Grenzhus, Ratzeburg, Zarrentin, bye bye Bantin

Zaterdag wilden we graag naar het Grenzhus in Schlagsdorf. Waar het Grenzhus nu staat, verliep de vroegere grens van Oost- en West-Duitsland. In het Grenzhus is dat allemaal heel indrukwekkend gedocumenteerd. Brieven van mensen van wie de grond en het huis onteigend werd aan familie leden laten de schrijnende omstandigheden zien, die er in de tijd van de grensopbouw in sommige gebieden heersten.
Allerlei logboeken met gegevens van de landbouw-gemeenschappen, propagandamateriaal, maar bijvoorbeeld ook informatie over de natuur in de grensstreek.
Wel wordt hier erg duidelijk dat de propaganda die bij ons in het "westen" gemaakt werd over al die afgrijselijke omstandigheden in het "oosten" ook niet helemaal klopte en echt alleen de ergste zaken eruit genomen werden. Nu is verslaggeving altijd gekleurd, daar komen we in de laatste tijd met de informatie over vervalste foto´s in de media enzo ook steeds meer achter, maar we hebben bijvoorbeeld ook met onze buren in Bantin gesproken en die vertelden dat het door hun meestal echt niet zo slecht werd gezien. Er zaten ook veel goede kanten aan het beschermde leven daar. Maar vrijheid, nee die hadden ze niet.
De buurvrouw had ook een speciale "reisepass" waarmee ze naar het werk, de schoenenfabriek in Zarrentin, reisde. Als je die niet had, mocht je het gebied niet in. Het grensgebied was wat dat betreft echt een heel gesloten gebied. Ze verteld ook dat haar broer (uit Schwerin) een keer was opgepakt omdat hij zonder pas zo´n 50 meter van haar huis (dat is bij het station) was. Nadat ze de dienstdoende officier hadden beloofd dat dit niet meer zou gebeuren en hij de volgende dag sowieso weer naar huis zou reizen, was het euvel voorbij.

Nog even terug naar het Grenzhus. Zo´n 350 meter van het Grenzhus af, is een grensovergang nagebouwd, dat is echt wel bijzonder om te zien. Je hebt eerst een slagboom met controlepost bij de 3 meter hoge muur, daar achter staat de wachttoren waarna een veld komt met allemaal draadjes er over gespannen, natuurlijk gemaakt om je te laten struikelen.

 Vervolgens een groenstrook, rijbaan voor de patrouillewagens waarlangs in het begin, toen er nog niet genoeg wachttorens waren, kleine huisjes stonden waar vanuit de soldaten de grens nauwlettend in het oog hielden. Hierna een soort van droge gracht, die zo gebouwd is dat auto´s die de grens vanaf de andere kant hebben geramd en er wel in kunnen, maar nooit meer uit. Dan was er nog een mijnenveld en een lange strook met zand waarin elke voetafdruk blijft staan totdat je ´m weer wegharkt. Daarna het hek dat op zo´n manier gemaakt is, dat als je probeert omhoog te klimmen, je vingers er ofwel in blijven steken of je ze zo vreselijk kapot snijdt dat je wel los wil laten. De delen van het hek waren trouwens aan de westduitse kant vastgeschroefd, zodat ze niet vanuit oostduitse kant losgeschroefd konden worden.
Na het hek, was er trouwens ook nog minimaal 50 meter oostduits grondgebied, en dat stond ook overal duidelijk aangegeven, zodat de mensen niet per ongeluk daar op terecht zouden komen, want ze werden zonder pardon opgepakt.

 Gelukkig stonden er ook een paar bankjes waardoor we mooi een familiefoto konden maken.

 Een mooie jonge dame

 Een klein boef

Na het bezoek aan het Grenzhus besloten we om de stad Ratzeburg met een bezoekje te vereren.
We kwamen uit in de garage onder een groot modehuis waar Sabine en ik leuk zijn geslaagd voor wat kleding. Toen zijn we nog een rondje gelopen langs de kerk en wat andere mooie gebouwen, maar veel was er niet meer open, het was per slot van rekening al zaterdagmiddag en dan zijn traditiegetrouw heel veel winkels in Duitsland gesloten.
Op zoek gegaan naar een ijszaak en die hebben we gevonden. We namen de specialiteit, die bestond uit een, maat patatzak, ijshoorn; daarin gingen 3 bollen heerlijk ijs, daarop kwam slagroom en saus naar keuze en daar bovenop werd nog een kleine negerzoen gezet. Heel erg leuk en heel erg lekker.

Zondag was onze laatste dag in Bantin en hebben we nog genoten van ons stationnetje en het lekkere weer. Natuurlijk ook alvast onze spullen ingepakt en Paul heeft het een en ander aan foto´s gemaakt.
Dit stationnetje zullen we niet zo snel vergeten!

 Elke dag veranderde we onze bestemming. Op de laatste dag bleef natuurlijk 1 zo´n ijzeren stang waarmee je de borden veranderd zo vast zitten, dat we hem niet meer los kregen, dus zijn we die maar "vergeten". Met een hamer krijg je het wel weer goed, maar die hadden we nu eenmaal niet bij ons.

Bye bye Bantin, misschien komen we nog wel eens terug!

En op maandag gingen we door naar..........Nederland

Thuis blijven, Ostseekust, Zukunftzentrum

De volgende dag heeft het tot ca. 6 uur ´s avonds geregend en zijn we gewoon een dagje heerlijk thuis gebleven. Dat is in zo´n leuk oud stationnetje helemaal geen straf!
We hebben heerlijk gelezen, naar de vogeltjes gekeken, een trein-dvd bekeken, treinboeken bekeken, lekker gegeten en ´s avonds konden we nog even lekker naar buiten.
Eventjes een kleine wandeling door/langs het graanveld gemaakt.

Ondanks dat je op de achtergrond wel continu geruis van de snelweg, die ook niet zover weg lag, hoorde, ligt het stationnetje echt in een oase van rust.
Wat ons opviel was de vele wind die er waaide. Geen idee of dat altijd zo is, maar het zorgde er regelmatig voor dat het een stuk kouder aanvoelde dan het was. Maar daar hebben ze vesten voor uitgevonden, dus ook geen probleem!

De volgende dag wilden we de oostzeekust eens bekijken en reden naar de vissersplaats Wismar. Op zich een ontzettend leuk en erg toeristisch plaatsje, maar toen we zo´n 5 minuten uit de auto waren, begon het van lichte regen naar een flinke stortbui te veranderen en dat wilde maar niet over gaan.
Dus nadat we eerst een broodje vers gebakken verse vis hadden verorberd, besloten we om nog verder naar de echte kust te rijden. Daar waaide het weliswaar hard, maar was het wel droog.
Lekker langs de zee gelopen en daar een hele hoop kwallen gezien.
(zoek de kwal)

 Later zijn we ook nog een tijdje op de pier geweest, daar waren een aantal vaders met zoons aan het vissen en hebben we nog de vangst van een heel leuk visje meegemaakt. Het leek wel een klein soort zwaardvisje en dat beestje had me toch een scherpe tanden! Zoonlief mocht zijn vinger er best insteken van z´n vader, maar de jongen was toch wat wijzer en deed dat maar niet. Bijzonder was ook dat het vlees van het dier een beetje groenig was. Volgens de man komt dat voor bij snoeksoorten (als ik het me goed herinner tenminste).

 Natuurlijk ook even een foto in facebook stijl ;-)...

 En deze twee lijken toch wel heel erg op elkaar als je het mij vraagt.

Ook dit was ondanks het wat minder mooie weer een heerlijke dag. Uitwaaien aan het strand vind ik heeeeeerlijk!


De dag daarna gingen we naar het zogenaamde Zukunftzentrum, wat vlakbij Bantin zou moeten zijn. Nou ja, laten we zeggen dat we blij waren dat we niet waren gaan lopen, want het was best nog een stukje rijden.
Het Zukunftzentrum zou volgens de brochure de natuur met techniek en toekomst combineren.
Natuurlijk hadden ze de een of andere prachtige europese prestigieuze prijs gewonnen (dat krijgen altijd projecten die op zich fantastisch zijn, maar tot mislukken gedoemd zijn) en het idee van het park was ook mooi. Alhoewel we heel eerlijk moeten zeggen, dat Paul en ik het gevoel hadden dat de vroegere Flevohof hier misschien wel als voorbeeld had gediend.

Gelukkig zijn wij met z´n viertjes dol op bloemetjes en beestjes, want van techniek viel hier weinig te zien.
Wel twee leuke onderaardse gangen waar het wortelstelsel van bomen zichtbaar gemaakt wordt.
We hebben nog een heerlijk hapje gegeten in het restaurant dat gerund wordt door een wat zenuwachtige, maar heel erg lieve mevrouw en dat ligt in het conferentiecentrum waar ook weer een leuke tentoonstelling te vinden is. Voor liefhebbers van natuurleerpaden is dit echt een heel erg grote aanrader. We betaalden voor z´n viertjes € 18,- en hebben er met gemak vrijwel de hele dag doorgebracht. Misschien wat jammer is dat er buiten ons nog maar 2 tot 4 andere bezoekers waren en dat er heel veel van het terrein ondertussen erg verwaarloosd is. Het is dan ook zo groot dat de vier medewerkers die we hebben gezien dit nooit alleen kunnen onderhouden en zoals gezegd dat is zichtbaar.
Ach ja er waren ook een aantal vijvers waar we libellen, kikkers en waterlelies hebben gezien en natuurlijk ook een van onze favoriete diertjes. We konden het niet laten daar een foto van te maken.

Schloss Schwerin

De dag na aankomst, zijn we op aanraden van twee gasten van Ferienhaus am Brixenbachl in Brixen, naar Schloss Schwerin gegaan.
Ze hadden niets teveel gezegd, het is een pracht van een bouwwerk.

Er stond wel een beetje vreemd soldaatje op wacht, maar hij was wel aardig, dus we hebben hem maar meegenomen.

Nadat we een kaartje hadden gekocht (met een extra kaartje om, zonder flitslicht, te mogen fotograferen) moest je een hal in met een flinke wenteltrap, waar je naar de eerste tentoonstellingsverdieping kon lopen.

De traptreden waren laag en behoorlijk diep. Waarschijnlijk omdat de dames in die tijd met zulke gigantische jurken rondliepen. Het kasteel is erg goed onderhouden, in een deel ervan zitten de provinciale staten. Daar zijn we trouwens niet in geweest, we hadden genoeg aan het bewonderen van de ruimtes van de koninklijke familie. We hebben genoten van een aantal prachtige plafonds, waarvan dit er slechts eentje was.

Er waren ook een aantal prachtige parketbodems te vinden, waaronder deze in de bibliotheek.

De officiële ontvangstzaal was ook meer dan indrukwekkend. Zoals te zien, waren alle wapens van de grondgebieden vertegenwoordigd, de deuren waren prachtig uitgesneden en verguld, gigantische marmerzuilen en een vloermozaiek met verschillende edelstenen waren te zien. Echt een plaatje en heel duidelijk gebouwd om de bezoeker de macht van de koning/keizer te laten voelen.

 Na een paar mooie uurtjes kregen we toch wat trek en zijn de kasteeltuin ingelopen waar we een bankje vonden. Daar konden we lekker wat drinken en een klein hapje eten. Ondanks het onbestendige weer ook heerlijk om te doen.

 Daarna hebben we het deel van de kasteeltuin direct aan het kasteel grenzend nog uitgebreid bekeken. Ook hier weer teveel moois om allemaal op de gevoelige plaat vast te kunnen leggen, maar dit beeld mag wat mij betreft niet ontbreken. Erg mooi gegoten.

Nadat we al deze indrukken op hadden gedaan, zijn we ook nog de stad ingegaan. Bij een heel klein shoarma zaakje (er konden ongeveer 6 mensen in staan) een soort turks pizzabrood gekocht, gevuld met shoarma of gehakt. Nu was de hoeveelheid vlees niet om over naar huis te schrijven, niet slecht maar ook niet goed, maar de hoeveelheid salade die er ook in werd gerold, die loog er niet om! Voor 4 euro per persoon hadden we er een hele gezonde maaltijd aan.
Later kwamen we er achter dat deze hoeveelheid salade in deze streek best wel normaal is. En zoals gezegd, veel kosten doet het niet!

Op de terugweg naar ons stationnetje waren we met z´n allen nog best vol van alle indrukken. We zijn nog snel in de supermarkt wat voor het avondeten gaan kopen en toen vertrokken naar ons logeeradres. Waar we ´s avonds werden getracteerd op onverwacht bezoek....

Deze kleine kwam elke avond tegen de schemering heerlijk bij ons klavertjes snoepen. En daar ze op afstand aan mensen gewend is, was ze ook niet bang als we wat geluid maakten. Op een bepaald moment had ik haar nog niet eens gezien en ging ik buiten op het verhoogde terras aan de huiskamer zitten. Echt niet zo zachtjes zeg maar, toen ik haar ineens zag staan. Ze keek wel of ik niet op haar afkwam, maar toen ik op een stoel ging zitten, ging ze gewoon verder met grazen. Zo leuk!

o ja, ik had ook nog een logje.... (sorry)

Waar zal ik eens beginnen?

Onze vakantie begon vrijwel traditiegetrouw op de verjaardag van dochterlief. In 8 uur tijd zijn we naar Dessau-Roßlau gereden, waarbij we zowel op de snelweg als op de ingangsweg van Dessau zijn geflitst.
Balen!
Tja dat krijg je als je om je heen zit te kijken en niet oplet.
Maandag viel er dan ook een fanbrief van de Duitse politie op de mat met de vraag om een donatie van € 30,- voor 16 km te hard rijden. Daar wij de onaardigste niet zijn, hebben we aan deze vriendelijke vraag (vergezeld van foto) voldaan. Dit was voor te snel rijden op de snelweg.
We zijn benieuwd wanneer de fanmail uit Dessau volgt.
Voordat ik vertel over het Elbzollhaus waarin we overnacht hebben, wil ik wel laten weten, dat je daar in Dessau echt cruisecontrol nodig hebt, want het wemelt er van de flitspalen. En vreselijk veel 30 km straatjes.....

Het Elbzollhaus. We hadden er veel zin in en het was een mooie dag om te rijden (bewolkt, beetje regenachtig maar niet erg, zo nu en dan wat zon). Geheel in onze zoekban reden we Dessau in over een mooi breed stuk weg waar je 70 km/h mocht rijden. Braaf als we zijn, reden we slechts 65. Helaas bleek er aan de rechterkant een bordje "Dessau" te hebben gestaan, die we over het hoofd hebben gezien, omdat we naar links keken waar ons adres zou moeten liggen. ...

5 minuten later hadden we die rotflits nog in onze ogen (in Duitsland flitsen ze van voren...) en liepen flink te mopperen over al die flitspalen.
Met heel wat moeite ons adres gevonden, want onze navi denkt zo nu en dan dat we kunnen vliegen of kent de routes toch niet zo goed als wij hopen.

De locatie is ontzettend leuk. Hier eerst een foto van hun website, met daar aangegeven de kamer waar wij sliepen.

Een prachtige grote kamer, met 2 bedden, een klein tafeltje met 4 stoelen, bedkastjes, nog kleiner tafeltje met infomateriaal, tv meubel met flatscreen, internet, aparte badkamer met douche, wc en wasbak, voorportaaltje met grote kledingkast en mini-bar (met uiterst vriendelijke prijzen).
Alles keurig netjes op een groot terrein dat voornamelijk voor grote feesten wordt gebruikt. Daarvoor is het pand zeer geschikt.

Voor € 7,50 p.p. krijg je een heerlijk uitgebreid ontbijt in de meteen aansluitende eetzaal, waar ook voor de liefhebbers een muziekinstallatie staat met CD´s van, jawel, Engelbert Humperdinck, wat boeken en bordspellen.
We zijn ook nog even naar de Elbe gelopen, want zoals je kunt begrijpen, grenst het terrein daar direct op aan. Het enige nadeel is, dat er ook een rioolbuis naast het pand de Elbe inloopt. Daar ruikt het niet lekker en als de wind verkeerd staat, ruik je dat ook op het terrein behoorlijk.
Gegeten bij een Italiaan, want Sabine had zin in lasagna. Helaas was deze lasagna geen vergelijk met de lasagna die wij zelf altijd fabriceren en ook de rest van het eten was het net niet. Jammer. Door de onoplettendheid van de bediening hadden we na 20 minuten wachten ook geen zin meer in een toetje, dus hebben we terug in het Elbzollhaus uit de mini-bar gewoon een zakje M&M´s gepakt, drankje erbij en genieten van de heerlijke avond.


Na het heerlijke ontbijt gingen we de volgende ochtend via een binnenweggetjesroute (mooi woord voor galgje) verder naar ons doel: Bantin.
Een ienie mini plaatsje met een oud treinstation uit 1885 omgebouwd tot vakantiewoning.
Zo jammer dat ik geen foto´s heb (wel weer een paar van de site gepikt), maar zo ontzettend gaaf! Het was z´n geld helemaal waard.
Hier de voorkant van het gebouw dat we vanaf de provinciale weg zagen liggen:

Om het station heen liggen tarwe-, rogge-(volgens mij) en maisvelden. Tarwe en rogge waren rijp en de mais kwam mooi op. Aan de rechterkant op de foto zie je de oude opslaghal en daarin is de huiskamer gemaakt. Helemaal open, dus groot! en daar waar de lage boom/struik voorstaat aan de zijkant is de hele muur weggehaald en daarvoor in de plaats zijn ramen gezet.

De vogeltjes vlogen af en aan, twee zijn er helaas overleden toen ze veel te hard tegen het raam aanvlogen. Daar het een soort spiegelglas is, zagen ze er waarschijnlijk een andere vogel in. Hier zit er eentje voor het raam, ons ziet hij niet, dus we konden mooi van hem genieten.

De volgende foto is van het oude loket. Dat ligt tussen de ouderslaapkamer en de kinderslaapkamer in. Aan de kant van de kinderen een rolgordijnen, aan onze kant luiken. Die deden we dus wijselijk elke avond dicht! Natuurlijk wel grote lol met het praten door het luikje.

Aan de kant van de slaapkamers een mooi terras, waar we helaas maar 1 avond gebruik van hebben kunnen maken, doordat het weer niet heel erg mee speelde. Niet dat dat iets gaf, want we hebben een heerlijke vakantie gehad.

Nog even een foto van de huiskamer vanuit een andere kant:

Achter joris zie je de keuken. Het vroegere kantoor van de stationschef. Ramen aan alle kanten, zodat je een prachtig uitzicht over het hele spoor hebt.

Morgen post ik ook nog een update met de foto´s van alles wat we in de vakantie gezien hebben.