*NEWS FLASH*

Petra belde net, ze is net in de caravan. Bekaf, maar ze is er.

Verhuis stress dag 1

Gisteravond is petra door ons (Mijn zus Diana, mijn nichtje Manon, en ik (paul) zei de gek) naar Den Haag gebracht. We gingen bij tijds op pad, omdat eigenlijk alles wel enigzins klaar was.
Gezellig gegeten met bijna weer de hele familie (zo zie je ze een half jaar niet, en zo 2x in een week ). Dus gegeten met Dirk & Ria, Dirk, Kimberley & Jeena, met Diana & Manon, en natuurlijk ons voltallig gezin.

Na het eten eerst nog even de route van Petra's trein uitprinten.
Lang leve de NS (NT!!!!) de eerste trein die petra en de kids zouden nemen naar Utrecht CS (vertrektijd zo rond 07:50) was verdwenen... na wederom een duur telefoongesprek met de NS bleek dat de trein was komen te vervallen, maar geen nood, er ging ook een trein via rotterdam naar utrecht die dan welliswaar veel te vroeg in utrecht was, maar goed. Vertrektijd: 07:07 voor de petra kenners...... dit wordt de NS dus niet in dank afgenomen.

's avonds ik weer terug naar huis, en dan is het huis wel leeg afgezien van de dozen. Natuurlijk kwam trea nog effe buurten, daarna kwamen nog andere buren even afscheid nemen. Uiteindelijk een uur of 0.00 in bed gekropen. Niet echt denderend geslapen, maar och.

Vanmorgen bij tijd opgestaan en de laatste dozen ingepakt terloops nog even gebeld met onze nieuwe huisbazin, wanneer de de sleutel kunnen krijgen (morgen al!) en na 8 jaar de PC afgekoppeld.........
Om 10.00 stonden mijn vader en zwager op de stoep om de bus en de kar te gaan laden. Gelukkig voor mij hebben beide heren verstand van "asdrukken" en beladen van (vracht-)wagens. Uiteindelijk werd de laatste doos 5 uur later in de aanhanger geplaatst.
Diana en mijn moeder hebben ondertussen het huis gepoetst, en kwam de makelaar ook nog terloops even afschouwen.

Nu op dit moment zit ik moe en met een vreemd "ontheemd" gevoel in wieringerwerf. Het liefst zou ik onmiddelijk in een vervoersmiddel stappen en naar oostenrijk vertrekken. Zeker nu ik al twee SMS-en heb gehad van Petra waarbij ze eerst een vertraging van een uur aankondigde, en de laatste SMS was dat het niet voor 8-en zou worden, dat de batterij van het mobieltje leeg is en dat dat allemaal netjes gezegd niet leuk is...

Maandag morgen vangt pas de reis voor mij aan, te samen met Patrick en zijn vader die zo vreselijk lief zijn mij te samen met de aanhanger naar oostenrijk te rijden.
morgenavond haalt patrick mij op, en die tussentijd moet ik op een of andere manier zien door te komen.

Ik denk dat ik nog maar een keer de sauna dunnetjes overdoe, maar mensen die mij kennen, weten ook dat van mijn plannen vaak weinig terecht komen... LOL

Dinsdag is nog steeds de planning dat Telekom Austria komt om ons weer digitaal te laten leven, en hopelijk kunnen we dan al een blog bouwen.

Misschien tot morgen, anders tot dinsdag!

*Paul

Laatste dag hierzo

Gisteren hebben we weer gewoon verder ingepakt, maar in de loop van de middag zijn we opgehaald door onze vrienden (tja, je zult maar geen auto hebben ;) ) en zijn we met z'n vieren naar de sauna gegaan. Heerlijk helemaal ontspannen en het geluk lachte ons toe, Paul en ik konden allebei een heerlijke massage krijgen.
We kregen alleen allebei van de masseuse te horen dat we heel erg vast zaten. Is ook zo, maar het was desalniettemin erg lekker.

Zodadelijk gaan we naar het gemeentehuis om ons uit te laten schrijven, boodschapjes doen voor de treinreis en dan weer terug om de laatste zooi in te pakken.
Paul gaat met z'n zus de aanhangwagen ophalen en nog de laatste rommels naar de stort brengen en dan hopen we op tijd klaar te zijn.

Door Paul z'n zus, Paul en ons nichtje word ik dan vervolgens naar Den Haag gebracht, daar blijven we met z'n allen lekker eten en dan gaat Paul met zus en nichtje weer terug naar huis.

Voor de kinderen en mij is het morgen dan eindelijk zover, dan stappen we in de trein en gaan het avontuur aan.
Paul moet helaas tot maandag wachten en komt waarschijnlijk pas dinsdag aan, want met een karretje achter je auto mag je nu eenmaal niet harder dan 80 km per uur en dan is 1000 km geen kattepis.

Tot zover dan deze blog, als het allemaal goed gaat, krijgen we op 2 augustus in oostenrijk onze adsl verbinding en kunnen we dan weer online.

Maar niet boos worden als het dan nog niet is gelukt hoor!

Tot volgende week allemaal!

Ik voel me een echte nederlander :(

ik moet namelijk nu toch echt eens mijn grote bezwaar uitspreken tegen dit aanhoudende ellende weer.
Op dit moment zitten we in een hele grote wolk en de dagen hiervoor zijn voornamelijk gevuld geweest met van dat water dat uit de lucht valt. En dat begin ik echt een beetje zat te worden. Jakkes.

Nu komt dat natuurlijk ook doordat ik vannacht weliswaar vrij goed geslapen heb, niet zo lang helaas, maar ik werd wakker met een nachtmerrie.....brrrrrrrr.
Er zat dus een vuistgrote spin in m'n bed met nog een serie van die kleine beestjes erachter aan. Mensen die mij kennen, weten dat ik geen fan van spinnen ben, maar ik ben er normaalgesproken echt niet bang voor. Alleen was dit een beetje teveel voor me, vooral omdat Joris (in mijn droom dus) dat beest even met z'n vingers wilde pakken en het heel lang duurde voordat Paul eindelijk eens kwam om dat beest weg te halen. Ik weet niet of ik in m'n dromen de laatste tijd zo hard heb gegild als nu

Gisteren zijn we natuurlijk verder gewoon doorgegaan met het inpakken van al onze spullen, nu hoeven we dus niet zoveel meer te doen.
Ook kwam gisteravond buurvrouw Trea langs met afscheidskadootjes voor ons allemaal. Heel lief. Wij zullen jou ook missen meissie.

Paul en ik zitten op dit moment met een kopje thee te wennen aan het idee dat we over anderhalf uur geen autobezitters meer zijn.
Heel maf idee moet ik zeggen, maar geldtechnisch gesproken erg interessant LOL

opruimen en lieve buurvrouw

Gisteren zijn we de hele dag bezig geweest met uitzoeken, inpakken, naar de stort brengen, nog veel meer uitzoeken, inpakken van al onze zooi. Ik kan het niet vaak genoeg verzuchten: wat heeft een mens toch een ongelooflijke hoop spullen/rotzooi, nou ja geef er maar een naampje aan.

Toen we gisteravond uit zaten te puffen, kwam een buurvrouw van ons langs.
Zo'n buurvrouw waarmee je regelmatig gezellig een praatje maakt, maar verder niets.
Die kwam ons, heel lief, een afscheidskadootje brengen. Iets heel bijzonders, namelijk een Matryoshka pandabeertje.
Zij heeft vroeger veel gereisd, omdat haar vader werkzaam was bij een luchtvaartbedrijf en over de hele wereld gestationeerd is geweest.
Dit beertje had zij in Tibet gekregen, van een vrouw die uit Nepal kwam. Dit beertje zorgt ervoor dat je je overal waar je komt thuisvoelt. Het beertje is met haar op al haar reizen meegegaan.
En dat kregen wij zomaar van haar.......
Ik ben er nog stil van. Zo bijzonder.

en daar zijn we weer!

Om jullie maar weer eens lekker jaloers te maken (als je tenminste van uit eten gaan houdt) nog even een update.
We zijn net weer terug van een heerlijk diner bij portugees restaurant costas. Daar komen we al sinds we hier wonen, dus moesten we ook nog even afscheid van nemen.
Eigenaresse Margo is een hartstikke leuk mens, dus die wilden we ook nog even vertellen van onze verhuizing.



Paul had het volgende:
- Chouriço assado
Op eigenwijze verhitte worst.
- Três Lombinhos
Gegrilde Kalfs,- Varkens- en Ossenhaas geserveerd met drie sausjes.
- Gelado da casa
Huisgemaakte Parfait, stilstaand gevroren ijs met variërende ingrediënten.

En ikke had:
- Salada de queijo
Salade met verse kaas
- Lombinho da vaca
Tournedos met portsaus
- Chocolademousse met een glaasje Pedro Ximinez


Ondanks het feit dat we het grootste deel van de tijd alleen in de zaak zaten (later kwam er nog een stel bij en toen wij weggingen kwam er nog een stel binnen), hebben we het ontzettend naar ons zin gehad.
Heerlijk gegeten, dus wat wil een mens nog meer.
Nu ga ik genieten van m'n kopje thee, want dat moet ik echt hebben na zo lekker eten.

bloggen

Wat me vandaag opviel, is dat er een hele hoop mensen zijn die aan een weblog beginnen en die vervolgens na een paar keer schrijven weer stoppen. Op zich niet vreemd, want het kost best veel moeite om je weblog bij te houden (elke keer iets verzinnen is niet zo makkelijk), maar wel erg jammer.
Van de logs die ik regelmatig lees, is er eigenlijk maar 1 die net als ik vrijwel dagelijks schrijft.

Bij deze wil ik dan ook de mensen oproepen om (als je tenminste een weblog hebt) deze weer eens aan te vullen. Ik zit met smart te wachten

een beetje afscheid nemen

Vandaag hebben we een beetje afscheid genomen. Eerst van oma Singer, die het er erg moeilijk mee had en heel wat traantjes weg moest pinken.

Daarna naar de familie in Hoek van Holland en daar met beide kanten van de familie onder de zeilen in de regen gebarbequed. Het was nogal mistroostig weer, maar daardoor hebben wij ons niet laten weerhouden om er toch iets leuks van te maken.

Ik had het wel even moeilijk toen we de kinders weer bij opa en oma uit Den Haag moesten achterlaten, maar het is wel beter zo, want voor die kinderen is het ook helemaal niets zo'n huis dat steeds verder leeg staat.
Verder is het heel maf. Ik heb ontzettend zin om naar Oostenrijk te gaan en tegelijkertijd vind ik het ook best heel erg moeilijk om zo ver weg te gaan wonen van de mensen die ik graag mag. Vreemde gevoelens en vrijwel niet te omschrijven. Het is niet zo dramatisch als het hier misschien staat, maar het voelt gewoon vreemd.