Laatste dag voor de vakantie

Dat betekent voor mij alle was wegwerken, stofzuigen, dweilen, administratie op orde brengen, tas inpakken en zo nog meer van dat soort klusjes.
Paul heeft nog zo veel mogelijk klanten geholpen, de auto schoongemaakt en een laatste boodschap gedaan.

Tussen de middag heb ik nog een pak melk dat over datum was, verwerkt tot pannenkoeken. Die liggen nu per stuk verpakt in de vriezer. Kan Sabine mooi pannenkoeken eten als ze zin heeft.

Aan het einde van de dag hadden Paul en ik geen zin meer om te koken, dus zijn we bij Brixnerwirt gaan eten om de kook-, nou ja, salade en ijs maak kunsten van onze dochter te bewonderen. Heerlijk buiten op het terras gezeten en ook nog heel leuk een kennis van de camping tegengekomen.
Ondertussen betrok het steeds harder en met de hagel van gisteren in ons achterhoofd hebben we ook Sabine´s auto mee naar huis genomen om onder de carport te zetten.
Alhoewel we erg mooie flitsen hebben gezien, heeft het dit keer alleen maar geregend, dus het was achteraf niet nodig geweest. Ach, beter een keer teveel dan een keer te weinig voorzichtig zullen we maar zeggen.

Het is in ieder geval nog heel erg onrustig in de lucht, tv signaal hebben we al niet meer, en het rommelt nog steeds lekker. Het voordeel is, dat het nu lekker afkoelt in huis!

Morgen gaan we heerlijk op vakantie, terwijl Sabine thuisblijft en opa en oma een oogje in het zeil houden :) (en de buurvrouw ook, die stond er op dat Sabine haar wakker belt als er ´s nachts wat mocht zijn)

Beetje onweer

Vandaag is zo´n afsluitingsdag voor de vakantie met nog even dit, nog even dat.
Ik was gisteren door een vrouw gebeld in verband met een taart en die heb ik vandaag terug gebeld. Hartstikke aardig mens en de opdracht is een taart voor een kapster (deels met pensioen) die op 2 augustus haar 80e verjaardag viert. We gaan op 27 juli even bij elkaar zitten om te overleggen wat ze precies wil. Lijkt me gezellig!

Daarnaast heb ik verhuurders van ons vakantiehuis gebeld dat we verwachten zaterdag tussen 2 en 3 uur aan te komen. Dat was geen enkel probleem. Dit is ´m.

De Jocklerturm in Sulzfeld. Een oude stadstoren met 2 slaapkamers bovenin, daar onder de huiskamer en daar onder de keuken/eetkamer (als ik de beschrijving goed heb begrepen tenminste). Ik ben zo benieuwd!

Vandaag was onweer voorspeld en tegen een uur of 7 was het dan eindelijk zo ver en konden we genieten van wat bliksem, wat meer donder, veel regen en aaaaaarrrrgh!!! hagel! Gelukkig had Sabine de Alto onder het zijdak van een gebouw geparkeerd en die heeft dus geen enkel deukje opgelopen. Joepie!

Eindelijk 18!

Vandaag zijn Paul en ik precies 18 jaar ouders van een prachtdochter.
Gelukkig kon ze vrij krijgen van haar werk, dus hebben we haar eerst maar eens lekker laten uitslapen.
Tegen tien uur kwamen opa en oma ook en konden we beginnen aan de appel-notentaart die ik gebakken had.
Ze had een paar maanden terug al een leren jas gekregen, die wilde ze heel graag hebben, dus die hebben we voor haar ingepakt. Van Joris kreeg ze geld om bonbons van te kopen en opa en oma verwenden haar met 2 kookboeken en ook geld.

Vervolgens kreeg ze van ons nog een klein pakje met daarbij de opmerking "je kado heb je natuurlijk allang gehad, maar we hebben toch nog een kleinigheidje voor je gekocht. Je moet het alleen wel delen."
Haar opmerking was: "aha iets te eten" waarna ze het pakje uitpakte. Er bleek echter een Suzuki sleutel in te zitten. (voor degenen die het nog niet weten, wij hebben een suzuki sx4) Ze zag wel dat het niet de sleutel van onze auto was, dus riep ze "ach nee hè, jullie hebben toch geen brommer voor me gekocht", want ze wilde het niet geloven.
Dus zeiden wij: "ga nou maar even beneden kijken, dan zie je het wel".
En wat zei madam toen??? "Mag ik niet eerst even m´n appeltaart opeten?" (een typische Sabine reactie) NEEEEE!!!!

Beneden gekomen kwam er een grote lach op haar gezicht (de foto hebben we vanavond pas gemaakt) en ging ze meteen op blote voeten met Joris een rondje rijden.
Dit is ´m:

Een Suzuki Alto Shadow Line Special uit april 2011 met iets meer dan 40.000 km op de teller.
Het wordt een familie auto, die ook door opa en oma en mijzelf gebruikt gaat worden.
Zo hoeven opa en oma niet meer dat hele eind vanuit Nederland te rijden, maar kunnen gewoon relaxed met het vliegtuig en hebben hier toch een auto tot hun beschikking.

Nadat we van de verrassing bekomen waren en de taart, koffie en thee op waren, zijn we Sabine´s wens voor deze dag gaan uitvoeren. Een rondreis langs alle bonbonmakers uit de regio.
Als eerste reden we via Lofer naar Salzburg waar we eerst een tussenstop maakten bij een heel interessant parkeerplaatsje vlak voor Lofer. Er staat een ruïne waar we natuurlijk even zijn opgeklommen.

Opa en oma hebben er weer een gebied bij leren kennen, waar ze graag ook eens willen gaan wandelen. Altijd mooi!

Vervolgens reden we dus door naar het vliegveld bij Salzburg. Daar is een outlet, waar we bij een chinees wat zijn gaan eten. Veel gerechten hebben ze er niet, maar alles wordt vers klaargemaakt waar je bijstaat. Ook vonden we er nog een leuke korte broek voor opa, dus ook dat was mooi.

Door naar het centrum van Salzburg waar we Sabine´s favoriete bonbonwinkel (het was tot nu toe ook de enige die we kenden, dus dat is niet zo moeilijk, haha) gingen bezoeken. Daar werden 11 bonbons aangeschaft (en Joris koos een stuk frambozen chocolade), waarna we snel doorgingen naar de Conrad, waar Sabine wilde kijken voor een stel boxen met USB aansluiting voor haar telefoon, zodat ze in de auto haar eigen muziek kan hebben, zonder dat ze stapels cd´s bij zich moet hebben. Na een zeer vakkundig adviesgesprek met de medewerkster daar, is ze zonder iets te kopen vertrokken. De jongedame zei dat Sabine beter kan investeren in een nieuwe autoradio, omdat dat uiteindelijk echt meer waar voor haar geld geeft. En dat ze dus eerst maar eens met de garagevakman moet praten wat er op dat gebied kan met de Alto. We waren haar echt heel dankbaar, want ze had Sabine ook best iets aan kunnen praten.

Hierna gingen we met gezwinde spoed verder naar Bad Reichenhall (in het kleine deutsche Eck) waar volgens een nieuwe collega van Sabine een hele goede bonbonwinkel zit. Nou viel het ons wat tegen, het was een winkel van de Reber fabriek die alle Mozart-kugel producten maakt. Toch heeft ze ook daar nog een stuk of 10 bonbons gekocht, alhoewel ze volgens ons niet echt handgemaakt zijn.

Vervolgens reden we naar de laatste bonbonwinkel in Lofer. Eigenlijk het dichtst bij, Maar we kenden de winkel alleen van zien. Dat bleek een voltreffer. We kregen meteen bonbons om te proeven. Het zijn allemaal handgemaakte bonbons, die in het huis zelf gemaakt worden, een deel van het productieproces is vanuit de winkel te zien. Sabine heeft alle 36 bonbonsoorten (als ik goed geteld heb tenminste) genomen (van allemaal 1) en de kosten waren slechts € 18,-. Dat is echt geen geld voor handgemaakte bonbons!
Joris kocht er nog een gevulde chocolade golfbal en ook opa en oma kochten bonbons en chocolade. O ja, Paul nam nog wat gesuikerd fruit.
Ontzettend aardig personeel daar en een mooie ruime winkel met prachtige chocolade producten. Hier gaan we zeker vaker komen!

Thuisgekomen moesten we natuurlijk de buit fotograferen:
dit is allemaal van Sabine

Joris zijn golfbal en chocoladeplak

de buit van opa en oma

de binnenkant van Joris zijn golfbal.

Daar het prachtig weer was, besloten we om als avondeten dan maar lekker te gaan bbq-en. Dus bij de M-Preis gestopt en daar heerlijke biefstuk, kipspiezen, varkenshaas spiezen, mais, stokbrood, worstjes, spareribs, tomaatjes en kruidenboter gekocht, dat aangevuld met wat we nog in huis hadden en vervolgens heerlijk gesmuld. Natuurlijk hebben we niet alles opgegeten, maar dat mocht de pret niet drukken, want oh, oh, oh wat is het vlees van die slager toch goed.

Daarna moest er nog een bonbonnetje geproefd worden en daarmee sloten we deze heerlijke dag af. Nou ja, we reden nog even naar de camping om de auto ook door Renze en Siti te laten bewonderen en vervolgens op de liftparkeerplaats nog een paar foto´s van Sabine en haar (nou ja, onze) blitse auto te maken.
Thuisgekomen heb ik nog even snel haar werkkleren gestreken, een kopje thee gedronken en dan nu de blog geschreven. Het is ondertussen alweer bijna elf uur, dus hoogste tijd om zo langzamerhand naar bed te gaan. Morgen moet er per slot van rekening gewoon weer gewerkt worden.

Sabine vond het in ieder geval een fantastische verjaardag en dat is het belangrijkste!

Sporten, het is dat het moet.....

Iedereen die mij kent, weet dat ik een broertje dood aan sporten heb. Ik vind het niet leuk, vond het nooit leuk en zal het ook nooit echt leuk gaan vinden.
Ik ben weliswaar een hele tijd braaf naar de sportschool gegaan en met apparaten werken, vind ik dan nog wel geinig, maar daar ik blijkbaar net als mijn dochter erg weinig endorfines aanmaak, heb ik ook nooit het geluk van een zogenaamd sportershigh.

Toch ben ik sinds gisteren maar weer eens begonnen. We hebben zo´n cardio apparaat staan (ik heb het ding al vaker gebruikt), die de laatste maanden vooral als kapstok diende. Nu heb ik alle kledingstukken verwijderd en train 1 uur per keer. Gisteren en vandaag is het me al gelukt, morgen gaat het niet lukken, dan moeten we Sabine´s 18e verjaardag uitgebreid vieren. Ik denk niet dat ik daar nog een portie op het apparaat bezig zijn in ga kunnen/willen proppen. Maar donderdag ga ik weer verder!
Het helpt wel erg dat ik van tevoren op YouTube een leuk concert uitzoek dat ik graag wil zien en horen, dan gaat de tijd toch een stuk sneller voorbij.
Vandaag had ik een concert van de 80-er jaren band RATT opstaan. Het concert was uit 2007 en helemaal niet zo verkeerd. De grootste hit van deze mannen is de volgende:

https://youtu.be/0u8teXR8VE4

(zoals vaker slaat de clip naar mijn mening nergens op, maar het liedje is leuk!)

boomstam

Gisteren was me het dagje wel.
Sabine moest natuurlijk weer gewoon werken (kwam dit keer pas om kwart voor tien ´s avonds thuis) en heeft weer een goed half uur overwerk opgebouwd.
Paul stond ´s ochtends al bij de dokter, omdat er iets belangrijks met de computer niet meer liep.
Bij mij liep het allemaal eigenlijk wel zoals gepland, heb het nodige aan voorbereidingen gedaan zodat ik vandaag weer aan de cursus ernährungstrainerin kan beginnen. Het theoriegedeelte wil ik 1 december af hebben (is prima te doen, als ik maar braaf 5 dagen per week leer), zodat ik als ik weer aan het werk ga, dat alvast in m´n zak heb.

De mannen gingen ´s middags zwemmen, maar kwamen na een goed half uur al terug. Joris had een splinter in z´n been gekregen van het liggen op zo´n houten steigertje.
Het ding zat erg diep, dus ik kon hem er niet uit halen.
De dokter was op dat moment (ca. 3 uur ´s middags) niet aanwezig, dus daar kon hij ook niet heen.
Gelukkig had Joris er niet al teveel last van als hij maar stil zat, dus erg vervelend was het niet.

Helaas kreeg Joris in de loop van de tijd steeds meer pijn. Toen we om 6 uur zaten te eten, vond hij het eten heel vies smaken. Wij hadden precies hetzelfde en vonden het prima van smaak. Gewoon door de pijn was het niet meer lekker.
Na het eten kwamen opa en oma om een potje te keezen, we hoopten dat dat afleiding genoeg zou zijn. Helaas niet, na het eerste potje moest ik voor hem invallen, want hij kon z´n hoofd er niet meer bijhouden. De dokter zou pas tegen acht uur weer in het dorp zijn (tja hij had geen dienst, dus wie kan hem dat kwalijk nemen) en Joris lag van ellende onder een dekentje op het kleed in de woonkamer.
Om kwart voor acht belde de dokter dat hij vanuit Kitzbühel wegreed. Toen zijn Paul en Joris ook rustig richting de praktijk gereden.
Er bleek een flinke splinter (zeg maar rustig boomstam) in z´n been te zitten.

3 cm lang! en hij zat zeker een cm diep. geen wonder dat het kind zo´n pijn had.

Met 3 hechtingen in z´n been mocht hij weer naar huis. Waarna hij natuurlijk weer de grootste praatjes had (hij had een flinke verdoving gekregen, zodat hij goed zou kunnen slapen).
Meneer kon gelukkig weer zelf verder keezen, wat de avond tot een goed einde bracht :)