De slechtste skischool ooit

Afgelopen week hadden we een duits meisje als klant. We vragen van de klanten altijd een mobiel nummer zodat we ze kunnen bellen als er iets met het kind is, maar ze "wisten hun nummer niet uit hun hoofd". Even later bleek hoe dat kwam, de ouders vertrokken meteen nadat ze het kind bij de leraren hadden achtergelaten en toen begon het geschreeuw en gekrijs en overdreven gejammer van het kind. 5!! leraren zijn in die twee uur met het kind bezig geweest, waaronder ook de twee chefs, maar het bleef maar schreeuwen en krijsen en zich op de grond gooien. ´
Uiteindelijk kreeg een van de leraressen het kind een beetje rustiger (haar eigen groepje bleef daardoor staan...) en toen kwamen vader en moeder na anderhalf uur maar eens kijken. Die waren natuurlijk hoogst ontevreden want nu had hun kind geen les gehad. De volgende dag kwamen ze bij mij in het buro om verhaal te halen en hun geld van de komende twee dagen terug te vragen. Hans had al gezegd dat ik ze dat terug moest geven, dus dat heb ik netjes gedaan. Daarna begon het gezeik, we zijn onprofessioneel, want niemand had hun telefoonnummer gevraagd, er was niet goed voor hun kind gezorgd, de lerares die dat dan wel een beetje was gelukt die was de volgende dag niet eens voor hun kind beschikbaar terwijl dat onze enige goede lerares/leraar was, ze hadden zelf gezien dat er een groep kinderen zonder leraar bezig was, dat er boven geen enkele contactpersoon aanwezig was waar ze hun klachten kwijt konden enz. enz.
Ik ben behoorlijk rustig gebleven, heb gezegd dat ik me slecht kon voorstellen dat dit allemaal waar was, maar dat ik het natuurlijk aan de chef zou doorgeven. Volgens die mensen zijn we de slechtste skischool die  ze ooit hebben meegemaakt.
Toen Hans dit hoorde wilde hij er meteen op af, maar ja, we hadden natuurlijk geen telefoonnummer van ze en ze waren boven vergeten te vragen in welk huis ze logeren. Arme mensen van het huis trouwens, want daar zijn ze zeker net zo akelig geweest.


Gisteren waren de kinderen trouwens vrij vanwege Josefi-Tag, dus Sabine heeft een heerlijk rustig dagje thuis doorgebracht (die vindt niets lekkerder dan gewoon rustig haar eigen ding doen) en Joris is een dagje met Steve op stap geweest. Ik had een dagje privé voor Joris geboekt en dat is normaalgesproken van 10.00 tot 15.00 uur. De mannen vertrokken echter al om 9.10 uur (ze zijn nogal gek op elkaar) en waren om 17.00 uur nog niet terug..... Nu moest ik echt naar huis want Ilse, Olli en Steve kwamen bij ons eten, dus ik moest gaan koken. Dan maar een briefje op de deur gehangen dat ze maar moesten bellen als ze weer terugkwamen, wat uiteindelijk 17.30 uur werd. Ze hadden het zo gezellig gehad en waren de tijd vergeten...

Lekker bloemkool met kerriesaus en gehaktbal gegeten, zelfs Steve vond het lekker (houdt niet erg van bloemkool maar zo met die saus onwijs lekker) dus dat viel mee. Ik vond het in ieder geval onwijs gezellig, we hebben erg gelachen met z´n allen.
Toen de kinderen naar bed gingen, wilde Ilse nog een kusje van Joris, dus Joris vliegt eerst op Steve af die een kus en een knuffel krijgt, vervolgens krijgt Ilse een dikke kus en uiteindelijk nadat Olli flink bekeken was, kreeg die ook nog een knuffel. Het blijft een knuffelbeer die kleine man van ons.

Zo tegen half tien heeft Paul de rest naar de Brixner Stadl gereden waar Seppn-tag gevierd werd. Wij zijn zelf braaf thuis gebleven, per slot van rekening moest ik vandaag weer gewoon van 8.00 tot 18.00 uur aanwezig zijn en anders trek ik zo´n lange dag niet.

Je merkt goed dat de lente er aan komt, de wandeling vanochtend was weer hartstikke lekker en de temperatuur loopt langzaam op, de vogeltjes beginnen alweer een stuk vroeger te fluiten en de zon komt ´s ochtends steeds een beetje eerder op.
Nog een kleine twee weken, dan is het winterseizoen voorbij!

GildenmeisterIn!

Wij brengen als eerste het grote nieuws!

Afgelopen zaterdagavond bij de jaarvergadering van de Schützen is Sabine Leijten gehuldigd als SchützenmeisterIn in haar klasse! Na een vijfde plaats twee jaar terug en een vierde vorig jaar, heeft ze nu gewonnen! Helaas geen foto van dit historische hoogtepunt (Paul had geen camera meegenomen), maar wij lopen natuurlijk naast onze schoenen van trots.
Nu is ze aan het oefenen voor het vrijstaande schieten, een stuk moeilijker omdat je dan natuurlijk geen steuntje meer hebt om je geweer op te leggen, maar ze heeft er veel zin in.

Dan heeft Paul nog iets heel grappigs meegemaakt. Hij reed richting Westendorf toen hij tussen Brixen en Moosen een politiewagen tegenkwam. Deze gebaarde dat hij rustiger moest gaan rijden, niet zoals normaal met een geheven vingertje, maar breeduit lachend. Voor de zekerheid deed Paul dat dus ook maar en jawel, even later bij Gasthof Aschenwald stond een controlepost. Paul kwam niet meer bij van het lachen, politie-agenten die waarschuwen voor een controle van hun collega´s. Het moet toch niet gekker worden!