Nog een paar daagjes vakantie

Daar we de kinderen beloofd hadden dat we in de zomervakantie ook nog een keer naar een pretpark zouden gaan, zijn we van 25 t/m 28 augustus nog een paar dagen naar Duitsland geweest.

Om iets na 8 uur ´s ochtends gingen we op weg. Eerst naar Bad Wörishofen, we hadden namelijk in het internet gevonden, dat daar een mooie therme ligt.
Na circa 3 uur rijden kwamen we daar aan en checkten in bij de balie. Wat ze op de website vergeten te melden, is dat in het entreetarief de kledingkastjes niet zijn inbegrepen, die moet je nog een keer apart betalen! De mogelijkheid om geen kastje te nemen, bestaat niet, dus daar moest ik toch even de wenkbrauwen over optrekken.
De therme was inderdaad erg mooi, veel groen en een hoop leuke zitplaatsen.
Om half twaalf waren Paul en ik allebei aan de beurt voor een ayurveda lichaamsmassage van 90 minuten. Dat was me toch een partij lekker! Het kost aardig wat centen, maar dat is het ook meer dan waard.
Hierna waren Sabine en Joris aan de beurt. Joris had gekozen voor een rugmassage van een kwartier (dan kon ik toch niet meer stilzitten hoor...) en Sabine voor een hotstone-massage van drie kwartier.
Joris had achteraf toch een beetje spijt dat hij niet voor een half uur had gekozen, want het kwartier was toch wel heel snel om ;)
Na circa vier en een half uur in de therme te hebben doorgebracht, zijn we weer in de auto gestapt en doorgereden naar ons huisje in de plaats Dillingen.
Precies om zes uur kwamen we daar aan en de mevrouw die ons daar opving was daar volgens mij erg blij mee. Ze hoefde niet lang te wachten.
Het huisje lag net aan de rand van het centrum, had een ruime hal, een kleine woonkamer, een redelijk ruime keuken met eettafel, 2 slaapkamers en 2 badkamers. De ene badkamer had bad, wastafel en wc; de andere badkamer had douche, wastafel, wc en wasmachine. Helemaal goed!
Het enige nadeel is dat je niet bij het huis zelf kon parkeren, dat moest een straat verderop. Daar was het in het weekend gelukkig gratis, door de week mocht je er met zo´n blauwe parkeerschijf 2 uur staan (vanaf 9 uur ´s ochtends).

We hadden gezien dat er een grieks restaurant in het stadje zat en daar was gelukkig nog net 1 tafeltje buiten vrij waar we konden eten. We kregen ons eten al vrij snel en hebben er echt zalig gegeten. De lucht begon ondertussen al wat te betrekken en nadat we besloten hadden, dat we er echt geen toetje meer bij konden krijgen zijn we naar ons huisje gewandeld. We waren nog niet binnen of het begon te regenen, dus dat hadden we weer goed uitgekiend!
De volgende dag hebben we heerlijk uitgeslapen en vervolgens zijn we een wandeling door de stad gaan maken. Helaas was de batterij van ons fototoestel toen net op, dus we hebben geen foto´s kunnen maken.
De binnenstad is erg mooi, met veel oude, goed onderhouden gebouwen. Ook loopt er een Kneipp route door de stad. De beroemde theoloog en gezondheidsgoeroe dr. Kneipp heeft hier gewoond en gewerkt en daar was allerlei interessants over te vinden. Ook de uitvinder van de onderzeeboot heeft in Dillingen gewoond, dus daar is ook een leuk beeld voor neergezet.

Later zijn we ook nog naar de Donau gereden, waar we bij de stuwdam zijn wezen kijken.
Helaas werkt de video upload van blogger niet, maar ik kan jullie verzekeren dat de "schöne Donau" niet "blau" was, maar toch echt bruin. Desalniettemin wel mooi.

We kwamen hierbij ook door een maisveld, waar Joris nog een maisstengel vond die was afgebroken. De maiskolven heeft hij natuurlijk meegenomen en die hebben de cavia´s gekregen. Voedermais is voor dieren prima te eten, maar met koken wordt het ook niet eetbaar, dus wij hebben ons er maar niet aan gewaagd.

Ook hier kwamen weer allemaal wolken aandrijven en op een bepaald moment zegt Sabine: "volgens mij gaat het binnen twee minuten regenen, dus ik wil graag weer naar de auto". En inderdaad geen seconde te laat zaten we in de auto en het begon te regenen. We hebben nog een rondje gereden en zijn vervolgens in het dorp bij de ijssalon een "eistüte" wezen halen. Dat is een heel groot hoorntje met 3 bollen ijs, slagroom en een kleine negerzoen er op. Super lekker natuurlijk. Al smullend nog een stukje rondgewandeld en weer terug naar ons huisje gegaan waar we nog wat hebben gelezen.

Om kwart voor zes zijn we richting de bioscoop gewandeld. Echt nog zo´n ouderwetse bioscoop met hele kleine zalen (wij zaten in zaal 1, daar konden maximaal 120 mensen in) en al sinds 1938 in familiehanden.
Ik heb er twee slechte foto´s gemaakt, maar hopelijk komt de sfeer toch over.

De film was een documentaire over Beieren, heel leuk om te zien. De bioscoop had ook al vele oorkondes gekregen voor het goede diverse aanbod dat ze leveren en de bijdrage die ze leveren aan het voortbestaan van de duitse film.
Na de film in onze woning nog lekker een spelletje gespeeld en niet te laat naar bed, want de volgende dag moesten we weer naar Bad Wörishofen, naar het Skylinepark!

Met prachtig weer vertrokken we voor onze anderhalf uur durende rit naar het pretpark en tegen tien uur kwamen we daar aan. We konden al snel naar binnen en hebben genoten van een prachtige dag. We hebben niet bij alle attracties foto´s gemaakt, maar hier is dan toch een kleine keuze.
Altijd in de zweefmolen! Ik blijf het leuk vinden.

Natuurlijk ook in het reuzenrad, waar we de bakjes konden draaien, tot grote vreugde van Sabine.

 Hier nog zo´n draaiding waar je door het verplaatsen van je gewicht nog een behoorlijke snelheid kon bereiken.

 De mannen in de karts. Dat was ook nog leuk, want eigenlijk mocht je er pas in vanaf 12 jaar en een lengte van 150cm. Joris is 10 en 146 cm groot, maar niemand heeft ernaar gevraagd, dus hij heeft ook heerlijk mogen karten. Hij deed het trouwens heel goed, al helemaal als je bedenkt dat dit de eerste keer was dat hij in een kart zat.

 Botsautootjes! Paul zijn favoriet.

 En Joris wilde natuurlijk ook persé in het bootje dat steil naar beneden glijdt en vervolgens gekatapulteerd wordt. Zoals je ziet maakte hij een prachtige sprong!

Rond kwart over zes gingen we moe, verbrand en voldaan weer naar ons huisje, waar ik heel blij was met het eten dat we van thuis hadden meegenomen. Rijst koken (precies de goede portie voor ons meegenomen), babi ketjap en ajam paniki opwarmen en eten maar.

De volgende ochtend moesten we alweer naar huis, dus om 10.00 uur hadden we alles netjes klaar, we kregen de borg weer terug en over binnenwegen zijn we weer naar huis gereden.
Onze eerste tussenstop hadden we op een parkeerplaats bij de rivier de Lech. De autobrug was een heel eind boven de rivier, maar er bleek een trap en daarna een weggetje door het bos naar beneden te zijn, waardoor we lekker naar de rivier konden wandelen.
Rivierengek als we zijn, moesten we daar natuuuuuuuurlijk naar toe lopen. Mooi plekje.

 Altijd lekker even de benen strekken na zo´n anderhalf uur auto rijden.

 Kijk, daar moeten we zo overheen.

 Joris vond een paddenstoel die wel erg veel wegheeft van een spiegelei.

 Terug in de auto ging de rit weer verder, dit keer richting Bad Tölz. Over veel duidelijk vrij nieuwe wegen, ging de tocht lekker verder. Vlakbij Bad Tölz wilden we graag de rivier de Isar gaan bekijken.
Het leek erop dat de weg heel dicht bij de rivier lag, maar het bleek dat we toch nog een dikke tien minuten door een soort duinenlandschap moesten lopen voordat we er waren. Dat was absoluut geen straf trouwens, het landschap was echt erg mooi.

 Bij de rivier aangekomen moesten we met water en stenen spelen. De mannen gingen zelfs zover dat ze een stukje door het water liepen om bij een stenen eilandje in de rivier te komen. Sabine en ik deden dat maar niet, we hadden geen handdoek bij ons en dat is voor ons toch vaak een uiterst eenvoudige manier om aan blaren te komen. Laten we daar nu geen zin in gehad hebben.

 Maar ook wij hadden een mooi plekje en nog in de schaduw ook. Geen overbodige luxe met mijn toch al verbrande neus en borst.

 Na zo´n drie kwartier zijn we weer terug naar de auto gelopen, waarbij ik ook nog maar wat foto´s van de planten heb genomen.

 Joris wilde persé op de foto terwijl hij de plant ezelsoren gaf. Nou, prima jongen, doen we dat toch?

Na dit leuke uitstapje reden we weer verder en nu richting de Achensee. Bij de ligweides vonden we het te druk en er was ook niet heel veel schaduw te vinden, dus we zijn verder gereden en hebben op een parkeerplaats nog even genoten van deze prachtige omgeving.

 Joris viel bijna van de brug af. Gelukkig kon hij zich nog net vasthouden ;-)

 En hier zie je dat ook de andere kant van het meer heel mooi is.

 Een stukje verderop hebben we nog even een broodje fleischkas gehaald, want we hadden ondertussen wel honger gekregen. Na een kort familieberaad hebben we besloten verder geen tussenstops meer te maken en gewoon door naar huis te rijden. We waren allemaal toch wel wat suf van het rijden en alle zon, dus thuis op ons terras van de rest van de dag genieten, leek ons een prima idee.

Woensdag ging het leven weer zijn gewone gangetje. Sabine en ik zijn ´s avonds weer braaf naar de sportschool gegaan en Paul moest gewoon weer aan het werk.
Vrijdagmiddag ben ik voor het weekend wat lekkers gaan bakken. Het werden op verzoek van Joris cupcakes en die heb ik vervolgens versierd met lieveheersbeestjes. Lekker vrolijk!

En handig was het ook, want we kregen een sms-je van een oud-collega van Paul of hij en zijn vrouw zaterdag (vandaag dus) even langs mochten komen. Ze bleken op vakantie in Söll te zijn. In Wieringerwerf woonden we een straat uit elkaar en kwamen zo nu en dan bij elkaar op visite, dus het was echt heel erg leuk om ze weer te zien.
De cupcakes pasten heerlijk bij de koffie/thee.

Woensdag begint de school alweer voor Joris dus onze vakantie is nu echt zo´n beetje ten einde. De weken zijn weer omgevlogen.

Filzalmsee

Zondag 19 augustus, alweer een prachtige dag. In plaats van naar het zwembad, wilde Joris graag met z´n allen ergens heen. Ik ga niet mee naar het zwembad omdat daar veel te veel van die steekbeesten zijn en ook Sabine had daar niet echt zin in.
Dus werd er besloten, dat we naar de Filzalmsee op Hochbrixen zouden gaan.
Eten en drinken mee en bij wijze van uitzonderingen zijn we met de gondel omhoog gegaan.

We waren op tijd weg en rond kwart over tien al boven; dat bleek later heel verstandig te zijn, want hierdoor hadden we nog een prachtig plekje in de schaduw, wat een uurtje later zeker weg was geweest. Paul en de kinderen hebben lekker gezwommen en met water gespeeld, ik heb heerlijk gelezen en ben nog een stukje gaan wandelen (niet te ver, daarvoor was het veel te heet in de volle zon).

Vanuit het dal hoorde ik allemaal muziek omhoog komen. Er was een flink feest van de "gran canaria groep". Daar staat een Tiroolse bar. De man is muzikant en organiseert elk jaar met zijn vaste gasten een reis naar Brixen met veel muziek, eten en drinken. Super reclame voor ons dorpje.

Tegen half drie zijn we weer terug naar huis gegaan, daar hebben we lekker een ijsje gegeten en verder genoten van een prachtige dag.

IJsje eten in Kirchberg

17 augustus, alweer een prachtige warme dag. Joris lag met zijn vrienden in het zwembad, Paul was aan het werk en Sabine en ik hadden eigenlijk best zin in een ijsje.
Maar, zonder vlijt geen ijs, dus we hadden bedacht dat we naar Kirchberg gingen wandelen om daar bij Lorenzoni een ijsje te kopen.
In gedachten had ik het fiets-/wandelpad aan de overkant van het dal, dus lekker m´n open sandalen aan, pet op en wandelen maar.
Nu had Sabine bedacht dat we wel over de Lindenweg konden wandelen. Ik protesteerde nog, want daar gaat het eerst een stuk omhoog, maar nee, mevrouw wilde persé daar lopen (omdat we daar door het bos konden, vertelde ze later).

Dus wij beginnen vrolijk aan de wandeling. Zoals overal hier, natuurlijk weer een fantastisch uitzicht. Het enige nadeel: bremmen! Rotbeesten, ik heb er zo´n hekel aan.
Het begon al met het eerste deel van de Lindenweg, dat hier op de berg ligt. Na nog geen 50 meter word ik van alle kanten aangevallen door die ellendige bloedzuigers, dan kan ik ineens heel snel lopen! Ik was trouwens al wel zo verstandig geweest om een lange broek aan te doen, want het is nu eenmaal het perfecte weer voor die beesten. Niet veel verder kunnen we gelukkig weer normaal lopen zonder door een horde van die prikbeesten aangevallen te worden en dan zorgt het uitzicht ervoor dat je niet meer zo erg aan de bremmen denkt.
Deze is van onderaan de Griesberg richting Brixen.

Na de Lindenweg gaan we de Griesberg op. Een rijweg dus je moet ook zo nu en dan op auto´s letten, maar het is alleen bestemmingsverkeer, waardoor we niet meer dan 3 auto´s zijn tegengekomen. In een continue klim kom je aan in Kirchberg-Ruetzen. Een klein gehuchtje dat helemaal op de berg ligt. Superidyllisch voor een vakantie en met alweer een waanzinnig mooi uitzicht.

 Onderweg in het bos waren we trouwens ook nog een grote bonte specht tegengekomen, die speciaal lief langs ons kwam vliegen en daarna ook nog even liet horen hoe mooi hij kan roepen.
In Ruetzen aangekomen, was het eerste dat we zagen twee koeien die het ontzettend warm hadden. De voorste lag eerst met haar kop helemaal plat op de grond, net als onze cavia´s dat vaak doen. Jammergenoeg toen ik de foto nam net niet meer.

 Ook een aantal brem-aanvallen hebben we afgeslagen waarbij Sabine er niet ongeschonden vanaf kwam, die had ondertussen een prik opgelopen. Ondertussen hadden we flink dorst gekregen, want het geplande uurtje wandelen was al voorbij, dus bij de eerste de beste schone beek, hebben we wat gedronken. Het water was daar niet heel lekker, dus het bleef bij een klein slokje. De volgende beek was veel beter, die had superlekker water, dus daar hebben we onze dorst compleet gelaaft. Je komt overal langs kleine beekjes en watervalletjes, dat maakt de tocht erg leuk.

(ooooo, wat mooooooooi!!)

De weg vanuit Ruetzen loopt door een prachtige kloof verder naar Kirchberg-Spertendorf. Ondertussen had Sabine twee brem-beten opgelopen en hebben we weegbree gezocht om de jeuk en de pijn weg te halen. Dat werkt per slot van rekening ook bij brandnetelprikken, dus proberen is altijd verstandig. En jawel!! het hielp. Binnen tien minuten had ze nergens meer last van. Lang leve de natuur!

Door Spertendorf wandelend, kwamen we ook deze mooie automaat tegen. Ik loop vreselijk achter, dus had deze nog nooit gezien. Voor de fietsers onder ons, een binnenband-automaat.

 Ondertussen hadden we de blaren op onze voeten staan, onze tong hing op onze schoenen en we waren dik twee uur verder, toen we achter het maisveld onze bestemming zagen. We hoefden alleen nog maar de wei over, onder het tunneltje door, langs het spoor, over de rotonde en jawel toen waren we er!

Sabine trakteerde, dus dat was nog eens een extra mazzeltje voor mij.
Met het ijsje in de hand wandelden we dit keer via het fiets-/wandelpad dat ik al voor de heenweg in mijn hoofd had, terug naar huis. Helaas moesten we het bij de paardenrenbaan al bijna opgeven, onze voeten wilden niet meer. Gelukkig was Paul zo lief en is even bij z´n klant vandaan gereden om ons zo´n 5 minuten lopen verderop op te halen.

We waren erg trots op onszelf en hebben ook besloten dat we binnenkort zeker nog een keer deze kant op willen wandelen. We zijn nog een aantal wegen tegengekomen waar we nog nooit gelopen hebben. Alleen doen we die keer dan wel goede schoenen aan, nemen we flessen water en iets te eten mee, zodat we niet meer zo uitgeput Paul hoeven te bellen of hij ons op komt halen.

Waterval Brixen

15 augustus hadden we zin in een wandeling en omdat we er al een aantal jaar niet meer geweest waren, besloten we om naar de waterval van Brixen te lopen.
Mietjes als we zijn, zijn we het eerste stuk natuurlijk met de auto gegaan, maar daarna begon de wandeling echt. Het blijft zo´n leuk stuk om te lopen! Naar de Brixenbachalm gaan we in de winter natuurlijk wel, maar verder omhoog gaan we eigenlijk nooit.
Het uitzicht dat je hier hebt is grandioos! De Wilde Kaiser ligt er zo majestueus als ze het in de mooiste reclamefilmpjes laten zien, er is niets overdreven aan.


Hier zijn we op het best wel steile pad naar de waterval toe. Joris probeert netjes uit beeld te gaan, zodat ik de waterval ook op de foto krijg. Dat laatste is gelukt :)

Bij de waterval. Het loopt hier steil naar beneden, dus om te zorgen dat er geen domme toeristen of dronken mensen denken wel even naar de waterval te kunnen klimmen, is er een hekje neergezet. In de schaduw, dus best frisjes op het enige bankje waarvoor er plek is, hebben we onze meegenomen pizza´tjes gegeten en wat gedronken. De familie die daarna kwam had pech, want we waren nog maar net begonnen, dus zij moesten weer naar beneden om daar hun boterhammetjes te eten.

Na het eten zijn wij ook weer aan de afdaling begonnen en hebben nog een hele tijd heerlijk bij het water gespeeld en van elkaar en de zon genoten.

Nederland, maar alleen heel eventjes dan

Op maandag, bloedje heet, zijn we naar Nederland gereden. Daar hangt ook nog een leuk verhaal aan vast.
Onze boordcomputer heeft zo zijn eigenaardigheden. We wilden graag van Duitsland naar Nederland rijden, maar 2 verschillende kaarten in 1 keer laden....neeeee daar doen we niet aan.
Dus hadden we op de gewone kaart opgezocht dat we via de plaats Leer in Groningen terecht zouden komen. Geen enkel probleem dan zetten we die gewoon in de computer.
Maar op een bepaald moment vroeg ik me toch echt af waarom we over een bepaalde weg werden gestuurd, naar mijn onbescheiden mening, die ik onderbouwde met de wegenkaart, moesten we echt anders rijden. Paul was het helemaal met me eens, want naar zijn onbescheiden mening kon de afstand naar Leer niet meer zo groot zijn als de navi (boordcomputer, navigatiesysteem) aangaf.
Eigenwijs als we zijn, reden we dus gewoon de kant op die ik had gezien. Even later op een parkeerplaats maar even gekeken. Is er nog een plaats die Leer heet en die inderdaad de andere kant op ligt. Hier wordt des te meer duidelijk: vertrouw nooit zomaar blindelings je navi!

Erg leuk trouwens om Nederland via Groningen in te komen, normaalgesproken komen we over Arnhem of Venlo. Lekker door kunnen rijden door zowel Groningen als Friesland en ook de afsluitdijk ging lekker.
Wat ons wel verbaasde, is dat er aan de overkant vrijwel geen auto´s reden. We hebben er misschien een stuk of tien gezien. Aangekomen aan de andere kant, bleek dat de brug kapot was. Er stond een file van hier tot gunter en wij waren ontzettend blij dat wij daar niet in stonden! De volgende dag hoorden we op de verkeersinformatie dat die dag de andere kant van de brug (daar waar wij overheen waren gereden) kapot was gegaan. Hadden wij even mazzel gehad!
Eerst zijn we naar het huis van onze vrienden Patrick, Yvette en Bram gereden, alweer de sleutel al voor ons klaarlag en ik snel als eerste een was de machine in heb gemikt. Tja, we hebben niet zo heel veel kleding, dus het was hard nog. We wilden per slot van rekening een dagje of drie, vier in Nederland blijven.
Toen snel door naar Enkhuizen, waar onze vrienden met hun boot zouden aanmeren. Tja, uhhhh daar zijn vier havens, in welke liggen ze nou? Geen nood, zegt Paul, ik loop wel even naar het havenkantoor. Blijkt dat de boten helemaal niet op naam worden geregistreerd! En laten we verdorie het verkeerde mobiele nummer van onze vrienden mee hebben. Dus noodoproep naar Oostenrijk waar medewerker Christoph de telefoon met het goede nummer heeft. Alleen moest hij daar ook naar gaan zoeken, want hij had wel de simkaart met het nummer erop, alleen stond niet bij alle nummers een naam. Maar goed, een beetje computermens komt er dan toch achter en ook Christoph lukte dat.
Vrienden gebeld en gehoord dat ze in de haven bij het Zuiderzeemuseum lagen. Kijk, dan is het niet meer moeilijk. Snel het grote parkeerterrein op en we konden elkaar in de armen vallen.
Eerst natuurlijk even op de boot wat gedronken en daarna naar het restaurant. Helaas werd ik door nog voordat we aan het eten konden beginnen helemaal niet lekker. En wel zodanig dat ik zo snel mogelijk naar huis en naar bed wilde! Was dat ff een dumper zeg. Afgesproken dat we dan de volgende dag gewoon lekker zouden gaan varen en daarna samen zouden gaan eten.
Jammergenoeg was ik de volgende dag ook nog ziek en de hitte hielp ook niet erg. Paul en de kinderen zijn lekker naar de boot gegaan en hebben er een heerlijke dag op en in het water doorgebracht, terwijl ik dan maar verder de was ging doen en veel heb geslapen en gelezen.

Eigenlijk zouden we de volgende dag met vriend Marco naar Walibi Flevo gaan en de volgende dag wilden we eigenlijk nog bij mijn oma langs. Ik voelde me echter zo belabberd dat ik alleen nog maar echt naar huis wilde. Marco en Corletta zijn ´s avonds nog heel lief langs geweest, ik heb ze alleen helaas niet gezien omdat ik voor dood op bed lag. Heel blij was ik ook dat we oma nog niets gezegd hadden, anders had ze zich om niets verheugd op ons bezoek. Wat niet weet, wat niet deert, zullen we maar zeggen.
De reis naar huis verliep voorspoedig en de laatste dagen van onze vakantie hebben we dan ook gewoon lekker hier in Brixen doorgebracht.