Bloeiende rabarber

Het weer ging gisteren op en af, maar werd gemiddeld steeds fijner. Dus mochten de cavia´s weer lekker buiten lopen en eten. Aan Mia (de wit met bruine) kun je ondertussen echt goed zien dat het een oud meisje is (ruim 5 jaar). Haar achterpootjes worden steeds zwakker, ze valt al etend in slaap en ze kan haar vacht niet meer schoonhouden. Dat laatste doen wij nu zo goed mogelijk, maar daar dit best stress voor haar oplevert, doen we het niet te vaak. En dat kun je zien, ze is niet meer zo fris en fruitig als toen ze klein was.

En ondanks dat ze niets liever doet dan buiten zijn, kunnen we haar niet te lang buiten laten (en al helemaal niet alleen), want ze valt midden in de zon in slaap. Op die manier is ze al een keer bijna uitgedroogd en oververhit geweest, dus daar zijn we nu heel alert op.

Zelf heb ik heel braaf wat randjes snel groeiend gras en klaver weggeknipt voordat die mijn moestuinbak weer overwoekeren en de cavia´s krijgen al dat heerlijke afgeknipte spul te eten. Ik hoor ze niet klagen.

Verder hebben we nog een grappig iets in de tuin. Onze rabarber bloeit namelijk. Daar ik natuurlijk alles behalve groene vingers heb, wist ik niet eens dat dat kon. Het begon met een dikke knop in het midden van de rabarberplant en nu ziet het er zo uit:

Ik vind het een erg leuk gezicht en ben benieuwd of er veel bijen op af gaan komen. Jammer is dat de stengels van de rabarber maar niet lang willen worden. Afgelopen jaar al niet (toen hadden we ´m gekregen, dus had ik ook nog niet veel verwacht), maar dit jaar had ik toch wel op een iets beter resultaat gehoopt. Maar goed, we modderen gewoon lekker aan, wie weet leer ik het nog wel eens een keer!

Van het avondeten heb ik dit keer geen foto gemaakt, want het was niet erg fotogeniek, maar wel erg lekker. Spinazie-feta-strudel met grieks gekruide, gebakken kipfilet.

Weer even inhalen

De afgelopen week was natuurlijk veel te gezellig om ´s avonds nog te gaan bloggen, dat ben ik helemaal vergeten. Daarom nu maar even inhalen.

Daar wij als gezin natuurlijk gewoon moesten werken/naar school moesten, hadden we bedacht dat het wel leuk zou zijn om dan in ieder geval samen van het avondeten te genieten. Ik heb me de hele week dus heerlijk uit staan sloven in de keuken. Niets zo fijn als koken voor mensen, die net zo van lekker eten houden als wij!

We hebben onder andere Eritrees, Turks en Grieks gegeten, een keer gegourmet en ik heb vrijdag (we hadden een vrije dag, vanwege de 1e mei) ook nog speciaal oliebollen staan bakken.
De jongens hadden ´s ochtends geroepen dat ze daar zo´n zin in hadden en ik heb natuurlijk gereageerd, dat we maar 1x per jaar oliebollen eten en dat is met oud en nieuw. Ondertussen snel een beslag in elkaar gedraaid (zien die knullen toch niet, die zaten weer eens met hun snufferd in hun Laptops om Minecraft te spelen) onder het mom van brooddeeg. We hadden namelijk geen brood meer, dus dat moest gemaakt :-)
Paul bij het complot betrokken en tegen de tijd dat de bollen gebakken moesten worden, heeft hij de mannen meegenomen om te gaan wandelen. Tegen de tijd dat ze terugkwamen, was ik bijna klaar met bakken en de bollen werden met gejuich ontvangen! Het einige was, dat ik daardoor ´s avonds geen zin meer had om te koken, maar ook daar hebben we een oplossing voor gevonden door met z´n allen bij Bowl & More te gaan eten en bowlen. Bram was het daar eigenlijk niet mee eens, die had liever gehad dat ik gewoon weer had gekookt. Een mooier compliment kun je van een 13-jarige toch niet krijgen! (glim)

Voor de rest is er veel gewandeld, bijgekletst, gemusiceerd (Sabine en Yvette moesten natuurlijk regelmatig samen spelen) en computer gespeeld (vooral door de jongens).

Sabine was ook lekker bezig met tekenen en dit kwam er op de 29e uit.

Lekker griezelig.... Het was een tekening naar aanleiding van een droom over wormen die ze had gehad.

Zaterdag was de laatste dag dat ze er nog waren en we besloten om naar de Kundler Klamm te gaan. Bram en Yvette hadden geen puf om mee te gaan (tja bergwandelen als je het niet gewend bent, is natuurlijk zwaar), dus gingen we gewoon met z´n vijfjes. Ook leuk.
Het regende overal, behalve (Paul had het voorspeld en wij geloofden hem niet) in de Klamm. Tenminste, de eerste tijd was het droog. Dus vol goede moed gingen we het wandelpad op.
Na een klein stukje wandelen, kwamen we een steil weggetje tegen, waar Sabine en ik toch echt even op moesten klimmen. Ik moest even de mooie bloemetjes fotograferen, maar hield me voor de zekerheid maar wel vast aan de staalkabel.

 

 

Bij deze foto kun je redelijk goed zien hoe hoog het daar is, een heel stuk naar beneden zie je de rivier.

Nog even een stukje verderop zagen we een mooie waterval.

En met het nodige klim- en klauterwerk konden we bij de onderste waterval komen. Dat was een leuk "bonus-uitje" tijdens ons uitje.
Joris wilde graag ook nog even op de foto (vooruit dan maar), ook dit was op het stukje naar de waterval.

Hier kun je mooi zien hoe de rivier de Klamm uit slingert. Het blijft er imposant mooi.

Na verloop van tijd werd het wat minder weer en de mannen besloten om alvast bij het Gasthuis een slokje te gaan drinken en een klein hapje (worstjes) te eten. Sabine en ik liepen gewoon dapper nog een stuk verder. Op een bepaald moment kreeg Sabine hoofdpijn doordat de luchtdruk veranderde en zijn we ook snel terug naar het Gasthaus gelopen. We hadden geen zin om een plensbui over ons heen te krijgen! Het regende al wat en dat vonden we genoeg nattigheid.
Toen we bij de mannen aankwamen, hadden die hun drankje en hapje op en zijn we snel naar de auto gelopen. Het was weer een fijne wandeling, maar we wilden toch zo langzamerhand op huis aan.
In Wörgl een tussenstop gemaakt bij de orientaalse markt, waar we een turks brood en 2 bakken baklava hebben ingeslagen. ´s Avonds kookte Paul (met veel snijhulp van mij) een heerlijke Turkse maaltijd, geïnspireerd door de mixed grill van Restaurant Harput in Den Haag, voor ons.
De foto is niet zo best, maar zo hebben jullie in ieder geval een indruk.

Het was een heerlijke afsluiting van een zeer geslaagde week.

Zondagochtend namen we weer afscheid van elkaar. Altijd even slikken, maar in de goede hoop elkaar later weer te zien. We weten nooit wanneer precies, want de schema´s moeten natuurlijk wel op elkaar aansluiten, maar dat we elkaar weer gaan zien is 100% zeker.

Paul en ik vonden het nodig om het wandelschema dat we de afgelopen week hadden aangehouden, in ieder geval ook zondag voort te zetten en togen maar weer eens naar de Brixenbach.
Na de kaalslag vanwege de overstromingen van de afgelopen zomer, is het in de verste verte niet meer zo mooi als het was, maar mooie plekjes vind je natuurlijk overal waar je ze wilt zien.
Twee dammetjes vond ik in ieder geval leuk genoeg om te fotograferen.

Helaas was Sabine in de tussentijd flink ziek geworden, dus die lag als een bleke vaatdoek op de bank en bleef maandag ook maar thuis, want opstaan ging echt niet lukken.
Gelukkig is ze weer redelijk gezond en dus ook weer naar school toe ondertussen.
Jammergenoeg heeft ze het nu aan mij overgedragen en kon ik gisteren amper nog voor- of achteruit. Vandaag gaat het alweer wat beter, daar ben ik blij om.

Het weer is heerlijk voorjaars-achtig met de ene dag kou en/of regen en de andere dag een stralend zonnetje (of alles op 1 dag, dat gebeurt natuurlijk ook). Voordeel van hier is natuurlijk wel dat als de zon doorkomt, het meteen heerlijk warm is. Dan eten we ook graag weer aan de buitentafel. Dat blijft toch een soort van vakantiegevoel geven.

Tot zover het verslag van de afgelopen anderhalve week. We zullen eens zien wat de komende dagen gaan brengen.