Duur dagje

Vanochtend heeft Paul Joris naar school gebracht en is vervolgens meteen doorgegaan naar z'n eerste klant. Sabine heeft haar huiswerk gemaakt en is fijn alleen thuisgebleven (daar heeft ze zo nu en dan ook echt behoefte aan).
Paul ging vervolgens naar de volgende klant, terwijl ik ook weer gewoon aan het werk was natuurlijk.
Tussen de middag had Paul bedacht dat we de goulash wel lekker op konden eten, dus dat hebben we ook gedaan met een flinke bak rijst erbij. Als toetje nog een restje ijs met druiven. Erg lekker om weer eens een toetje te smullen.

Om 2 uur moest Paul weer bij z'n volgende klant zijn en ik was om 3 uur weer aan de beurt. Sabine heeft vanmiddag oppas gespeeld over Joris. Helaas hadden ze er weer een puinhoop van gemaakt, waardoor Paul weer erg boos moest worden toen hij weer thuiskwam. Sowieso hadden we een pechdag wat dat betreft, de achterremmen van de auto bleken door te zijn, dus die moesten tegen een flink uurloon weer vervangen worden. Pffffff, alsof je een emmer leeg gooit. Duur dagje vandaag.

Christoph was vandaag ook niet de blijste persoon in de wereld. Behalve Ton is hij namelijk ook van de vuilniscontainer afgevallen en op z'n ribben terechtgekomen, dus ook hij verrekt van de pijn en dat in een tijd dat er zoveel werk is dat je echt niet ziek thuis kunt blijven...
Als er dan ook weer eens fijne gasten op de camping zijn die hun chemisch toilet niet in de daarvoor bestemde pot legen, maar in de wasbak die ernaast staat en die dus volledig verstopt daardoor, tja dan heb je het soms even gehad.
Toen ik vertelde dat Paul had gezegd dat hij (Christoph) maar ff moest zeggen als hij wilde dat Paul 's avonds langskwam om naar z'n pc te kijken, vroeg hij zich al af of Paul 24 uur per dag werkt.

Eerlijk gezegd kan ik dat bijna beamen. Ook nu is Paul weer hard aan de slag met een pc en dat gebeurt 's avonds heel vaak. Tja als zelfstandige is het nu eenmaal hollen of stilstaan dat moet je op de koop toe nemen. Alhoewel het best wel vermoeiend is hoor. Ik heb wat dat betreft echt bewondering voor mijn mannetje!

vijftien februari 2006

Vandaag is het 15 Februari 2006. Weer lekker gewerkt, gasflesjes uitgedeeld, flinke voorraad nieuwe besteld, electriciteit aan- en afgesloten, gekletst en net gedaan alsof ik heeeel erg dom ben (wat me de opmerking opleverde: Gib' mir ein Nagel! (wat dat betekent mag je zelf bedenken), hahaha.

Tussen de middag had Paul een heerlijke pastamaaltijd voorbereid waar we samen met buurmeisje Sabrina van hebben gesmuld. De meiden gingen daarna samen spelen (en Joris liep er natuurlijk heel irritant tussendoor te dweilen) en daarbij bleek dat Sabrina ook al enige woorden nederlands heeft geleerd: Hou op Jories, Niet bammen Jories (Joris liep te schieten, ofwel in zijn woorden: bammen), Laat uns in Ruhe Jories. Heel erg grappig om te horen.
Daarna gingen de dames met de slee naar de camping om daar van de heuvel tussen de kandleralm en de piste af te gaan sleeën. Joris in tranen, want die moest van mij thuisblijven, maar toen hij www.spele.nl mocht spelen, was het leed ook weer snel geleden.

Vanmiddag langs de gyneacoloog geweest, die zich opwond over het feit dat je in NL eigenlijk nooit wordt onderzocht, behalve dan als je door de huisarts doorgestuurd wordt. Hier is het heel normaal dat je je minstens 1x in de 3 jaar laat onderzoeken, maar meestal vaker. Van een verwijsbriefje had hij al helemaal nog nooit gehoord en vond hij ook grote onzin.
Zalfje voorgeschreven gekregen en over een maand mag ik weer terugkomen om het zwikkie na te laten kijken. Erg vriendelijke man, met als stopwoordje Ge (guh, oftewel hè). Hij zei het na vrijwel elke zin. Kan zijn geweest omdat hij zeker wilde weten dat ik begreep wat hij zei, maar de frequentie waarmee hij het zei, deed me toch vermoeden dat hij altijd zo praat :)

Toen nog even boodschapjes gedaan en toen thuis lekker een broodje gegeten. Voor de rest een rustig avondje doorgebracht, daar had ik veel behoefte aan vandaag.

Beetje moe

Het 6 tot 8 uur per dag werken (7 dagen per week), niet best slapen en ook nog eens 's avonds cursus hebben, zorgt ervoor dat ik momenteel een beetje moe ben. Gisteravond na de cursus was ik helemaal uitgeput en ook nu zit ik er aardig doorheen.
Gistermiddag ook moeten werken (in plaats van vrije middag) waardoor ik niet meer aan m'n huiswerk was toegekomen, daardoor was gisteravond best ff lastig.

Daarnet alweer een goede anderhalf uur aan m'n huiswerk besteed en nog niet klaar. En dat vindt de juf dan een niet al te grote hoeveelheid huiswerk..... Als je bedenkt dat het morgenavond allemaal af moet zijn, pffff. Maar goed, morgenmiddag werk ik echt niet, dus dan kan ik ook nog wat huiswerk doen gelukkig.

En dan nu:
De belevenissen op de camping

Op een camping gebeurt altijd van alles. Op dit moment komen er weer veel mensen aan die het nodig vinden om het dak van tent en caravan van sneeuw te ontdoen. Op zich helemaal geen probleem, ware het niet dat ze dit graag midden op de weg gooien, zodat er verder niemand meer door kan. En dan vinden ze het heeeeeel vreemd dat er niet meteen iemand van het campingpersoneel staat om het even te komen opruimen.
Ook schijn je spullen die je van de campingchef te leen krijgt, niet te hoeven teruggeven en ondanks dat er overal staat dat je je auto niet midden op de weg moet parkeren omdat de sneeuwruimers er dan niet door kunnen, laat je je auto daar natuurlijk wel gewoon staan (of voor 1 van de sneeuwhopen waar de sneeuw naar afgevoerd moet worden).
Op dit laatste vergrijp heeft Christoph een wel heel drastische oplossing gevonden.
Als iemand z'n auto daar heeft neergezet, dan mikt hij de sneeuw gewoon voor die auto neer zodat die geen kant meer opkan zonder de hele berg weg te moeten graven.
De meeste mensen begrijpen de hint, pakken een schep en scheppen de zooi weg en doen het daarna nooit meer. En dan zijn er ook nog die zich netjes komen verontschuldigen voor het feit dat ze zo dom waren. Maar afgelopen weekend hadden we een gast die boos was en aan mij kwam vragen of Christoph het niet even weg kon komen halen met de traktor. Hij was helemaal vergeten na een avondje apres skiën om z'n auto weg te halen en dat terwijl hij 'm dus juist midden op het pad voor een sneeuwberg had geparkeerd! Tja, dat was tegen het verkeerde been van Christoph dus die zei tegen mij dat die man de hik kon krijgen en maar een schep moest pakken om het op te ruimen. Toen de man in kwestie later weer kwam en ik hem het slechte nieuws moest vertellen, werd hij echt piswoest. Het bleek dat Christoph knalhard nog meer sneeuw voor z'n auto had gereden! (tis soms net een klein kind, alhoewel hij eigenlijk wel gelijk heeft)
Ik piste zowat in m'n broek van het lachen, maar ja, dat mag natuurlijk niet. Nadat meneer een beetje gekalmeerd was, heb ik Christoph gebeld en die kwam er meteen aan om met 'm te praten. Ik kan het gesprek hier helaas niet herhalen, maar het kwam er op neer dat de man in kwestie vond dat het erg kinderachtig was en dat Christoph hem maar steeds hetzelfde bleef uitleggen over het opruimen van sneeuw en dat hij het nu eenmaal ergens kwijt moest. Eerlijk gezegd, wist ik niet meer hoe ik het had, ik mocht natuurlijk niet gaan lachen, dus ben maar over een papiertje gebogen zogenaamd gaan zitten schrijven, want ik zat te hikken. De volgende ochtend hebben de mannen samen (Christoph met trekker, gast met schep) de sneeuw weer weggehaald.

Vandaag hadden we een gast bij wie de stop door was geslagen. Tja dat gebeurt vaker en omdat Christoph weer eens aan het sneeuwruimen was, mocht ik de honneurs waarnemen. Nu moet je weten dat we een stuk of 4 verschillende stroomkasten hebben en gelukkig was ik zo snugger om alle sleutels mee te nemen.
Nu bleek de kast in kwestie achter een flinke berg sneeuw te staan, maar ik zou geen Petra heten als ik daar geen lak aan zou hebben. Dus ik in m'n gewone broek (wel met maillot eronder) heel stoer de sneeuw in. Ik kom bij de kast, haal de goede sleutel erbij en trek de kast.....niet open.... Scheld scheld, mopper mopper. Sta je daar zowat tot je liezen in de sneeuw gaat die ***kast niet open. Blijkt er nog een sleutel bij die kast bij te horen en natuurlijk heb ik die nu juist niet!
Christoph opgebeld en verrot gescholden dat hij me dat wel eens had mogen zeggen, hij terugschelden en niet begrijpen wat ik bedoel met dat er nog een sleutel nodig is. Gelukkig ben ik niet helemaal dom en had ik door dat ik waarschijnlijk de sleutel van het schoonmaakhok (tja logisch, vind je niet) nodig had voor die kast. Dus weer stoer terug naar de stroomkast in kwestie en jawel....dat was de extra sleutel die ik nodig bleek te hebben. De hoofdzekering bleek eruit geslagen te zijn. Ik hoorde later dat de mensen in kwestie een natte stekker in het stopkontakt hadden gestoken. Hoe dom kan je zijn! Ze hadden wel wat op kunnen lopen.
Maar ondertussen was ik dus tot over m'n kniën nat en koud.
Christoph had geluk dat hij niet heel snel na dat voorval bij me stond, want ik had 'm wat aangedaan. Paul kwam net ff eerder voorbij en stond net met een klant aan de foon toen Christoph binnenkwam. Toen ik vertelde tot hoe diep ik in de sneeuw had gestaan, lachte de etter me wel uit, maar hij was het met me eens dat ik daarom best had mogen schelden.
Thuisgekomen snel onder de douche gesprongen om weer warm te worden, want ziek zijn in het hoogseizoen is nu niet echt het handigste dat je je kunt bedenken.

Tot zover de avonturen op de camping door uw eigenste verslaggeefster.

Bambinirennen

Vandaag was het eindelijk zo ver... Joris heeft er lang naar uitgekeken en veel over gesproken de laatste tijd. De Bambinirennen.
Deze wedstrijd georganiseerd door de Ski-Club brixen voor de dorpsjeugd tot en met 7 jaar.
Om 14.00 ging het loos maar voor die tijd gebeurde ook al het e.e.a.

Gisteravond heb ik (paul) even met Wim de V. gebeld in nederland. Wim en Jopie staan op de Camping schuin tegenover waar wij vroeger stonden, maar zijn dit jaar nog niet geweest. Daardoor lag er zoveel sneeuw op de Caravan en voortent dat ik begon te vrezen dat het niet lang meer zou houden.
Met wim afgesproken dat ik het dak zou leegruimen.
Dus vanmorgen vroeg op pad eerst even een sneeuwschuiver geleend en de trap bij mijn vader. Die had wel zo iets van ik help je wel even, altijd lief :D

Effin, op een gegeven moment zet ik op het dak een stap en mis vervolgens mijn been, Tot mijn kruis was mijn been weg. Bleek acheraf dat ik per ongeluk op de TV Antenne ben gaan staan en daar dus dwars doorheen ben gestapt. Sorry Wim....

Na ruim een uur scheppen konden we eindelijk de voortent in en constateerde we dat er twee balken (toch niet de dunste) op knappen stonden. Nog net niet te laat dus.

Tegen die tijd was het tegen twaalven en zijn we met opa & oma gaan eten op het terras van het restaurant.

Daarna ons opgemaakt voor de rennen.
eerst 3 keer met joris geoeffend, en z'n startnummer opgehaald.
Eerst startte de kleinste meisjes, een groepje van 8 met onder andere ons bovenbuurmeisje Linda.

Joris starte als 18e en ging goed weg, hij maakte alleen een klein foutje onderin waardoor hij net te weinig snelheid had om over de finish te komen, dus een mindere tijd. Maar ´t zijn net de olympische spelen, meedoen is belangrijker dan winnen!

Hij heeft een mooie medaille gekregen waar hij ontzettend blij mee is, dus iedereen tevreden.