MIJN NAAM IS KOOS

en ik ben werkeloos..........
Vandaag tot 12 uur gewerkt en daarna was het over.

De grote drukte is voorbij en waarom zou je dan nog geld uitgeven aan een medewerkster per slot van rekening.
Ik heb niet helemaal het idee dat dit van Christoph uitgaat, maar goed dat zijn dingen waar je alleen maar over kunt speculeren.

Wel ben ik gevraagd om de maand februari te komen werken (als het even kan hele dagen), dat is natuurlijk ook een topdrukte van je welste. Ik denk wel dat dat gaat gebeuren, alleen nog even kijken of ik dan 6 of 8 uur per dag wil werken. Christoph en ik hebben afgesproken dat ik 'm maandag vertel hoe of wat. Dit omdat Paul deze week naar NL gaat en daar nog wat werkzaamheden moet verrichten. We weten niet in hoeverre dit ook in NL moet gaan gebeuren (waarschijnlijk vrijwel niet), dus daar willen we het samen nog even over hebben want het kan dus zijn dat hij in februari in NL moet zijn.

Na m'n werk zijn we thuis lekker gaan eten en toen ben ik even heerlijk gestrekt gegaan. Niet echt geslapen, maar gewoon even lekker lui op bed gelegen. Daarna met de kinderen richting Brixenbach waar we een stuk omhoog zijn gelopen.
Wat een prachtig uitzicht toch zo op de bergen, ik vind het nog steeds fantastisch om te zien.
Joris en Sabine waren steeds stukjes naar beneden aan het sleeën. Op een bepaald moment kwam er een auto aan en Sabine ging keurig meteen aan de kant. Joris bleef gewoon doorsleeën terwijl ik continu riep dat hij moest stoppen en aan de kant moest.
Op een bepaald moment kwam Paul langs me rennen (ik kon niet zo hard op de sneeuw) en greep Joris in z'n kladden. De mevrouw in de auto had gelukkig gezien dat er een kind op een sleetje zat en die bleef hartstikke lief wachten.
We waren alle drie hartstikke boos op Joris. Die moest ook meteen ontzettend huilen van zoveel bozigheid. Vooral toen Sabine hem nog eens vertelde hoe vreselijk ze van hem geschrokken was. Daarna was hij ineens veel voorzichtiger en luisterde wel goed naar ons en naar Sabine. Pffff.

Om iets voor half vijf werd ik weer door Christoph gebeld dat er een probleempje was met het aanmelden van een nieuwe klant voor Brixnet. Thuisgekomen bleek dat hij wat zaken verkeerd had ingevuld. Het was een onduidelijk iets, wat hij niet had kunnen weten en wat Paul gelukkig heel snel kon oplossen. Andere Paul was ondertussen al bij de klant aanwezig en kon hem helpen om het zaakje weer op de rit te krijgen.
Volgende week ben ik de pineut om dit soort zaken te regelen, want beide Paulen zijn dan niet in Oostenrijk aanwezig. Ik weet in ieder geval hoe ik het zaakje moet resetten en Paul zorgt dat ik aanwijzingen krijg voor het bij klanten kijken hoe of wat.

Om iets over zessen waren we in Brixener Stube, het restaurant bij de camping, om de verjaardag van m'n schoonmoeder te vieren. Gezellig met opa en oma uit eten.
Opa had uiensoep vooraf, voor de rest hielden we het bij een hoofdgerecht en een toetje.
Nanno had een Rumpsteak, Gonnie een cordon blue van kalkoen, Paul had een Pfeffersteak, ik zalm in een heidelbeerensaus, Joris een frikandel met pindasaus en Sabine een kom fritattensuppe. We hebben allemaal heerlijk gesmuld.
Als toetje namen Gonnie en ik een kop thee met warme apfelstrudel met vanillesaus. Nanno hield het bij een Irish coffee; Paul, Joris en Sabine hadden alledrie een ijsje met fruit en slagroom.

Toen hebben we nog even een campinggast geholpen met het aansluiten van de electriciteit bij z'n camper. Het was een man die ik vanochtend al had geholpen, maar waar de stekker (waarschijnlijk door Christoph) van uit de stroomkast was gehaald. Alleen zat de stekker nu nergens meer in en had de goede man geen stroom meer. Eigenlijk had Anneke van het restaurant dit moeten oplossen (nou ja, haar man die met flinke koorts op bed ligt), maar die had daar echt geen tijd voor met een zaak die helemaal vol zat. Ach, toen hebben wij het maar even gedaan.
Daarna snel naar huis om warme kleding te halen, want de skischool gaf vanavond weer een demonstratie met vuurwerk en dat wilden de kinderen ook graag meemaken.
Uiteindelijk waren we rond half tien thuis en lagen de kinderen om kwart voor tien in bed.

En ik mag morgen uitslapen......

En dit was dan mijn laatste officiële werkdag

Vanochtend was ik erg benieuwd wat de dag gaat brengen. Per slot van rekening loopt vanavond mijn afgesproken termijn af. Niet dat ik erg veel tijd had om erover na te denken, want we hebben vandaag meer dan 20 caravans en campers gehad die van het terrein afwilden. En natuurlijk de mensen erbij die moeten afrekenen, gasflessen moeten inleveren, stroom- en gasstanden die moeten worden afgelezen, was- en droogmuntjes die weer ergens uit een automaat getrokken moeten worden, emails die beantwoord moeten worden, vragen die om een antwoord vragen en nog veel meer geregel.
Ik probeer ook om elke dag op het eind helemaal klaar te zijn met de werkzaamheden zodat ik de volgende ochtend weer helemaal opnieuw kan beginnen.
Helaas lukt het niet altijd, maar vandaag had ik op 1 na alle klussen van m'n lijstje gedaan, dus zeer tevreden.

Christoph had zich een beetje verrekend en had in gedachten dat ik pas morgen klaar zou zijn. Ook wil hij graag dat ik het weekend nog volledig werk, maar daar heb ik dus gewoon nee tegen gezegd. Paul moet een week naar nederland en gaat dit weekend met de trein en ik wil ook wel eens gezellig wat met de kinderen samen doen. Daarom staat nu de afspraak dat ik morgenochtend wel kom en dat we dan even babbelen over eventuele voortzetting van mijn werkzaamheden. Ik vermoed dat ik morgen met Christoph en moeders samen zal moeten praten. Ik weet in ieder geval wat ik wil en ik weet ook dat ik geen duimbreed toe ga geven. De werkzaamheden zijn ondertussen bekend en daar ik het gevoel heb dat ik een goede werkneemster ben en niet afhankelijk ben van het geld dat dit werk binnenbrengt, heb ik een sterke positie. Als we niet overeen kunnen komen dan maar niet. Maar goed, dat zien we morgen wel weer.

Vandaag weer allerlei mensen aan de balie gehad, ik vond het erg leuk om van mensen te horen dat ze het zo fijn vinden om een nederlands sprekend iemand aan de balie te hebben. Ook hoorde ik via m'n schoonmoeder dat er mensen zijn die vinden dat ik zo'n lekkere rust uitstraal ook al is het hectisch. Daar doe ik inderdaad ook m'n best voor. Als een gek heen en weer springen bevorderd alleen maar het maken van fouten en die moeten we als het even kan gewoon niet maken natuurlijk.
Ook weer vreselijk gelachen met Christoph, we zijn allebei lichtelijk gestoord geloof ik. Het werken in deze giga drukke periode was best hectisch, maar we hebben mekaar hierdoor goed leren kennen op werkgebied en dat is best belangrijk als je vaker met mekaar wilt werken.

Morgen verwacht ik nog een behoorlijk aantal vertrekken, maar vooral van vaste gasten en dat levert voor mij geen extra werk op.
Er staan 5 aankomsten gepland, dus ik hoop voor Christoph dat die in de ochtend komen, want 's middags ben ik er echt niet.

Paul had vandaag weer heerlijk voor het eten gezorgd tussen de middag. Op het menu stond rode kool met appel, rösti rondjes en aardappel kroketjes en een lekker stukje varkensvlees. Als toetje yoghurt met ananas en onze buikjes zaten weer vol.
Paul, de kinderen en m'n schoonmoeder gingen vanmiddag op Hoch Brixen skiën en daarna kwamen ze weer naar de camping om daar bij het campingliftje weer verder te gaan.
Joris komt als een volleerd skiër naar beneden en ook Sabine met haar snowboard doet het heel erg netjes. Erg leuk om te zien en ik hoop morgen met z'n allen ook nog even een uurtje of 2 te kunnen skiën zodat ook ik het gevoel weer in de benen krijg.

Allerlei soorten mensen

Psychologie blijft toch een beetje m'n hobby en ik kan het dan ook niet laten om mensen te observeren.
Tijdens m'n werk heb ik daar behoorlijk veel gelegenheid toe.
De 1 kan bijna niet wachten en komt om en nabij door de balie heenvallen om een paar douchemuntjes te wisselen.
De volgende neemt uitgebreid de tijd om een praatje te maken, de volgende komt ff wat van zich af mopperen en zo gaat het maar door.
Ik blijf mensen wat dat betreft toch heel fascinerend vinden.

Veel mensen willen ook graag dingen van me weten en ik vertel ook best veel dingen. Maar niet alles wat ik weet vertel ik aan iedereen, er zijn nu eenmaal zaken die je niet doorverteld en die ze wel graag willen weten (sorry mensen van de camping die m'n blog nu lezen, maar ik heb zo m'n beroepsgeheim).

Ook bij m'n werkgevers zie ik grote verschillen. Christoph is echt nog zo'n jonge vent die zich om kleinigheden ongelooflijk druk kan maken, terwijl ik er alleen maar om moet grijnzen. Hij heeft nog echt grote voorkeuren voor mensen en anderen mag hij voor de meter niet. Misschien gaat het ook niet over, maar vaak als je ff wat ouder wordt (haha moet je mij horen) en wat meer met mensen hebt gewerkt, zie je het net ff minder zwart-wit.
Moeders Widauer heeft een probleem; ze wil alles graag zelf controleren en in de hand houden. Aan het eind van de dag had ik haar eerlijk gezegd graag even gevraagd waarom ze het nodig vond om terug te komen rijden toen Christoph naar het hotel moest en vervolgens door het raam te gaan gluren om te kijken of ik wel aan het werk was. Toen ik haar kant op keek verdween ze snel weer. Dat zijn nou zaken waar ik zelf weer niet tegen kan. Aan de ene kant maf, want ik zit niet uit m'n neus te eten daar heb ik geen zin in want dan duurt de tijd veel te lang. Aan de andere kant heb ik er een hekel aan om gecontroleerd te worden. Tijd voor diepgaand zelfonderzoek zullen we maar zeggen.

Morgen is de laatste dag van mijn afgesproken werktijd. Ik ben heel benieuwd of ik langer gehuurd wordt of niet. Met Christoph kan ik erg goed opschieten, maar ik heb het idee dat z'n moeder me op de 1 of andere manier niet ziet zitten. En uiteindelijk is zij de baas van het spul. Nou ja, we zien wel.
Ik ben blij dat ik dan geen hele dagen meer hoef te werken, maar ik zou het toch erg leuk vinden als ik halve dagen kan blijven. Al was het maar om lekker mensen te kijken...

verrassende campinggasten

De dag begon vandaag rustig. Ik kon mooi even wat klusjes afmaken die waren blijven liggen, skihok openen, was- en droogmuntjes regelen en de zooi in de receptie een beetje opruimen.
Christoph een beetje lopen pesten en wat telefoontjes gepleegd. Het was weer hard nodig om het karton, het plastic en het glas te laten ophalen en ook werd er weer een lading gasflessen afgeleverd.

Ook ben ik prachtig toegezongen door de Sternsingers. Dat zijn kinderen die langs de deuren gaan, verkleed als de drie koningen en nog 1, ik weet eigenlijk niet wie die voor moet stellen. Erg leuk, ze zongen 2 liedjes en vertelden het verhaal van het kindje dat geboren was. Toen even snel gevraagd wat ik ze mocht geven, zelf ook nog wat gegeven en toen kwam de storm mensen voor vandaag weer binnen.

Tussen de middag weer even bijgekomen, Lydia kwam ook nog even gezellig bij ons langs want Hermann en Anita wilden graag samen gaan langlaufen. Voor ons natuurlijk geen probleem. Hartstikke leuk om die kleine meid weer even bij ons te hebben. Ze moest wel weer even aan me wennen, want we hadden mekaar alweer een tijdje niet gezien natuurlijk.
Ze kan nu ook fatsoenlijk lopen, dus daar deed ze ook hard haar best voor.

Om twee uur weer naar het werk gegaan, waar ik weer meteen muntjes ben gaan verzamelen.
Christoph zag er nog net zo slecht uit als 's ochtends en zo voelde hij zich ook. Hij had eigenlijk naar huis moeten gaan, maar ja dat ging niet, want er was niemand anders.

In de loop van de middag wachtte er ook nog een verrassing. Twee mensen van het Oostenrijk forum stonden ineens voor m'n neus. Die gaan voorlopig hier op de camping staan om van hieruit op zoek te gaan naar interessante objecten. Ze zijn op zoek naar een Gasthof of Pension wat ze samen kunnen gaan runnen. En zoals ze hier altijd al zeggen: als je iets wilt dat al een beetje loopt, dan moet je er tussen zitten, anders hoor je niets. Dus dat gaan zij dan ook doen. Ze bleken hier ook al veel vaker op de camping te hebben gestaan, maar we waren mekaar nog niet eerder bewust tegengekomen.
Erg leuk zoiets.

Daarna met Christoph de administratie doorgelopen. Er waren helaas wel wat foutjes ingeslopen (daar kan mijn perfecte ik nogal slecht tegen), maar gelukkig geen rampen gebeurd.
Hij heeft me weer het een en ander uitgelegd waar ik voortaan op moet letten, zodat we daarmee weer goed verder kunnen.
Tegen vijven werd het weer ontzettend druk. Dan bedenkt iedereen ineens weer dat hij of zij nog van alles nodig heeft, dus dat laatste uurtje is altijd ongelooflijk stressig.
Gelukkig vandaag na de gaslevering de deur van het gashok niet open laten staan (in tegenstelling tot gisteren, oepsie) dus ook dat ging van een leien dakje.

Paul en de kinderen waren vanochtend al lekker wezen skiën en ook vanmiddag waren ze weer flink bezig geweest. De kinderen zijn zo kapot dat ze om zeven uur al in bed lagen. Paul moest van Joris bij hem komen liggen, dus ik moet zo maar eens kijken of hij niet ook ligt te slapen.

Al met al een drukke dag, maar wel weer heel gezellig.
Voorlopig nog 2 dagen fulltime werken en daarna zeker niet meer dan halve dagen, maar daarover hebben we nog niets afgesproken.
We zien wel weer. Ik vind het op zich leuk en ik kan het met Christoph heel best vinden daarom zou ik het wel leuk vinden om te blijven. Aan de andere kant zou ik het ook wel heel fijn vinden om m'n huishouden weer op orde te krijgen, want dat is op dit moment een mega ramp. Paul doet z'n best, maar is ook bezig met werk of hij gaat met de kinderen wat leuks doen en 's avonds hebben we er allebei gewoon geen puf meer voor.

Op dit moment staat de droger aan, er moet nog wat was gevouwen worden en eigenlijk ook nog gestreken, maar ik weet niet of ik mezelf daar nog toe kan zetten vanavond.

2 belegde broodjes

Vanochtend lag ik alweer heerlijk te snurken toen helaas de wekker ging.
Maar vol goede moed weer de tas gepakt en naar het werk toe.
Het bleek weer een drukke dag te zijn, want door de aanhoudende sneeuw gingen er wat mensen net even wat eerder weg dan gepland en dat gaf een hoop drukte.
Christoph was weer behoorlijk stressig, vooral doordat hij het meeste vandaag weer alleen moest doen. Er zijn weer heel wat campers, caravans en auto´s uit de sneeuw getrokken.
Achterop het veld zijn de wagens door de dooi aan het wegzakken en dat betekent heel veel extra werk.

Vandaag heb ik ook voor het eerst een stroomstand opgenomen, tot m´n knieen in de sneeuw, stroomkast opengemaakt en vervolgens de stekker en natuurlijk niet uitkrijgen door de hoeveelheid kabels die al in de kast zaten. Gelukkig was de meneer voor wie ik de stand op moest nemen de beroerdste niet en hielp me met de kabelzooi.

Paul is vanochtend eerst nog bij een klant geweest om wat afterservice te doen, waarna hij thuis bezig is geweest om de zaken te regelen om zondag af te reizen naar Nederland in verband met de afspraak met DTO Den Helder.

Voor tussen de middag had Paul een heerlijke pot kipkerrie voorbereid. In de auto naar huis hadden Paul en ik het erover dat Christoph door de drukte z´n lunch wel weer zou overslaan en ik moet eerlijk zeggen dat ik ´m dan niet graag tegenkom tegen een uur of 3. Daarom ook maar even snel 2 semmeltjes bij de Billa gehaald en naar huis.
Thuis gegeten, even met de kinderen gespeeld en lekker wat uitgerust. Daarna broodjes belegd (met spek, kaas en augurk), de kinderen in skikleding gehesen en vervolgens weer naar de camping.
Daar aangekomen liep ik meteen Christoph tegen het lijf en op mijn vraag of hij al gegeten had kwam het verwachte antwoord: NEIN.
Waarop ik hem het zakje met de broodjes toewerp. Ik kreeg een blij verraste blik terug.

Ik kon natuurlijk meteen weer aan het werk, want de eerste klant stond alweer voor de deur te wachten. Ik voelde me niet echt lekker en in de loop van de middag werd het steeds erger. Zo tegen half vier wist ik van voor niet meer echt dat ik van achteren nog leefde, maar gelukkig kwam toen net m´n schoonmoeder langs. Die heeft toen snel 2 aspirines voor me geregeld, waardoor ik er langzamerhand weer bovenop kwam.
Wel ben ik met m´n erg afwezige hoofd niet echt wakker geweest en heb daardoor dus ook een fout gemaakt. Vergeten om een kind af te rekenen.
Toen ik dat tegen Christoph vertelde zei hij: als dat de enige fout is die je in 14 dagen maakt in de drukste periode van het jaar, dan kan ik daarmee leven. Wat ze op de camping ook van die jongen zeggen, het blijft een beste gozer.

Nog even samen gepraat waarna hij er weer vandoor ging voor vandaag. Van mij mag het na een kleine 11 uur achter mekaar werken. Als laatste kreeg ik nog een stralende lach met de opmerking: Nog hartstikke bedankt voor het middageten.
Graag gedaan hoor ;)

Toen ik klaar was, ben ik op verzoek van Paul nog naar de piste gelopen en heb daar gekeken hoe Joris van het steile stuk van de campingberg afkomt. Fantastisch om te zien.
Sabine vertelde me ondertussen dat zij behoorlijk gevallen was, toen ze met Paul de Kandleralm afgegaan was. Volgens haar was ze eerst gevallen, had ze toen haar ene ski verloren, vervolgens doorgerold en haar andere ski verloren. Ze was ook heel blij dat ze haar helm op had, want ze had best wat last van haar hoofd gehad.

Thuis lekker broodjes gegeten, vervolgens nog een kopje thee met een stukje koek en toen hebben we de kinderen in bed gelegd.
Paul en ik zitten nu naar Klingendes Österreich te kijken. Dat is een keer of wat per jaar op tv. De mooiste plaatjes worden daar gecombineerd met traditionele muziek, iets waar wij erg van houden. We proberen die uitzendingen dan ook altijd te zien. Helaas is het zo´n beetje afgelopen, maar van het voorjaar volgt de volgende uitzending, ik verheug me er nu al op.

Niet zo'n best dagje

Vandaag had ik niet zo'n beste dag. Niet omdat het superdruk of superrustig was op het werk, maar omdat ik ongemerkt wat doms had gedaan.
Nogal erg dom zelfs, alleen dat wist ik dus niet. Het is nogal privé dus ik ga het hier verder niet uitleggen, maar laat ik het er op houden dat Christoph en ik ff wat problemen met mekaar hadden hierdoor.
Ik heb me d'r toch zeker de halve dag zwaar ellendig door gevoeld en dat komt het werk en het humeur niet ten goede.
Als je dan ook nog bedenkt dat Christoph ook een slechte dag had omdat hij z'n auto tegen een lantaarnpaal op de camping had geparkeerd....... Pffffffff.
Christoph taaide om half zes ook af omdat hij er helemaal doorheen zat. Gelukkig mocht ik een half uurtje later ook weg, natuurlijk na nog een aantal late klantjes te hebben geholpen.

Daar heb ik zo ontzettend de pest in, je bent 8 uur per dag aanwezig en wanneer komen ze met z'n allen? Jawel, net op het moment dat ik klaar ben met m'n werk en naar huis wil.
Natuurlijk mag ik dan ook nog eens niet al te onvriendelijk zijn, want tja het blijven klanten, maar ze zijn wel zo stom als het achterend van een koe hoor.
Ze komen al jaaaaaren op de camping, er staat op de deur wat de openingstijden zijn en dan nog een beetje dom staan kijken omdat ik zeg dat ik toch echt ga sluiten. Aaaaargh!

Ik moet eerlijk zeggen dat ik blij zal zijn als ik geen hele dagen meer hoef te werken, want Paul is ook weer aan de slag en dat betekent dat het huishouden blijft liggen. Tot zeven uur, half acht zijn we bezig (onder andere met eten). Dan nog even aandacht aan de kinderen schenken, vervolgens kinderen in bed leggen en voor je het weet is het alweer half negen.
Dan naar de kelder om de was weg te vouwen, nieuwe was in de machine en zo dadelijk ook nog strijken.
Ik heb het geloof ik even helemaal gehad.