Geschokt

Vanochtend begon weer lekker rustig, even een uurtje op de camping aan de slag geweest en toen weer richting huis.
Thuisgekomen bleek buurmeisje Sabrina weer bij ons in het huis aanwezig te zijn, waar ze tussen de beide verdiepingen heen en weer liep te spelen.
Anita (onze buurvrouw) vertelde dat Sabrina had gezegd dat de ruiten van hun bussen waren vernield in de afgelopen nacht. Even later vertelde Sabrina dat verhaal ook aan mij.
Paul en ik waren behoorlijk geschokt om dat te horen. Ullrich en Kathrin zijn verdikkie hartstikke aardige, hardwerkende mensen en dan doet iemand dit.
Als je dan ook nog eens bedenkt dat ze dit weekend alle bussen vol hadden (en nu dus niet mochten rijden) dan kun je je voorstellen wat een gigantische klap dat is voor ze. We hebben natuurlijk geen idee wie dit gedaan heeft, anders hadden we de dader allang bij de politie aangegeven, maar je gedachten gaan toch een beetje uit naar een bepaalde richting.
De broer van Ullrich heet Ralf en Ralf heeft ook een busonderneming. Ralf en Ullrich hebben knallende ruzie met mekaar gehad en het botert voor de meter niet meer tussen die twee. Het is natuurlijk volledig koffiedik kijken, maar zo'n gerichte aanslag is ook wel heel typisch juist op dit moment. Maar goed, de politie is er druk mee en wij hopen maar dat het voor Ullrich en Kathrin snel weer goed gaat komen.

Tussen de middag hebben we gesmuld van kaasfondue met spruitjes, wortel, ui, brood en komkommer. Lekker en nog redelijk gezond ook.
Daarna was ik weer zo moe dat ik met Joris op bed ben gaan liggen. Pas rond 3 uur werden we weer wakker, dus snel aangekleed en naar de camping gelopen. Daar kwamen we tegen kwart voor 4 aan, dus ik kon Joris snel aan z'n skies helpen (Paul en Sabine waren al lang aan het skiën op de Kandleralm en het bospad) en Joris kon er ook vandoor. Ik ben weer snel naar het buro gegaan, waar ik me vanmiddag vooral heb beziggehouden met het opruimen van allerlei lades. Jongens jongens, wat een zooitje. Ik heb er nu weer 2 zover dat ik de spullen er fatsoenlijk in terug kan vinden.

Sabine had weer veel angst moeten overwinnen om de Kandleralmlift op te gaan, ze was er namelijk vorige keer gevallen en daar was ze heel erg van geschrokken, waardoor ze nu helemaal uitgeput is.
Ze ging dan ook zelf om 10 voor zeven maar naar bed om daar lekker rustig een boekje te lezen.
Joris was weer ontzettend eigenwijs en wilde natuurlijk niet, maar die hebben we er om half acht toch ook gewoon ingeknikkerd.

Nog even de uitzending van Tirol Heute via het internet bekeken (daarin was namelijk ook een stukje over de vernieling van de bussen) en nu dus weer lekker een beetje internetten.

over ingegraven auto's, trekkers en andere zaken

Vandaag begon de dag als alle andere. Kinderen uit bed en naar school, Paul aan het werk en daar hield de overeenkomst op.
Om iets voor acht uur stond ik op het station want de trein richting Kitzbühel gaat om 51 elk uur. Behalve natuurlijk om 7.51, dan gaat 'ie niet :(
Goed, een uur later stond ik er weer en toen kwam de trein wel. De reis ging over Kirchberg, Kitzbühel Schwarzsee, Kitzbühel Hahnenkamm (druhuk daarzo) naar Kitzbühel Bahnhof. Daar moest ik er uit om vervolgens naar Rennfeld 13 te lopen. Dat is ongeveer een loopje van 3 minuten en daar zit de volwassenen educatie hier in de regio. Ik ging namelijk een intake doen voor de cursus Deutsch als Fremdsprache. Ik kan me heel best redden in het duits, maar naar mijn mening niet goed genoeg dus we gooien er lekker een cursusje tegenaan. Wie weet kom ik er nog wel hele leuke mensen tegen.
De dame van het buro daar was in ieder geval erg aardig en wist ook meteen dat ik haar gisteren al telefonisch gesproken had. Even zitten praten over het hoe en waarom ik de cursus wil gaan doen. Dat willen ze nu eenmaal altijd weten en gelukkig heb ik het voor mezelf ook goed op een rijtje.
Ten eerste ben ik nu eenmaal een perfectionist: ik kan er strontziek van worden als ik me niet zo kan uitdrukken als ik eigenlijk wil. Mondeling gaat dat aardig, maar schriftelijk moet er nog heel behoorlijk aan geschaafd worden.
Ten tweede: ik wil m'n kinderen graag goed kunnen helpen bij hun huiswerk en dat gaat natuurlijk alleen maar als ik het zelf goed snap.
Ten derde: weet je gewoon nooit waar zoiets goed voor is. Ik heb nu wel een leuk baantje bij de camping, maar ik heb geen idee hoe lang dat gaat blijven en voor Computer Total is het ook wel leuk als ik het duits zo goed beheers dat ik me niet continu moet afvragen of ik brieven en dat soort zaken wel juist schrijf.

Nadat ik twee formulieren met testjes had ingevuld, bleek de indruk van de dame aldaar de juiste te zijn. Ik word in de hoogste beginnersgroep gestopt.
Daar zitten een aantal dames uit het voormalig oostblok in, een aantal au pairs en nog wat losse mensen. Deze hadden allemaal niveau 5 al gedaan en wilden nu graag verder gaan met niveau 6. Ik ben de dames zeer dankbaar want anders had ik voor zoiets naar Innsbruck gemoeten en eerlijk gezegd zie ik dat in verband met de reistijd (in combinatie met mijn werktijden) niet zo heel erg zitten.
Ik heb me maar meteen ingeschreven en ga op 30 januari beginnen. Elke maandag en woensdagavond van 19.00 tot 21.00 uur, maar in overleg met de studenten konden de tijden enigszins aangepast worden. Ik heb al meteen geroepen dat ik niet hoop dat ze vroeger willen gaan beginnen omdat ik tot 18.00 uur moet werken de eerste weken.

Toen ik weer thuiskwam stonden er een oostenrijkse man en vrouw bij ons in de hal, dat bleken een stel klanten van Paul te zijn die net op het punt stonden te vertrekken. Erg vriendelijke mensen alweer, waar Paul morgen ook nog eventjes langs moet.
Daarna ging Paul met Hermann en Anita langlaufen en heb ik de ergste puin in huis opgeruimd en het eten voorbereid. We hebben heerlijk turks brood met gehakt, komkommer, olijven, paprika, kaas en natuurlijk knoflooksaus gegeten.

Omdat Paul en ik 's nachts nogal een tijd wakker hadden gelegen (hoe het komt weten we niet) gingen we tussen de middag even liggen. We waren nog niet zo heel lang in slaap toen mijn telefoon ineens de rillingen kreeg. Ik schrok me te pletter. Het was natuurlijk, hoe kan het ook anders, Christoph die vroeg of ik alsjeblieft vanmiddag kon komen werken. Ja hoor, dat kan ik.
Toen ik daar 's middags aankwam, zei hij dat hij echt heel erg blij was dat ik er weer was. Ik denk dat ik hem maar geloof deze keer.
Hij vertelde me dat Matthias (jongen die helpt sneeuw te schuiven) en hij gisteren van 's ochtends heel vroeg tot heel laat 's avonds bezig waren geweest met sneeuwschuiven. Matthias had met zijn andere werk erbij een dag gemaakt van zo'n 22 uur! Hoe gek kan een mens zijn.
Daarom vertrokken die 2 ook om 17.00 uur richting kroeg om samen een biertje te happen. Christoph heeft het weekend verder vrij (nou ja tot zondagmiddag dan) dus ik ben weer waarnemend chef op de camping.

Om 18.00 uur maakte ik me op om te gaan vertrekken. Paul had de middag met Sabine, Joris, Sabrina en Linda geskied en was net met Linda en Sabrina naar huis vertrokken. Linda was aan de dunne en had niet meer op tijd de wc kunnen bereiken dus die moest smerig en al naar huis.
Joris en Sabine bleven bij mij terwijl ik het buro afsloot en net toen we klaar waren kwam Paul er weer aan. Hij vertelde dat hij even een vrouw uit het dorp ging helpen die zo snugger was geweest om met haar auto een stukje de piste op te rijden. Da´s niet zo slim als je bedenkt dat er net zoveel nieuwe sneeuw is gevallen. De piste is dan superzacht en dat had ze gemerkt, ze kwam er echt niet meer uit.
Gelukkig was Ton zo lief om de kleine trekker te halen om haar eruit te trekken.
Helaas reed ook Ton net iets te ver de piste op, waardoor ook hij vast kwam te zitten. Met veel geschep en geknoei kreeg hij de trekker er weer uit en bleef nu op een wat beter stuk van de piste staan. Toen heeft hij de auto weer vlot kunnen trekken, wel niet op de mooie manier die hij graag wilde, maar de auto was eruit.
We waren ook erg blij dat het gelukt was, want we vreesden al dat we anders Christoph hadden moeten bellen en die zou op z´n zachtst gezegd niet blij zijn geweest hiermee. Maar goed, dat is als, want het is gewoon gelukt.
Ondertussen was het al wel ruim kwart voor zeven geweest en zijn we dus maar bij Ton en Anneke blijven eten, want we hadden geen zin meer om thuis nog aan de slag te moeten. Nu bleek het zo te zijn dat ze vanavond spareribs hadden, dus Paul en Sabine waren helemaal superblij. Joris en ik hielden ons bij een frikandelletje met patat, want daar hadden wij trek in.
We hebben ook nog een tijdje lekker met Ton en dochter Joyce zitten kletsen. Vooral met Joyce is erg lachen, die gelooft me namelijk nog als ik uit mijn nek zit te kletsen, hahaha.

Tegen een uur of acht weer naar huis gegaan, we moeten vanavond namelijk op Linda en Lydia passen omdat Hermann en Anita naar de Weisswurstparty van Stanglwirt moeten (tja die verplichting hebben zij nu eenmaal, naar hoor).
Paul had vanochtend nog een stukje voor ons plaatselijke krantje geschreven (een redactioneel), nou ja dat hadden we in ieder geval geprobeerd en van de man van het krantje kregen we een vriendelijk mailtje terug dat hij wel even wilde helpen met het goed opstellen hiervan, want we voldeden niet helemaal aan de regel: hoe ontwerp ik een goed redactioneel stuk. :)
Paul is daar nu naartoe en ik houd het maar gewoon bij de kinderen deze avond.
Ik denk dat ik zo maar eens lekker op bed ga en een boekje ga lezen, daar heb ik eerlijk gezegd best wel zin in.

Lekker rodelen

Vanochtend de kinderen weer snel naar school gebonjourd en daarna meteen op de site van de Hahnenkammrennen gekeken of de training door zou gaan.
Helaas voor ons ging het vandaag dus niet door vanwege een te grote hoeveelheid sneeuw op de piste. Erg jammer want we hadden er zin in.

Boodschappen gedaan, Paul is nog voor een klant bezig geweest en vervolgens was het alweer tijd om de kids van school af te halen.
We hadden al een alternatief bedacht voor als de rennen niet door zouden gaan. We gaan rodelen!
Nadat Sabine haar huiswerk had gemaakt zijn we iets over 2 uur alle zooi bij mekaar gaan rapen en naar de skibus gelopen. Daar moesten we een paar minuten wachten en vervolgens werden we heerlijk luxe naar de gondel gebracht.
Na een prachtig ritje naar boven (wat een uitzicht hebben we hier toch, waanzin) over de piste naar het pad gelopen waar we wilden gaan rodelen. Eerst nog even met kennissen gepraat die we op de piste tegenkwamen en vervolgens van start. Ik vond het niet al te makkelijk want mijn laarzen bleken te weinig profiel te hebben om te sturen en te remmen! Erg eng dus wat dat betreft.
Bij de sunny bar aan de Nieding lekker wat gedronken en een spectaculaire val gezien van een man die dacht van de piste snel naar de bar te skiën. Hij schatte alleen even verkeerd in dat hij dan ineens door een stukje Tiefschnee moest. Z'n skies bleven daar mooi in steken en meneer vloog verder. Gelukkig zonder enig probleem stond hij weer op dus we hebben met z'n allen flink gelachen.
Het zonnetje was fantastisch, maar na een klein half uur zijn we toch weer verder gaan rodelen. Ter hoogte van Oberguggenhausen verdween de sneeuw van de autoweg (tja daar moeten al die nederlanders overheen en die komen hier in de winter met zomerbanden.....) dus vanaf daar zijn we verder naar beneden gaan lopen.
Onderweg kwamen we een mevrouw tegen die ons vertelde dat ze in 1920 geboren was en dat er toen geen wegen waren, alleen maar sneeuw als ze naar school moest. Heel gezellig een tijdje met mevrouw staan praten toen ze ons vroeg waar we eigenlijk vandaan kwamen. Dus wij vertellen dat we in Haus Mariandl wonen. Nee, zegt ze, waar wonen jullie ECHT? Nou, in Haus Mariandl dus. Joh, het is niet waar, hoezo dat blablabla. Ze wilde ook graag weten wat we voor werk deden enz.enz. Na een minuut of 20 zijn we verder gegaan, de kinderen waren al zonder ons verder naar beneden gerodeld (dat kon op dat stukje weer). Daarna weer verder gelopen waar we ook Simon Schroll, de vice-burgemeester en aannemer uit het dorp, tegenkwamen dus ook daar moesten we nog even praten.

Uiteindelijk beneden aangekomen weer lekker met de skibus terug. Thuis een flinke bak warme chocolademelk gemaakt en vervolgens een stel pizza's met beleg in de oven geschoven.
Daarna nog de uitzending van Tirol Heute gekeken waarin het lachwekkende vijvertje van Stanglwirt ter sprake kwam. Daarvoor heeft Paul buurvrouw Anita en buurman Hermann (de architect van Stanglwirt) gehaald (die hebben geen ORF) om daar even naar te kijken. Erg gelachen met z'n allen.

Vandaag was in ieder geval een erg geslaagde dag in ons prachtige nieuwe vaderland. Zoals de burgemeester ons al zei: Hoe je het bos ingaat, kom je er ook weer uit!
Wij gingen het bos blij en vol positieve energie in en zo wandelen wij er ook nog steeds rond.

Sneeuw

Vanochtend werden we wakker van de herrie van Hois, onze sneeuwschuiver ter plaatse. Er was al een centimetertje of 30 gevallen, dus dat begon weer goed.

Snel Sabine en Joris voor school klaargemaakt. Paul bracht ze even met de auto, waarna hij snel de kelder indook om alles klaar te zetten voor de eerste klant van vandaag. Anita stak ook al snel haar hoofd om de hoek om me te vragen of ik mee kwam naar de fitness. Daar ik vanochtend in een vreselijk vaste slaap lag, duurde het nogal voordat ik wakker werd, maar vooruit ik ging dan maar mee. De weg ernaartoe duurde een stuk langer dan normaal, want de wegen waren nog niet geveegd. Maar dat geeft niets, met aangepaste snelheid kom je er ook.

Me helemaal het lebbes gefitnessed ondanks dat ik dit keer 2 oefeningen niet heb gedaan wegens veel te moe. Thuis heel even bij Paul gezeten en onder de douche gedoken. Ik stond er nog niet onder of m'n mobiel ging af. Gelukkig had Paul 'm gehoord. Het was Christoph met een vraag die hij aan mij persoonlijk wilde stellen. Nou ik benieuwd natuurlijk, want ik had Paul al ingefluisterd dat ik vanmiddag best wilde gaan werken als ik nodig was.
Snel afgedouched, Christoph opgebeld met de vraag of hij vrouwen altijd belt als ze onder de douche staan (ja hoor, ikke wel) en gevraagd wat hij wilde weten. Nou ja, of ik wilde komen vanmiddag dus. Ik heb 'm gezegd dat hij dat volgende keer ook best aan Paul mag vragen omdat we dat allang overlegd hadden :)

Ondertussen was Paul bezig met een flinke pan soep met restvlees, gehaktballen en een flinke bak groenten erin. Toen ging Paul Joris halen en had onderweg ook Sabine opgepikt.
Sabine had een mooie brief bij zich van de meester die netjes op mijn brief inging. Zo zijn de potloden die ze heeft prima, ze moet ze alleen beter slijpen. Hij vindt dat ze haar huiswerk ook gewoon moet kunnen onthouden en dat ze daarvoor beter haar best moet doen. Verder zegt hij er alles aan te willen doen om Sabine te helpen, als Sabine ook maar alles doet om geholpen te kunnen worden. Zo vindt hij dat ze te weinig vraagt als ze iets niet begrijpt.
Toen ik dat aan Sabine voorlegde begon ze meteen te huilen, want ze wil dat niet doen omdat ze het gevoel heeft dat de kinderen haar dan maar een dom blondje vinden. Tja, wat moet je daar wel mee.
Verder stond er alweer in dat hij heel tevreden is over de prestaties van Sabine, nou kan dat best wezen, maar Sabine, Paul en ik zijn nogal perfectionistisch aangelegd en hebben daar een iets andere mening over (ze kan beter dan ze nu doet en dat weet ze ook, maar zij heeft zelf het gevoel dat dat komt omdat ze het nog niet goed genoeg begrijpt). In zoverre het hoofdstuk leraar.

Na het eten eerst Joris op bed gemikt, want die was helemaal van de kaart. Vervolgens Sabine met haar huiswerk geholpen (oftewel ernaast gaan zitten om te zorgen dat ze ook echt wat doet en niet alleen gaat zitten dromen).
Daarna met z'n allen nog even in de kelder gezeten. Kinderen een spelletje gedaan, ik de was weer een stukje bijgewerkt. Toen was het kwart over drie en daar ging alweer mijn mobiel. Christoph. Ik hoefde toch niet te komen, hij was verder gekomen met het werk dan hij had gedacht en kon het voor de rest alleen aan. Maar of hij me morgen kon bellen indien nodig.
Ja hoor, dat kan altijd, alleen als het weer goed is en de trainingen op de hahnenkamm gaan door, dan zitten we toch echt daarzo.

Tegen een uur of vier hebben we ons allemaal in de kleding gehesen om te gaan lopen naar een adresje waar Paul wat informatie af moest geven. Hartstikke gaaf in een hele dikke laag sneeuw gelopen, veel sneeuwballen gegooid en gewoon genoten van het buitenzijn. Op de weg terug besloten dat we lekker een hapje gingen eten in het campingrestaurant. Daar hadden we zo'n ontzettende zin in.
De kinderen en ik bleven even staan wachten terwijl Paul de auto ging halen, toen zagen we ineens de burgemeester met z'n zoon bij ons van het pad af komen. Na mekaar vriendelijk gedag te hebben gezegd, kwam Paul ook met de auto aanrijden. De burgemeester had gezegd dat hij nieuwsgierig was waar we nu eigenlijk woonden, maar of hij daar nu speciaal voor kwam of bij onze buren was geweest met een zoon in dezelfde leeftijd als de zijne???

Bij het campingrestaurant weer heerlijk gegeten. Joris z'n standaard frikandel, Sabine had vandaag bitterballen, Paul een Holzsäger (geloof ik) schnitzel en ik een vegetarische groentenstrudel met kruidensaus.
Het was allemaal weer erg lekker en nadat de kinderen nog waren getrakteerd op een waterijsje (hun favoriete!) Paul nog een gemengd ijs met fruit en slagroom had genomen en ik me tegoed had gedaan aan apfelstrudel met schlag zijn we er weer vandoor gegaan. Niet dat we niet langer wilden blijven, maar het was voor de kids weer de hoogste tijd en Paul moest weer naar een klant toe.
Het is flink druk in de klantenkring op dit moment, nu maar hopen dat het zo blijft en dat we er zo langzamerhand ons inkomen uit kunnen gaan halen.

Thuisgekomen was de sneeuwschuiver alweer langsgeweest en het sneeuwt nog steeds... Er is vandaag al zeker 40 tot 50 cm nieuwe sneeuw gevallen!

Leraren......soms kun je ze wat doen

Vanochtend zijn Paul en ik nadat we Joris naar school hadden gebracht eerst langs het postkantoor gegaan om de Familienbeihilfe op te halen. Daarna naar de bank om het zwikkie op de rekening te storten terwijl Paul zakken voor de groenbak ging kopen bij het gemeentehuis. Toen naar de vuilstort om weer een berg rommel kwijt te raken en daarna naar de camping geweest, kopietjes voor Brixnet afleveren, Christoph vertellen dat hij zaterdag weer mag gaan skiën, printerprobleem bij het restaurant nakijken.
Vervolgens langs Top Technik gereden om te kijken of Michael aanwezig was. Hij was er wel, maar had geen tijd of Paul vanmiddag langs kon komen.
Toen snel naar huis, want ik zou op Lydia passen terwijl Anita naar de tandarts ging.
De was weggewerkt, met Lydia gespeeld en wat rekeningen gemaakt voor Computer Total. Joost kwam ook nog even langswippen. Toen was het alweer tijd om Joris op te halen en het eten te maken.
Tegen 13.00 uur kwam ook Sabine eens een keer aanwandelen en konden we aan tafel.

Na het eten snel Sabine aan het werk gezet, waar ze mopperde over het feit dat de leraar vindt dat ze geen goede schrijfpotloden heeft. Lekkere *&%#* laat 'm dan aan het begin van het schooljaar zeggen wat hij nodig vindt in plaats van na maanden school. Ook was Sabine helemaal van slag omdat ze volgens haar zeggen van de leraar alweer geen tijd had gekregen om haar huiswerk goed op te schrijven.
Goed, daar heb ik het dus even helemaal mee gehad. Hij moppert wel op haar, maar vervolgens doet hij er niets aan om haar dan te helpen het goed te doen. Ik heb een nogal ernstig beleefde (en als ik dat doe ben ik boos!) en zeer duidelijke brief voor 'm geschreven, die Sabine hem morgen mag overhandigen.
Dat ik het geld niet op m'n rug heb groeien, dus als hij wat nodig heeft dat hij dat dan schriftelijk mee kan geven zodat ik kan zien dat het echt nodig is en dat het wel erg handig is als hij Sabine daarin wat meer begeleid.
Ik ben heel benieuwd naar z'n reactie, hij lijkt me niet het typ dat gewend is dat soort brieven van ouders te krijgen.

Tegen 3 uur stond Mario voor de deur om met Sabine te gaan snowboarden. Gelukkig kwam Paul ook net terug van een klant dus hij heeft die 2 even naar de campingberg gebracht.
Daarna hebben Paul, Joris en ik onze skispullen ingeladen en zijn we ook naar de camping gereden. Stond ik daar na al die tijd ineens weer op de ski's. Dat is wel maf hoor, maar het ging goed. Ik kan merken dat ik een stuk meer kracht in m'n benen heb en dat voelt erg lekker kan ik vertellen. Na een uur skiën vond ik het weer even genoeg voor vandaag en ben ik Christoph nog even met een bezoekje gaan vereren. Paul had nog wat fanmail voor Christoph geschreven, dus die mocht ik gaan afleveren (i.e. een rekening, haha).
Toen weer terug naar de rest van de familie want die waren weer klaar met skiën. Dus snel weer naar huis waar Joris en ik uit de auto werden gegooid. Sabine's schooltas er in en toen ging Sabine met Mario mee om daar de opgaven te maken die zij dus niet mee had gekregen.

Paul had ondertussen lekker frankfurters gehaald. Joris vond dat we die maar met 'gekke eieren' moesten eten. Daar bedoelt hij roergebakken eieren mee, daar de worstjes doorheen en dat op brood. Errug lekker dus dat hebben we gedaan.
De kinderen waren na het eten helemaal af, dus Joris lag bij Paul op schoot zowat te slapen en Sabine ging helemaal uit haarzelf alvast naar bed om daar alvast lekker rustig te kunnen gaan lezen om even bij te komen.

Voor we het wisten was het alweer kwart over zeven en moest Paul in de benen om naar een klant te gaan om daar naar een storing te kijken. Ik heb de kinderen in bed gemikt met een lekker kruikje en die mogen nog lekker wat lezen. Paul is net weer thuis gekomen en moet alweer flink aan de slag want er blijkt een niet zo'n best notebook te zijn geleverd. Dit moet de volgende keer wel goed gaan, want op deze manier willen we niet meer met dit bedrijf verder. De levering ging al heel vreemd en dan ook nog eens een apparaat dat niet doet wat het hoort te doen dat is teveel van het verkeerde. Maar goed, ze krijgen nog netjes de kans om het op te lossen dus we hopen dat dat gaat lukken.

Ik ga zo nog even een wasje vouwen en daarna een beetje relaxen. Na het opruimen van alle papierwerk van gisteravond kan ik even geen administratie meer zien, pffff.

IRONISCH

Naar aanleiding van het commentaar bij m'n blogje van gisteren..
M'n blog was heeeeel erg ironisch bedoeld. Als je 'm goed doorleest, dan zie je dat we juist behoorlijk goed bezig zijn. Kijk, de geldkant duurt gewoon even maar dat is altijd als je je ergens nieuw vestigt, dat kost gewoon tijd.
We hebben het juist zo ontzettend naar ons zin, de mensen zijn zo vreselijk vriendelijk, Paul is dus gevraagd of hij alsjeblieft in werkgroepen plaats wil nemen omdat ze bepaalde zaken ook graag van een 'buitenstaander', die toch bekend is met de plaatselijke problematiek, willen horen.
De opdracht van de gemeente hebben we net vanochtend gekregen. Ja, we hebben er een vriendenprijsje van moeten maken, want de gemeente is niet rijk. Maar we zijn wel binnen bij de gemeente en als Paul dit werk goed doet, dan kunnen er alleen maar meer opdrachten uit voortvloeien die hopelijk wel iets meer geld in het laadje brengen.

En zoals jullie al hebben begrepen, ben ook ik hartstikke blij met m'n werk en hoe ik daar word opgevangen. Van het weekend mag ik alweer een dienstje draaien. Oké het zijn maar 4 uren, maar toch. Ik heb het naar m'n zin en wie weet hoe een koe een haas vangt? Ik ben op deze manier heel voorzichtig bezig om me heel langzaam aan een beetje onmisbaar te maken.
Voorlopig krijg ik helaas geen fulltime contract, maar dat is begrijpelijk. Voor het laagseizoen is er genoeg personeel. Pas als er iemand weg gaat vallen dan kom ik om het hoekje kijken en dat hoop ik ook mee te mogen maken. Tot die tijd vermaak ik me prima als invalkracht.

Oftewel gister was dus heel vet ironisch bedoeld, als het aan ons ligt gaan we hier nooit meer weg!

Stug en ontoegankelijk

Huh? Hoe bedoel u dat?
Nou simpel, Tirolers zijn stug en ontoegankelijk! Dat weet toch iedereen.

Wij hebben bijvoorbeeld na 5 1/2 maand nog steeds geen contacten met de mensen hier in het dorp. Tja, we maken wel met mensen een praatje en ze vragen ook steeds vriendelijk hoe het met ons en de kinderen gaat, maar verder.... We zijn nog steeds bij niemand op de koffie uitgenodigd.
Verder gunnen ze buitenlanders ook helemaal niets. Paul z'n bedrijfje loopt wel, maar om nu te zeggen dat ze ons meteen grote opdrachten gunnen...NEE. Ook vanuit de gemeente hoeven we helemaal niets te verwachten. Tja, die opdracht die ze ons willen gunnen, maar daar proberen ze natuurlijk ook voor een dubbeltje op de eerste rang te zitten omdat ze zeggen dat ze het anders niet kunnen betalen. Het is dan wel een kleine gemeente, maar om dan zo op ieder dubbeltje te zitten dat is toch ook overdreven.

Ook willen ze ons totaal niet laten integreren hierzo. Daarom hebben ze Paul in de dorpsontwikkelingsstuurgroepen voor Tourismus en Dienstleistung gevraagd. Je moet toch zorgen dat die Nederlanders niet teveel te zeggen krijgen natuurlijk in het dorp, ze zouden nog eens mee kunnen gaan denken.

Nee, ik denk toch dat we hier maar weer eens moeten gaan vertrekken. Ik mag dan ook wel weer aan de slag kunnen binnenkort, maar voor de rest...
Neem nou die trainer op de sportschool, die vroeg zich vanochtend af waarom ik 3 weken m'n gezicht niet had laten zien. Zal 'm wel om de centen te doen zijn, vermoed ik.

Nou, ik kap ermee voor vandaag, ik moet nog m'n papierwerk uitzoeken en daar helpt natuurlijk niemand me mee. Tirolers.....man, wat zijn die lui toch stug en ontoegankelijk!


(Deze blog kwam tot stand nadat we ons afvroegen hoe de mensen nu toch aan dat stereotype van de Tiroler kwamen)

Interessant?

Ik vraag me wel eens af wat er nu interessant zou kunnen zijn aan m'n weblog. Volgens mij is het voornamelijk een heel persoonlijk document met belevenissen die voor ons over een tijdje erg leuk zijn om na te lezen.
Zo denk ik niet dat het voor iemand echt interessant is om te lezen dat ik vanochtend weer een uurtje heb gewerkt. Joris wilde persé mee, want hij wilde geen sleeën op de camping. Puntje bij paaltje heeft hij het hele uur eigenlijk behoorlijk in de weg gestaan in het buro. Volgende keer mag hij dus niet mee.

Tussen de middag had ik ontzettende trek in gehaktballetjes met satésaus dus die hebben we ook gemaakt. Paul heeft eerst het mandje van de frituurpan weer helemaal schoongeboend, want dat was weer flink nodig.

Daarna zijn Sabine en Paul Vita uit gaan laten, heeft Joris een klein uurtje geslapen en ben ik aan de slag gegaan met de was.
Joris was alweer vrij snel wakker en toen Sabine en Paul weer terugkwamen, is Sabine met Linda gaan spelen en zijn Paul, Joris en ik even naar Kitzbühel gereden om de Streif te bekijken. We zitten er erg over te denken om komende zaterdag naar de afdaling te gaan kijken. De prijzen zijn niet te hoog en het lijkt ons erg leuk om dat festijn mee te maken.

Avondeten hebben we eigenlijk niet gehad, we hadden geen van allen echt honger dus we hebben eerlijk gezegd alleen maar wat gesnoept. Ook kwam Kevin nog even langs en nadat Paul hem weer thuis had gebracht, hebben we de kinderen op bed gemikt.
Vervolgens wil Joris nu natuurlijk niet slapen, maar dan heeft hij erg pech want school is school dus ze moeten er op tijd in.

Tot zover deze blog. Ik vond 'm niet zo interessant, maar misschien iemand van jullie wel.