geen tijd, moest weer een taart maken en afleveren). Paul heeft de dode wilg al voor een groot deel in stukken gezaagd en de heg gesnoeid.
Morgenochtend ga ik (als het tenminste droog is) het gras nog even maaien voordat de winter er echt is en natuurlijk verder met het opruimen en schoonmaken van het huis.

Vandaag op de verjaardag van ons (nu nog) jongste nichtje al de eerste mensen gehad die we voor het laatst hebben gezien. Heel maf, alhoewel het familie is van de ex van m´n broer en we die toch alleen al op verjaardagen daar zagen, is het toch vreemd.
Ik kan me heel langzaam aan iets voor gaan stellen bij de verhalen van andere emigranten over het afscheid nemen van familie en goede vrienden.
Heel raar is het allemaal, alhoewel je aan de andere kant altijd mensen hebt die je voor het laatst ziet en je dat niet raar vind omdat het dan gewoon zo loopt. Nu zorg je er zelf actief voor en dat is toch anders.

En natuurlijk weer verder gefantaseerd over ons leven in Oostenrijk, het komt nu net iets dichterbij dan voordat je die stap neemt van het te koop zetten van je huis.