Langzaam aan

gaat het weer wat beter. Het heeft me in ieder geval veel rust in m´n hoofd gegeven toen ik hoorde dat invalhulp Katharina vandaag in het buro zou komen. Dan weet ik in ieder geval dat het werk goed gebeurt en dat ik geen Hans aan de telefoon krijg die gaat zeuren dat ik toch echt moet komen, terwijl het niet gaat.

Vandaag zijn Paul en ik even samen boodschappen wezen doen (klein half uurtje) en ik kon daarna toch echt de bank weer op door de moeiigheid. Ik heb wel al met mezelf afgesproken dat ik maandag weer wil gaan werken; als het moet compleet op aspirine lopend. Een week thuis op bed en op de bank vind ik meer dan genoeg, ik wil er wel weer uit. Nadeel gaat wel worden dat ik dan ´s avonds uitgeteld ben, dat moet dan maar.

Joris en Sabine genieten ondertussen van het weekend. Doen heerlijk rustig aan, huiswerk is af. Sabine heeft de dag voornamelijk op haar kamer doorgebracht, terwijl Joris vanmiddag met me naar snowboardwedstrijden heeft gekeken. Hij is nu echt helemaal wild van snowboarden en kan het dus ook echt goed. Ik heb hem al aangemoedigd om morgen z´n board te pakken en hier op de berg te gaan oefenen. Doordat hij dan steeds naar boven moet lopen, worden ook z´n benen goed sterk en dat heeft hij natuurlijk hard nodig als hij echt wil gaan springen (in de halfpipe en de schans lijkt hem helemaal te gek).

Paul is ook niet helemaal lekker, maar heeft vandaag nog het nodige voor klanten gedaan.
Samen hebben we de rekeningen geschreven en ik ga morgen verder met de maandafsluiting. Teveel computer- en denkwerk kan ik helaas nog niet aan.

Ik hoopte nog een plaatje van de webcam op Hochbrixen te kunnen plaatsen, maar die is tegenwoordig helaas beschermd. Het was in ieder geval behoorlijk mistig boven, we hebben nog een klein beetje sneeuw gehad, dat was wel even leuk.

Vandaag geen echte log

Ben te ziek. Heb vrijwel de hele dag op de bank gehangen, meer ging niet.

Wonen aan de piste

dan zie je het markeringsbordje en natuurlijk sporen in de sneeuw.

Over vandaag kan ik niet heel veel vertellen, ik heb het grootste deel van de dag geslapen. Ik dacht wel even wat klusjes in huis te kunnen doen en morgen weer buitenshuis aan het werk te kunnen, maar m´n lijf heeft me daar even flink terug gefloten.

Hooguit een half uur achter elkaar red ik een bezigheid, daarna moet ik weer gaan liggen om bij te tanken.

Morgen dus helaas nog een dag uitzieken voor me, ik hoop wel dat ik overmorgen dan weer lekker aan de slag mag.

Paul had het vandaag gelukkig weer druk met klantenbezoek en met het heen en weer rijden van skiënde en snowboardende kinderen.

Om Joris op te halen was hij te laat, dus Joris was gaan lopen, met het board onder z´n arm. Bij de Kegelstüberl vond Paul hem en het laatste steilste stukje hoefde hij daardoor niet te lopen. Na het middageten is meneer trouwens door papa naar de camping gebracht zodat hij daar op de Schusterbühel ook nog lekker aan de gang kon.

Daar trof hij ook Ilse nog en dat vond ons kleine mannetje maar wat interessant :-)

Sabine had ook weer een leuke dag gehad, ze hadden vandaag de Salvenrunde gedaan. Ze vond het wel een beetje eng omdat er veel gladde plekken waren, maar vond het wel weer heel fijn.

Vanavond hebben we met z´n vieren gezorgd voor het eten. Ik heb de resten vlees van de kip geplukt, Sabine heeft de sesamzaadpasta-saus in elkaar gedraaid, Paul heeft gezorgd voor de salade en Joris heeft de tafel gedekt en voor het drinken gezorgd. Ook een feestelijk toetje: gebakken ananas en banaan met slagroom.

Ondertussen ook nieuws van oma, het gaat langzaamaan weer beter. Schoonzus had te horen gekregen dat oma vandaag wel naar huis kon. Gelukkig is die niet voor een gat te vangen en heeft dat geweigerd; er is namelijk nog niet eens een dokter langs geweest om te vertellen wat nu eigenlijk het probleem is met oma.
Dat gezondheidsstelsel in NL is echt uitermate vreemd, zeker nu ik er met oostenrijkse ogen naar kijk.
Van de camping weet ik al dat er mensen zijn die wachten met hun kwaaltjes totdat ze hier zijn, dan gaan ze hier naar de dokter omdat ze weten dat er hier niet alleen maar wordt gezegd: "neemt u maar een paracetamolletje....". Eigenlijk is het heel erg.
Aan de andere kant heb ik hier ook meegemaakt dat de dokter een niet zo beste diagnose stelde bij een kennis van me, die heeft hem moeten vertellen wat ze had (ze is doktersassistente) en toen had hij zoiets van: ja, daar zou je nog best eens gelijk in kunnen hebben. (dit was trouwens niet mijn huisarts, dus daar was ik al blij om). Ieder land z´n eigen verstand.

Goed, dan houd ik er mee op voor vandaag, het is voor mij de hoogste tijd om m´n bed in te duiken.

Schoonheid

een beter woord kan ik voor deze foto niet vinden. Uitzicht vanaf Sabine´s balkon op 4 januari 2010.

Ik voelde me vanochtend al niet erg lekker, maar ben toch gewoon naar het werk gewandeld. Met -14 graden was het lekker koud en ik was weer erg blij met mijn, weliswaar niet modieuze of prachtig uitziende, winterkleding. Met deze kou is een muts op je hoofd echt heel welkom en ook de handschoenen zijn geen overbodige luxe. Eigenlijk had ik een maillot aan moeten doen, maar dat was ik vergeten. Gelukkig is het in het buro lekker warm.

Om tien voor acht ben ik begonnen met het werk en om negen uur ging het al niet echt lekker meer. Hans daarover geïnformeerd en die riep dat ik dan zo tegen tien uur maar naar huis moest gaan.
Zo tegen die tijd werd het ook hard nodig, want ik ging weer zowat tegen de vlakte. Moest echt op de grond zitten en kreeg van lieve gasten meteen druivesuikers in m´n mond gestopt.
Uiteindelijk kon ik zo rond half elf naar huis (er waren Spanjaarden in het buro die engels spraken en dat spreekt Hans niet) en ben meteen met een deken de bank op gedoken.

Paul was ondertussen op klantenbezoek en de kinderen waren weer aan het snowboarden en skiën. We zijn echt superblij dat we ze op les hebben gedaan, want ze hebben er allebei ontzettend veel plezier in.
Joris zat vandaag in de groep van onze oppersnowboarder, die aan z´n groep heeft laten zien hoe je met het board kunt springen zonder dat je een schans nodig hebt. Volgens Joris vloog Steve toch zeker anderhalve meter hoog en wel tien meter ver. Hij was zeer onder de indruk en vindt ondertussen dat hij misschien toch niet zo goed kan boarden als hij dacht.... GRIJNS!
Sabine heeft een leuk groepje waarmee ze ook veel lol heeft en heeft vandaag geleerd om ook zeker over de hardere sneeuwlagen te skiën (volgens haar beschrijving glijdt ze op dat soort sneeuw meestal gewoon weg) en daar ook kleinere bochten te nemen. Haar groep is van de Nieding naar beneden geskiet dus daar was ze ook behoorlijk trots op. Tja dat evenwichtsprobleem blijft bij dit soort zaken spelen, dus we zijn heel blij dat ze daar nu beter mee om leert gaan.

Om zes uur nog telefonisch aan Hans en z´n dochter Anni uitgelegd hoe je bepaalde zaken in het skischoolprogramma moet verwerken (dat is lastig als je stem het continu begeeft) en Paul verteld welke zaken er nog voor het eten gedaan moesten worden.
We hadden een kip uit de oven, gekruid met een thaise curry-pasta en daarbij in olie en boter roergebakken groenten. Paul heeft het roerbakken en kruiden op zich genomen, de voorbereidingen had ik rustig aan al over de dag verspreid gedaan.
De Atkins manier van eten gaat ondertussen voor een groot deel ook op voor de rest van het gezin. Ze vinden het helemaal niet erg dat er minder vaak zaken als pasta, rijst, brood enz. op het menu staan.
Natuurlijk eten ze het verder wel gewoon. Bij de broodmaaltijd ben ik de enige die het brood laat staan en ik maak ook rijst enzo voor ze, maar ze hebben er ook niet altijd zin in.
In plaats daarvan eten we veel meer groenten. Is wel een stuk duurder natuurlijk dan de koolhydraatrijke etenswaren, maar ook een stuk gezonder. Mij hoor je niet zeuren :)

Ik duik zo snel m´n bed in, eerst nog even wat pillen naar binnen werken, zodat ik als het even kan morgen weer gewoon aan het werk kan. In ziek zijn heb ik namelijk helemaal geen zin.

Goede voornemens...

Tja, de goede voornemens voor dit jaar.
Het eerste heb ik al niet gehaald, maar ik kan natuurlijk gewoon nu daarmee beginnen.
Als eerste voornemen heb ik staan dat ik elke dag een logje schrijf en dan ook elke dag een foto publiceer. Die foto´s gaan allemaal over Brixen im Thale (uitzonderingen in de vakantie daar gelaten). Op die manier wil ik mijn liefde voor dit dorpje en haar inwoners laten zien.
Vandaag als eerste een oude foto. Een stukje getemde Brixenbach in de winter. Prachtig winterplaatje.




Dan ben ik nog een verslagje schuldig van ons oud en nieuwfeest.
Omdat Paul plaatjes moest draaien in de Papalapub, hadden we met opa en oma afgesproken dat de kinderen daar oud en nieuw mochten vieren. Hartstikke leuk voor ze, want oma had heerlijk oliebollen en appelflappen gebakken (ik had daar geen tijd voor omdat ik gewoon moest werken) en op de camping is het dan altijd heel erg gezellig.
Paul en ik stonden in de tussentijd heel gezellig feest te vieren. Er kwamen weer allemaal bekenden dus we hebben heel wat afgezoend, gelukkig nieuwjaar gewenst en ik heb met allerlei mensen weer even bijgepraat.
Natuurlijk ook veel met mijn liefste Mario geknuffeld.
Op een bepaald moment begint hij me uit te dagen. Ik was braaf aan het water gegaan en meneer vond het nodig om te zeggen dat ik het toch niet zou durven om dat over hem heen te gooien. Ik heb hem drie keer gewaarschuwd dat ik dat dus wel zou doen en ook Paul heeft hem nog gezegd dat hij me echt niet uit moest dagen. Tja toen hij weer begon van "dat durf je toch niet" kon ik mezelf niet meer inhouden (dat zinnetje werkt bij mij als een rode lap op een stier) en natuurlijk ging het glas water toen over z´n hoofd heen.
Hij zat compleet verbouwereerd te kijken en begreep echt even niet wat er gebeurd was. Later kwam hij naar me toe om te zeggen dat hij echt niet boos was (tja hij had het zelf uitgelokt), maar dat het best wel koud was. Toen hebben we maar weer even geknuffeld :-)
Om half zes kwamen zowel Chris als Anita naar Paul toe om te zeggen dat hij de muziek maar uit moest draaien, want ze konden niet meer. Die waren ook al sinds negen uur ´s ochtends aan de slag en zaten dus dik aan de 20 uur. Ze wilden graag nog even een paar uurtjes slaap pakken voordat ze om uiterlijk elf uur weer open moesten.

Ik had de ochtend vrij en moest pas vanaf drie uur ´s middags weer in het buro zijn.
Tegen half elf zijn Paul en ik naar Nanno en Gonnie gegaan, want we hadden bericht gekregen dat oma in het ziekenhuis was opgenomen en dat is bij een bijna 92 jarige natuurlijk geen goed bericht. Uiteindelijk hoorden we rond kwart voor 1 dat het niet echt goed ging, dus hebben we de auto van m´n schoonouders ingepakt (alles stond al klaar) en om 1 uur zijn ze weggereden.
Ondertussen is oma weer wat stabieler, maar voordat we kunnen zeggen dat het echt weer beter gaat, zal er nog wel wat tijd voorbij gaan.

Dan zijn de kinderen sinds vandaag op les. Sabine op skiles en Joris op snowboardles.
Sabine heeft een leuke groep getroffen en mag lekker van de rode pistes af, ze is er heel trots op, want haar eigenwijze moeder had haar in de goede blauwe groep gezet en nu zit ze dus een niveau hoger... (tja ik ben altijd liever wat voorzichtig, omhoog gezet worden is nu eenmaal leuker dan omlaag).
Morgen gaan ze met de groep ook nog naar het iglo-dorp, want de dochter van de baas daar zit bij Sabine in de groep, dus de groep heeft daar een streepje voor.

Joris zit in de groep bij Ilse en vindt dat helemaal prachtig. Behalve het feit dat hij nu eenmaal gek op vrouwen is, mag hij Ilse ook helpen bij het vertalen van dingen. Hij spreekt natuurlijk een stuk beter duits dan zij, dus dat is voor hem ook weer leuk. Niet dat hij dat extra zelfvertrouwen nodig heeft, volgens Steve (de snowboard opperbaas) is Joris meer dan zelfverzekerd :-) Ik zei al tegen Steve dat Joris een grote opschepper is en daar moest hij hard om lachen.

Het weer vandaag was ook nog eens fantastisch mooi; koud en zonnig. Zo willen we nog wel wat dagen hebben!


Zo, dan nu mijn tweede voornemen: ik ben nog steeds bezig met Atkins en ga nu de teugels weer strak aanhalen. Ik wil op mijn verjaardag graag een goede 7 kilo lichter zijn dan nu en dat betekent dat ik per week zo´n halve kilo moet verliezen. We gaan weer braaf en vol goede moed verder.

Derde goede voornemen: 5 keer per week minimaal een half uur wandelen. Ik vind het heerlijk, maar neem er meestal gewoon geen tijd voor. Voordeel is dat ik nu buitenshuis aan het werk ben en in ieder geval in de ochtend er graag naartoe wandel. Vandaag weer lekker mee begonnen en daar ga ik morgen weer mee verder.

Vierde goede voornemen: veel lezen. Ik heb gemerkt dat ik me erg makkelijk verlies in een computerspelletje en dat is zo nu en dan niet erg, maar als je me vraagt of ik dat nu echt zo leuk vind, dan zeg ik "ja dat wel, maar eerlijk gezegd vind ik lezen leuker". Kwestie van gewoon dat boek oppakken dus en niet uit gewoonte naar het beeldscherm blijven kijken.

Dat zijn m´n voornemens wel zo´n beetje, teveel wil ik er ook niet maken, dan word ik hooguit ongelukkig omdat er zoveel zijn waaraan ik me niet houd en dat is ook weer niet de bedoeling.