Niemand helpt mij hier ook ooit iets te herinneren!

Gelukkig dat ik er zelf aan dacht dat ik nog geen blogje heb geschreven en dat ik gisteren ook al niet had geschreven. Foei, shame on me.

Om te beginnen wil ik graag de mensen van de Gulden Gulden die mij een lief kaartje hebben gestuurd, heel erg bedanken. Dat vond ik zo ontzettend lief, ik ben er echt heel erg blij mee.

Gisteren was er eigenlijk niet veel te bloggen omdat ik voornamelijk bezig was geweest m'n huis op orde te houden. Ook nog mailtjes gestuurd naar wat instanties over ziektekosten en een mail naar de WIFI (dat is het cursusbureau van het oostenrijkse arbeidsbureau, tenminste om en nabij) met de vraag of het belangrijk is dat ik de cursus voor het Gastgewerbe in Tirol volg, terwijl Zell am See (in Salzburg) voor mij veel prettigere lestijden heeft en ook nog eens een kwartier met de trein dichterbij is. Voor mij toch wel heel fijn om te weten, dan kan ik me zo snel mogelijk inschrijven.

Vandaag zijn we de stad in geweest om voor Paul wat nette kleding te kopen. Hij is er echt helemaal doorheen en woensdag moet hij weer netjes verschijnen dus wij naar de stad. Pfffff, wat een ellende zeg, je kunt wel merken dat wij allebei niet van dat soort dingen houden.
Sabine is ondertussen wel heel gelukkig, die heeft zo'n plaatjesspaarboek van Winx club gekocht en alvast 4 zakjes met plaatjes. Ze was weer erg blij met het feit dat ze altijd netjes spaart, want nu kon ze tenminste zoveel kopen.
Gelukkig nog geen dubbele plaatjes, maar dat komt vast nog wel, alhoewel er 228 plaatjes in dat boek moeten. Dat komt uit op een goeie E 25,-.
Er hangt dus nu al een lijst met klusjes die ze extra kan doen en ook de opbrengst die er aanvast zit, staat er keurig bij, zodat ze ook weet waarvoor ze het doet.

Vanavond belde de kopers van ons huis of ze morgen met de kinderen langs mogen komen om te kijken. Niet dat wij daar erg zin in hebben, maar we hebben gezegd dat dat natuurlijk mag. Nadeel is wel dat we nu net een kleine 2 uur bezig zijn geweest met de was wegwerken en Paul heeft alvast een aantal verhuisdozen leeggehaald, helemaal nagekeken en schoongezogen en stickertjes geplakt tegen die vervelende kleine kruipsels. Dat is me toch een pokkewerk, echt erg. En we moeten nog een heel aantal dozen helaas. Alles wat gedaan is, zit nu netjes in vuilniszakken, dichtgebonden en indien nodig dichtgeplakt en dan maar hopen dat we die kleine krengetjes daarmee goed ombrengen.
En nee, we zijn niet vergeten om de stofzuigerzak weg te gooien


Morgen weer stevig verder met de verhuisdozenactie, dan kan ik van de week weer verder met inpakken. Het zou toch wel fijn zijn als dat al zoveel mogelijk voor 25 juli gedaan is, dan heb ik de laatste week rustig de tijd om alles goed na te kijken en het huis netjes schoon achter te laten.
Wij kwamen hier toen in een smerig huis terecht en dat is gewoon niet fijn. Dan hou ik maar het mooie gezegde in mijn hoofd: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet!

De tijd gaat snel, gebruikt haar wel

Eerst duurde het lang, nu gaat het ineens toch nog best snel (alhoewel ik liever gister dan vandaag richting Brixen ga), er zijn toch nog best een hoop dingetjes te regelen.

Vandaag een mail naar de gebiedskrankenkasse gestuurd met de vraag om informatie over wat te doen met onze ziektekostenverzekering. En het abonnement van de Kitzbüheler Anzeiger per 1 augustus om laten zetten naar ons nieuwe adres. Hopelijk gaat dat goed komen :)
Komende maandagavond moet ik eigenlijk weer met de kinderen naar het gemeentehuis om ze uit m'n paspoort te laten halen en vervolgens een eigen ID kaart te laten maken. Het zal toch moeten als opa en oma ze mee willen nemen op vakantie naar NL.

Dit weekend gaan we de verhuisdozen uitpakken, insprayen met anti-beestjesspul en opnieuw inpakken. Ook nog een stickertje met anti-beestjesspul erop en dan moet het gewoon goed gaan. Doordat Sabine niet meer naar atletiek gaat, hebben we ineens de zaterdag vrij (dan zou ze de hele dag wedstrijd hebben, jammer dat we daar nu niet naartoe gaan, ik vind het namelijk wel leuk) dus het moet toch lukken zou je zo denken.

Het huishouden wil de laatste tijd niet zo heel lekker vlotten, dus ik heb maar een takenlijst voor mezelf gemaakt (in Outlook) en zo komen de klusjes toch nog een beetje aan bod. Het valt me elke keer weer tegen hoeveel werk het toch nog is. Maar goed, we gaan weer met frisse moed aan de slag.
Vanochtend toch al een hoop gedaan (voor mijn doen, ik start nu eenmaal langzaam op) dus het gaat allemaal wel goed komen met me.

Verder vertelde Paul dat hij een boekhoud programma heeft gevonden, waarin we onze uitgaven kunnen gaan bijhouden. Als het goed is, neemt hij het vandaag mee naar huis en kan ik daar vanavond mee gaan spelen.
Ik ben weer hard bezig met het lezen van het boek: Je Geld of Je Leven en ik wil weer opnieuw beginnen met het tot in de puntjes bijhouden van onze uitgaven. Op dit moment krijg ik er maar geen vat op (m'n hoofd staat er ook niet naar en dan is het een stuk lastiger), maar we hebben samen besloten dat we vanaf 1 augustus de zaken weer heel serieus gaan aanpakken.
In juli wil ik alvast gaan oefenen om het programma onder de knie te krijgen en dan kunnen we in Oostenrijk weer met een hele schone lei (zonder schulden!) beginnen. Daar zie ik echt ontzettend naar uit, heerlijk hoor, eindelijk na jaren geen schulden meer. En nu maar zorgen dat we ze niet meer krijgen.

Blij en verdrietig

Wat liggen die emoties toch dicht bij mekaar.
Vanochtend heb ik me officieel uitgeschreven bij de Gulden Gulden, de emaillijst over consuminderen waar ik vanaf november 1998 op heb meegelezen, meegeschreven, meegemodereerd en vooral heb meegeleefd.
Een hele leuke webcommunity, waar ruzies nu eens geen orde van de dag zijn en waarop men mekaar meestal probeert te helpen in plaats van tegen te werken.

Toch heb ik besloten de lijst nu te verlaten. Simpelweg omdat ik me begon te irriteren aan zaken waaraan ik me nog nooit had geïrriteerd. Het gevoel dat ik er niet meer thuishoor om welke vage reden dan ook.
Daarom ben ik verdrietig, omdat ik vrijwillig mijn internetvrienden achter me laat.

Blij ben ik met het feit dat ik me niet meer dagelijks met andermans problemen geconfronteerd hoef te zien. Ik trek me dat soort zaken altijd veel te veel aan, vooral als mensen goede raad krijgen en er dan op de een of andere manier gewoon niets mee lijken te doen. Het ja-maar gehalte is hoog (ook bij mezelf hoor, ik ben geen haar beter dan de rest) en op dit moment heb ik geen zin om kostbare energie daaraan te verliezen.
Gisteren heb ik daar met Paul nog een hele discussie over gehad. Wij zijn hier in het relatief rijke westen zo verwend, dat we allemaal steeds 'meer' willen.
De 1 wil meer geld, de andere wil meer kinderen, de volgende wil meer vrije tijd, de daaropvolgende wil meer........ Nou ja, vul het zelf maar in. Puntje bij paaltje zijn zoveel mensen zo ontevreden, al zit er soms een laagje vernis op die de schijn van tevredenheid bijeenhoudt.

Ook blij ben ik met het mailtje dat ik toch nog binnenkreeg, ook al had ik me uitgeschreven. Waarin stond dat ze voor mij speciaal iets willen organiseren. Dat vind ik zo ontzettend lief en doet me veel. Al zal ik dat niet zo makkelijk uiten, want daar ben ik niet zo best in ;)

Een beetje verdrietig en blij ben ik ook om onze dochter. Ze zit op atletiek omdat ze dat zo graag wilde. In het begin vond ze het inderdaad ook erg leuk, omdat er steeds spelletjes gespeeld werden en ze dat heerlijk vindt. Maar na verloop van tijd begon het haar tegen te staan en nu gaat ze al tijden met hele flinke tegenzin naar de trainingen en met luid uitgesproken tegenzin naar de wedstrijden.
Wij begrepen dat van de trainingen niet, omdat ze daar altijd vrolijk van terug komt.
Nu bekende ze gisteren dat ze al weken 'met een blij gezicht' thuiskomt omdat ze ons niet wil teleurstellen. Niet omdat ze het nu zo leuk vindt.
Dat vinden wij heel knap van onze kleine meid, en ondanks dat we het eigenlijk erg jammer vinden, hebben we besloten dat ze niet meer naar atletiek hoeft en dus ook niet naar de wedstrijd komend weekend. We zijn blij dat we haar dat plezier kunnen doen, want zij heeft ook al zo lang haar best gedaan om ons een plezier te doen.

Blij en verdrietig, 2 verschillende emoties, maar zo met mekaar verbonden.
Bijzonder.

Zeuren

Ik heb het er al een keer over gehad, maar gisteren werd ik weer zo ontzettend kwaad over dat gezanik van sommige mensen.
We gaan met z'n allen in het dorp veel en graag naar de Aldi en de Lidl (en Deen ook) omdat die zo lekker goedkoop zijn. Als een zaak goedkoop is, dan weet je dat dat komt omdat er simpelweg ergens op bespaard moet worden en dat is bij ons de hoeveelheid kassapersoneel.

Half zes (tja, ik wilde een kipgerecht maken en ik trok de kip helaas bedorven uit de koelkast) dus wij gingen snel even de weekboodschappen doen.
Staat er een man achter ons in de leeftijd 65+ te zeuren en te zaniken dat hij even moet wachten omdat er maar 1 kassa open is.
Meteen deden de andere 2 65+ers fijn met hem mee.
Bleeeeeegh. Als je dan boodschappen wilt doen, doe dat dan op een tijd dat het rustig is in de winkel (ten eerste). Wat is nu 5 minuten langer in de winkel staan op een hele dag? (ten tweede) En waarom moet er altijd zo ontzettend negatief gedaan worden?

Ik had echt zo de neiging om me om te draaien en te vragen of hij alsjeblieft op wilde houden met dat gezeik (sorry voor het woord) van hem. Jakkes, waarom zijn er toch zoveel mensen die alleen maar negatieve kanten aan het leven zien? Je hebt niet alleen jezelf ermee, maar je verpest het ook voor je hele omgeving.

Nou ja, dan probeer ik maar het zonnetje te zijn, misschien dat ik dan een beetje meer positiviteit in deze wereld kan brengen.

vrachtwagentjes.

Zo, deze avond hebben we eens uitgebreid zitten rekenen. Want we hebben nu eenmaal toch een vrachtwagentje nodig en dan is het handig als je weet hoeveel ruimte je nodig hebt.
Nu hebben we alles eens zitten berekenen en we hebben zeer ruim gerekend, want een te kleine wagen is een stuk vervelender dan een te grote wagen zullen we maar zeggen.
Met uitgebreid veel rekenen daar bovenop nog eens 20 extra dozen komen we uit op 14 m3. Poeh, da's nog heel wat hoor. Maar goed, volgens mij kunnen we dan nog van alles extra meenemen maar dat zien we dan wel weer.

Zwagerlief gaat nu kijken of hij misschien iets voor ons kan regelen via de zaak. Zou leuk zijn natuurlijk als we goedkoper uit kunnen zijn via hem. Anders wordt het gewoon een huurbak. Verhuizen blijft toch een dure aangelegenheid, zelfs als je alles zelf doet.

O ja, we houden ons natuurlijk aanbevolen voor adressen van goedkope (maar wel betrouwbare) auto verhuurbedrijven.

De laatste loodjes

Nog 5 weken en dan is het zover. Het wil nog niet helemaal tot me doordringen dat het nog maar zo kort is. Vervelend is dat wel een beetje, want er moet nog een hoop gebeuren.
Aan de andere kant hebben we het ook gewoon simpelweg een beetje druk.

Vrijdag zat ik met een ziek kind en eentje die pas 's middags naar school mocht. 's Avonds lekker gebarbequed. Verder moest er weer het nodige opgeruimd worden en ook de berg was die er nog ligt mag er zijn. Daar hebben we weer een beetje van weggewerkt gelukkig.
Zaterdag was Paul zijn verjaardag, zijn we boodschappen wezen doen, nog even bij oma in het bejaardenhuis langs geweest en hebben we heerlijk chinees gehaald. Daarna was ik hartstikke moe (tja, dat heb je als je een hoop bloed verliest) en ben ik heerlijk op bed gaan liggen afkoelen en lezen.
Vandaag alweer om 7.15 uur op, want me moesten naar Maarssen waar ons jongste nichtje gedoopt werd. Zenuwslopend gedoe hoor om dan te zorgen dat je met z'n allen om 8.10 uur in de auto zit. Flink doorgereden om op tijd te zijn, want we werden rond half tien in de kerk verwacht.
Daar heb ik m'n nichtje in de doopjurk gehesen. Leuk detail daarvan is, dat mijn broertje, mijn zusje en ik hier ook in gedoopt zijn. Ook het oudere zusje van m'n nichtje is hierin gedoopt. De doopjurk is toen nog gemaakt door de moeder van mijn moeder. Daarvoor is mijn moeders trouwjurk vermaakt, die is toen mooi verder gegaan als doopjurk. Wie weet worden de kinderen van onze nichtjes er ook nog wel in gedoopt.



Om een uur of 2 zijn we weer naar huis gereden, want we moesten ook nog langs Paul z'n zus en zwager om nog even te praten over de verhuiswagen die geregeld moet worden. Helaas waren ze niet thuis en zijn we gewoon met de kinderen naar huis gegaan. Sabine heeft toen lekker voor de tv gehangen en Joris was bij het buurjongetje in de tuin aan het rondspetteren.
Paul had Sabine bij het eten wijs gemaakt dat ze haar vette handen maar aan haar haren af moest vegen, zodat ze nog lekker onder de douche kon.
Nu grijpt Sabine elke kans aan om onder de douche te gaan, dus......... Nou ja, jullie raden het al, ze kon lekker uitgebreid onder de douche!
Nu liggen de kinderen lekker in bed en is Paul alsnog naar zus en zwager. Voor mij dus even mooi de tijd om m'n blogje bij te werken.

Morgen weer dienst in de Speel o theek, maar verder zo ver ik weet geen schokkende zaken. Nou ja, weer een hoop achterstallig huishouden te doen helaas. Ik zal me morgen dus wel weer achter de pc vandaan moeten slepen, ik ken mezelf..... ;-)