Te klein voor een tafellaken te groot voor een servet

De vrijdag is snel voorbijgegaan. Gewoon de normale werkzaamheden gedaan, tussen de middag lekker pannekoeken gegeten en dat was het zo´n beetje.
Paul moest om half zeven ´s avonds nog naar een klant toe in Jochberg, dus we hebben op tijd gegeten.
Om half acht belde Andi of we nog naar het dorpsplein kwamen voor de muziekkapel. Niet dus, de kinderen waren samen heerlijk tv aan het kijken en ik wilde ze nu ook weer niet te laat naar bed sturen en dat wordt het wel als we naar de muziekkapel gaan.
Om acht uur alweer de telefoon waar we toch blijven (we zijn nu in Tresor hoor Petra), ja ja Andi dat snap ik maar Paul is nog niet thuis en de kinderen moeten ook nog naar bed. Je moet ff geduld hebben.
Uiteindelijk was Paul om iets over negen thuis gekomen, nog even snel douchen en toen met z´n tweetjes naar Tresor.
Daar was het erg rustig, maar dat maakt niets uit we hebben ontzettend gezellig zitten praten. Op een bepaald moment ging Andi weer op de betwetertoer waar we hem dit keer toch hebben gezegd dat hij echt geen gelijk had. Oei oei dat is moeilijk. Hij vindt zichzelf al zo groot en weet alles zo ontzettend goed. Tja dat is natuurlijk ook zo, dat hadden wij zelf ook op die leeftijd. Je weet al een heleboel alleen het besef dat er nog zo ontzettend veel is dat je niet weet, dat is er nog niet.
Tegen half twaalf heb ik ´m naar huis gebracht en hebben Paul en ik nog even zitten napraten. Toen riep Paul ineens van: tja hij is eigenlijk te groot voor.... maar te klein voor.... wat was dat spreekwoord toch ook alweer?
Vandaar dus deze titel.

Paul voelt zich helemaal niet lekker, is erg verkouden en een beetje grieperig. Die gaat zo waarschijnlijk z´n bed weer in. Ik ga zo met de kinderen het dorp in. Er is vandaag Almabtrieb en dat is altijd wel gezellig om mee te maken. Dit keer niet in tracht, ik heb wat vlekken in m´n bloesje en er totaal niet meer aan gedacht om die er uit te wassen. Ik weet niet wat voor vlekken het precies zijn, maar in de gewone was gaan ze er niet uit dus ik moet maar eens met chloor gaan knoeien. Verruïneerd is het ding toch al dus het kan alleen maar beter worden.
Later!

Ballonvaart maar ook ouderavond

Tja, eigenlijk wil ik het alleen maar hebben over onze ballonvaart, maar voor de dagboekfunctie waarvoor ik dit log gebruik toch ook maar even over de rest.
Woensdagavond was de ouderavond van Sabine haar klas. Daar zijn Paul en ik dus maar heen gegaan alhoewel ik er eigenlijk helemaal geen zin in had. Leraar Thomas is een beste man hoor, maar jonge jonge wat een saai verhaaltje dat hij na zoveel jaar eigenlijk nog steeds niet kan brengen. Kon me eigenlijk ook totaal geen informatie over de vervolgscholen geven. Ja, dat er een Hauptschule is in Westendorf en een gymnasium in St. Johann waar vooral de talenrichting zit en een gymnasium in Wörgl waar de beta-richting vertegenwoordigd is. Ook dat je als Brixner verplicht bent je kind naar de hauptschule in Westendorf te sturen als je voor de hauptschule kiest en dat de hauptschule op het hoogste niveau absoluut niet slechter is dan het gymnasium. Tja dat wist ik allemaal wel, mijn vraag is nu juist welke soort scholen zijn er eigenlijk allemaal? Ik weet via het Oostenrijk forum dat er meer moet zijn, maar wat precies dat weet ik nu juist niet en daar heb ik info over nodig. Dan moet je maar even op internet kijken. Ja zover kom ik ook, maar waar op internet moet ik zoeken? Aaargh wist ´ie ook al niet! Daar wordt ik soms wel een beetje moe van hoor, waar moet ik de info dan vinden?
Ook een prachtig verhaal van hem over dat kinderen toch nog een beetje kind moeten kunnen zijn en dat ze straks op de vervolgschool al genoeg moeten. Alleen vergeet hij daarbij volgens mij dat hij de leraar op school is die het meeste huiswerk geeft en het meeste van zijn kinderen eist... Soms begrijp ik hem niet helemaal hoor, maar ja dat zal dan wel aan mijn kritische instelling liggen.

Naderhand gingen we natuurlijk met z´n allen nog even een drankje halen. Na 2 Radler vonden Paul en ik het genoeg en zijn gaan afrekenen. De rest zat volgens mij een beetje te wachten op de eerste die dat ging doen, want ineens rekende vrijwel iedereen af. Was wel weer heel gezellig dat napraten, dan maak je toch een heel ander contact met de mensen.

Donderdagochtend al helemaal in de ballonnensfeer. Zowel Sabine als ik konden ons slecht op andere zaken concentreren en we waren allebei een heel klein beetje zenuwachtig en vooral erg opgewonden.
Om kwart voor vier ´s middags was het dan eindelijk zover. In de auto naar Kirchberg waar we al werden opgewacht door Christine van het Tourismusverband Kirchberg. Daar kreeg Sabine de vlucht gratis aangeboden van het Tourismusverband wat natuurlijk een ontzettend leuke opsteker was. En we bleken in de ballon te zitten met andere bekenden uit Brixen, nl. Nieding Sepp, Krimbacher Andi en Mike die we wel van gezicht kenden, maar verder niet.

Vervolgens werden we met ons groepje voorgesteld aan de piloot Helmut Winkler een hele aardige man die eigenlijk pas 4 maanden als professioneel piloot bezig was. Het vliegen deed hij al langer maar dus pas 4 maanden als echte baan. Wat prettig bleek, is dat hij heel erg rustig was en vooral geen stress maakte.

Goed, toen ging het van start. Als eerste moest geholpen worden de mand uit de auto te halen en neer te leggen:



Toen de blazer die ervoor moet zorgen dat de ballon straks genoeg opgeblazen is om er ook gas in te blazen.


Ondertussen ging er bij 1 van de buurballonnen wat mis. Doordat de wind op de grond wat onvoorspelbaar was, ging er 1 gewoon om, die moest van een auto afgepulkt worden (gelukkig kan het doek daar prima tegen) en een ander vatte vlam omdat de vlieger niet goed op stond te letten bij het gas geven. Gelukkig was ook dat laatste geen probleem, het doek houdt meteen op met branden als het gas weg is. Kleine schade aan de onderkant, maar die is niet belangrijk voor het vliegen dus ook die mensen konden gewoon weg.
Nadeel was wel dat Paul en Sabine het erg op hun heupen kregen en best een beetje bang waren dat dat bij ons ook zou gebeuren. Maar zoals gezegd was Helmut erg rustig en besloot ook meteen dat wij pas laat zouden gaan vliegen om te zorgen dat wij niet in botsing kwamen met de buurballonnen en er bij ons dus geen gekke dingen zouden gebeuren.

Vervolgens werd de ballon uitgelegd, eerst in de lengte vervolgens in de breedte:



Dan wordt de grote ventilator aangezet en lucht in de ballon geblazen. Door de mensen van de verschillende teams worden de ballonnen dan een handje geholpen om in de goede vorm te komen. Dit gebeurt zowel van de buitenkant als ook door de piloot van de binnenkant.

(foto van Joris)


(foto van mij nadat Joris de zijne loopt te bewonderen)


Op het moment dat de ballon groot genoeg is, gaat de gasvlam aan (een beetje te zien op deze foto). Sepp heeft het er warm van...


Vervolgens wordt de mand vastgehouden en klim je met z´n allen de mand in. Wij dames mochten eerst en daarna volgden de 3 mannen. En toen ging het snel. Doordat de onderste luchtlaag een flinke stroming had en de kant op waar we niet naartoe moesten, zorgde Helmut dat we daar in 1x doorheen vlogen.


En dan zit je hoog in de lucht, we zijn op zijn hoogst tot zo´n 8000 voet gegaan en een uitzicht dat je dan hebt, het is zo ontzettend mooi! De 3 mannen hadden allemaal al een keer gevlogen maar ook die stonden ontzettend te genieten.
Hieronder een aantal plaatjes van ons uitzicht. Daar we de kant van Kitzbühel opvlogen (tja windrichting daar doe je niets aan) helaas geen foto´s van Brixen, maar dat maakt het niet minder mooi.







Op een bepaald moment werd Sabine een beetje bang. We zaten op dat moment op 8000 voet en ik denk dat ze last van haar evenwichtsorgaan heeft gehad. Ik voelde m´n oren ook continu dus niet zo vreemd.
Nu was de afspraak van tevoren al dat als er iemand zich niet lekker zou voelen of bang zou zijn dat dan de landing ingezet ging worden. Dus dat werd ook prompt gedaan. Omdat we zo hoog zaten, hebben we nog wel een hele vlucht gemaakt want je duikt natuurlijk niet als een malloot naar beneden. Omdat het ook een wedstrijdvlucht was en we in de buurt van een bepaald punt moesten landen, was het fantastisch dat we door de luchtstroming ineens die kant op werden gevoerd. Doordat we nu vrij laag zaten, had Sabine nergens meer last van en genoot alleen nog maar, dus we zijn doorgevlogen (ook doordat het terrein vrij geaccidenteerd was en we niet fatsoenlijk konden landen). Uiteindelijk bleken wij de enige ballon te zijn die vrijwel op het landingspunt was gekomen, de rest was totaal niet eens in de buurt gekomen.
Joris en Paul hadden ons het laatste stuk gelukkig gevonden en hebben de landing kunnen fotograferen.



Na de landing moest de ballon natuurlijk weer opgeruimd worden, wat we met z´n allen hebben gedaan. Kost ook weer even tijd, maar gaat met een mannetje of 8 toch nog redelijk snel. Toen dat gebeurd was, zijn we weer naar het startpunt gereden. Omdat wij met de eigen auto waren, waren we er snel en hebben al wat gedronken en de kinderen een kopje soep gegeten voordat de rest er was.
Daar de vlucht nog doorgesproken en een schnitzel of een tosti gegeten.

En toen waren Sabine en ik nog aan de beurt. Omdat wij voor de eerste keer gevlogen hadden moesten we gedoopt worden. Eerst werd er een prachtig verhaal afgestoken over het ontstaan van de ballonluchtvaart, waarna wij twee moesten knielen en braaf de chef na moesten zeggen:


Vervolgens werden we gedoopt. Er wordt een stukje van je haar in brand gestoken en dat wordt geblust met sekt. Eerst was Sabine aan de beurt:


en werd gedoopt tot Prinzessin Sabine (er komt noch wat achteraan maar dat ben ik kwijt).
Toen was ik aan de beurt:

mijn naam in de luchtvaart is geworden: Baronin Mama Petra ruhige Genießerin der Lüfte über die Täler und Golfplätze von Kitzbühl.

Toen werden ons onze rechten en plichten verteld.
Als recht hebben wij dat we als we ergens iemand met een ballon zien deze moeten helpen met het optuigen of aftuigen van de ballon en eventueel een helpende hand toe moeten steken als die nodig mocht zijn.
Onze plicht is het onze doopnaam uit het hoofd te leren zodat we die ten allen tijden keurig kunnen opzeggen als ernaar gevraagd wordt en we mogen in het Duits nooit meer het woord fliegen gebruiken als we het erover hebben dat we met een ballon gevlogen hebben, het enige juiste woord hiervoor is fahren!

Zo rond kwart voor tien vonden we het toch echt tijd om naar huis te gaan, per slot van rekening moesten we vandaag weer op tijd op, maar het was een ervaring om nooit te vergeten. Sabine en ik hebben al besloten dat we gaan sparen zodat we volgend jaar weer mee kunnen vliegen.

Familie Knots?

Grappig dat ik op mijn logje van gisteren 2 mailtjes krijg met de vraag of onze kinderen de familie Knots eigenlijk wel kennen. Het is inderdaad een hele stevige jeugdherinnering van mezelf, maar de kinderen kennen het ook. Ze schijnen tijdens hun vakantie in NL het e.e.a. bij opa en oma of andere familie te hebben gezien. Ze vonden het in ieder geval prachtig.
Hierbij ook nog even een foto van mijn naamgenote in de serie, wat mij betreft het hart van de familie:


Sabine heeft gisteren een tekening met wasco krijt gemaakt. Ben erg benieuwd wat het gaat worden. Ze had het er over dat ze een eigengemaakte kalender in mekaar gaan fabrieken, nou ja we zien wel, als ze het maar leuk vindt.

Verder hebben we gisteren Paul ook weer op kunnen halen uit Wörgl. Het werk in NL zit er weer op dus hij kan weer mooi hier aan de slag. Vanochtend al meteen 3 afspraken dus dat gaat weer flink.
Ik moet erg wennen aan het feit dat er om half acht bij ons gebeld wordt omdat er weer schoongemaakt moet worden, maar ik vind het heerlijk. Hopelijk kunnen we dit lang volhouden zo.
Vanochtend gehoord dat mijn opdracht voor de kitzalps-site nog even op zich laat wachten omdat de site omgegooid gaat worden. Per 1 januari komt er nog een regio bij die ze moeten gaan marketen en de hele vormgeving gaat waarschijnlijk aangepast worden. Ach, ik wacht geduldig af, ze nemen weer contact met me op als duidelijk is hoe ze alles gaan aanpakken. Kan ik ondertussen de Brixnet-site eens onderhanden nemen, zorgen dat alle info daar goed opkomt en vertaald wordt (dit keer naar het Duits dus daar heb ik hulp bij nodig) en zorgen dat alle nieuwe info ook op de camping beschikbaar komt.
Ook moet er nog een website voor een klant zijn vakantiehuisje gemaakt worden en moet het zwikkie hier in de kelder eens dringend georganiseerd worden. Werk genoeg dus voor me.

Ondertussen schijnt het zonnetje weer, weliswaar met een flinke bewolking erbij maar dat mag de pret niet drukken.
Ik heb besloten dat we vandaag een chili-con-carne-achtig-iets gaan eten dus daar moet ik zo ook eens aan beginnen anders is het niet op tijd klaar.

Ballonnen en ik ben zo ontzettend blij

Vanochtend was het dan zover! Wij waren met z´n drietjes nog heel hard bezig om wakker te worden aan de ontbijttafel, toen m´n poetshulp aanbelde.
Zo heerlijk dat ze er is, ik hoefde alleen maar even kort te zeggen wat ik graag gedaan wil hebben en ze ging hard aan de slag.
Terwijl ik de kinderen naar school bracht en nog even de geleende pan naar de caravan van m´n schoonouders terugbracht, werd het bovenhuis alvast voor een deel schoongepoetst. Thuisgekomen kon ik meteen door met vertaalwerk enz. zonder dat ik ondertussen liep te bedenken wat voor zaken ik echt persé moet doen vandaag.
Heel maf eigenlijk want wat is nu een uurtje werk op de bovenverdieping? Dat helpt mij echt niet met de was, het koken, strijken enz. wat ik toch wel moet doen. Maar gewoon al het hele idee dat als straks de bovenverdieping weer helemaal op orde is ze mij hier beneden met van alles kan komen helpen dat geeft me zoveel rust in m´n hoofd, ik ben er echt superblij mee! Heb vanochtend al meer uit m´n handen gekregen dan dat ik lang heb gedaan.

Verder was het gisteren een heerlijke dag en heeft Joris buiten de ballonnen gefotografeerd die over ons huis heen kwamen zweven. Hij heeft een serie van zo´n 50 foto´s gemaakt, maar deze twee zijn het best gelukt.




Vandaag is het weer bepaald niet om over naar huis te schrijven, het heeft al vrijwel de hele ochtend geregend. Zelf merk ik daar gelukkig niet zoveel van omdat ik toch al in de kelder aan het werk ben.

Sabine heeft vanmiddag voor het eerst das bilderische Gestalten. Vorig jaar heeft ze via school een kookcursus gevolgd, dit jaar dus lekker kunsterig bezig zijn. Ben heel benieuwd wat het gaat worden. Straks komt ze thuis en roept de hele dag: een kloddertje roze HIEEEERRRR en een kloddertje roze DAAAAAAARRRR.....

vermoeiend en spannend dagje

Tjonge wat was dat brood gisteravond toch lekker. Sabine heeft wel 3 boterhammen op en Joris 2 (had er nog 1 gewild maar mocht niet meer van mij). Ook al het beleg verdween de maagjes in wat mij aan de ene kant verwonderde want normaal eten ze niet zoveel. Maar goed, we lopen normaal ook niet zoveel op een dag.
Allemaal weer om gewone tijd naar bed gegaan.

Vanochtend was Joris niet lekker, beetje koortsig en last van zijn ´kin´ (hij bedoelde keel maar heeft het verkeerde nederlandse woord daarvoor in z´n hoofd), die heb ik dus thuis gehouden. Snel Sabine naar school gebracht en even doorgereden naar de kleuterschool om Joris af te melden. Op de camping weer even een mast ingeschakeld die we bij de werkzaamheden afgelopen week uitgeschakeld hadden en toen snel naar huis.
Daar als de wiedeweerga aan de slag om te zorgen dat het huis er om 14.00 uur niet als een giga slachtveld bijligt. Man, wat een ellendig werk blijf ik dat huishouden toch vinden, ben er echt niet voor geschapen vrees ik. Gelukkig hielp Joris flink zodat ik niet alles alleen, of erger twee keer, hoefde te doen. Hij heeft fijn de badkamer voor me gepoetst. Die hoefde ik alleen nog wat af te spoelen en te dweilen.

Tussen de middag snel even een kant en klare pizza opgefleurd en die lekker gegeten. Daarna zijn de kinderen in hun kamer aan de slag gegaan en heb ik de huiskamer zo goed en kwaad als het ging aan kant gemaakt.
En om twee uur stond daar de 1e dame voor de deur. Het bleek de moeder van Vedat te zijn, een jongetje dat bij Joris op de peuterspeelzaal zat. Hartstikke leuk zitten praten. Moest wel een klein beetje slikken over het uurloon, maar ik wist dat het in die richting zou zitten. Gaat me 11 euro per uur kosten maar dan ben ik ook wel van een hoop ellende verlost en ziet m´n huis er hopelijk eindelijk fatsoenlijk uit.
Daar nummer 2 niet kwam en eigenlijk ook alle 6 uur op 1 dag wilde werken was het vrij makkelijk voor me.
Ze komt alle dagen van de week. Maandagmiddag 2 uur en dan de rest van de week ´s ochtends al heel vroeg. Begint om half 8, want om 9 uur heeft ze haar volgende klus al staan. Maar dat betekent voor mij wel dat het lekker bijgehouden wordt.
Ze vertelde al dat ze werkt om een vakantie te kunnen betalen. En dit vindt ze erg fijn omdat ze 2 kleine kinderen heeft en dit nu mooi onder de schooltijden kan doen.
Het allermooiste moet ik nog vertellen: ze begint al meteen morgenochtend! Ik ben zoooo blij!

Vanmiddag Sabine bijgestaan bij haar huiswerk en daarna nog de weekboodschappen gehaald. Toen was het alweer tijd voor het avondeten. Sabine moest om half zes weer bij de schützen zijn, want het trainingsseizoen begint weer. Vanaf nu 2x in de week. Maandagmiddag en donderdagmiddag. Dat laatste is deze week ff lastig omdat onze ballonvlucht voorlopig voor donderdag geplanned staat, maar dat is dan een keertje jammer.

Vanavond gezellig met z´n drietjes een spelletje gedaan en toen Joris zijn bed in gedirigeerd. Sabine mocht nog een half uurtje langer opblijven. Ze heeft toen nog even lekker gitaar zitten oefenen. Nu hopen dat ze dat volhoudt, zou zo zonde zijn als ze straks bij de lessen weer helemaal opnieuw moet beginnen.

Om 8 uur wilde ik net Sabine naar bed sturen toen mijn telefoon ging. De man die afgelopen week met z´n computer was geweest, kon z´n cd´s van het besturingssysteem niet vinden. Gelukkig hebben wij er nog 1 liggen dus dat scheelt weer een stuk moeite doen. Dus de nieuwe harde schijf ingebouwd en nu net Windows XP opgespeeld.
Nu nog wat andere data erop zetten (duurt ff), morgen nog een anti-virusprogramma erop en dan heb ik voor het eerst van m´n leven helemaal zelf (met een beetje telefonische hulp van Paul) een pc gerepareerd. Had het al wel eerder gedaan met Paul naast me, maar dit is echt veel spannender moet ik zeggen, heb het er warm van.

Zondagse wandeling

De laatste log was van vrijdagochtend dus dan ga ik daar ook maar verder.
Na het strijken ben ik de hal maar eens gaan opruimen. Daar kun/kon je al zien hoe de rest van ons huis er ook uitziet en eerlijk is eerlijk een visitekaartje kun je het niet noemen.
Nu is het netjes opgeruimd, de schoenen staan keurig op een rijtje en je hoeft niet meer om de rommel heen te laveren om bij de huisdeur te komen. Ik ben trots op mij!

´s Middags verder gegaan met vertaalwerk en nog het een en ander aan het huishouden gedaan. De kinderen hebben ontzettend lief samen gespeeld, dus dat was hartstikke fijn.
´s Avonds lekker de macaroni gegeten die we van oma hadden meegekregen en toen nog gezellig met z´n drietjes wat tijd doorgebracht.
Kinderen in bed, buuv ingelicht en om negen uur ben ik naar Tresor gegaan waar ik zowel afgesproken had met Inken als met vriendinnen Charlotte en Moniek die deze week officieel naar Nederland verhuizen (boehoehoe). De laatste 2 hadden daar met wat vrienden afgesproken om afscheid te nemen. Paul vond het al ontzettend jammer dat hij ze niet ook nog even gedag kon zeggen, maar ja dat is zo moeilijk vanuit NL.
Het was weer ontzettend gezellig, we hebben heel erg gelachen met dobbelen waarbij we van Mario een Absinth voorgeschoteld kregen. Pfui wat is dat een sterk spul zeg, het is een soort drop/anijsborrel qua smaak vind ik ´m lekker maar de sterkte is wat minder zullen we maar zeggen. Blij dat we er niet meer dan 1 daarvan hebben gedronken want dan ben je niet blij.

Zaterdagochtend eerst heerlijk uitgeslapen en vervolgens met de kinderen in de auto gestapt naar Kufstein. Vriendje Andi mocht het ziekenhuis uit en had iemand nodig om hem op te halen. Bij ons is het nu eenmaal zo dat als een vriend(in) hulp nodig heeft op wat voor wijze dan ook wij altijd te hulp komen, dus ook nu.
Erg gelachen op de terugweg want Sabine en Joris waren ongelooflijk aan het plagen, dus ik had drie dollende kinders in de auto.
Op een bepaald moment heb ik wel ingegrepen want Andi maakte Joris een beetje te gek, waardoor die te wild werd.
Verder een rustig dagje gemaakt, de kinderen hebben lekker samen buiten en binnen gespeeld en ik een beetje rondgelummeld.
Omdat we allemaal moe waren, zijn we heerlijk alledrie om 8 uur in bed gedoken en toen Sabine om kwart voor negen bij me kroop, ben ik ook vrij snel in slaap gevallen. Heerlijk tot een uur of acht vanmorgen geslapen. Ik denk dat we het allemaal even nodig hadden.

Vanochtend bleek het een prachtige dag te zijn, dus hebben we besloten om de berg op te gaan. Rugzak met drinken en handdoeken mee, naar Hoch Brixen met de gondel en van daar uit lopend naar het Hexenwasser!
Zo slim geweest om de fotocamera mee te nemen, dus ook wat foto´s kunnen maken.
We waren nog niet eens zo heel ver onderweg toen er een klein speelplaatsje bij een beekje was waar de kinderen graag even wilden spelen.


Sabine zag allerlei paddestoelen die gefotografeerd moesten worden. 2 foto´s zijn gelukt voor de rest had ze de instelling niet goed gezet helaas.



Joris had geluk, die vond een prachtige wandelstok waarmee natuurlijk de rest van de weg gelopen moest worden.


We hebben de onderste weg naar het Hexenwasser genomen. Je kunt ook via de bovenweg, maar dat wilden de kinderen niet. Ik moet ook toegeven dat dit een prachtig weggetje is, je hebt continu prachtige uitkijkjes en ook allerlei leuke kleine beekjes en watervalletjes.


En ook de Hohe Salve vanaf een andere kant gezien is helemaal niet verkeerd.


Helaas vond het fototoestel het vanaf dat moment niet meer nodig om het te doen. De batterijen waren leeg en ik had natuurlijk geen nieuwe bij me.
Voor de wandeling gelukkig geen probleem, we gingen gewoon heerlijk verder, soms in het zonnetje en dan weer in de schaduw, mooier kun je het niet krijgen.

Bij het Hexenwasser heerlijk in de waterloopjes rondgestapt en ons verwonderd over het feit dat ze toch elk jaar weer iets nieuws weten te verzinnen. Dat blijft het interessant houden.
Aan het eind van het pad hebben we bij het jausenstation een vers gebakken brood gekocht. Er is daar een door waterkracht aangedreven molen die weer in gebruik is genomen, daar hebben we gezien hoe het graan gemalen werd. Vervolgens maken ze daar deeg van en bakken de broden in een broodoven buiten voor het restaurant. Je kunt je voorstellen dat er een hoop mensen waren die een broodje gekocht hebben en ook wij konden de verleiding van zo´n versgebakken brood niet weerstaan.

Toen hebben we besloten niet de wandelweg terug naar Brixen te nemen, maar met de gondel de Hohe Salve op te gaan en van daaruit naar beneden te lopen. Steil, glad en modderig was het wel. Op een bepaald moment zakte Sabine tot net over haar enkel de modder in, wat een klein beetje paniek opleverde, maar ik kon haar er gelukkig snel weer uittrekken.
Tegen kwart voor vier waren we weer bij Hoch Brixen en hebben daar de gondel weer naar beneden genomen. Lichtelijk verbrand en een beetje moe na zo´n flinke wandeling hebben we thuis nog lekker een ijsje genomen en hebben de kinderen nog buiten gespeeld.
Joris zit nu in bad schoon te worden en Sabine is aan het knutselen. Zodadelijk gaan we lekker het verse brood eten met wat kaas en vleeswaar die we nog hebben. Augurkje erbij, denk dat ik ook nog even snel een eitje kook en dan hebben we weer een fantastische jause.

Vanavond dan weer op tijd naar bed, want morgen is het weer vroeg dag. Kinderen naar school en ik flink aan de slag om het huis enigszins toonbaar te maken voor de dames die hier eventueel willen komen poetsen. Moet toch een beetje fatselijke indruk maken :)