Gasthof Waldfrieden

Vanochtend werden we tegen een uur of tien gebeld door Teuni die ons huis niet kon vinden :) Niet zo gek, want het is even zoeken als je hier niet bekend bent.
Maar goed, met wat heen en weer gebel heeft ze ons huisje gevonden. Toen even een bakkie thee gedronken en een flink stuk koek van de bakker naar binnen gewerkt en toen konden we op weg.
Op naar het Gasthof van de familie Van de Beek. De weg naar Innsbruck kennen we natuurlijk al langer dan vandaag, maar was wel weer leuk om te rijden. Toen sloegen we af richting het Sellraintal en dat is ook weer zo'n prachtig stukje Oostenrijk. De berggezichten, riviertjes en toppen met sneeuw blonken ons alweer tegemoet. Zalig om te zien.

Toen kennis gemaakt met de rest van de familie. Zus Gerie en Guido kenden we al van de oostenrijkforum dag in mei, moeder Rolinka en vader Kees hebben we nu ook ontmoet.
Heel leuke mensen met duidelijk een stuk ondernemingszin en een prachtig pand.
Duidelijk jaren '70/'80 en erg gezellig. Ze hebben een mooie stube (met fijne Kamin) voor de huisgasten en daarbij ook nog een openbaar restaurant voor gasten die langskomen omdat ze daar in de buurt wandelen of langlaufen.
We hebben de langlaufkaart van het gebied gezien en die ziet er erg goed uit, je kijkt uit op de gletscher wat een bijzondere charme geeft aan het gebied. Ook is er een leuke rodelbaan, alleen de weg terug omhoog moet je lopen da's dan weer jammer.

We hebben een rondleiding door het huis gekregen en daarna heb ik gezellig zitten praten met Kees en Rolinka, Sabine en Joris waren samen aan het spelen (binnen, buiten en weet ik veel waar) en Paul is met Teuni aan de slag gegaan met de computers. Er moest nog het nodige gedaan worden, maar dat is allemaal goed gegaan. Er moest nog 1 dingetje veranderd worden, want het wireless internet wilde de kamer van Gerie en Guido net niet bereiken, maar ook daar is gelukkig een oplossing voor bedacht.
Met Schumi (hondje van Teuni, zie haar weblog voor een foto), Teuni en ons gezinnetje zijn we toen nog een rondje gaan lopen om ook het gebied even te bekijken. Na een uur wandelen waren we weer terug en weer volop van mening dat Oostenrijk toch wel veel mooie plekjes heeft.
Tegen half zes vonden we het wel weer tijd worden om naar huis te gaan, dus zijn we weer in de auto gestapt en hebben in Wörgl een tussenstop gemaakt bij de Mc Donalds, want het was ondertussen al kwart voor zeven geweest en wij hadden honger!

Iets na half acht kwamen we thuis aan en zijn de kinderen meteen het bed ingedoken. Joris wilde zelfs z'n pyama niet eens aan, maar gewoon in z'n kleren slapen, zo moe was hij. Hij sliep ook binnen 3 minuten dus het was niet zo vreemd.
Nadat Teuni voorzien was van een bakkie thee, 2 kabels en een USB adapter, is zij ook weer richting huis vertrokken. Met een beetje geluk hebben ze dan deze avond nog internet in Huize Waldfrieden.

Had ik al gezegd dat je er echt eens moet gaan logeren als je toch eens die kant uit wilt? Het is er echt een heel mooi gebied en met kerst zijn er nog een paar plekjes vrij!

visitekaartjes, burgemeester en rommelmarkt

Vanochtend heeft Paul eerst Joris naar school gebracht (Sabine was al alleen gegaan) en is vervolgens naar het gemeentehuis verdergelopen (dat is toch zeker een stuk of 20 stappen van de peuterspeelzaal vandaan) om daar te kijken of hij een afspraak met de burgervader kon maken.
Hij was nog net niet binnen, maar Paul mocht even wachten en dan zou de dame van de balie het wel even vragen.
Nog geen 5 minuten later kwam de burgemeester Paul al vragen of hij binnenkwam en natuurlijk was hij erg benieuwd wat Paul kwam doen. Paul heeft onze hele situatie uitgelegd, ook dat hij een eigen bedrijfje is begonnen en wat hij allemaal voor werk doet. De burgemeester vond ons erg moedig, hij zou het nooit durven naar een land gaan waar hij de taal niet van beheerst. Ook vertelde hij over het programma dat ze op het gemeentehuis gebruiken en dat ze eigenlijk altijd bij die leverancier bestellen. Voor ons belangrijk om te weten, maar goed de goede man sloot ook niet uit dat ze in de toekomst ook van Paul z'n diensten gebruik willen maken. We zijn nu in ieder geval bekend bij het gemeentehuis en dat is het belangrijkste.
Natuurlijk kwam ook de vraag naar het visitekaartje weer, maar helaas, die was nog niet binnen om acht uur vanochtend.

Paul ging daarna door naar Joost om daar weer verder te helpen en om half elf kon ik hem bellen met de verheugende mededeling dat de visitekaartjes binnen zijn. Paul kwam om iets over half twaalf binnenstormen om z'n visitekaartje op te halen en daarna meteen door om Joris op te halen.

Sabine ging na het middageten meteen door naar Sabrina. Sabrina speelt namelijk gitaar en dat lijkt Sabine ook wel wat. Ze heeft daar mogen spelen en volgens eigen zeggen speelde ze natuurlijk al heeeeeel erg goed :)
Om kwart voor twee stonden Paul, Joris, Anita, Lydia en ik klaar om naar de rommelmarkt in Kitzbühel te gaan. Anita wilde nog kijken voor zo'n rugdrager voor Lydia, want met de wagen de berg op beperkt toch heel erg de wandelmogelijkheden en wij wilden gaan kijken voor wat kleding en speelgoed.
Snel Sabine gebeld want die wilde ook mee. Sabine vond daar op de beurs nog een skihelm. Paul en ik vonden de kleur blauw niet zo mooi, maar Sabine vond 'm prachtig en omdat het ding maar een tientje moest kosten, hebben we 'm toch maar gekocht.
Verder nog een stapel boeken voor Sabine en voor Joris, nog 2 warme winterbroeken voor Sabine, 1 stel laarzen en 1 stel rollerskates voor Sabine, ook vond Sabine nog een truitje en Joris vond nog een prachtige roze barbie piano en een roze fototoestel (wat een soort lampje blijkt te zijn) voor zijn kerstkado. Nou ja, als het kind dat zo graag wil, dan moet het maar.

Er stond ook nog een stel goede ski's voor maar 10 euro, maar ja, we hebben allemaal al skies en we wisten ook niet zo snel wie we er een plezier mee konden doen (het was voor een vrij lang persoon) dus die hebben we maar laten staan.
Natuurlijk ook een hoop zooi of veel te hoog geprijsde waren, maar die laten we dan ook vakkundig staan.

Om 3 uur waren we alweer thuis en toen hadden we tot half vijf even rust. Paul ging snel weer naar Joost om verder te gaan met de isolatiewerkzaamheden en ik mocht fijn ruzieënde kinderen uit mekaar houden.
Om half vijf kwam Anita Lydia brengen, want ze moest met Linda naar de kerk voor het sint Maarten feest van de Kindergarten. Om iets over half zes kwamen ze weer terug en moest Anita in een noodvaart verder naar haar cursus. Even daarvoor was ook Sabrina al aan komen waaien en daar we toch pizza aten, hadden we deze avond 5 kinderen te eten. Dat ging erg goed, ze hadden duidelijk erg honger.

Om kwart voor zeven de jongste telg naar bed gemikt en om zeven uur volgde de rest. Gevolg: wij zitten sinds half acht heerlijk rustig zonder gemekker achter de pc.
HOERA!

allerlei leuk nieuws

Om te beginnen hoorden we vanochtend van de buuv dat zij en haar dochter vandaag weer naar huis mochten. Hoe laat was toen nog niet bekend, maar ze mochten in ieder geval weer uit die depri omgeving.
Joris bleef vandaag thuis, hij voelde zich niet lekker, net als pappa en net als mamma (die het gevoel heeft dat ze in de overgang gevallen is, pffff).

Sabine ging weer lekker naar school, ze had er zin in, want ze heeft deze maand op 3 donderdagen weer jausentag. Dat betekent dat de 4e klassers (dit keer 4b) de hapjes verzorgt, die de andere kinderen dan voor een klein bedragje kunnen kopen.
Vandaag had ze voor E 0,50 een heerlijk stuk taart gekocht. Ze kwam het thuis met glimmende ogen van plezier vertellen.

Verder vonden we in haar tas onze verdwenen mobiele telefoon. Wel een beetje vervelend, want die was dus sinds gistermiddag 3 uur niet meer bemenst geweest en laten er nu allerlei mensen gebeld hebben voor computer total!

1. onze allereerste klant had weer een probleempje, dit keer met powerpoint. Omdat Paul dit voor haar in 5 minuten aan de telefoon had opgelost, hoefde ze niet te betalen. Geen inkomsten, maar wel weer een zeer tevreden klant.
2. een mevrouw die advies wilde voor de aankoop van een laptop voor haar dochter die dit jaar in het examenjaar zit. Na wat heen en weer gepraat, bleek het Susanne Laihartinger te zijn. De trouwe lezertjes van deze blog kennen haar naam misschien nog wel. Zij is de eigenaresse van het appartement dat we in eerste instantie zouden huren. Paul heeft haar al kort advies gegeven en ze komt er binnenkort nog op terug om het samen met hem door te nemen en dan koopt ze, via ons!, de laptop. Is dat even leuk?
3. de hoofdredacteur, tevens gemeenteraadslid als ik het goed heb begrepen, van Unter Uns ons plaatselijke krantje. Dat we als de sodeju contact op moeten nemen met de burgemeester. Die moet kennis krijgen van het feit dat er een computerbedrijf in het dorp zit, zodat ook wij mee kunnen gaan dingen voor eventuele opdrachten (er schijnt binnenkort wat aan te komen binnen de gemeente).

Is dat allemaal even leuk! Wij staan in ieder geval met een grijns van oor tot oor op ons gezicht.

Last but not least belde ook Teuni van Gasthof Waldfrieden ook wel bekend van het oostenrijk forum. Teuni en ik hebben in mei samen het dagje voor het oostenrijk forum georganiseerd.
Zij komt ons zaterdag ophalen, zodat Paul haar kan helpen met hun pc problemen. Hartstikke leuk, dan kunnen we mooi meteen zien hoe het er bij hun allemaal uitziet. Sabine vindt het erg interessant omdat zij ook eigenlijk het liefst een eigen pensionnetje wil hebben en haar vader en moeder dat (nog) niet hebben.

Dat was het nieuws hier wel een beetje.
Kan ik alleen nog vertellen wat we vanavond hebben gegeten:
Pasta pesto à la Paul (spiraaltjes en een restje penne met een saus van pesto, wortel, ui, prei, spekblokjes, kalkoenblokjes, zout, peper, oregano, bijna een heel pakje houdbare slagroom en een scheut overjarige spumante) met als toetje een bananenshake. We hadden overrijpe bananen dus lekker met melk en vanilleijs een shake van gedraaid. Altijd lekker.
We hebben nog meer van die bananen, dus morgen gaan we maar eens een smoothie maken. Ook nog eens gezond!

druk daggie

Vandaag hadden we weer een druk dagje.
Vanochtend eerst met veel moeite opgestaan, ik voelde me nog steeds niet echt fit. Snel de kinderen naar school geholpen en daarna nog eventjes met een bakje thee zitten.
Toen een paar kleine huishoudelijke zaken afgehandeld en aan de jausen voor vandaag begonnen. Mini cakejes met een stukje marsepein erin, gehaktballetjes met een stukje kaas erin, stukken tomaat, komkommer, augurk, worst, kaas, brood besmeerd met een mengsel van mosterd, mayo en versgemalen peper met daarop knapperig gebakken spek en schijfjes appel. Dan nog gewoon brood, smeerkaas, bananen en worst inpakken. Bier, wijn, limo, bekers en een stel messen en klaar is Petra.
Het was ondertussen net elf uur, nog even heel snel douchen en toen moesten we Joris en Linda alweer van school halen. Paul heeft ons bij het station afgezet, waar we alvast een kaartje voor de trein naar St. Johann hebben gekocht en even later stond Sabine ook al op het perron.
Met z'n allen lekker met de trein naar het ziekenhuis. De treinreis was weer een hele belevenis, vooral voor Linda, want die gaat normaal altijd met de auto.
In het ziekenhuis was het weer stik- en stikheet. Onze truien waren erg snel uit, want behalve de normale warme kamertemperatuur, stond ook de zon op 'onze' kamer te branden. Daar met z'n allen de jausen opgeknabbeld en een beetje zitten praten. Net toen we een klein rondje wilden gaan maken om even de benen te strekken, zei de zuster dat de dokter zo zou komen om de catheter weer aan te sluiten bij de kleine meid. Nou, na meer dan een uur nog geen dokter gezien, dus we waren wel een beetje pissig. Ik geloof dat ze gewoon niet wilde dat we van de kamer af zouden gaan, ze begon ook al een heel verhaal over ziekenhuizen en bacteriën. Op mijn irritante opmerking dat we er daarom ook niet bepaald graag komen (ik geloof dat ik het ook niet zo heel vriendelijk zei) wist ze me even geen antwoord te geven.

Nou ja, om drie uur stond Paul weer voor de deur om ons op te halen, waarna we gelijk doorgingen naar de Volksschule. Daar was een voorstelling met een verteller met gitaar, die het verhaal van Max en Moritz samen met de kinderen ging laten leven. Hij deed het ontzettend leuk. Jammergenoeg kreeg ik ook hier weer de zenuwen van al dat ronddravende kleine volk. Dat was op de zilvermeeuw echt nooit! Die kinderen bleven allemaal (zelfs de rondspringers) altijd netjes zitten als er een voorstelling was, maar hier...... Ik zal het volgende keer toch eens aan wat ouders vragen of dat hier normaal is ofzo.

Na de voorstelling snel naar huis gelopen. Dat is niet zo gek als je bedenkt dat de zon alweer onder was en wij onze jassen vergeten waren mee te nemen....brrrrrrr.
Thuisgekomen dacht ik heel even te relaxen, maar daar kwam niets van want het irritante duo Joris en Linda was weer opgestaan en maakte mekaar het leven weer vreselijk zuur. Man, wat kunnen kinderen toch vreselijk vervelend zijn als ze moe zijn en honger hebben.
Ondertussen stond ik ook zo strak als een uitgerekt elastiekje dus op een bepaald moment ging mijn brulboei weer open en kwam er uit dat als ik nu nog maar 1 iemand ruzie hoorde maken, dat ze dan allemaal zonder eten naar bed gingen.
Dat bracht de schrik er flink in, een beetje erger dan mijn bedoeling was, maar ja dat heb je als je kwaad bent, maar ze waren in ieder geval de laatste 10 minuten voor het eten rustig.

Paul was ondertussen thuisgekomen met de patat en bijbehorende happen en binnen no-time konden we aan tafel. Met het eten in de maag viel er met de kinderen weer goed te praten. Ze mogen nog even lekker tv kijken en gaan ongeveer nu naar bed.
Oeps, tijd om af te sluiten en Paul te helpen met de kids in bed leggen.

Lekker weg in eigen land

Het was vandaag de hele dag lekker weer. Stralend zonnetje en met een jas aan heel erg fijn. Toen vanochtend Katrin kwam met het verhaal dat zij Linda vandaag uit school zou halen en mee zou nemen naar het ziekenhuis, bedacht ik dat wij ook wel iets leuks konden gaan doen.
Dus een paprika plaatkoek gebakken, fruit ingepakt, limonade, wijntje en biertje mee en wij in de auto naar Aschau. Dat is een klein plaatsje achter Kirchberg. Het ligt achter in het dal, bij een groot natuurgebied. Daar hebben wij als eerste een plekje bij de rivier opgezocht om daar lekker te eten.
Onze fles limonade natuurlijk in de rivier om koud te blijven, stenen zoeken en natuurlijk ook lekker stenen gooien.


Daarna zijn we naar het watervalletje gelopen. Ook een leuk tochtje om te doen, niet te ver, maar wel mooi. We konden het weer niet laten om ook even van het pad af te wijken en langs de rivier te lopen, dat blijft toch ook altijd leuk.


Bij de waterval aangekomen het enigszins stijle pad naar beneden bedwongen en daar nog wat leuke foto's geschoten.





Op de terugweg ging Joris ongelooflijk op z'n plaat en toen ik voor wilde doen wat hij precies verkeerd deed, ging ik ook (Paul had m'n bedoeling niet begrepen en in plaats van me op te vangen, stapte hij opzij, au au au).
De kinderen mochten van ons nog in het speeltuintje daar spelen, maar helaas was die al vrijwel helemaal ontmanteld in verband met de komende winter.
Weer de mooie weg terug gereden en thuisgekomen is Sabine haar huiswerk gaan maken en zijn Joris en ik een slaapje gaan doen. Ik voelde me namelijk helemaal niet zo lekker (nu nog steeds niet), dus misschien dat Sabine mij gisteren heeft aangestoken. Die was toen op school helemaal niet goed geworden en ik voel me eigenlijk net zo als zij gisteren beschreef.

Tegen half zes kwam Linda ook weer thuis; degenen die honger hadden hebben nog wat brood of fruit gegeten en om half acht het hele zooitje naar bed gedirigeerd. Om problemen te voorkomen is Joris meteen maar in mijn bed begonnen, dus die leggen we straks ook weer lekker over.

In tegenstelling tot wat de weerberichten van gisteren vertelden, wordt het morgen niet nevelig (nou ja, dat zeggen ze vandaag) maar weer mooi weer.
Dus na school stappen we met z'n allen in de trein, met de Jausen mee en gaan we Anita en Lydia in het ziekenhuis verrassen met een lekkere hap. Morgenochtend eerst Anita maar bellen of zij dan zorgt voor een mooi plekje.

Ik ga nu even zoeken of ik iets lekkers kan vinden om morgen mee te nemen. Hopelijk kunnen we straks ook de foto's van vandaag er nog op zetten, anders wordt dat morgen.

Armoede in Tirol

Een paar dagen terug, zag ik op tv een stukje over armoede in Tirol. Het schijnt dat er hier behoorlijk wat mensen in armoede leven, d.i. minder dan E 845,- (om en nabij) in de maand aan inkomen binnenkrijgen.
Als je bedenkt dat de huur van een woning hier zo rond de E 500,- ligt, dan kun je je inderdaad goed voorstellen dat het dan errug krapjes wordt.

Het enige wat ik dan weer ontzettend jammer vind, is de voorbeelden die ze aanhalen. 'je kunt niet met je vrienden even gezellig een kopje koffie met koek op een terras kopen', 'een bioscoopje pikken zit er ook vrijwel niet meer in', 'als je uitgenodigd wordt om 's avonds ergens een drankje te gaan drinken, moet je dat ook vaak afslaan'.
Kijk, ik snap dat dit allemaal niet leuk is hoor. Maar de voorbeelden vind ik zo raar. Dit is toch geen armoede? Armoede is als je geen eten meer kunt betalen, geen kleding of, het ergste, dat je geen dak meer boven je hoofd hebt. En die vrienden die je uitnodigen, noem je dat vrienden? Mensen die weten dat je het heel krap hebt, die nodigen je daar niet voor uit _of_ die betalen dat uitje voor jou!
Bij onze vrienden is dat heel normaal. En dat kopje koffie kun je toch ook lekker thuis drinken?
Gelukkig was de alleenstaande moeder die in dit geval geïnterviewd werd het ook niet echt met ze eens. Ze naaide vrijwel alle kleding zelf, ze kookte ook met liefde en had ook niet het gevoel dat ze arm was. Wel maakte ze zich zorgen over bijvoorbeeld een kapotte koelkast of wasmachine, daarvoor had ze inderdaad geen geld.
Ik was blij om te zien dat de stemmingmakerij weer eens uit de media kwam, maar dat mevrouw 'de armoedzaaier' er zelf veel realistischer naar keek.

Wij gaan ook niet elke dag koffie drinken op een terrasje of wekelijks naar de bioscoop, daar is het geld hier ook niet voor. Maar we gaan als het mooi weer is lekker naar buiten! We pakken ons rugzakje in met de lunch (maar dan natuurlijk niet mooi op boterhammetjes, maar in brokken. Er eet niets leuker dan een hap van een homp brood en vervolgens een hap van een homp kaas of worst) en we gaan heerlijk op de berg picknicken. Vervolgens zorg ik dat ik uitzoek welke gratis evenementen er hier in de buurt zijn. Afgelopen vrijdag dus het voorlezen in de bibliotheek, zaterdag de vlooienmarkt voor de kerstinkopen, komende zondag wordt er film vertoond in de zaal van 1 van de restaurants hierzo. Kijk bij deze laatste wordt er natuurlijk wel van je verwacht dat je wat te drinken neemt, maar dat is alsnog een stuk goedkoper dan in de bios. Als de muziekkapel weer een gratis uitvoering heeft, dan gaan we er ook regelmatig naartoe. Natuurlijk heb ik makkelijk praten, want wij kunnen uit eten als we dat willen, we hebben nu eenmaal een redelijke hoeveelheid spaargeld, maar de meeste lol halen wij meestal toch uit de gratis dingen en dat is voor iedereen weggelegd, toch?

Natuurlijk zijn er ook mensen die het echt heel moeilijk hebben, daar sluit ik m'n ogen niet voor. Er zijn mensen die de schoolspullen van hun kinderen echt vrijwel niet kunnen betalen en die moeten sappelen om te zorgen dat er elke dag iets fatsoenlijks te eten op tafel komt (en soms ook niet), maar dat wil gewoon niet zeggen dat de dames en heren media iedereen maar meteen over 1 kam moeten scheren, dat klopt gewoon niet. En daar kan ik me, dom genoeg, nog steeds boos over maken.

buurmeisje

Wat ik al dacht, is gebeurd. Buurmeisje en buurvrouw moesten afgelopen nacht in het ziekenhuis blijven. Ik had al eens meer gehoord dat dat hier heel normaal is in geval van een koortsstuip.
Vanochtend werd ze onderzocht door de dokter en die constateerde ook een urineweginfectie, waarschijnlijk een ontsteking. Conclusie: voorlopig moeten ze in ieder geval tot woensdag in het ziekenhuis blijven, eerder wordt de laboratoriumuitslag uit Innsbruck niet verwacht.

Voor ons betekent dit dus een aantal dagen een logeetje erbij. Tja, we kunnen Linda natuurlijk niet aan haar lot overlaten. Voor ons allemaal een beetje vreemd zo ineens iemand in het huishouden erbij.
Gisteravond heb ik een matras naar beneden gesleept en op onze kinderkamer gemikt, zodat Linda bij ons kon slapen. Dat ging natuurlijk prima, want alle kinderen sliepen al. Vanochtend was het natuurlijk wel even vreemd, maar de kinderen hadden binnen de kortste tijd weer het grootste plezier met elkaar.
Toen hebben we samen ontbeten en daarna alle kinderen naar school gebracht. Paul en ik zijn toen meteen doorgereden naar de Hofer want daar hadden ze een superaanbieding voor een laptop. Wij lagen dus al om 5 over 8 voor de deur, die pas om half 9 open gaat.
Maar goed, wel een prachtige laptop gescoord.

Ondertussen alles klaar gemaakt om tussen de middag met z'n allen te eten, want tegen die tijd gingen we er nog vanuit dat de goegemeente vandaag weer naar huis kwam.
Dat gebeurde dus niet en tegen elf uur, kreeg ik te horen dat ze in het ziekenhuis moesten blijven. Dat betekende voor mij dus dat er koffers gepakt moesten worden. Kleding voor moeder en kind, verzorgingsproducten en ook allemaal voedsel. Er worden in het ziekenhuis wel maaltijden verstrekt aan moeders (dat moet achteraf betaald worden), maar die maaltijden zijn bepaald niet om over naar huis te schrijven en blinken niet uit door de gezonde ingrediënten. Dus met een tas vol kleding, leerboeken, speelgoed, the complete tightwad gazette (tja, je blijft een consuminderaar of niet, hahaha) en een tas met fruit, yoghurthapjes voor de kleine, 2 flessen prikwater en een flesje met siroop zijn wij het ziekenhuis binnengevallen. Vreselijke gebouwen zijn het toch. Er hangen wel overal tekeningen enzo, maar de sfeer is ver te zoeken. Gelukkig hebben ze een kamer voor zichzelf zodat Anita zich toch nog een beetje kan ontspannen. Ze is ook heel blij dat we komen, want nu kan ze eindelijk even rustig naar de wc en zich even een beetje opfrissen. De verpleging hier is van de irritante stempel, veel bevelen en zich vooral niet laten zien als je niet belt. Dat is fijn als je met een kind zit met een urineweginfectie. Die moet veel drinken, maar meer dan 2 flessen per dag worden er niet aangeboden, om de rest moet je continu vragen, dat is irri.
Net toen we weer weg wilden gaan kwam er een nieuw kindje bij ze op de kamer, met daaraan vast een hele familie van 6 personen! Anita was niet blij.
Contact met die familie is verder helaas ook vrijwel uitgesloten want ze spraken alleen maar turks :( Ik hoop maar dat ze vannacht wel een beetje fatsoenlijk kunnen slapen.

Thuisgekomen kregen Joris en Linda natuurlijk weer slaande ruzie en gelukkig was het toen uiteindelijk kwart voor zes (we waren om kwart voor vijf thuis) zodat we ze aan tafel konden dirigeren om te gaan eten. Na de broodmaaltijd ging het gelukkig weer een stuk beter, dus toen konden Paul en ik opgelucht adem halen.
Tegen half acht het hele zwikkie in bed gemikt en toen begon het gemekker. Eerst natuurlijk hihi, haha. Toen kwamen Joris en Linda er 2 keer binnen 3 minuten uit omdat ze moesten plassen. Daarna bleef Joris continu vervelen dus die hebben we op de mat gezet. Na daar een poosje gezeten te hebben, beloofde hij dat hij weer lief was, dus hij mocht weer in bed. Helaas is beloofd bij Joris alles behalve beloofd, dus hij was weer vervelend. Dus toen mocht hij op de mat gaan slapen!
Ik vrees dat de halve buurt weer wakker is geworden van het gekrijs dat onze zoon kan produceren. Jammergenoeg voor hem word ik hoe langer hoe bozer naarmate hij harder krijst en blijft hij dus net zo mooi op die mat al moet ik boven op hem gaan liggen (nou ja, figuurlijk dan).
Uiteindelijk was hij zover gekalmeerd dat ik hem het voorstel heb gedaan dat hij of in mijn bed mocht gaan slapen of op de mat. Hij wilde geen van tweeën (welke psycholoog heeft verzonnen dat die truc altijd moet werken?), maar goed hij mocht niets anders van me kiezen.
Uiteindelijk is hij in mijn bed gaan liggen en nadat we nog even samen hadden gelegen, sorry tegen mekaar hadden gezegd en elkaar weer flink plat hadden geknuffeld, is hij dan echt gaan slapen. Pfffffffff.
Ik ben dol op het kind, maar soms word ik een beetje moe van 'm.

Vanavond tegen half twaalf verwachten we de pappa van ons buurmeisje weer thuis, dan kan hij morgen tenminste kind en vriendin weer even ondersteunen.

van alles en ook nog wat

Om 7.00 uur stond ik naast m'n bed. Ik kon niet meer slapen en had het gevoel dat Joris nog wel eens snel zou kunnen komen.
Dat had ik niet mis gehad, want 10 minuten later stond meneer er al.
Snel een kopje thee voor ons gemaakt en naar beneden gegaan om daar verder te gaan met het opruimen van de administratie. Daar was ik gisteravond mee begonnen, want de papierberg op m'n computerbureau werd wel erg hoog.

Daarna naar boven gegaan om te ontbijten en toen weer snel naar beneden. Er lag namelijk ook nog een giga giga mega stapel was om op te vouwen, te strijken en weg te ruimen. Ook nog 2 wassen om te draaien, dus het was volle bak daarmee.
Ondertussen het vlees voor het avondeten opgezet. We hebben gröstl gegeten en 1 van de ingrediënten is draadjesvlees, jummie, en dat kook ik altijd graag een flink aantal uur voordat we dat gaan eten. Lekker in een flinke bak bouillon, zodat ik morgen soep kan maken.

De kinderen waren ondertussen de buurvrouw al aan het wakkermaken (arme zij, ik dacht dat ze al een tijdje op was), die liep dus ook nog in d'r nachtpon rond te huppelen.
Tegen half twaalf was ik klaar met de was en strijk en de kinderen hadden samen met de buurvrouw de Sonntagskuchen gemaakt. Een heerlijke appel-plaatkoek waar we 's middags met z'n allen van hebben zitten smullen.

Verder geen schokkende dingen gedaan, vanavond zijn de kinders weer om gewone tijd hun bed in gemikt en na het avondritueel van Joris die weer op de mat heeft gezeten omdat hij niet in bed wilde blijven liggen en hem ook nog een keer of wat waarschuwen zijn ze lekker in slaap gevallen.
Paul ging nog even geld halen, want die gaat morgen bij Hofer kijken of hij de laptop die daar in de aanbieding is, kan bemachtigen. Nu zit hij bij de Italiaan een biertje te drinken en hopelijk te kijken of hij kan regelen dat hij hun website gaat maken. We zijn benieuwd. (helaas, niet zoiets kunnen regelen, maar wel de vraag of hij ook schotels kan installeren en gelukkig, dat heeft Paul op de camping ook al een aantal keer gedaan, dus dat kan hij....)

Daarnet kwam de buurvrouw met de jongste nog naar beneden. Het arme kind had daarstraks al flink koorts en nu was ze over haar hele lijf aan het trillen en vrijwel blauw van de kou. Toen hebben buuv en ik samen besloten dat ze maar snel de arts moest bellen, want het zag er gewoon niet goed uit. Volgens de arts heeft ze waarschijnlijk een koortsstuip dus buuv is met dochterlief in de auto gesprongen en naar de arts gereden. Ik hoop dat het allemaal goed gaat en dat ze er straks weer snel is. Ik heb wel eens gehoord dat kinderen in dat geval ook wel eens een nachtje over moeten blijven en dat gaat de verantwoording voor de oudste dochter natuurlijk naar ons over.

Ik ben verder ook erg benieuwd wanneer ik dit verhaal kan plaatsen, want sinds ongeveer kwart over acht ligt de internetverbinding er hier uit en ik heb geen verbinding meer kunnen krijgen.....