Gisteren meldde ik mij braaf om 8 uur ´s ochtends in het ziekenhuis en mocht na een intake-gesprekje met een chirurg door naar de anaesthesie. Daar ook netjes de papieren ingevuld en een kort gesprekje met de dokter gehad, waarna ik door mocht naar de afdeling chirurgie.
Het wachten op een bed duurde tot kwart voor elf, dus het was goed dat ik met een, al 16 jaar in Kitzbühel wonende, Kroatische aan de praat kwam.
Gezellig samen over koetjes en kalfjes zitten babbelen, ons verbaasd over het feit dat we zo vroeg aanwezig moesten zijn en vervolgens moesten hopen dat we die dag nog ergens een bed kregen, en vervolgens het geluk dat we samen op een kamer werden gedirigeerd.
We mochten de afdeling niet af, dat was behoorlijk balen, want buiten scheen het zonnetje zo mooi.
Na een dik uur toch maar eens gevraagd of we niet even buiten een sigaretje mochten gaan roken. Nou ja, zij dan, ik niet.
Die vrouw was zo vreselijk zenuwachtig voor haar operatie (flinke spataderen) dat ze continu moest huilen van de stress.Gelukkig werd ze veel gebeld door familie en kennissen, dat leidt tenminste een beetje af.
Zo tegen 1 uur kwam onze kamergenote van de operatiekamer af. Vrouw tegen de zestig, ook aan spataders geopereerd en helemaal van mening dat ze zodadelijk best met ons even een rondje naar buiten kon. Ik heb hard gelachen en gezegd dat ze dat helemaal niet kon zo kort na de narcose, maar dat we haar misschien wel in de rolstoel mee mochten nemen. Nou, daar was ze het helemaal niet mee eens, ze ging echt niet in een rolstoel, ze was toch niet invalide!
Even later ging ze toch nog maar eventjes slapen.... (ik heb zo gelachen, die was echt gewoon nog helemaal high van de narcose).
Toen de zuster kwam, mocht ze samen met de zuster de 5 stappen naar de wc lopen en toen voelde ze zich toch wel wat duizelig. Toch vroeg ze aan de zuster of ze met ons een rondje mocht lopen, maar dat mocht natuurlijk niet. Nadat ze even later nog even geslapen had, wist ze eigenlijk al niet eens meer dat ze had geroepen dat ze wel even een rondje zou gaan lopen :D
Een mens lacht wat af in het ziekenhuis.
Tegen half vijf kwam mijn dokter eindelijk langs om de operatie te bespreken. Hij vertelde dat z´n dienst dik dertig uur zou duren dus dat hij de operatie waarschijnlijk aan een andere dokter over zou dragen. Dat leek mij een uitermate goed plan. Helaas kreeg ik meteen de mededeling dat ik alweer niet aan het begin ingeplanned stond, maar pas om 13.30 uur, snif.
M´n dokter was ook ernstig van mening dat hij niet gezegd had dat ik 2 tot 3 dagen van tevoren het best alleen soep kon eten, nou echt wel dus. En dat had ik verdikkie nog braaf gedaan ook en ook tegen de zusters gezegd dat hij dat had gezegd, dus ook daar had ik alleen soep gegeten. Beu!
De dokter ging vervolgens bij mijn kroatische buurvrouw nog wat op haar benen tekenen, waarbij hij luid verkondigde dat hij helemaal niet kon tekenen en eigenlijk ook niet kon opereren, maar dat niemand dat iets leek te schelen. En dat alles met een grijns van oor tot oor op z´n gezicht, je kunt echt leuk geintjes maken met die man!
De rest van de avond met z´n drietjes over van alles en nog wat gekletst. Was echt supergezellig.
M´n kamergenotes vonden het om 9 uur welletjes en deden het licht uit. Ik heb tot kwart voor tien gelezen en toen het licht ook maar uit gedaan om hun niet te storen.
Geslapen heb ik de afgelopen nacht vrijwel niet. Ik was eigenlijk niet echt moe en op de gang klonk continu de bel voor de zuster, dus om kwart voor drie was ik nog steeds wakker. pfffff.
Uiteindelijk half en half in slaap gevallen, maar ja, om zes uur begint het leven in het ziekenhuis weer, dus ik had een vreselijk slecht nacht gehad.
Om acht uur kwam mijn dokter weer langs. Hij zag er compleet bekaf uit en vertelde dat hij me toch eigenlijk het liefst zelf wilde opereren, maar dat dat dan pas om 2 uur zou zijn en dat hij dan zo´n veertig uur op z´n benen had gestaan. Dat leek niet alleen hem, maar ook mij niet echt een goed idee. Hij stelde voor dat ik dan maandag door hem geopereerd zou kunnen worden, als ik dat niet erg vond.
Nu moet ik zeggen dat ik me helemaal niet lekker voelde door het slechte slapen en de honger door het al dagen alleen maar soep eten, dus ik vond het helemaal niet zo erg.
Hij was erg blij dat ik niet boos was en ik was erg blij dat ik mocht eten. Zijn we allebei blij, wat wil een mens nog meer :-)
De boterhammen met kaas en de appel die ik als ontbijt kreeg, heb ik vervolgens veel te snel naar binnen gewerkt en net toen ik me aan wilde kleden, kwam Paul binnen lopen om me op te halen. Snel aangekleed en vervolgens met Paul naar huis. Voordeel is dat ik niet op een ontslagbrief hoefde te wachten, dus we konden ook echt meteen weg.
Afscheid genomen van m´n kamergenoten en om 9 uur was ik weer thuis.
Hartstikke misselijk door het naar binnen schrokken van m´n ontbijt, maar een uurtje later ging het gelukkig weer.
Verder genoten van het stralend zonnige weer, ik heb alweer een redelijk kleurtje voor mijn doen.
Ook weer gewoon gegeten. Ik had tortilla´s gemaakt met kip-gyros, sla, tomaten en knoflooksaus. Heerlijk!
Maandag om 7 uur moet ik me weer in het ziekenhuis melden en die dag ga ik dan ook echt geopereerd worden.
Ik ben er erg blij mee dat het zo is gelopen, ik heb veel vertrouwen in deze dokter, dus ik ben erg blij dat hij de operatie zelf doet en me niet heeft doorgeschoven naar een andere arts.
In Oostenrijk
.JPG)
