Vriendschap

Paul is gisteren en vandaag weer hard bezig geweest om het internetprobleem op de camping op te lossen. Het is om helemaal gestoord van te worden, want het lijkt er elke keer op dat hij de oplossing gevonden heeft en een paar uur later blijkt het dan weer niet zo te zijn. Morgen gaan we weer verder....

Ik heb me gistermiddag bezig gehouden met het voorbereiden van de gourmet voor ´s avonds. Christoph en Christine kwamen gezellig bij ons eten en die bleken dat nog nooit gedaan te hebben. Hier heet gourmetten overigens Raklette (weten we van vriendje Andi) en het schijnt niet zo ingeburgerd te zijn als in Nederland.
Heel gezellige avond gehad en natuurlijk naderhand nog met z´n viertjes naar Tresor geweest om nog wat te drinken.
Daar kwam ook vriendje Mario nog gezellig bij ons zitten (hij had een ietsje teveel gedronken en was weer totally in love dus ik bleef gezoend worden, grinnik), maar rond half 1 was het genoeg geweest en zijn we lekker naar huis gegaan. Mijn been deed ondertussen ook weer goed pijn dus ik was blij dat we naar huis gingen alhoewel ik het prima naar m´n zin had.

Vanochtend om half 8 zat ik alweer bij de kapper om opgelapt te worden voor de opening van het nieuwe bedrijf van een klant van Paul die ons tevens aan het hart ligt. Zijn vrouw heeft een nog mooier ongeval gehad dan ik, zij heeft bij 2 knieën de kruisbanden gescheurd en net als ik de binnenste kniebanden en dan skiede zij nog niet eens achter een leuke skileraar aan. We waren een mooi koppel naast mekaar op de stoelen en met onze krukken. Alhoewel ik moet zeggen dat mijn krukken een stuk mooier zijn dan die van haar, hahahaha! Zij heeft grijze krukken en ik knalgele dus daar hebben we een hoop lol over gehad.

Eerst kregen we natuurlijk sekt te drinken en hebben we ze een certificaat gegeven met een aandeel in een amerikaans huis. Tja ze zitten in de financiële advies hoek en werken dus ook veel met de beurzen. De amerikaanse huizenbeurs ligt natuurlijk volledig op z´n gat dus nadat het certificaat geen cent meer waard was, hebben we maar een flesje sekt overhandigd. Normaalgesproken krijgen de nieuwe bedrijven hier altijd dure bloemen of veel te grote en dure flessen sekt of champagne, maar dat komt allemaal van vertegenwoordigers. Ze vonden ons certificaat prachtig en het werd aan allerlei mensen getoond :) (wij blij, kostte alleen wat moeite om te maken en werd geloof ik nog het meest gewaardeerd).
Daarna kwam de pastoor om de zaak in te wijden en die had eerst een mooi stukje over geld uit het boek Matheus:

De gelijkenis van de talenten:
....Of het zal zijn als met een man die op reis ging, zijn dienaren bij zich riep en het geld dat hij bezat aan hen in beheer gaf. Aan de een gaf hij vijf talent, aan een ander twee, en aan nog een ander één, ieder naar wat hij aankon. Toen vertrok hij. Meteen ging de man die vijf talent ontvangen had op weg om er handel mee te drijven, en zo verdiende hij er vijf talent bij. Op dezelfde wijze verdiende de man die er twee had gekregen er twee bij. Degene die één talent ontvangen had, besloot het geld van zijn heer te verstoppen: hij begroef het.
Na lange tijd keerde de heer van die dienaren terug en vroeg hun rekenschap.
Degene die vijf talent ontvangen had, kwam naar hem toe en overhandigde hem nog vijf talent erbij met de woorden: “Heer, u hebt mij vijf talent in beheer gegeven, alstublieft, ik heb er vijf talent bij verdiend.” Zijn heer zei tegen hem: “Voortreffelijk, je bent een goede en betrouwbare dienaar. Omdat je betrouwbaar bent gebleken in het beheer van een klein bedrag, zal ik je over veel meer aanstellen. Wees welkom bij het feestmaal van je heer.”
Ook degene die twee talent ontvangen had, kwam naar hem toe en zei: “Heer, u hebt mij twee talent in beheer gegeven, alstublieft, ik heb er twee talent bij verdiend.”. Zijn heer zei tegen hem: “Voortreffelijk, je bent een goede en betrouwbare dienaar. Omdat je betrouwbaar was in het beheer van een klein bedrag, zal ik je over veel meer aanstellen. Wees welkom bij het feestmaal van je heer.”
Nu kwam ook degene die één talent ontvangen had naar hem toe, hij zei: “Heer, ik wist van u dat u streng bent, dat u maait waar u niet hebt gezaaid en oogst waar u niet hebt geplant, en uit angst besloot ik uw talent te begraven; alstublieft, hier hebt u het terug.” Zijn heer antwoordde hem: “Je bent een slechte, laffe dienaar. Je wist dus dat ik maai waar ik niet heb gezaaid en oogst waar ik niet heb geplant? Had mijn geld dan bij de bank in bewaring gegeven, dan zou ik bij terugkomst mijn kapitaal met rente hebben terugontvangen.
Pak hem dat talent maar af en geef het aan degene die er tien heeft. Want wie heeft zal nog meer krijgen, en wel in overvloed, maar wie niets heeft, hem zal zelfs wat hij heeft nog worden ontnomen. En die nutteloze dienaar, gooi die eruit, in de uiterste duisternis, waar men jammert en knarsetandt.”


Echt zo´n stukje dat ik niet meer kende, maar wel herkende toen de pastoor het voordroeg. Dat kan die man echt goed, de juiste tekst bij zo´n situatie vinden. Z´n preken schijnen nogal zwaar op de hand te zijn, maar dit soort dingen kan hij vreselijk goed.

Tja en toen moest er natuurlijk gegeten en gedronken worden. Daar wij vanwege het vroege opstaan nog niet gegeten hadden, was dat voor ons zeer welkom :) Dus lekker aangevallen op de broodjes met allerlei lekkers erop, een glaasje sinaasappelsap erbij en tegen een uur of elf maar weer naar huis. Weer met allerlei mensen gesproken, natuurlijk ook de burgemeester weer even kort (is zo goed voor onze bekendheid dat we bijna overal bij zijn) en onze kennissen heel hartelijk bedankt voor de uitnodiging. Per slot van rekening zijn we geen klant bij ze en behalve natuurlijk de partners van het bedrijf waren er verder geen andere bedrijfsmensen uit Brixen dus we waren echt super vereerd dat wij wel waren uitgenodigd.

Vanmiddag ben ik weer gaan liggen want m´n knie deed weer goed pijn, terwijl Paul weer hard aan de slag is gegaan op de camping.
Vanavond lekker een pizza van Massimo gegeten en verder gewoon lekker rustig aan gedaan. De kinderen hebben heerlijk gespeeld met de ballonnen die ik voor ze mee had genomen van de bedrijfsopening en Paul en ik hebben nog even fijn zitten praten.

Nu is Paul weer weg, want hij moet vanavond weer DJ spelen. Eigenlijk geen zin, maar ja, het is nu eenmaal ook zijn werk (alhoewel veel mensen denken dat het een beetje spielerei is) dus ook zonder zin moet het gedaan worden.
Ik blijf lekker thuis, gisteravond was al gezellig genoeg en ik had eigenlijk niet zoveel puf om weer te gaan.

Voel me weer heerlijk op m´n plaats hier in Oostenrijk en ben ontzettend blij dat de vriendschap tussen ons en Christoph (Christine was nooit een probleem) weer hersteld is. Vriendschap blijft voor mij toch het allerbelangrijkste in het leven en ik ben ontzettend dankbaar dat we hier zoveel vrienden hebben gevonden.

WLAN-techniek, gewoon niet aan beginnen

Om te beginnen even antwoord op de vraag van Ineke: er wordt niets aan de knieband gedaan omdat (als ik het allemaal goed in mijn hoofd heb) een band een onderdeel is dat sowieso niet meer aangroeit. Daar ik geen topsporter ben en dus geen dringende behoefte heb aan dit onderdeel laten ze het zijn zoals het is. Ik moet er alleen voor zorgen dat de omliggende spiergroepen nu het werk van de band zoveel mogelijk over gaan nemen en daarvoor mag ik 10x naar de fysio om te leren hoe dat moet.

Gisteren weer een hoop ellende op de camping met het internet, na goed anderhalf uur in de kou bezig te zijn geweest, waren Paul zijn handen en voeten zowat bevroren en hebben we het bange vermoeden gekregen dat er een zender stuk is. Heel erg vervelend, want daardoor hebben de mensen achterop continu problemen. Maar goed, Paul gaat proberen of er vandaag nog wat aan te doen is, alhoewel het weer niet erg meewerkt en we geen buitenzenders op voorraad hebben liggen (veel te duur).

Sabine is gisteren met school wezen skiën en natuurlijk had ze de pech dat ze in het groepje bij de meester kwam. Wij snappen daar helemaal niets van want hij is echt zo´n sporter die continu hard wil en Sabine zit in het groepje dat niet zo goed kan skiën. De leraar wilde met die kinderen natuurlijk Hohe Salve op en dan van de zwarte piste af, maar Sabine zegt dat zij heeft gezegd dat ze dat natuurlijk niet gingen doen en dat ze gewoon op Hochbrixen moesten blijven (ik hoop dat ze dat echt heeft gezegd). De leraar heeft daarna van groep gewisseld als ik het goed begreep zodat Sabine en haar 2 klasgenootjes rustig konden skiën met een moeder.

´s Middags ging Joris bij een vriendje spelen, Sabine had gitaarles en Paul en ik zijn dus naar de camping gegaan om te kijken of we het probleem op konden lossen.

De directrice hebben we ondertussen Sabine´s schrijfsels via email toegestuurd en daar was ze erg blij mee. Ze gaat het vandaag met Sabine doorspreken. Ik ben heel benieuwd wat er nu gezegd gaat worden, want ze vroeg zich al af of Sabine wel wil dat de leraar dit leest. Ach, we zien het wel. Sabine heeft nu in ieder geval het gevoel dat ze serieus wordt genomen en dat is het allerbelangrijkste. Ze is de laatste dagen tenminste weer vrolijk en kan weer lekker gek doen.

Nog meer school en het been

En waar we al bang voor waren, is bewaarheid. De leraar heeft nog steeds geen contact met Sabine opgenomen. Ik begreep van haar toen ze uit school kwam dat hij weer eens had gezegd dat hij nu geen tijd had, maar later (toen ik al een boos mailtje de deur uit had gedaan) vertelde ze dat hij haar gewoon niet eens aankijkt en op geen enkele manier probeert contact met haar op te nemen. Voor haar voelt dat trouwens net zo erg.

Ik heb dus ´s middags een mailtje gestuurd naar de directrice dat ik erg teleurgesteld ben dat er nog steeds niets is gebeurd en werd een goed half uur later gebeld. Daar nog een keer mijn grieven geuit, vooral dat het mij nogal irriteert dat het er op lijkt dat hij als leraar gewoon geen enkele interesse in mijn kind heeft en dat ik met de ellende zit omdat ik hier thuis een kind heb dat niet naar school wil en dat totaal geen zin meer heeft in leren.
Ik heb ook al gezegd dat als het zo doorgaat Sabine binnen een paar weken weer ziek thuis zit en dat ik dat niet de bedoeling vind.

We hebben afgesproken dat Sabine al haar gedachten en gevoelens opschrijft zodat de directrice iets op papier heeft waar ze wat mee kan.
Sabine heeft dat gisteravond ook gedaan, is er ruim een uur mee bezig geweest. Dan is ze zo serieus, dat wil ze persé heel goed doen.
Er staat dus netjes de klacht die ze heeft, het gevoel dat ze ervan krijgt en wat volgens haar nodig is om te verbeteren. Ze heeft 5 negatieve dingen opgeschreven en toen moesten er toch echt ook nog positieve dingen achteraan, want alleen negatief over iemand schrijven dat doe je dus niet! (is onze dochter van 10!, ik ben zo trots op haar).

Paul was ondertussen weer hard onderweg voor klanten, maar had tussen de middag tijd vrij gemaakt om te koken. Heerlijke groene koolrolletjes gevuld met gehakt. We hebben met z´n allen heerlijk zitten smullen.

Van de dokter heb ik ondertussen gehoord dat ik niet geopereerd ga worden aan m´n knie dat het door rust moet genezen. Binnenkort maar eens contact opnemen met het fysiotherapeutische centrum hier in het dorp, ik heb zelf geen idee wat voor oefeningen ik moet doen en wat ik juist moet vermijden om te zorgen dat het allemaal weer op de rit komt en ik heb geen zin om nog meer kapot te maken.
Vanochtend kreeg ik van het ziekenhuis een cd-rom binnen met mijn plaatjes erop dus daar kan ik heel gaaf mijn eigen been van de binnenkant op de pc bewonderen :)

afgescheurde knieband en gesprek met leraar

Zondag is ook weer rustig verlopen. Wat gewerkt om bij te blijven, met de kinders gespeeld en voor we het wisten was de dag alweer voorbij.
Natuurlijk ook gejuicht om het feit dat onze dorpsgenote Maria Holaus een 1e plaats heeft behaald!

Maandagochtend was het dan zover, Sabine ging weer naar school. Gelukkig is ze toch redelijk optimistisch dus ze ging redelijk vrolijk die kant op. Joris was sowieso blij dat hij weer naar zijn Tante Martina mocht, dat is eigenlijk nooit een probleem.

De kinderen waren nog niet met Paul richting school toen buurman Anatol belde dat de verwarming bij hem niet meer ging en hoe dat bij ons was. Toen ik keek, bleek dat ook bij ons de radiatoren niet meer aan waren. Bij de ketel gekeken en daar bleek dat er een storing was. Nu stond er zoveel troep beneden dat ik niet bij het olievat kon komen met mijn zere knie, maar gelukkig kwam Paul even later en die constateerde dat de olie op was (volgens de huisbazin in al die jaren nog nooit gebeurd..). Dus de huisbazin gebeld dat er olie besteld moest worden, want in dit jaargetijde wordt het best koud.

Even later werd ik gebeld door het ziekenhuis in St. Johann dat ik om 12.45 uur voor een MR-Scan verwacht werd. Er was iemand uitgevallen, dus ik kon fijn 9 dagen eerder daar terecht.
Snel Paul z´n ouders gebeld in verband met de kinderen. Die komen om 12.30 uur uit school dus moesten opgevangen worden.

Paul heeft z´n opdrachten zo snel mogelijk geholpen en tegen 12 uur zijn we richting St. Johann gereden. We hadden gezorgd dat we er om 12.30 uur waren zodat we de afdeling rustig konden zoeken en daar bleek dat we nog 40 minuten moesten wachten. Lekker buiten in het zonnetje gaan zitten (dat was mazzel, vandaag regent het hier beneden) en dan gaat de tijd vrij snel voorbij.

Toen het scan-apparaat in. Jongens wat een herrie maakt zo´n ding zeg, echt ongelooflijk. Je krijgt weliswaar een koptelefoon op met muziek (stond veel te zacht om over de herrie heen te komen, maar goed beter dan niets) maar de herrie blijf je horen.
Aankleden, even wachten en toen mocht ik bij de dokter komen.
Ha, daar hebben we weer een brekebeen; was zijn begroeting aan mij. Daarna samen naar mijn plaatjes gekeken. Dat is me toch een gaaf gezicht, je eigen been van binnen en van alle kanten te bekijken. De techniek staat voor niets! Helaas hebben we geconstateerd dat mijn binnenste knieband helemaal afgescheurd is en ook m´n meniscus heeft een kleine opdonder gehad. Op mijn vraag hoe nu verder, reageerde hij dat hij dat met m´n huisarts moet overleggen. Misschien gaat het geopereerd worden, maar misschien ook niet, dat ligt aan van alles en nog wat, maar dat moet de huisarts me uitleggen als hij het zwikkie binnen heeft gekregen.
Dat was dus ff een kleine tegenvaller. Dat het gescheurd was, had ik allang vermoed, maar ik had de hoop dat het een kleine scheur was en niet een compleet afgescheurd geheel.

Snel weer richting camping gereden om daar verslag te doen en de kinderen op te halen, want Paul moest weer apres ski draaien. Net op de camping aangekomen, werd ik gebeld door mijn skileraar die op de een of andere vreemde wijze ter ore was gekomen dat ik voor de scan naar het ziekenhuis was geweest. Paul had het hem niet verteld en ook Chris wist het niet van Paul. Maar ja, geruchten gaan snel en er waren ongeveer 4 mensen in Brixen die het wel wisten. Vond ik erg lief dat hij nog even navroeg hoe of wat.

Van Sabine gehoord dat het beloofde gesprek met de leraar niet heeft plaatsgevonden. We zijn weer eens teleurgesteld in de school moet ik zeggen. We wachten vandaag nog even af en als er dan weer niets is geweest dan bel ik gewoon weer op met de vraag waarom er niets gedaan wordt. Moet zeggen dat ik er behoorlijk van baal dat er op zo´n manier met mijn dochter haar problemen wordt omgegaan en dan te bedenken dat ook Joris nog 4 jaar naar die school moet, bah!

Thuisgekomen bleek dat er nog geen olie was geleverd, dus de huisbazin gebeld en die wist te vertellen dat het dinsdagochtend vroeg geleverd zou worden. Nou ja, dan maar een dagje in de kou, we kunnen er toch niets beters van maken. Kaarsjes aangestoken om te zorgen dat het nog een beetje warm werd en op tijd onder de warme dekens gedoken.
Vanochtend was de temperatuur in huis teruggezakt naar 17 graden en dan begint het toch wat kil te worden. Gelukkig mochten de kinderen naar school waar het wel warm is en Paul moest nog even bij een klant langs. Ik zat ondertussen te wachten op de oliewagen die uiteindelijk om een uur of negen kwam. Op dat moment was Paul ook thuis dus die kon de man laten zien waar hij moest zijn enz.

Ondertussen hebben we de ketel zover dat hij weer aan is geslagen (dat duurt ook nog even, de lucht moet natuurlijk uit de leidingen en daarvoor moet je een aantal keren opnieuw opstarten) en hopelijk gaan we het over een uurtje of wat weer lekker warm krijgen.

Tot zover het nieuws vanaf hier, ga nu snel weer aan het werk. Gelukkig is er voor mij op dit moment niet al teveel dus ik kan me rustig houden, wat voor m´n been wel nodig is.
Paul heeft gistermiddag Chris & Anita ingelicht dat we het met z´n allen rustig kunnen vergeten dat ik ze in het hoogseizoen kan helpen. Zij balen daar vreselijk van, maar begrijpen gelukkig ook dat ik net zo hard met ze mee baal. Ik had er juist zoveel zin in om lekker buitenshuis een beetje aan de slag te gaan wat ik mooi met de kinderen kon combineren omdat het maar om een paar uurtjes overdag zou gaan en zij vonden het juist zo fijn dat ze zeker wisten dat er iemand was op wie ze konden rekenen en dat ze niet continu hoefden te bellen wie van de rest van de vrienden die dag kan helpen. Maar ja wat niet gaat dat gaat niet en we hebben het ze in ieder geval zo snel wij het wisten laten weten zodat ze nog harder op zoek kunnen gaan naar iemand die ze wel uit de brand kan helpen.

Paar dagen in 1

Tjonge wat gaat de tijd toch snel. In de laatste paar dagen zijn er alweer heel wat dingen gebeurd.

Woensdagmiddag liet Sabine weten dat ze niet meer naar school wil. Nu wil ze dat wel vaker niet, maar dit keer was het haar echt ernst. Ze had nl. al 5 dagen niet meer gegeten dan ongeveer 2 mandarijntjes op een dag en in het begin gooide ik dat nog wel op de griep, maar uiteindelijk toch echt niet meer.
Ze at niet meer omdat ze dan niet beter zou worden en niet naar school zou hoeven.
Pfff, wat een ellende.
Dus contact opgenomen met de directrice, want de leraar heeft op dat gebied voor ons toch echt afgedaan. Die hebben we al zo vaak verteld wat Sabine´s problemen zijn en gevraagd daar beter op te letten en hij doet het gewoon niet. Daarnaast zijn wij niet de enige met een kind dat elke dag scheldend of huilend uit school komt (we weten van zeker de helft van de ouders dat die met hetzelfde probleem kampen) dus dan heb je ook niet meer zo´n zin om naar die man te gaan.

Vrijdagmiddag hadden we dan een gesprek bij haar (Sabine was erbij, die voelde zich tenminste een beetje serieus genomen en is weer gaan eten) en de directrice heeft beloofd dat ze de leraar er op aan zou spreken en dat hij ook nog een keer met Sabine zou praten. We hebben al gezegd dat het wat ons betreft niet bij deze ene keer hoort te blijven, maar dat dat vaker moet gebeuren.
Moeilijk hoor, het liefste zouden we haar gewoon uit die klas halen, maar ja dat gaat natuurlijk ook niet zo makkelijk. We zeggen ook elke keer tegen Sabine; kom op meid, nog een half jaar volhouden dan zie je die man nooit meer! Maar ja, als je weet dat je nog een half jaar van zo iemand afhankelijk bent, word je al zowat spontaan ziek dat snappen wij ook wel.

Verder zijn de kinderen vrijdagmiddag heerlijk bij opa en oma geweest, dat vinden ze zo heerlijk. Het is altijd jammer dat opa en oma hier altijd zo´n vol programma hebben, want de kinders willen eigenlijk veel vaker langs.

Ik ben met Paul mee geweest naar de Papalapub, was erg fijn om uit huis te zijn moet ik zeggen, maar na de 2 uurtjes daar was ik best wel moe. Gelukkig waren we met 2 uur klaar, want als het vol was geweest was het toch wat later geworden.
´s Avonds zijn Paul en ik ook nog gezellig naar Tresor gegaan, daar praat het toch wat lekkerder. Heel gezellige avond gehad met Christoph en Christine, maar om elf uur waren we allebei echt wel moe en zijn lekker ons bed ingedoken.

Zaterdag hebben we een rustdag genomen. Lekker naar de Hahnenkammrennen gekeken. Jakkes wat een nare val van die amerikaan Macartney zeg, dat zag er heel erg naar uit. Verder wel een mooie wedstrijd. Vooraf natuurlijk ook naar de vrouwen in Val Gardena gekeken, want onze plaatselijke favoriete Maria Holaus mogen we natuurlijk niet missen.

Paul is ´s middags nog met Joris gaan skiën en snowboarden en bij mij kwam vriendje Andi heel gezellig langs. Andi heeft nog heerlijk met Joris en Sabine gespeeld. Terwijl Paul verplicht in de Papala zat (hij moest draaien, maar er was eigenlijk niemand), hebben wij bij ons buiten een eierdoos staan verbranden, want natuurlijk ontzettend cool was volgens Joris hahaha! En voordat mensen roepen dat dat gevaarlijk is: natuurlijk stonden Andi en ik erbij, hebben we het op een open plek gedaan waar verder totaal geen brandgevaar bestaat (nu is dat midden in de sneeuw sowieso al minder natuurlijk) en hebben we de kinderen duidelijk verteld wat ze wel en niet mochten doen. Maar goed, ik vermoed dat het overgrote deel van de lezertjes zelf vroeger ook fikkie gestookt heeft :)

´s Avonds nog een stukje gaan rijden, maar vanwege de mist snel weer terug gegaan. Met z´n allen vroeg naar bed, wij hadden ook geen zin meer om voor de tv of achter de pc te hangen.

Vanochtend dan weer lekker uitgeslapen en nu weer rustig aan wat werkzaamheden oppakken. We kunnen ons meer dan 1 luierdag per week nu eenmaal niet veroorloven.